บทที่ 7

“นรก!”

ริคคารได้สบถสั่น ใบหน้าถมึงทึง ดวงตาสีฟ้าวาวโรจน์ ด้วยดวงไฟลูกใหญ่เพราะความโกรธจัด เกิดมาไม่เคยมี ใครกล้าตบหน้าเขามาก่อน และยิ่งเป็นผู้หญิงด้วยยิ่งไม่ สามารถทำแบบนี้กับเขาได้

นาราภัทรไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจ ที่จะรับผลจากการก ระทําของตัวเอง แต่พอได้ยินเสียงสบถดังลั่นทําลายความ เงียบสงัดภายในห้องทำงานใหญ่ กอปรกับร่างใหญ่ สัน กําลังเดินช้าๆ ด้วยท่วงท่าหมายมาดจะชัดเธอให้น่วมตาม แบบฉบับของเขา ก็ถึงกับหน้าถอดสีเผือด ถอยกรูดไปข้าง หลังทีละก้าว โดยมีร่างใหญ่เดินดาหน้าเข้าใส่ในทุกฝีก้าว เช่นเดียวกัน

“อย่าเข้ามานะ ถอยไป” นาราภัทรตะโกนสั่งเสียงดัง ใน ใจนั้นภาวนาให้ริคคาร์โด้เชื่อฟัง และทำตามที่เธอสั่งออก ไป

แต่! มีหรือเจ้าพ่อผู้หญิงใหญ่อย่างเขาจะยอมเชื่อฟัง “เธอกล้ามากแม่นกพิราบน้อย กล้าตบหน้าคนอย่างดอนริค คาร์โด้”
“ฉันจะไม่ตบหน้าคุณ ถ้าคุณไม่ทำร้ายฉันก่อน

“ผมทำร้ายคุณยังไง แม่นกพิราบน้อย” ริคคาร์โด้ถาม เสียงเย็น ยังคงเดินหน้าเข้าใส่ร่างบางระหงที่ถอยร่นไม่ เป็นท่า ขณะเดียวกันดวงตาคมกริบยังจับจ้องมองเขม็งไป ยังเรียวปากอิ่มที่แดงช้ำเพราะรสจูบของเขา

นาราภัทรร้อนผ่าวไปทั้งตัวกับสายตาที่จ้องมองมายัง เรียวปากของเธอ ถึงแม้จะหวาดกลัวคนที่กำลังเดินล่าเธอ มากเพียงใด หญิงสาวก็ไม่วายตะคอกใส่เขา

“หยุดเรียกฉันว่านกพิราบน้อยได้แล้ว ฉันไม่ได้เป็น เหมือนที่คุณพูด”

“คุณเอาจดหมายและแหวนหมั้นจากพี่สาวของคุณมาให้ ผม ถ้าหน้าที่นี้ไม่เรียกว่าเป็นนกพิราบคาบข่าวมาแจ้งผม แล้วจะให้เรียกว่าอะไร

“จะเรียกว่าอะไรก็ช่าง แต่ไม่ใช่นกพิราบน้อยเหมือนที่คุณ กำลังเรียกอยู่”

“ถ้าไม่ให้เรียกนกพิราบ จะให้ผมเรียกคุณด้วยชื่อไหนดี ให้เรียก นกน้อย ฮันนี่ ยาหยี สวีทฮาร์ท หรือที่รัก”
นาราภัทรขนลุกไปกับชื่อที่ดอนริคคาร์โด้เอ่ยออกมา เพราะฟังดูแล้วราวกับว่าคำเหล่านี้ เป็นคำที่อีกฝ่ายใช้เรียก สาวๆ ในสังกัดของเขา

“ฉันชื่อนาราภัทร จะเรียกว่านาราก็ได้

“โอเค นารา ชื่อนี้ฟังดูไม่เลว” ริคโค้ยอมเรียกชื่อตามที่ นาราภัทรต้องการ ก่อนจะเอ่ยพูดต่อให้เธอต้องร้อนผ่าวไป ทั้งใบหน้า เกิดกระแสร้อนวูบไปทั้งตัว

“ผมจะครางเรียกชื่อนารา ตอนที่คุณส่งให้ผมถึงจุด ไคลแมกซ์”

“ไอ้บ้า ป่าเถื่อน ถอยไปนะ ฉันแค่ทำหน้าที่มาส่งจดหมาย และแหวนหมั้นเฮงซวยวงนี้ให้กับคุณเท่านั้น รับของคุณไป ซะ ฉันจะได้กลับบ้านสักที”

ไม่ได้ตะโกนบอกปากเปล่า ทั้งซองจดหมาย ทั้งแหวน หมั้นที่ยังคงถืออยู่ในมือ ถูกขว้างใส่หน้าของดอนริคคาร์ โด้และการกระทำของนาราภัทรยิ่งเป็นการเพิ่มความโกรธ ให้กับเขามากกว่าเดิม

ดอนริคคาโด้ เบียงกายหนีเล็กน้อย เพื่อไม่ให้แหวนเพชรที่ถูกขว้างเต็มแรงลอยมาปะทะกับใบหน้าของตน ถูก ตบหน้าเต็มแรง เจ้าพ่อหนุ่มก็โกรธจัดมากอยู่แล้ว ยิ่งถูก ขว้างแหวนใส่หน้า เจ้าพ่อหนุ่มก็ยิ่งโกรธถึงขั้นปรอทแตก และคราวนี้จะไม่มีการปราณีคนที่ถูกต้อนไปจนมุมอยู่มุม ห้องแล้ว

“ทั้งตบหน้า ทั้งขว้างแหวนใส่หน้าผม ถ้าหากไม่ถูกสั่ง สอนให้หลาบจํา ก็อย่าเรียกผมว่าดอนริคคาร์โด้อีกเลย

“กรีดด อย่าเข้ามานะ

นาราภัทรหวีดร้องเสียงหลง เมื่อริคคาร์โด้ งเข้ามา ตะครุบตัวเธอไว้ หญิงสาวไม่รู้ว่าตนเองถูกเจ้าพ่อหนุ่ม หลอกต้อนให้เดินมาอยู่ตรงมุมห้องตั้งแต่เมื่อไร พอร่าง ใหญ่ล่ำสันพุ่งเข้าหา ก็ไม่มีทางหลบหนีออกไปได้

“ปล่อยฉันนะไอ้บ้ากาม ไอ้คนกักขฬะ

เจ้าของร่างบางระหงที่ถูกต้นแขนแข็งแกร่งล็อกตัวไว้ แน่น ได้ตะโกนพรุสวาท ดิ้นรนกางเล็บทั้งสิบข่วนไปตาม ใบหน้า ลำคอ และแผงอกกว้างของดอนริคคาร์โด้เท่าที่ เธอจะสามารถทําร้ายอีกฝ่ายได้
“ผมยอมรับเต็มปากเลยนารา ว่าผมเป็นไอ้พวกบ้ากาม แต่ผมกระหายเซ็กส์กับคนปากจัด และไร้มารยาทกับคน อย่างคุณเท่านั้น และตอนนี้ผมก็อยากสั่งสอนคุณเต็มทน ที่บังอาจเสียมารยาทกับคอนริคคาร์โด้ถึงสองครั้งสองครา ด้วยกัน”

“ปล่อยฉัน ถ้าแกทําอะไรฉัน…ฉันสาบานว่าจะฆ่าแกให้ ตาย”

“ผมยอมตาย ยอมเอาคอไปฟาดบนหลักประหารให้คณ จัดการได้เต็มที่ แต่ก่อนตาย ผมขอสั่งสอนคุณให้ร้องคราง ด้วยฝีมือของคนบ้ากามอย่างผมสักสองสามครั้งก่อน

“ปล่อย…” นาราภัทรตะโกนสั่งได้เพียงเท่านั้น ถ้อยคำ ที่เหลือขาดหายไปในลําคอ เมื่อริมฝีปากร้อนผะผ่าวกด กระแทกจุมพิตลงมาอย่างดุดันจาบจ้วงต้องการสั่งสอนคน ที่อวดดีกับเขา

ดอนริคคาร์โดับดขยี้ริมฝีปากลงไปบนเรียวปากอิ่มอย่าง ไร้ความปราณี ต้องการสั่งสอนให้นาราภัทรรู้ถึงบทลง ทัณฑ์ที่เขาตั้งใจจะลงโทษเธอตามวิธีที่เขาถนัด
ปลายลิ้นร้อนๆ พยายามสอดเข้าไปในโพรงปากหวาน แต่ ก็เจอปราการป้องกันจากเรียวปากอิ่มที่ขบเม้มไว้แน่น ไม่ ยอมให้ลิ้นร้อนๆ รุกรานเข้าไปสำรวจความหวาน

แต่ไม่ใช่ปัญหาใหญ่สำหรับคนที่ช่ำชองในเพลิงสวาท เช่นริคคาร์โด้ เมื่อนาราภัทรไม่เปิดทางสะดวกให้ เจ้าพ่อ หนุ่มก็วาดปลายลิ้นไปตามเรียวปากอิ่ม ก่อนจะดูดขบเม้ม เบาๆ สลับหนักหน่วง

และขณะริมฝีปากร้อนรุ่มกำลังหยอกเฉินหลอกล่อให้ นาราภัทรเปิดเรียวปากให้กับตนเอง มือใหญ่ทั้งสองก็ยก ขึ้นนวดเคล้นคลึงทั่วขมับเล็กให้นาราภัทรเคลิบเคลิ้มไปกับ สัมผัสจากมือใหญ่ จากนั้นก็เลื่อนมือทั้งสองข้าง ลงมานวด ตามล่าคอระหง แล้วปลดอาภรณ์ออกจากร่างบางระหง คง เหลือไว้แค่เพียงบราเซียร์สีดำสนิทที่ติดกับผิวยองใยขาว ผ่องชวนพิศไปทั้งตัว

“สวย…เธอเป็นเทพีวีนัสกลับชาติมาเกิดใช่ไหม

ดอนริคคาร์โด้ยอมผละริมฝีปากออกจากเรียวปากอิ่ม เพื่อทอดสายตาคมกริบจ้องมองทั่วเรือนร่างอรชรภายใต้ ชุดชั้นในสีดำ ยั่วอารมณ์รักของเขาให้ร้อนฉ่า
“ผมอยากลูบไล้ อยากฝากรอยจูบให้ทั่วเรือนร่างของ

มือใหญ่ตอบสนองความคิดของผู้เป็นเจ้าของ เริ่มวาด ปลายนิ้วลงมาตามลำคอระหงบีบนวดเฟ้นหนักเบา ปลุกให้ อารมณ์รักในตัวของนาราภัทรเดือดขึ้นมาทีละองศา

“ปล่อยฉัน”

นาราภัทรครางประท้วง สั่งตัวเองให้ดิ้นรนเพื่อหาความ เป็นอิสระจากมือใหญ่และริมฝีปากร้อนรุ่ม มือเล็กทั้งสอง ยกขึ้นเตรียมจะผลักร่างล่ำสันให้ถอยออกห่าง แต่เจ้าพ่อ หนุ่มรู้ตัวอยู่ก่อนแล้ว จึงรวบมือเล็กทั้งสองจับไปไพล่หลัง ดันร่างอรชรกึ่งเปลือยให้แอ่นอกเข้าหาตัวเองมากยิ่งขึ้น

“ผมต้องการจูบคุณ

ดอนริคคาร์โด้กระซิบอย่างเอาแต่ใจตนเป็นใหญ่ พอนารา ภัทรเผลอตัว เผยอปากออกเพียงเล็กน้อย ก็ผนึกเรียวปาก อิ่มไว้แน่นด้วยริมฝีปากร้อนผะผ่าวของตนเอง ปลายลิ้น ร้อนๆ เข้าไปชอนไชตักตวงความหวานจากเรียวปากอิ่ม ที่กำลังทำให้เขาหลงใหลความหวานจาก เรียวปากคู่นี้

ขณะริมฝีปากร้อนรุ่มบดจุมพิตดูดดื่ม ตักตวงความหวาน มือใหญ่อีกข้าง ก็เลื่อนลงมายังปทุมงามสล้างเคล้นคลึง หนักหน่วงด้วยท่วงทำนองสวาท ที่ส่งให้นาราภัทรต้อง หลุดเสียงครางกระเส่าสร้างความพึงพอใจให้กับเจ้าพ่อ หนุ่มเป็นที่สุด

มอบความกระสันซ่านแค่ด้วยฝ่ามือใหญ่ยังไม่เพียงพอ สําหรับเขา ริมฝีปากร้อนผะผ่าวลากปลายลิ้นร้อนๆ สาม เลียลงมาตามลำคอ ผ่านถึงร่องปทุมถันที่ยังคงถูกประคับ ประคองไว้ด้วยบราเซียร์ผ้าลูกไม้สีดำ ลิ้นร้อนรุ่มโลมเลีย ไปตามขอบบราเซียร์ ริมฝีปากร้อนผะผ่าวขบเม้มทั่วเนิน เนื้อขาวผ่องที่โผล่พ้นชุดชั้นใน ล่อตาล่อใจให้เขาพรม จุมพิตสร้างความกระสั่นซ่านให้กับผู้เป็นเจ้าของ

“หยุด…ได้โปรด…อย่าทำร้ายฉัน”