บทที่ 18 เรื่องของลูก, ผมติดค้างคณ

ฟูจิ่วหยุนพิงหัวลงบนไหล่เธอ, เขาเป็นพ่อที่แย่ ที่สุด, พ่อที่โหดร้ายที่สุด

ได้ข่าวถึงหนิงงฆ่าตัวตาย, คู่หยวนอานรีบมาทันที

“หยวนอาน “กู่หลานกุมมือคู่หยวนอานไว้อย่าง ปวดใจ, เกือบจะไม่มีแรง, “หนิงหนิงจะทำอย่างไง, คุณว่า หนิงหนิงต่อไปจะทำยังไง

กู่หยุนอานมองไปยังฟูจิ่วหยุนที่อยู่ข้างๆ, “คุณออก

ไป. ”

พอถึงนอกห้องคนไข้, หยวนพยายามควบคุมลม หายใจเต็มที่, “ฟูจิ่วหยุน, ผมขอให้คุณปล่อยถังหนิงไป เถอะได้ไหม? ”

ฟูจิ่วหยุนหยิบบุหรี่ออกมาม้วนหนึ่ง ไม่มีการตอบ สนองอะไรมาก, แต่เปิดปากพูดเหมือนคนโกง

“เรื่องลูก, ผมติดค้างเธอ, ผมน่าจะชดใช้คืนเธอ “ฟูจิ่วหยุนยังคงไม่จุดบุหรี่มวนนั้น, เหมือนพึมพำกับตัว เอง, “เธออยู่กับผมสิบปี, นอกซักจากเธอมีสติขึ้นตอนนี้, พูดเองว่าเธอไม่อยากจะเห็นผม, ไม่งั้นผมก็ไม่ไป

กู่หยุนอานหัวเราะอย่างประชดประชัน, “ฟูจิ่วหยุน,คุณอย่าลืมน่ะ ตอนนี้คุณเป็นคนที่มีเมียแล้ว, หรือว่าคุณ จะให้ถังหนิงเป็นเมียน้อยหรือ?

“นี้เป็นของผม, ไม่เกี่ยวกับคุณ

ฟฟูจิ่วหยุนไม่อยากพูดต่อ, หันหลังจะกลับไป, เดิน ถึงหน้าห้องคนไข้, โทรศัพท์ดังขึ้น, รับสาย, ฉินซินร้อง ไห้อยู่ในโทรศัพท์: “จิ่วหยุน, ไม่ดีแล้ว, เฉินเฉินไข้ขึ้น ตลอดเลย, คุณกลับมาได้ไหม?

ฟูจิ่วหยุนเม้มปาก, นัยน์ตาจมลึกลงเรื่อยๆ.

มองผ่านกระจกเข้าไปในห้องคนไข้, ชั่วครู่, หันหลัง

จากไป.

ในด้านหลัง, ซ่อนความรู้สึกทำอะไรไม่ถูกอยู่ มากมาย.

กู่หยวนอานคลายคิ้วที่ขมวดออก, ผลักประตูเข้าไป ถังหนังนอนอยู่ตรงนั้น ในตามีเต็มไปความมืดมน

กู่หยวนอานรู้, เธอตื่นขึ้นมา ก็เพราะผิวผิว, แต่ตอน นี้, ความคิดถึงสุดท้ายกลับก็หายไป

“หนิงหนิง, แกอย่าทำให้แม่ตกใจ, แกได้ยินที่แม่พูดไหม? ”

กู่หลานน้ำตาน้ำมูกไหลลงรวมกัน, มองคู่หยวนอาน ด้วยความกลัว “หยวนอาน, หนิงหนิงแม้กระทั่งฉันก็จำ ไม่ได้แล้ว, นี้จะทำยังไงดี…….

กู่หยวนอานปลอบใจและโอบไหล่เธอไว้, เอนตัวพูด คุยกับถังหนิงเบาๆ, “ถังหนิง, ผมพาคุณไปเถอะ, ไปจาก ที่นี้”

ขนตายาวกระพริบลงมา, มีคราบน้ำตาติดอยู่

กู่หยวนอานรู้, เธอไม่ต้องการ

เขาเป็นเด็กที่พี่น้องกู่หลานรับเลี้ยง, โตมากับเธอ ตั้งแต่เด็ก, แต่ถังหนิงกลับไม่เคยมองเขาเลย

ฟูจิ่วหยุนเดินเข้าห้องรับแขก, ฉินซินรีบเดินเข้ามา

“จิ่วหยุน, ในที่สุดคุณก็กลับมาแล้ว

สายตาของฟูจิ่วหยุนมองลงบนตัวลูก, ฟู่หยู่เฉินกำ ลังเล่นเกมอยู่, ดูไปแล้วปกติดี
ฉินซินเห็นสีหน้าเขาไม่ดี, รีบยิ้มอธิบาย, “เมื่อกี้ยัง ไข้ขึ้นสี่สิบองศาอยู่เลย, ไข้พึ่งลด, น่าจะเป็นรู้ว่าคุณกลับ มาแล้ว, ก็เลยหายเลย

ฟู่หยู่เฉินกระโจนเข้ามา, กอดเขาด้วยความดีใจ “แดดดี้, เล่นเกมเป็นเพื่อนผมหน่อย, คุณไม่เล่นเกมเป็น เพื่อนเฉินเฉินนานแล้ว

สายตาฟูจิ่วหยุน, เยือกเย็น, รอยยิ้มบนใบหน้าฉัน นค่อยๆจางลง, เธอดึงฟู่หยู่เฉินออก, “เฉินเฉินอย่าดื้อ, แดดดี้เหนื่อยมาก, ให้แดดดี้ไปพักผ่อนดีไหม?

“ก็ได้. “ฟู่หยู่เฉินพยักหน้าอย่างเศร้า

“จิ่วหยุน, ฉันจะช่วยคุณใส่น้ำอาบ, “ฉินซินยิ้มอย่าง

ดีใจ.

ฟูจิ่วหยุนพูดอย่างเย็นชา “ไม่ต้อง, ผมไม่นอนที่ บ้าน.

รอยยิ้มบนใบหน้าฉินซินจางลง, “คุณจะกลับไปที่ โรงพยาบาลอีก?

พูดแล้ว, เธอก็กอดเอวของฟูจิ่วหยุนไว้แน่น “ฉัน ไม่ให้คุณไป, คุณไม่ได้กลับมาตั้งนานแล้ว, คืนนี้อยู่เป็นเพื่อนฉันหน่อยไม่ดีเหรอ?

“จิ่วหยุน, ตั้งแต่จบงานแต่งมาตั้งนาน นี้เป็นครั้ง แรกที่คุณมีเวลาอยู่เป็นเพื่อนฉัน, คำขอของฉันไม่เกินไป ใช่ไหม, ฉันแค่อยากให้คุณอยู่เป็นเพื่อนฉันคืนนี้

ฟูจิ่วหยุนขมวดคิ้วหนัก, จ้องมอง

ฉินซินพูดอย่างน้อยใจ: “คุณเป็นคนพูดว่าจะรับผิด ชอบฉันกับเฉินเฉิน, จิ่วหยุน, เฉินเฉินเป็นลูกชายคุณ, นี้ เป็นความจริงที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้.

ฉินซินไม่กล้าสบตาเขา, ค่อยค่อยสังเกตปฏิกิริยา ของเขา, เห็นเขาเดินชั้นบนไป, ถึงจะโล่งใจ, ยิ้มอย่างมี ชัยออกมา.

ในห้องนอน, ฟูจิ่วหยุนยืนอยู่ตรงหน้าต่างที่ยกสูง จากพื้น, สูบบุหรี่ไปด้วย, แหล่ตามองดาวบนฟ้าไปด้วย

“จิ่วหยุน “ฉินซินกอดเขาจากด้านหลัง, เลื่อนนิ้ว เข้าอ้อมแขนเขา, “ฉันกลับมานานขนานนี้ คุณยังไม่เคย สัมผัสฉันเลย, คุณไม่คิดอยากเหรอ?