บทที่ 3 เป็นตัวแทน

ฟูจิ่วหยุนไม่คิดจะฟังคำอธิบายของเธอด้วยซ้ำ,ถัง หนิงไล่ตามด้วยตัวที่เปื้อนโคลน, ถูกกันไว้นอกรถ

“ฟูจิ่วหยุน, ฉันไม่ได้ขึ้นเตียงกับคนอื่น, คุณต้องเชื่อ ฉัน! เด็กคนนี้เป็นลูกคุณ!

ถังหนิงจับที่กระจกมองหลังอย่างว้าวุ่น “ไม่เชื่อ ถ้า คุณไม่เชื่อก็สามารถตรวจ DNAได้, เขาเป็นลูกของคุณ! เด็กเป็นผู้บริสุทธิ์, ไม่ว่าคุณจะเชื่อฉันหรือไม่, เด็กก็ก็เป็น ผู้บริสุทธิ์!”

ฟูจิ่วหยุนยิ้มอย่างเย็นชา, “ได้”

พูดเสร็จ, ก็จากไป, ถังหนึ่งคุกเข่าท่ามกลางสายฝน ทันใดรู้สึกว่าค่ำคืนนี้มืดจนมองไม่หนทาง

ถังหนิงนึกว่า,ดุดน้ำคร่ำไปตรวจDNA, ต้องสามารถ คืนความบริสุทธิ์ให้กับเธอได้, อย่างน้อย, พิสูจน์สถานะ ของลูกได้.

แต่เธอกลับคิดคิดไม่ถึง, ผลตรวจออกมา กลับทำให้ จมลงสู่ก้มบึงของความสิ้นหวัง

“คุณยังอะไรจะพูดอีก? ใบหน้าที่โกรธของฟูจิ่วหยุน, ยิ้มอย่างประชดประชัน

ถังหนิงรับไม่ได้กับท่าทางของเขา, เธอจับที่ปลาย เสื้อของฟูจิ่วหยุน, ยิ่งน่าสมเพช, “จิ๋วหยุน, นี้เป็นไปไม่ ได้, ผลตรวจนี้ออกมาผิดแน่เลย อาจจะเอาผลตรวจมาผิด ก็ได้……………….”

“พอเถอะ! “ฟูจิ่วหยุนหมดความอดทน, และโกรธ มาก.

ถังหนิงยืนอย่างอ่อนแรงอยู่ที่เดิม, โต้แย้งอะไรไม่ ได้, แต่เด็กเป็นของฟูจิ่วหยุนจริงๆ, ทำไมถึง

“จิ่วหยุน. “ไม่ไกลนัก, ฉินซินเดินเข้ามาในชุดคลุม สีขวา.

กอดฟูจิ่วหยุนแบบเป็นธรรมชาติ, หลังจากนั้นถึงยิ้ม แล้วมองไปที่ถังหนิง, “คุณก็คือถังหนิง? ได้ยินชื่อเสียง คุณมานาน,

วันนี้ได้เจอ, ถือว่า..

ถือว่า?

ถังหนิงมองไปยังผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า, รู้สึกว่าคิ้วและตาของเธอมีส่วนที่คล้ายตังเองอยู่

โดยเฉพาะเม็ดไผที่อยู่ใต้ตาเธอ!

ฉินซินเย็น, “ฉันกับนิ้วหยุนเป็นคู่รักในวัยเด็ก, แต่สิบ ปีก่อนฉันถูกพ่อส่งไปเมืองนอก จากนั้นเลยขาดการติดต่อ กัน, ฉันนึกไม่ถึงเลยว่าเขายังรอฉันมาตลอด, ฉันตื้นตันใจ มาก………

ฉินซินจับมือถังหนิงอย่างเป็นธรรมชาติ, “ขอบคุณ ที่คุณอยู่เคืองข้างเขาแทนฉันมาสิบปี, ฉันขอบคุณคุณ มาก”

น่าเสียงนั้น เหมือนดังดอกบัวสีขาวที่บริสุทธิ์ เป็น คำขอบคุณที่ออกมาจากใจจริง

ทันใดนั้นถังหมิงก็หัวเราะ, เธอมองไปที่ฟูจิ๋วหยุ น, เสียงหัวเราะดังขึ้น

สิบปี, สิบปีของเธอที่แท้เป็นเพียงแค่เรื่องตลก

ที่แท้เธอเพียงแค่ตัวแทนของคนอื่น! ที่แท้ทุกสิ่งที่สวยงามในอดีต เป็นเพียงแค่เรื่องเลว

ร้าย!
“ฟูจิ่วหยุน, คุณช่างลึกซึ้งเหลือเกิน ถังหนิง หัวเราะ, น้ำตาไหลลงมาด้วยไม่รู้ตัว, “คุณหลอกฉันมา สิบปี, คุณรู้ไหมว่าสิบปีของผู้หญิงคนหนึ่งมีเพียงครั้ง คุณรู้ไหมว่าสิบปีนี้เป็นช่วงเวลาชีวิตวัยที่สวยงามที่สุด ของฉัน! ฉันยอมทิ้งโอกาสในการศึกษาต่อต่างประเทศ เพราะคุณ, ทะเลาะพ่อเพราะคุณ, ให้คุณไปทั้งหมดที่ ฉันสามารถให้ได้, สุดท้ายฉันสมควรแล้วที่ได้รับผลลัพธ์ อย่างนี้? ”

ถังหนิงเกลียดที่ตัวเองไม่เข้มแข็งพอ, แต่เธอจะเข้ม แข็งได้ยังไง?

“ถังหนิง “ฟูจิ่วหยุนขมวดคิ้ว, แสดงออกถึงความ หงุดหงิด, ตอนนี้พูดพวกนี้ก็ไม่มีประโยคอะไร

คุณไม่แม้แต่จะอธิบายหน่อยเลยเหรอ?

ถังหนิงมองไปที่ฉินซินที่สวมเสื้อคลุมสีขวา, นึก เอะใจขึ้น, “นี้เป็นแผนของพวกคุณใช่ไหม? เพื่อจะกำจัด ฉัน, พวกคุณเลยใส่ร้ายว่าเด็กในของไม่ใช่ของคุณ, ใช่ ไหม?

ทำไมถึงโหดร้ายได้ขนานนี้!

ของร่างครสมานตามสนองคุณ! นี้เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของคุณ!

ใส่ร้ายคุณ? ฟูจิ่วหยุนยิ้มอย่างเย็นชา, “ถังหนิง, คุณ ทำอะไรไว้คูณรู้ดีแก่ใจ! หรือว่าคุณกล้าพูด, ผู้หญิงที่ยุใน รูปไม่ใช่คุณ? ”

ถังหนิงยืนนิ่ง.

ไม่ผิด, นั้นคือเธอ.

เธอปฏิเสธไม่ได้

“ถังหนิง, เราไม่ได้ทำอะไรกับผลตรวจทั้งนั้น, ถ้า เด็กคนนี้เป็นลูกของจิ่วหยุนจริง, เรายินดีที่จะรับเลี้ยง, แต่ ในใจคุณน่าจะเข้าใจ, แต่นี้ไม่ใช่ลูกของจิ๋วหยุน