บทที่ 2 เรื่องราวที่เข้ามาไม่จบ

หลี่เจียซินสั่งให้คนของเธอมัดผู้ชายสิบกว่าคนเอาไว้ ในตอน นี้เธอเป็นฝ่ายนั่งบนเก้าอี้ จับพวกมันถอดเสื้อผ้าออกจนหมด กระทั่งกางเกงในยังไม่เหลือ หญิงสาวยกมือปิดตามองพวกเขา พร้อมกับทําท่าน่าสมเพช

“วัน ๆ คิดแต่เรื่องชั่ว จะจับฉันส่งขายซ่องเหรอวันกลางวันอยู่ หรือเปล่า ห้า”

หลี่เจียซิน ใช้ปลายกระบอกปืนสั้นในมือดันปลายคางของเจ้า นายของพวกมันขึ้นแล้วตบหน้ามันไปอย่างแรง เห็นข้อมือเล็ก ๆ ของเธอแต่แรงนั้นกลับตรงกันข้ามเลือดจึงไหลออกมากบปาก ของผู้ชายคนนั้นทันที

“ถ้าไม่อยากตายก็บอกมาดี ๆ แกทำอะไรกับอาของฉัน”

“ถ้ายังอยากให้อาเธอมีชีวิตก็ปล่อยฉันซะเถอะ โหดแบบนี้ อยากได้เป็นเมียชะมัด”

“ไอ้หน้าตัวเมีย กระจู๋เท่านิ้วเด็กอย่างแกเหรอฝันไปเถอะ”

หลี่เจี่ยซินหัวเราะจนปวดท้องอย่างดูแคลน ผู้ชายคนนั้นทนไม่ ได้ถึงกับถ่มน้ำลายที่เต็มไปด้วยเลือดออกมาใส่หน้าเธอ มันเป็น ถึงหัวหน้าระดับสูงของแก๊งแต่ตอนนี้กลับถูกผู้หญิงตัวเล็กเท่า ฝ่ามือคนนี้จับมัดจนดิ้นไม่หลุด ยังถูกทำร้ายจนแทบเดินไม่ไหว อีกด้วย
“นังแพศยา”

หลี่เจียซินเช็ดหน้าของตัวเองออกช้า ๆ สีแดงของเลือดและ กลิ่นเหม็นของน้ำลายของมันทำให้เธอสะอิดสะเอียน เธอตบมัน อีกครั้งคราวนี้ยังกระทืบจนมันปากสั่นระริก

ภาพผู้หญิงตัวเล็กที่กำลังกระทืบผู้ชายร่างโต แถมยังว่องไว

จนพวกเขามองไม่ทันทำให้คนในแก๊งคนอื่นถึงกับตัวสั่น

หลี่เจียซิน ไม่ใช่ผู้หญิงทั่วไปที่ใคร ๆ จะมารังแกได้ง่าย ๆ ตรง กันข้ามเธอกลับเป็นเหมือนปีศาจร้ายตัวหนึ่งอยู่แฝงกายอยู่ภาย ใต้ร่างกายอันบอบบาง

ลูกน้องของไอ้เลวคนนั้นเห็นเจ้านายของตัวเองถูกทำร้ายจน สาหัส ดูเหมือนว่าหากไม่รีบนำส่งโรงพยาบาลคงได้ตายเป็นแน่ ก็ต่างหน้าซีด ไม่มีใครกล้าพูดออกมาแม้แต่คนเดียว

พวกเขาได้บอกเจ้านายแล้วว่าหลี่เจียซินร้ายกาจแค่ไหน แต่ เจ้านายคนนี้กลับไม่เชื่อ

แน่นอนว่าการทำร้ายคนของเธอ หลี่เจียซินไม่เคยออมมือเลย แม้แต่ครั้งเดียว เธอเป็นลูกสาวคนเดียวผู้สืบทอดโรงเรียนศิลปะ การป้องกันตัวแห่งนี้ ถูกฝึกฝนมาตั้งแต่ยังเดินไม่ได้ด้วยซ้ำ ถึง ร่างกายจะดูบอบบางเหมือนผู้หญิงทั่วไปแต่ใครจะรู้ว่าเธอมี กระดูกที่แข็งยิ่งกว่าเหล็ก ความทรมานสารพัดรูปแบบหลี่เจียซิน ผ่านมาแล้ว

ยังจะมีการฝึกฝนอย่างหนักตลอดชีวิตที่ผ่านมาทำให้ฝีมือของ เธอเหนือกว่าคนทั่วไปหลายขุม และเหมือนเธอจะได้รับพรจากพระเจ้ามาเพราะมีกำลังกายที่เหนือกว่าผู้ชายทั่วไปถึงสามเท่า เพราะแบบนี้เธอจึงไม่เคยกลัวใคร แม้จะผ่านเรื่องราวเลวร้าย แค่ไหน เธอก็สามารถเอาตัวรอดมาได้ทุกครั้ง

หลี่เจี่ยซินนั่งยอง ๆ เก็บฟันหน้าของผู้ชายคนนั้นที่หล่นลงพื้น ขึ้นมาดู ยังร้องออกมาด้วยความตกใจ

“โอ๊ะ โอ ฟันของนางหักซะแล้ว ขอโทษฉันไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ”

หญิงสาวใช้ปืนต้น ใบหน้าเขาขึ้น แล้วจ่อเข้าที่ปลายคางปลด น้ำเสียงของเธอนั้นความจริงทั้งหวานทั้งใส แต่ตอนนี้กลับทำให้ ผู้ชายคนหนึ่งถึงกับตัวสั่น

“จะบอกได้หรือยังว่าอาของฉันอยู่ไหน ถ้าเขาเป็นอะไรไป รับรองว่าแกจะได้ตามเขาไปแน่ ๆ”

เสียงดังขึ้น ท่าทางของมันเปลี่ยนไป เคารพนบน้อมเป็น

อย่างยิ่ง

“บอกแล้วครับ บอกแล้ว ได้โปรดช่วยยั้งมือก่อน ผะ ผม ขอ โทรศัพท์ด้วยครับเดี๋ยวผมจะจัดการให้ตอนนี้เลย ผมแค่จับเขา ไว้ยังไม่ได้ทำอะไรเลยครับ”

หลี่เจียซินหัวเราะ

“นับว่าแกยังโชคดีอยู่มาก จำไว้ฉันไม่เคยล้อเล่นกับใคร”

หลี่เจียซินส่งโทรศัพท์ให้มัน หลังจากนั้นต่อมาอาของเธอก็ ปรากฏตัวในสภาพที่ไร้ร่องรอยของการถูกทำร้าย คนพวกนี้เพียงแต่อาศัยช่วงที่เขาเผลอโปะยาสลบเขาแล้วมัดเอาไว้เพื่อสั่ง สอน และหวังจะข่มขู่หลี่เจียซินให้หวาดกลัวจนต้องยอมขายตัว เข้าช่องแต่โดยดี

คิดไม่ถึงว่าเรื่องจะเป็นแบบนี้ไปได้

หลี่เจี่ยซินเห็นอาของตัวเองปลอดภัยดีแล้ว จึงยอมปล่อยพวก มันไปทั้งที่ล่อนจ้อน แต่ละคนได้รับบาดเจ็บสาหัสและพาตัวเอง ไปโรงพยาบาลอีกทั้งไม่ปริปากพูดอะไรอีก

ตั้งแต่นั้นมาแก๊งทวงหนี้โหดก็หายไปจากชีวิตของหลี่เจียซิน ได้สักพัก จนกระทั่งในวันหนึ่ง ผู้ชายคนนั้นก็กลับมาคุกเข่าต่อ หน้าเธอพร้อมทั้งเรียกเธอว่านายหญิง

“ฉันไม่ใช่หัวหน้าแก๊งอันธพาล แกกลับไปเถอะ”

หลี่เจียซินโบกมือ

“แต่ผมถูกไล่ออกแล้วครับ ผมยอมรับว่าเลื่อมใสนายหญิง มากตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครกล้าทำแบบนี้กับผมมาก่อน ได้ โปรดครับนายหญิงรับผมเอาไว้ด้วย ผมสัญญาว่าจะเป็นลูกน้อง ที่ดี”

ถึงหลี่เจียซินจะปฏิเสธยังไงแต่คน ๆ นี้ยังติดตามไม่เลิก ใน ที่สุดเธอก็ใจอ่อนยอมให้ผู้ชายคนนี้ที่ชื่อไปหลีและลูกน้องของ เขามาคอยตามดูแล กิจการของหลี่เจียซินถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เป็นเพราะเธอมีผู้ช่วยแล้ว แก๊งทวงหนี้แก๊งใหม่ที่บริษัท จ้างมาจึงถูกพวกไป๋หลี่ไล่ตะเพิดไป โชคดีที่ยังมีนักเรียนรอ สมัครเป็นจํานวนมาก
หนี้นอกระบบถูกพักไปชั่วคราว แต่หนี้ในระบบนั้นทำให้เธอ ไม่สามารถซื้อได้อีก หลี่เจียซินนั่งกลุ้มใจยังมีเงินอีกห้าล้าน หยวนที่พอเอาตึกเข้าไปเพื่อช่วยลูกพี่ลูกน้องคนหนึ่ง และ ญาติคนนั้นหลังจากได้เงินไปก็หายหน้าไปพร้อมเงินก้อนใหญ่ ราวกับได้ตายจากไปแล้ว หลี่เจียซินพยายามทำทุกทาง

หลี่เจียซินกล้ำกลืนน้ำตาลงคอมองหมายศาลในมือ ให้เธอ หาเงินรีบไปชำระโดยด่วน ตึกของเธอแห่งนี้มีสี่ชั้น แต่ละชั้นถูก แบ่งเป็นบ้านของอาจารย์แต่ละคน ทุกคนล้วนสำคัญสำหรับเธอ เป็นอย่างยิ่งอีกทั้งยังมีเด็ก ๆ อีก น้าสี่ของเธอที่อยู่ชั้นสองก็เพิ่ง คลอดเด็กชายตัวเล็กน่ารักออกมา

หากที่นี่ถูกยึดแล้วพวกเขาทั้งหมดจะไปอยู่ที่ไหนกัน หลี่เจีย นก้มหน้าซบลงบนฝ่ามือตัวเอง น้ำตาที่คิดว่าจะไหลกลับไม่ไหล ออกมาสักหยด ในนาทีนี้เธอจะโทษความใจดีของพ่อผู้ล่วงลับ ไปแล้ว หรือจะโทษชะตาฟ้าดิน

“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันวะ”