บทที่ 16 เถ้ากระดูกของทารกที่ตาย

หมอส่ายหน้าอย่างเสียใจ, “น่าจะเป็นเสียใจมากเกิน ไป, ตอนที่ตกจากตึกหัวได้รับการกระแทกรุนแรง, เกิดความผิดปกติทางจิต. ถึงได้

มือทั้งคู่ของฟูจิ่วหยุนสั้นอยู่, โอกาสที่จะรักษาหายมี มากเท่าไร

“เรื่องนั้นไม่แน่ใจ

ฟูจิ่วหยุนมองไปในห้องคนไข้, ถังหนิงนั่งอยู่บน เตียง, แสงอาทิตย์ส่องอยู่บนตัวเธอ, ในมือเธอถือกล่อง อัฐิ, ยิ้มอย่างอ่อนโยน

ใช้เวลานานกว่าจะสงบสติอารมณ์ได้, ผลักประตู เข้าไป, ถังหนิงพูดอยู่กับตัวติว.

“ดิวติว, รอแม่หายป่วยแล้ว, แม่จะพาหนูออกไปดูด อกท้อ, ฤดูกาลนี้นะ, ดอกท้อบานได้ดีที่สุด.

ถังหนิงมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างโหยหา, ใช้ นิ้วลูบกล่องอัฐิเบาๆ, รอให้อากาศอุ่นขึ้นกว่านี้หน่อย, แม่จะพาหนูไปชายหาด, ทะเลเป็นสีฟ้า, ได้ยิ้มว่าสวย มาก….

ด้านหน้าของฟูจิ่วหยุนเริ่มเบลอ.
“จิ่วหยุน, ฉันอยากไปดูดอกท้อที่เกาะดอกท้อ, ได้ยินว่าดอกท้อที่โน้นบานสวยกว่าที่อื่น, รอคุณว่างเมื่อ ไหร่เราไปกันดีไหม?

“จิ่วหยุน, เราไปดูทะเลเถอะ, ได้ยินว่าเส้นขอบทะเล จะสวยพิเศษตอนใกล้ค่ำ

“ฟูจิ่วหยุน, ฉันจะท่องไปในทิเบต, ต่อฉันไม่อยาก เจอกับคุณอีก!

สิบปี, เขาไม่เคยพาธอออกไปเที่ยว, แม้จะเสียเวลา เพียงแค่วันสองวัน

ทุกวันเขายุ่งกับแต่การทำงาน, ชินกับการที่เธอรอ ค่อยอยู่ที่บ้านนานแล้ว เขาทำเหมือนนี้เป็นเรื่องสมควร บ้างครั้งต้องไปทำงานต่างประเทศเป็นเวลาหนึ่งถึงสอง อาทิตย์, เธอก็เฝ้ารออยู่อย่างเงียบๆ

ฟูจิ่วหยุนเดินไปข้างหน้า, “ถังหนิง, ถังหนิงเราไป ดูดอกท้อ, ดีไหม? ”

ถังหนิงสายตาว่างเปล่า, มองเขาพักหนึ่ง แล้วเริ่ม พูดกับติวติวอีก.

หลังจากที่เธอตื่นขึ้นมา ก็เป็นแบบนี้ตลอด, เธอรู้จักกู่หยวนอาน, รู้จักแม่กู่หลาน, กับพยาบาลก็พูดคุยได้ ปกติ, มีเพียง…..ดูเหมือนไม่รู้จักเขา

ฟูจิ่วงหยุนกุมใบหน้า, รอยยิ้มเศร้า

ฟูจิ่วหยุนเฝ้าอยู่ในโรงพยาบาลทุกวัน, ฉินซินแทบจะ เป็นบ้า

ต้องนอนเฝ้าห้องคนเดียวทุกวัน, ตั้งตาเฝ้ารอ, แต่ เขากลับไม่กลับมา

รู้ว่าตอนนี้ฟูจิ่วหยุนไม่อยู่, เธอผลักประตูห้องคนไข้

เปิดออก.

เห็นถังหนิงกอดกล่องอัฐิอยู่, ท่าทางบ้าๆบอๆ

เธอโมโหขึ้นมา, เธอบุกเข้าไปจะแย่งกล่องอัฐิที่อยู่ ในมือถังหนิง, ถังหนิงกอดไว้แน่นไม่ยอมปล่อยมือ

“เธอคิดว่าแกล้งบ้าก็จะแย่งจิ๋วหยุนกลับไปได้งั้นเห

รอ! »

ฉินซินหัวเราะอย่างประชดประชัน “เธอไร้เดียงสา เกินไป! ถังหนิงฉันจะบอกเธอ, เธอคิดว่ากอดกล่องอัฐินี้แล้วแกลงทาเบนบา, จะทําให้เปลี่ยนอะไรใด! ลูกของเธอ ตายไปแล้ว, ที่ฟูจิ่วหยุนห่วงใยคือลูกของฉัน! เวลานี้จิ๋ว หยุนเขาแค่รู้สึกผิด, เวลานานไป, เขาก็จะเบื่อ, เขาเป็น พ่อของเฉินเฉิน, นี้เป็นความจริงที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้!

หญิงสาวที่นั่งอยู่บนเตียงไม่ตอบสนองอะไร, กอด กล่องอัฐิส่ายหัวเบาๆ

ฉินซินรู้สึกเหมือนตัวเองคุยอยู่กับอากาศ

ยิ่งโมโห!

เธอร้ายกาจมาก, หัวเราะดังอย่างเยาะเย้ย, เธอนึก ว่านี้เป็นอัฐิของทารกที่ตายจริงงั้นเหรอ?

ผู้หญิงที่ดูโง่คนนั้น, ทันใดนั้น มองไปบนกล่องอัฐิ อย่างรีบร้อน,