บทที่ 7 ลูกไม่มีแล้ว

ฟูจิ่วหยุนโกรธมากขึ้น และยิ่งเลือดเย็น

คุณไม่มีสิทธิที่จะต่อรอง, ต่อให้ไม่มีเงินหนึ่งล้านนี้ ผมก็ไม่มีทางให้คุณคลอดออกมา ผมเคยพูดไว้, ผมจะ เฝ้ามองเขาตายด้วยตาตัวเอง! ”

ทำไม!

ทำไมต้องโหดร้ายขนานนี้

ถังหนิงจับดึงมือเขาไว้แน่น, ดวงตาแดงก่ำดังเลือด, ไม่ได้น่ะ! ฟูจิ่วหยุน, อยากน่ะ!

“คุณไม่มีทางเลือก! ”

ถังหนิงกุมท้องด้วยความเจ็บปวด, เหงื่อไหลออก จากหน้าผาก, ฟูจิ่วหยุนขมวดคิ้ว, เหมือนอาการเธอได้ดี.

เด็กน่าจะมีปัญหาแล้ว, จิ่วหยุน, รีบพาเธอไปผ่าตัด

ฉินซินก้าวไปข้างหน้า ให้คำแนะนำอย่างช่ำชอง
สีหน้าของฟูจิ่วหยุนเปลี่ยนไปเล็กน้อย, เขาดึงประตู รถออก, โยนถังหนิงเข้าไป, กระแทกประตูดังโครม!

“ไม่น่ะ, ฉันไม่ผ่าตัด! ฟูจิ่วหยุนคุณปล่อยฉันออกไป!

ถังหนิงทุบตีกระจกอย่างบ้าคลั่ง, ขอร้องอ้อนวอน, แต่สิ่งที่เธอเห็น, มีเพียงรอยยิ้มเย้ยหยันของฉินซินที่ ได้ใจ……

ฟูจิ่วหยุนมองไปเด็กชายที่อ้อมกอดของฉินซิน, “พา เฉินเฉินเข้าบ้าน, เขาร่างกายไม่ดี, เดียวไม่สบาย

“อืม, ฉันจะดูแลเขาเขาเอง, รอคุณกลับมา

ฟูจิ่วหยุนพยักหน้า, ขึ้นรถ

คลินิกส่วนตัวที่เปลี่ยวแห่งหนึ่ง, ตกแต่งอย่าง หรูหรา, ทุกที่เต็มกลิ่นของน้ำยาฆ่าเชื้อ

ถังหนิงไม่มีเรี่ยวแรงจะขัดขืน, ถึงฟูจิ่วหยุนโยนโยน เข้าไปในห้องผ่าตัด.
“ไม่น่ะ, ขอร้องคุณล่ะ, ฟูจิ่วหยุน, อยากทำร้ายลูก ฉัน! ถังหนิงตะโกนร้อง, ตีที่กำแพงกระจก, เจ้าหน้าที่โรง พยาบาลสองคนเอาตัวกลับไป.

ฟูจิ่วหยุนยืมอยู่นอกกำแพงกระจก, ดูฉากนี้อย่าง เลือดเย็น.

การขัดขืนของถังหนิงค่อยๆหายไป……

เธอรู้, คำขอร้องทั้งหมด, การขัดขืนทั้งหมด มันไม่มี ประโยชน์.

เธอถูกกดลงกบเตียงผ่าตัด, เจ้าหน้าที่ถอยกางเกง เธอออก, เธอนอนอ้าขาอยู่ตรงนั้น แต่กลับไม่มีน้ำตา แล้ว.

เธอลืมตามองที่เพดาน, ด้วยนัยน์ตาที่ว่างเปล่า, เหมือนตาย.

มีคนใส่เครื่องช่วยหายใจให้เธอ, ที่ขอพับที่มือเธอ ถูกจ่อด้วยเข็ม, เจ็บจนชา, แต่หัวใจ, กลับดูเหมือนหยุด เต้น.

“จะให้ยาแล้ว, ถ้าอยากนอนก็นอนเถอะ
ถังหนิงได้ยินหมอยาชาพูด, แต่ก็กลบเสียงที่หน้า ประตู.

“คุณฟู, ยังไงเด็กก็ห้าแล้ว, สถานการณ์แบบนี้ ผู้ใหญ่อาจเป็นอันตรายได้, คุณยังยืนยันที่จะทำการผ่าตัด ไหม? ”

ฟูจิ่วหยุนเซ็นชื่อและยื่นให้หมอ. พูดอย่างเย็นชา กำหนดการต่อ.

ถังหนิงหัวเราะ

เวลาแค่ไม่ถึงสามวินาที, ก็สลบไป,

เธอฝันไปยาวนานมาก, มีเสียงงๆหนึ่งดังอยู่ข้างหู “แม่, แม่อย่าร้องไห้

ถังหนิงไม่ได้ร้องไห้, ในฝัน, เธอยิ้มอย่างสดใส งดงาม.

เธอเห็นเงาที่เดินออกห่างเธอไป, ที่เล็กมาก เห็น หน้าไม่ชัด, เธอได้ยินเสียง, ไพเราะที่หู

เงาเล็กๆโบกมือให้เธอ, “แม่ครับ, ลาก่อน
ถังหนิงอยากไหล่ตามไป, กลับเต็มไปด้วยหมอก ขาว, เธอหลงทาง

เธอยืนอยู่ตรงนั้น, ทำอะไรไม่ได้

ทำอะไรไม่ได้, เข้าใจไหม? “ตื่นตื่น, เสร็จแล้ว มีคนผลักที่ไหล่เธอ

ถังหนิงตื่นขึ้นมา, แต่แค่แวบเดียว, มีความรู้สึกสะลืม สะลือ, เธอถึงแบกไปยังเตียงคนไข้, จากนั้น ก็ไม่รู้สึก อะไรเลย.

ตื่นมาอีกที, คือตอนเที่ยงของอีกวันหนึ่ง

มีร่องรอยของน้ำตาที่หางตาเธอ, เธอเอื้อมมือไป เช็ด, แดดที่ส่องตา.

“ในที่สุดเธอก็ตื่น, เธอออกมาจากห้องผ่าตัด, ก็ เอาแต่น้ำตาไหล่ตลอด พยาบาลพูดอย่างสงสารว่า “คุณพักผ่อนให้?ดี, ฉันออกไปก่อน

งั้นเหรอ?

ทําไมเธอไม่รู้สึกเลยแม้แต่น้อย?
ถังหนิงสัมผัสท้องด้วยสัญชาตญาณ, เจ็บปวดใจขึ้น มา, เธอรู้, เด็กไม่อยู่แล้ว