บทที่ 8 ขอร้องให้พี่ช่วย

หนึ่งปีต่อมา

ฮ่องกง

“พี่ใหญ่พี่ต้องช่วยฉันนะ ฉันไม่รู้จะทำยังไงแล้วคุณแม่ของฉัน ท่านเสียแล้ว ฉันกำลังจะทำบริษัทของท่านฟัง ต้องโทษฉัน โทษ ฉันเองที่ไม่สามารถดูแลสิ่งที่คุณแม่ทิ้งไว้ให้ฉันได้ พวกมันดูถูก ฉัน พวกมันรวมทั้งน้องสาวบุญธรรมของฉันด้วย บริษัทของฉัน กำลังจะกลายเป็นบริษัทที่พัวพันเกี่ยวกับการฟองเงินแล้ว”

หลิวไห่คลึงแก้วเหล้าในมือแล้วส่งให้น้องชายฝาแฝดของตัว เอง น้องของเขาที่เขาเฝ้าอิจฉามาตลอดและได้ยินดีด้วยที่เขาพบ ครอบครัวอุปถัมภ์ที่แสนวิเศษ ทั้งร่ำรวยรักเขาจริง ชีวิตน้องชาย ของเขาไม่ควรจะมีเรื่องพวกนี้จนกระทั่งแม่บุญธรรมของเขาตาย ไปเมื่อหลายเดือนที่แล้ว

คนที่ถูกเลี้ยงดูมาแบบตามใจและไม่เคยหยิบจับอะไรจริงจัง แบบนี้ย่อมกลายเป็นเหยื่อของเสือร้ายที่พร้อมจะขย้ำเขาให้ตาย ทั้งเป็น

“ลุกขึ้นเถอะ แล้วทำไมแต่งตัวแบบนี้ไม่กลัวคนเขาจับได้เหรอ”

เขามองน้องชายที่แต่งหน้าทาปากแล้วยังใส่เสื้อผ้าสีสันเจิด จ้า มีประกายทองวิบวับจนเขารู้สึกแสบตา
“ที่นี่ฮ่องกงจะกลัวใครล่ะ แต่ถ้าพี่ไม่ช่วยฉัน ฉันไม่ลุกขึ้น หรอก”

“หัวเข่าของลูกผู้ชายมีค่ายิ่งกว่าทองคำไม่เคยได้ยินเหรอ” น้องชายของเขาส่ายหน้า

“ฉันไม่ใช่ผู้ชาย ฉันไม่สนพี่ต้องไปช่วยฉันได้โปรดทำเพื่อฉัน สักครั้ง”

หลิวไห่ถอนหายใจ คิดย้อนไปถึงเมื่อครั้งที่พวกเขาอายุเจ็ด ขวบและอาศัยอยู่ที่บ้านเด็กกำพร้าแล้วถูกจับแยกกันไปเพราะ ครอบครัวอุปถัมภ์แล้วต้องดึงตัวของน้องชายขึ้นมานั่งข้าง ๆ

“นายมีคู่หมั้นแล้วและยังอยู่บ้านเดียวกันกับผู้หญิงคนนั้นอีก จะให้ฉันสวมรอยเป็นนายได้ยังไงกัน

“ทำไมจะไม่ได้ฉันกับเสี่ยวเจี่ยเป็นเหมือนเพื่อนกัน พี่ก็แค่ แสดงละครเล็ก ๆ น้อย ๆ ต่อหน้าเธอ เวลาปกติฉันก็ปิดบังตัวเอง เป็นผู้ชายที่เข้มแข็งอยู่แล้วมีแต่เวลาที่อยู่กับเสี่ยวเจี่ยเท่านั้นที่จะ กลายเป็นตัวของตัวเอง อีกอย่างที่ไม่ต้องดูแลเธอเลยเสียวเงี่ย แข็งแรงและต่อสู้เก่งมาก เธอเก่งทุกอย่างเลยนะพี่ยังคุ้มกันที่ได้ อีกด้วย”

“รู้สึกเสี่ยวเจี่ยคู่หมั้นของนายคนนั้นจะดีเกินไปแล้ว ทั้งเข้าอก เข้าใจทั้งเป็นบอดี้การ์ด ผู้หญิงพวกนั้นล้วนหิวเงินนายอย่าซื้อให้ มันมาก” หลิวไห่ถอนหายใจแล้วถามต่อ “แล้วนายอยู่ทางนี้จะ ไหวเหรอ”
หลิวไห่ไม่ได้ห่วงตัวเอง แต่ห่วงว่าน้องชายของเขาจะรับมือไม่ ไหวถึงเขาจะมีเลขาคู่ใจที่เก่งกาจคอยปกป้องก็ตามที

“ไหว มีอะไรไม่ไหวกันฉันทำได้อยู่แล้วบริษัทนี้ของพี่ถ้าต้อง ตัดสินใจอะไรฉันก็แค่โทรไปปรึกษากับพี่ไม่มีใครกล้ามายุ่ง แต่ บริษัทของฉันถ้าปล่อยไว้แบบนี้ต้องพังลงมาแน่นอน คนพวกนั้น พยายามจะเอาของสกปรกมาฟองเงินที่นี่ฉันไม่ต้องการแบบนั้น พี่เป็นญาติคนเดียวของฉันนะเราเกิดมาแทบจะพร้อมกันที่จะไม่ดู ค่าดูฉันเลยเหรอ”

“เพราะฉะนั้นเลยวิ่งมาหาฉันถึงฮ่องกงล่ะสิ”

“จะพูดแบบนั้นก็ถูก”

“พี่พวกนั้นมันร่วมหัวกับคนสกุลกู้คิดจะยึดบริษัทของฉัน ถ้าพี่

ไม่ช่วยฉันลําบากแน่”

“สกุลกู้อีกแล้วเหรอ”

“ใช่ คนเลวพวกนั้นฉันอยากจะตบ ตบ พวกมันให้ตายนัก

หลิวไห่มองหน้าน้องชายอย่างจนใจ ความจริงน้องชายคน เดียวด้วยฐานะในตอนนี้เขาสามารถเลี้ยงดูให้น้องสบายได้ ตลอดชีวิต แต่เพราะน้องชายดื้อรั้นที่จะรักษาบริษัทของแม่ บุญธรรมเอาไว้จึงทำให้เขาลำบากใจ

ในที่สุดหลิวไห่ก็พยักหน้า เขาพยายามออกห่างจากสกุลแต่ ในเมื่อพวกนั้นยื่นมือเข้ามายุ่งกับน้องของเขาก่อน หลิวไห่ก็ไม่ คิดจะละเว้นอีกต่อไป
หลิวไห่ครุ่นคิดอย่างเหม่อลอย ไม่สนใจน้องชายอีกสุดท้าย คนอ่อนแอคนนั้นก็ลุกขึ้นนั่งข้างเขา รินเหล้าดื่มเงียบ ๆ ในขณะที่ หลิวไห่คิดย้อนเวลากลับไปเมื่อพวกเขาอายุเจ็ดขวบ

บ้านเด็กกําพร้า

“ต้าเกอผมไม่อยากไปผมจะอยู่กับตาเกอ”

“ไม่ต้องกลัวนะ คุณน้าทั้งสองต่อไปจะเป็นพ่อและแม่ของน้อง รองแล้ว เราสองคนจะได้มีพ่อแม่เหมือนคนอื่นยังไงล่ะพวกท่าน ใจดีขนาดนั้นต้องดีกับน้องรองมากแน่ ๆ”

น้องรองของเขา ในตอนนั้นร้องไห้ในขณะที่หลิวไห่กอดเขาเอา ไว้พร้อมกับปลอบใจ ในตอนนั้นพวกเขาทั้งสองเป็นเด็กกำพร้า ถูกคนเอามาทิ้งไว้หน้าศูนย์รับเลี้ยงเด็กกำพร้าตั้งแต่แรกเกิด พวกเขาอยู่ในตะกร้าใบหนึ่งถูกห่อตัวด้วยผ้าสีขาวและมีสร้อย สลักวันเกิดของพวกเขาเอาไว้ในสร้อยเส้นนั้น

เจ้าหน้าที่ของศูนย์ได้ยินเสียงร้องไห้ของเด็กจึงรีบออกมาดู ในตอนนั้นหิมะกำลังตกลงมาอย่างหนักเจ้าหน้าที่จึงรีบพาพวก เขาเข้าไปในศูนย์ และรับเลี้ยงดูพวกเขามาตั้งแต่ตอนนั้น เด็กทั้ง สองจึงไม่เคยรู้ว่าพ่อแม่ของพวกเขาเป็นใคร

หลักฐานเดียวที่มีคือสร้อยเงินสลักวันเกิดและสัญลักษณ์บาง อย่างอยู่ในนั้น นั่นคือสมบัติติดกายที่พวกเขามีไว้คนละชิ้น พวก เขาถูกจับแยกกันไปอยู่กับต่างครอบครัวด้วยความเป็นเด็กจึงไม่ ได้ติดต่อกันอีกตั้งแต่นั้น ภาพสุดท้ายที่เขาเห็นน้องรองของเขา คือเด็กชายตัวอ้วนที่มีน้ำตานองหน้าอยู่ในอ้อมกอดของผู้หญิงแสนสวยคนหนึ่ง

เขาสัมผัสได้ว่าน้องรองของเขาต้องมีความสุขกับครอบครัว ใหม่แน่นอน และก็เป็นจริงตามนั้น น้องรองถูกเลี้ยงมาเหมือน เจ้าชายครอบครัวสกุลเงินเคยมีลูกชายคนหนึ่งและได้เสียไป แล้วด้วยโรคหัวใจโตแต่กำเนิด พวกเขาทำยังไงก็ไม่มีลูกอีกจน วันหนึ่งมาทำบุญที่บ้านเด็กกำพร้าได้เห็นหน้าน้องรองจึงถูก ชะตาและตัดสินใจรับเลี้ยงเขาทันที

น้องรองในตอนนั้นมีรูปร่างอ้วนกว่าเขามากหน้าตาคล้ายกับ ลูกชายที่เสียไปของสกุลเฉินจึงได้รับความรักเป็นอย่างมาก น้อง รองได้ใช้แซ่เฉินตามครอบครัวอุปถัมภ์และมีชื่อใหม่ว่า เฟยอ ซึ่งเป็นชื่อเดิมของลูกชายสกุลเงิน