บทที่ 8 นรกให้

เด็กทารกอายุครรภ์ห้าเดือน, ถูกบังคบให้ต้องจบ ชีวิต.

ถังหนิงหัวเราะ, น้ำตาอาบเต็มหมอน, เธอหายใจ แรง, รู้สึกเหมือนออกซิเจนลดน้อยลง

“เธอตื่นแล้วเหรอ. “ฉินซินผลักประตูเข้ามา

ถังหนิงกลั้นหายใจ, จองมองเธอด้วยตาแดงก่ำ

ฉินซินยิ้มออกมาอย่างเย้ยหยัน, ชูสิ่งที่อยู่ในมือขึ้น ถังหนิงหยุดชะงักมอง

“ยังไงก็ไม่มีประโยชน์สำหรับเธอแล้ว, จิ่วหยุนรับ ปากแล้วว่าจะให้ฉัน

“ฉินซิน! ”

ถังหนิงลุกขึ้นทันที, ถ้าเธอเดาไม่ผิด, สิ่งที่อยู่ในมือ ฉินซิน, คือรก! ”

“อย่าตื่นเต้น, ร่างกายเธอตอนนี้เทียบไม่ได้กับคน ปกติ, ต้องพักผ่อนมาก. “ฉินซินจับรกเล่นอย่างโหดร้าย, “เฉินเฉินร่างกายไม่ดีมาตลอด, คุณไปหาหมอที่ดังมา แล้วทุกคนกลับตรวจไม่พบสาเหตุ, ฉันจึงต้องใช้วิธีแบบนี, แต่การกินรกเด็กนี้มีหลักฐานทางการแพทย์อยู่

“ฉินซิน! “ตะโกน, อยากกระโจนเข้าไป, ขากลับ ไม่มีแรงล้มลงกับพื้น

เธอตะโกน, เอารกคืนมาให้ฉัน! ”

“ทำไมถึงใจแคบอย่างนี้? “ฉินซินไม่ยอมให้เธอ, “เด็กตายไปแล้ว, เธอเบรกแล้วก็ไม่มีประโยชน์, ถ้างั้นฉัน จ่ายเงินให้, เธอว่ามาเท่าไร?

ถังหนิงใช้เล็บขุดไปที่พื้น, เสียงดังเอ็อด, หน้าเธอดู ขาวซีดจนเขียว

เพราะอะไร!

เด็กก็จากไปแล้ว!

“เพราะอะไรพวกคุณยังใช่วิธีสกปรกอ่างนี้มาทรมาน ฉันอีก! “ถังหนิงรู้สึกแหลกสลาย, ดวงตาที่แดงก่ำเต็มไป ด้วยความแค้น, “ยังไม่พอเหรอ? ยังไม่พอเหรอ!

ฉินซินเงยหน้าขึ้นหัวเราะ, ปากพูด, “นี้คือสิ่งที่เธอ ติดค้างฉัน, สิบปีของฉัน, และร่ากายของเฉินเฉิน, ฉันจะ คิดทั้งหมดบัญชีบนหัวเธอ! เห็นเธอทรมานมากอยู่ตอนนี้ ในที่สุดฉันก็รู้สึกสบายใจขึ้น
“ฟู่จิ่วหยุนล่ะ? “ถังหนิงเหมือนเป็นบ้า, “ฟูจิ่วหยุนอ ยู่ที่ไหน! ”

จิ่วหยุนไม่ได้มีเวลามาอยู่กับเธอ, เขาห่วงเฉินเฉิ นมากเลยล่ะ ตอนนี้คงกินข้าวเที่ยงเป็นเพื่อนเฉินเฉินอยู่ ที่บ้าน »

ฉินซินเยาะเย้ยเสร็จ, ก็จากไปอย่างสะใจ

ถังหนิงนอนอยู่บนพื้น, หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ฟูจิ่วหยุน, คุณเลือดเย็นได้ถึงขนานนี้เลยเหรอ! ลูกของฉินซินคือลูก, ลูกของฉันกลับเป็นเพียงแค่ มารหัวขน!

ช่วงตอนเย็น, ถังหนิงได้รับข้อความ, ฟูจิ่วหยุนโอน เงินเข้าบัญชีแล้ว, เธอยืนอยู่ท่ามกลางอาทิตย์ตก, สัมผัส ความมืดมน.

แต่ไม่มีไออุ่น, โลกใบนี้, เต็มไปด้วยความหนาวเย็น เธอไม่ได้ทำให้แม่ห่วง, ใช้หนี้แทนแม่จนหมด และ ยังจัดแจงทุกอย่างแล้ว

“แกจะทำอะไร? “ก่หลาบรู้สึกแปลก “ทำไมถึงสีหน้าแกดูไม่ดีเลย? ”

ถังหนิงส่ายหัว, หนูไม่เป็นไร, หนูแค่อยากจากไปสัก พัก, แต่ก็อาจ……แต่ก็อาจไม่กลับอีกแล้ว

กู่หลานขมวดคิ้วอย่างสงสัย, แกกับฟูจิ่วหยุนทะ เลาะกันเหรอ? ฉันได้ยินมาว่าเขาจะแต่งงานกับผู้หญิงคน อื่น, มีเรื่องแบบนี้?

“แม่, เรื่องหนูแม่อยากกังวนเลย

“แล้วเด็กที่อยู่ในท้องแก่ล่ะ, เขาก็จะไม่รับผิดชอบ?

ถังหนิงกำมือแน่น, ตัวสั่น, ใบหน้าชาไปทั่ว “แม่ อยากยุ่งเลย.

เธอไม่พูดไปมากกว่านี้ และเดินจากไป

อาทิตย์หนึ่งแล้ว, ฟูจิ่วหยุนไปทํางานทุกวัน, ไม่เห็น ถึงความแตกต่างใดๆ

“จิ่วหยุน, คุณกกลับแล้วเหรอ”
จนถึงค่ำ, เขาถึงกลับจากทำงาน, ฉินซินเดินเข้าไป ถอยชุดสูทให้เขา, วินาทีนั้นฟูจิ๋วหยุน, นึกว่าเป็นถังหนิง

แต่ไม่นาน, เขก็เริ่มได้สติ

ตั้งแต่หลังผ่าตัด, ก็ไม่เคยเห็นถังหนิงอีกเลย, บ้าน พักก่อนหน้านี้ก็ว่างเปล่าไม่มีคน, เธอกลับบ้านเหรอ?

เขาไม่ได้ไปสืบ, ผู้หญิงที่นอกใจคนหนึ่ง, ไม่มีค่าพอ ให้นึกถึง.

“แดดดี้. ฟู่หยู่เฉินกระโจนเข้ากอดเขา, ถามอย่างขึ้ อ้อน, แดดดี้คิดถึงเฉินเฉินหรือเปล่า?

ฟู่หยู่เฉินร่างกายอ่อนแอ, ดูเหมือนไม่สบายอยู่ ตลอด, อาจเพราะแบบนี้, นิสัยจึงออกดูอ่อนแอเหมือนเด็ก ผู้หญิง.

ฟูจิ่วหยุนมองเขา, แต่กลับเห็นภาพของทารกวัยห้า เดือนลอยผ่าน