บทที่ 2 กลายเป็นบ่อเลือด

ฟูจิ่วหยุนขมวดคิ้ว, แสดงออกถึงความหงุดหงิด, “ผมถามหมอแล้ว, การฝาเร็วมาก คุณจะไม่รู้สึกอะไรเลย.

ถังหนิงเดินโซเซจนเข้ากับกำแพง, ร่างกายสั้นรุนแรง ขึ้นเรื่อยๆ.

ทำไมเขาถึงใจร้ายได้ขนานนี้

“ฟูจิ่วหยุน, ถือว่าฉันขอร้องล่ะ, ถังหนิงมีสีหน้า เศร้า, รั ก าต้อยไร้ค่า

แต่ฟูจิ่วหยุนก็ไม่ตอบ,เขาเดินผ่านเธอไปดัง สายลม, ถังหนิงหลั่งน้ำตาออกมา หันหลังแล้วไล่ตาม ออกไป!

ไล่ตามออกมาลาบ้านพัก, ฟูจิ่วหยุนเปิดประตูรถออก กำลังจะขึ้นรถ.

“ฟู่จิ่วหยุน! “ถังหนิงไล่ตามมา, ตัวเปียก ไปด้วยน้ำ

ฝน.

เธอยืนอยู่ท่ามกลางสายฝน, อย่างเดียวดาย, ผมที่ เปียกบนหน้าเธอ, ดูน่าสงสัยมาก
“ฉันไม่ต้องให้คุณแต่งงานกับฉันแล้ว, ฉันแค่ ต้องการเก็บลูกเอาไว้

ฟูจิ่วหยุนจับประตูรถไว้, ไม่ได้ตอบ

“ฉันจะคลอดลูกตัวด้วยเอง แล้วพาเขาไปอยู่ที่ ใกล้ๆ ฉันจะไม่เป็นตัวถ่วงอนาคตที่สวยงามของคุณ! และไม่ขัดขวางความรักของพวกคุณสามีภรรยา! ฉันแค่ ต้องการเก็บลูกเอาไว้

ถังหนิงถอยก้าวสุดท้าย ยอมทิ้งความสัมพันธ์สิบปีที่ มีค่าที่สุด, เธอรู้ดีว่า, นี้เป็นยากขนานไหน

แต่ฟูจิ่วหยุนกลับไม่มีความอ่อนข้อเลยสักนิด, ความ เย็นชาและเฉยเมยของเขาทำให้คนสั้นไหว

“การผ่าตัดอยู่ภายในอาทิตย์นี้ ถึงเวลานั้นผมจะให้ คนมารับคุณ.”

ถังหนิงขาอ่อน,คุกเข่าอยู่ท่ามกลางสายฝน, เธอ ได้แต่มองฟูจิ่วหยุนขึ้นรถไป เธอจองมองด้วยตาทั้ง คู่, กระโจนเข้าไปอย่างบ้าคลั่ง!

“ฟูจิ่วหยุน,อายุสิบแปด, คุณอ้อนฉันขึ้นเตียงเป็นครั้ง แรก, คุณแค่พูดว่ายังไง?คุณบอกขอแค่ฉันขอขอเพียงคุณมี, คุณจะตกลงทุกอย่าง, คุณลืมแล้วเหรอ!

“อายุยี่สิบสอง, พ่อฉันไม่เห็นด้วยที่เราอยู่ด้วย

กัน, พ่อบอกว่าคุณนักธุรกิจใจดำ, ฉันอยู่กับคุณจะไม่มีผลดี

อะไร, คุณพูดกับพ่อด้วยความมั่นใจว่า คุณเป็นคนเดียวใน

โลกนี้ที่ให้ความสุขกับฉันได้, คุณลืมไปแล้วเหรอ!

ถังหนิงตบที่กระจกรถอย่างแรง คนในรถกลับทำหน้า เย็นชา, ไม่ได้ความรู้สึกอะไรเลย.

น้ำตาของถังหนิงนั้นไหลหนักกว่าฝนที่ตกหนัก

“อายุยี่สิบห้า, ฉันท้องครั้งแรก คุณยังไม่พร้อม ที่จะเป็นพ่อคน, ฉันก็เชื่อฟังคุณ, ไปเอาเด็กออกที่โรง พยาบาล, ตอนนั้นคุณบอกฉันว่ายังไง?คุณบอกว่ารอคราว หน้า,คราวหนน้าคุณจะเก็บลูกของเราเอาไว้แน่นอน!

ถังหนิงร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด, “ฟูจิ่วหยุน, ฉันอยู่ กับคุณมาสิบปี, ฉันไม่เคยขอร้องอะไรคุณเลย, นี้เป็นเพียง ครั้งแรก.

ฉันขอร้องคุณปล่อยลูกไปเถอะ!”

ทันใดนั้น,ประตูรถก็เปิดออก!
ถังหนิงกระเด็นถอยหลังไปไม่กี่ก้าว, ยังไม่ทันยืน นิ่ง,คอกลับถูกฟูจิ่วหยุนบีบไว้อยู่มัด!

ถังหนิงเบิกตากว้างด้วยความหวาดกลัว, หมดลม หายใจไปชั่วขนาน, ฟูจิ่วหยุนแสดงออกถึงความโกรธ!

“คุณอยากมาพูดถึงอดีตกับผม, ถังหนิง ก็เพราะผม ยังเห็นแก่อดีต, ถึงได้ไว้หน้าคุณ!

“คุณหมายความว่าอะไร

ถังหนิงไม่เข้าใจ,สีหน้าของฟูจิ่วหยุนทำให้เธอกลัว

“หมายความว่าไง? “ฟูจิ่วหยุนยิ้มอย่างเย็นชา, ผลัก เธอออกไป, “เด็กที่อยู่ในท้องคุณ ต่อให้ตายเป็นหมื่น ครั้งก็ไม่สามารถก็ไม่ทำให้ผมหายแค้น! คุณวางใจ เถอะ, วันที่ผ่าตัด, ผมจะเฝ้าดูเขากลายเป็นกองเลือด และ กลายเป็นเพียงก้อนเนื้อที่เปื้อนเลือด!

รอยยิ้มของฟูจิ่วหยุน, ที่น่ากลัวท่ามกลางสายฝนที่ ตกหนัก.

ไม่!

ไม่ใช่น่ะ
“คุณกำลังเข้าใจอะไรผิดใช่ไหม? ถังหนิงดึงมือเขา ไว้, “จิ่วหยุนคุณ, คุณพูดถึงอะไร? ฉันฟังไม่รู้เรื่อง…….

เธอโดนผลักออกอีกครั้ง ทันใดนั้น รูปถ่ายถูกเขวี้ยง ใส่หนน้าเธอ, ร่วงลงบนที่มีน้ำฝน

ถังหนิงตะลึง, สาวที่เปลือยเปล่าในนั้นคือเธอ!

ฟูจิ่วหยุนนั่งลงไป,จับที่คางของเธอ, นัยน์ตาเยือก เย็น, “ผมเป็นห่วงคุณทุกครั้ง ต่อให้ไม่สบายตัวแค่ไหน ก็ใส่ถุงยางอนามัย, ผมยังคิดอยู่ว่าทำไมถึงบังเอิญท้อง ได้, ที่แท้คือคุณขึ้นเตียงกับคนอื่น ทำไม? เร่าร้อนจนลืม โลกของผมเลยสิน่ะ, เพื่อเขาแล้วถึงขั้นยอมอันตรายเสี่ยง ตั้งท้อง? ถังหนิง, คุณห็นผมฟูจิ่วหยุนเป็นอะไร? ผมคิดไม่ ถึงเลย, คุณจะสําส่อนได้ขนานนี้

“ไม่ใช่น่ะ…..ไม่ใช่น่ะ……

ถังหนิงส่ายหน้าด้วยความสิ้นหวัง “คุณฟังฉัน อธิบาย, ฉันเปล่า….…..