บทที่ 14 ผมยอมตาย

หลิวไห่รอพ่อตั้งแต่ช่วงบ่ายจนเผลอหลับไป เมื่อตื่นขึ้นมาเป็น เวลาเกือบสองทุ่มแล้วพ่อก็ยังไม่กลับบ้าน

หลิวไห่เริ่มเป็นกังวล เกิดอะไรขึ้นกับพ่อของเขากันแน่ เขาโทร ตามพ่อเป็นร้อยรอบแต่ไม่มีใครรับสาย พ่อไม่เคยติดต่อไม่ได้ แบบนี้มาก่อน หลิวไห่เปิดดูทีวีเพื่อดูข่าวว่าเกิดอุบัติเหตุละแวก บริเวณนี้หรือเปล่า แต่ก็ไม่มีข่าวว่ามีอุบัติเหตุในวันนี้ อย่างน้อย เรื่องนี้ก็ทำให้เขาโล่งอก

หลิวไห่โทรหาเพื่อนของพ่อที่ทำธุรกิจทัวร์ด้วยกัน คนทางนั้นก็ บอกว่าวันนี้ไม่ได้เจอพ่อและยังปลอบเขาว่าอย่าคิดมาก พ่ออาจ จะติดธุระก็เป็นได้ หลิวไห่ทนรอไม่ไหว เขาจึงเริ่มเดินออกตามหา ด้วยตัวเอง จนกระทั่งมีโทรศัพท์สายหนึ่งโทรเข้ามาหาเขา

คนแปลกหน้า : นายคือหลิวไห่ลูกชายของเถ้าแก่หลิว ใช่หรือ เปล่า

หลิวไห่ : คุณเป็นใคร ทำไมใช้โทรศัพท์พ่อผม พ่อผมอยู่ที่ไหน คนแปลกหน้า ไม่ต้องห่วงเขาจะปลอดภัยจนกว่าฉันจะได้

ของคืน

หลิวไห่ : เกิดอะไรขึ้น

คนแปลกหน้า : นายมาหาฉันที่นี่ นายจะได้พบพ่อของนายแค่ นายตอบคำถามตามความจริงเท่านั้นพ่อนายจะปลอดภัย อย่าแจ้งตำรวจเด็ดขาดไม่งั้นฉันฆ่าเขาแน่

แล้วคนแปลกหน้าคนนั้นก็ส่งสถานที่นัดพบให้กับหลิวไห่ เขา รีบเรียกแท็กซี่ไปตามเส้นทางที่คนคนนั้นส่งมาให้เขาทั้งหวาด กลัวทั้งตกใจ ที่แท้สิ่งที่เขาเรียนมาทั้งหมดกับสถานการณ์จริงมัน ต่างกันลิบลับ

ทั้ง ๆ ที่เขาพยายามนึกทบทวนหลักสูตร และทำใจให้สงบ ตามที่เรียนมาแล้ว แต่เขากลับไม่รู้สึกสงบใจในเมื่อคนที่ถูกจับ นั้นคือพ่อของเขา แท็กซี่ส่งหลิวไห่ที่หน้าตึกร้างตึกหนึ่ง เพียง แท็กซี่ขับออกไป หลิวไห่มองสํารวจทั่วบริเวณ พยายามจดจํา ลักษณะตัวตึกรวมถึงเส้นทางที่มาเอาไว้ในสมอง

แต่แล้วเขาก็ถูกตีจนสลบไป

หลิวให้ฟื้นขึ้นมาเพราะถูกน้ำเย็นสาดเข้าที่หน้า เขาสะบัดหน้า ช้า ๆ พร้อมกับยกมือลูบน้ำบนใบหน้าออก สิ่งที่เขามองเห็นเป็น อย่างแรกคือพ่อของเขาที่ถูกมัดปากมัดมืออย่างแน่นหนา แล้ว นั่งคุกเข่าหันหน้าไปยังแม่น้ำสายหนึ่ง ที่ใบหน้าของพ่อมีเลือด ไหลเป็นทาง

“พ่อ เกิดอะไรขึ้น พวกมันทำอะไรพ่อ”

หลิวไห่ถามทันทีด้วยความตกใจ แต่ในตอนนี้เขาถูกมัดมือมัด เท้าเช่นกันจึงไม่สามารถเข้าไปช่วยเหลือพ่อได้ เขาไม่เข้าใจ ทำไมเขาถูกจับและทำไมพ่อของเขาถึงมีสภาพแบบนั้น

ผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเขาแล้วพูดขึ้น
“นายครับท่าทางลูกของมันจะไม่รู้เรื่องอะไร

หลิวไห่หันไปมองผู้ชายอีกคนที่เป็นเจ้านาย ผู้ชายคนนั้นใส่ ชุดสูทสีขาวท่าทางถือตัว ในมือมีไม้ขนาดใหญ่อยู่วันหนึ่ง

“พวกมึงต้องการอะไร ปล่อยพ่อกูนะ ปล่อยพ่อกูเดี๋ยวนี้”

หลิวไห่ตะโกนออกไป ใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ เขา กำลังโกรธที่ไม่รู้เรื่องอะไรสักอย่างและโกรธที่ไม่สามารถช่วย พ่อของเขาได้ พ่อของเขาดิ้นรนพยายามพูดบางสิ่ง เลือดของเขา หยุดไหลแล้ว แต่ใบหน้าของพ่อก็เต็มไปด้วยสีแดง

“ไอ้เด็กเมื่อวานซืนวอนตายคนนี้ให้จัดการเลยมั้ยครับนาย

ผู้ชายร่างสูงคนเดิมพูดขึ้น ทำท่าจะกระทืบหลิวไห่ แต่ถูกนาย ของมันห้ามเอาไว้ก่อน ผู้ชายสูตรขาวคนนั้นหน้าตานับว่าดีมาก นอกจากจะใส่สูทที่ดูราคาแพงแล้วยังคงถามเขาด้วยน้ำเสียงอื่น

“ไอ้หนุ่ม บอกน้ามาเธอเคยเห็นแฟรชไดร์ฟหรือเปล่า พ่อเธอ บอกเธอหรือเปล่าว่ามันอยู่ที่ไหน ข้างในมีของสำคัญของน้าที่ไม่ สามารถให้ใครรู้ได้ พ่อของเธอเป็นคนเอาไป น้าถามยังไงเขาก็ ไม่ยอมบอก พี่ของเธอขโมยของคนอื่นไปแบบนี้ก็เป็นคนเลว ไหนเธอรู้อะไรบ้างลองบอกน้าหน่อยสิ”

หลิวไห่ส่ายหน้าทันที

“ไม่เคยเห็น พ่อไม่มีอะไรแบบนั้นคุณปล่อยพ่อผมไปเถอะครับ เขาไม่รู้เรื่องอะไรเลยครับ ผมมั่นใจว่าพ่อผมไม่ได้ขโมยครับเขาเป็นคนยังไงผมรู้ดี เขาไม่ได้ขโมยอะไรจริง ๆ นะครับ”

หลิวไห่พยายามเกลี้ยกล่อมผู้ชายคนนั้น แต่กลับได้รับรอยยิ้ม เหี้ยมเกรียม คนเลวต่อให้แสดงว่าตัวเองมีน้ำใจแค่ไหนก็ยังเลว วันยังค่ำ เขาลุกขึ้นแล้วหวดไม้เข้าที่ตัวของหลิวไห่อย่างแรง เขา รู้สึกเจ็บจนร้องครางออกมา

พ่อของเขาตกตะลึง อ้าปากพยายามจะพูดบางสิ่งเมื่อเห็นว่า หลิวไห่ถูกทําร้าย

ผู้ชายคนนั้นใช้ไม้เชยคางหลิวไห่แล้วทำท่าฟาดลงมาอย่าง แรง พ่อของหลิวไห่ร้องไห้ออกมาเมื่อคิดว่าเขาจะตีหลิวไห่ซ้ำ แต่ แล้วไม้อันนั้นก็จืดอากาศผ่านไปพร้อมเสียงหัวเราะเลวทรามของ คนในชุดสูทสีขาวและลูกน้องอีกหลายคนของมัน

“พูดได้แล้วสินะครับคุณหลิว มีอะไรจะพูดก็รีบพูด ท่าทางจะ รักลูกชายมากสินะครับ ได้ข่าวว่าวันนี้เพิ่งสอบผ่านเป็นตำรวจน อนาคตไกลเสียด้วยเอายังไงดีล่ะ จะแลกของกับชีวิตลูกชายที่ดี คนนี้หรือเปล่า”

หลิวไห่ร้องไห้เมื่อเห็นสภาพพ่อที่ไม่มีแรงแม้แต่จะประคองตัว ให้นั่งได้แล้วในตอนนี้ ผู้ชายคนนั้นดึงผ้าปิดปากพ่อของเขาออก คุณหลิวร้องไห้

“ผมไม่รู้จริง ๆ ครับ ไม่ใช่ผมที่ขโมยข้อมูลมา ไม่ใช่ผมจริง ๆ ครับ ลูกชายผมคนนี้ไม่รู้เรื่องอะไรเลย เขาไม่รู้เรื่องงานของผม ครับ เขาคิดว่าผมมีแค่บริษัททัวร์เท่านั้น เขาไม่รู้อะไรเลยครับ ปล่อยเขาไปเถอะได้โปรด”
“พ่อเกิดอะไรขึ้น พ่อ”

จากคำพูดของพ่อเขาหลิวไห่เริ่มเอะใจว่าที่แท้จริงพ่อเขา กำลังทำอะไรอยู่กันแน่ สิ่งที่เขาเห็นทั้งหมดหรือจะเป็นแค่ฉาก บังหน้าของพ่อเท่านั้น

“ไม่ยอมบอกเหรอ ได้ถ้ายังงั้นผมต้องขอโทษดอกเตอร์ด้วย นะครับ ที่จริงไม่อยากทำอะไรแบบนี้เลย เรื่องข่มขู่คนแบบนี้ ความจริงผมก็ไม่ชอบเท่าไหร่”

หลิวไห่ได้ยินผู้ชายคนนั้นเรียกพ่อของตัวเองว่าศาสตราจารย์ แล้วยิ่งตกใจ พ่อเขาเป็นแค่คนทำทัวร์คนหนึ่ง จะเป็นดอกเตอร์ ไปได้ยังไง

หลิวไห่ถูกลากไปที่ริมแม่น้ำทั้งที่ยังตกตะลึง คนพวกนั้นยัง ส่องไฟมาที่เขาอีกด้วย

“ดอกเตอร์ครับ คุณเก่งคำนวณไม่ใช่เหรอผมจะราดไขมันไก่ ลงไปที่ตัวลูกชายคุณ เรียกสัตว์เลี้ยงแสนน่ารักของผมมาหน่อย คุณลองคำนวณว่าจระเข้ที่อยู่ห่างไปประมาณห้าร้อยเมตรจะว่าย น้ำมาถึงที่นี่ภายในเวลากี่นาทีกัน เวลาพวกนั้นก็เท่ากับเวลาที่ ผมให้ดอกเตอร์ตัดสินใจนะครับ เขาจะสอบเป็นตำรวจคงว่ายน้ำ เก่ง ผมจะไม่ตัดเชือกที่มือนะครับ จะตัดแค่เชือกที่เท้าให้เขาเอา ตัวรอดในน้ำได้เท่านั้น”

“แก ไอ้คนเลวปล่อยลูกฉัน เขายังไม่รู้เรื่อง ปล่อยเขาไป พ่อของหลิวไห่ตะโกนก้องพร้อมกับเสียง
“ตูม”

หลิวไห่ตกน้ำไปแล้ว ด้วยการถีบเพียงครั้งเดียวของคนในชุด สูทขาว หลิวไห่พยายามว่ายตะเกียกตะกายอยู่ในน้ำทั้ง ๆ ที่โดน มัดมือเอาไว้