บทที่ 4 คุกเข่าอยู่นาน

คำพูดของฉินซินที่ดังอยู่ข้างหูเธอ, ถังหนิงไม่ สามารถโต้ตอบได้, เธอทำได้แค่ยืนอยู่ที่เดิมอย่างไร้ เรี่ยวแรง, ฟังฟูจิ่วหยุนพูดถึงเวลาฝ่าตัด.

น้ำเสียงที่เย็นชา, เสียบแทงบนใจเธอนับครั้งไม่ถ้วน

ไม่ว่าจะอธิบายยังไง, ฟูจิ่วหยุนก็ไม่มีทางเชื่อ

คนที่อยู่ในรูปคือเธอจริง, แต่ทำไมเธอถึงอยู่ใน สภาพนั้น. ฟูจิ่วหยุนกลับไม่สนใจสักนิด.

ถังหนิงจับที่ท้อง, ชีวิตน้อยในท้อง, เธอจะปกป้อง ด้วยชีวิต.

เพื่อที่จะหลบฟูจิ่วหยุน, เธอไม่ได้กลับไปที่บ้านพัก อีก, ที่เธอสามารถไปได้, มีแค่บ้าน, ที่ๆอาจจะไม่ได้เป็นที่ สำหรับเธอตั้งนานแล้ว

ยังกลับมาอีกทำไม?

ยังไม่ทันก้าวเข้าประตู, แม่ก็เข้ามาตบเธอมองเธอ เหมือนกำลังจองมองศัตรูอย่างไงอย่างงั้น, แกยังมีหน้า กลับมา!

รูปของพ่อถูกแขวงอยู่ในห้องรับแขก, ถังหนิงเดินเข้าไปอย่างช้าๆ, ทุกย่างก้าวช่างหนักและยากจะขยับ

เป็นไปได้ไง, จะเป็นไปได้ไง!

ทั้งๆที่เธอฝากคนส่งอาหารเสริมกลับบ้าน, คำตอบ ที่ได้คือรับไว้แล้วทุกครั้ง, แคไม่มีการตอบกลับของพ่อ เท่านั้น เธอคิดว่าพ่อยังไม่ยกโทษให้เธอ, ยังไม่ยอมเจอ เธอ!

แต่ว่า, พ่อจากไปเป็นเวลาหกปีแล้ว!

“ตอนที่แกจากไปไม่นาน, พ่อของแกคิดถึงมาก เขาหัวใจไม่ดีอยู่, กลางดึกวันนั้นโรคหัวใจกำเริบ, ส่งไป ถึงโรงพยายานก็ไม่ทันแล้ว แต่เขาลืมอยู่ตลอดไม่กล้า นอน, เขารอแกอยู่ตลอด, ฉันโทรไปหาแกแต่ไม่คนรับ, ฉันให้คนไปตามหาแก, แต่หายังไงก็หาไม่เจอ, สุดท้าย พ่อแกก็ตายตาไม่หลับ!

กู่หลานร้องไห้เสียงดัง, หกปีมานี้ เธอเฝ้าบ้านนี้ เพียงคนเดียว, ต่อให้ลำบาลแค่ไหน, เธอก็จะอดทน, ถือ ซะว่า ว่าเธอไม่เคยมีลูกสาวคนนี้!

“แต่ว่าหนูไม่เห็นมีสายเข้า และไม่เคยมีใครเคยมา หาหนู …….”
เหมือนมีก้อนหินก้อนใหญ่ทับอยู่ในอกของถัง หนิง, เธออยากร้องไห้, แต่เธอกลับไม่มีแม้สิทธิ์ที่จะ ร้องไห้!

เธอย้อนคิดถึงวันที่พ่อจากไป, วันนั้นเธออยู่ฟูจิ๋วหยุ น, โทรศัพท์?

ภาพจำที่เลือนราง, เริ่มค่อยๆชัดเจนขึ้น……..

ใช่ฟูจิ่วหยุนไหม?

เขาเป็นคนลบสายเรียกเข้าบนมือถือเธอ, ทำให้เธอ ตัดขาดการติดต่อกับครอบครัวของเธอ?

เหี้ย!

ประตูถูกเตะออก, ตามมาด้วยมีชายฉกรรจ์สามถึงห้า เดินเข้ามา.

“คืนเงิน! ” ตัวหัวโจกใช่ไม้ตีแจกันแตก.

กู่หลานเดินไปข้างหน้าอย่างตัวสั้น “ให้เวลาฉันอีก หน่อย, ฉันจะหาเงินคืนให้เร็วที่สุด

“เหี้ย, ฉันให้เวลาแกมานานแค่ไหน? ถ้าวันนี้ไม่คืนเงินมา, งั้นก็ขายบ้านล้างหนี้ ”

“ไม่ได้น่ะ! ไม่ได้! บ้านหลังนี้เป็นหยาดเหงื่อทั้งชีวิต ของสามีฉัน, ถ้าเขาคิดถึงอยากกลับมาดู, แต่ไม่เจอฉัน เขาคงจะเสียใจ, บ้านหลังต่อให้ตายฉันก็ค้าไม่ได้!

อีกฝ่ายไม่มีเวลาว่างมาฟังเรื่องพวกนี้ “วันนี้ไม่ขาย ก็ต้องขาย, ไม่อย่างนั้น, แกเตรียมตัวติดคุกได้เลย!

ถังหนิงไม่เข้าใจสถานการณ์, มองดูแม่ถูกคนพวกนี้ ฉุดลาก, จึงกะโจนเข้าไป “พวกคุณเป็นใคร!

“เอะ, คนนี้เป็นใครเนี้ย? ทำไม, เธอมีเงินใช้หนี้แทน

เขา? »

คืนเงิน?

ถังหนิงมองไปที่แม่ด้วยความสงสัย, กู่หลานปิด น้ำตาร้องไห้โฮก, ฉันก็ไม่รู้ว่านี้มันเรื่อง, หลายเดือนก่อน ฉันอยากไปหาอะไรทำ, ฟังคำแนะนำของคนอื่นเซ็น สัญญาไปฉบับหนึ่ง, ใครจะคิดว่าสุดท้ายจะกลายเป็นแบบ นี้, ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่คนพวกสาม วันห้าวันก็บุกมาขอเงินที…….

ถังหนิงเริ่มเข้าสถานการณ์, แม่น่าจะโดนเข้าแล้ว
“พวกคุณทําแบบนี้มันผิดกฎหมายน่ะ! ”

ผิดกฎหมาย? เธอมีหลักฐาน ในสัญญาระบุไว้ ชัดเจน, กฎหมายควบคุมไม่ได้!

คนพวกนี้ก็ปากพูด, และกำลังจะพังบ้าน, ถังหนิงอุ้ม ท้องห้าเดือน, เธอก็ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะสู้, เธอตะโกนเสียง ดัง: “ฉันคืน! เงินฉันคืน! ”

“ฉันมีปัญญาคืน, สามวัน, ให้เวลาฉันสามวัน

สามวัน, เธอสามารถขอเงินจากฟูจิ่วหยุนได้, ต่อให้ ต้องแลกด้วยทุกอย่าง, เธอก็ไม่อาจยอมเสียบ้านไปต่อ หน้าต่อตาได้.

บ้านพักที่กำลังจะเป็นเรือนหอของฟูเจิ่วหยุน, นอก ประตูเหล็ก, ถังหนิงคุกเข่ายเป็นเวลานาน

ในที่สุดประตูเหล็กก็เปิดออก, คนที่เดินออกมากลับ เป็นฉินซิน.

“ได้ยินว่าคุณไม่ได้กลับไปบ้านพัก, จิ่วหยุนกำลังให้ คนตามหาคุณ, ทำไมคุณถึงมาที่นี้? “ฉินซินกอดอกยืนอยู่ หน้าเธอ, ทำตัวสูงส่ง
“ฉันมาหาจิ๋วหน

“จิ๋วหยุนเหรอ เขายังไม่กลับมา

ฉินซินเมนริมฝีปาก, ด้วยสายตาที่ดฉะฉาน

ทันใดนั้น ถึงหนิงลุกขึ้น, ขาทั้งสองข้างชา, ในเมื่อ ฟูจิ๋วหยุนไม่อยู่, ใครเป็นคนบอกให้คุณคุกเข่าอยู่ตรงนี้

“ใช่, ฉันเอง, ฉันชนชั้นอย่างเย็นชา, “ฉันเป็นคน ให้เธอคุกเข่าอยู่นี้