บทที่ 15 จะเกลียดเขาไปตลอดไหม?

เวลาหนึ่งอาทิตย์สั้นๆ, ฟูจิ่วหยุนโซมไปเยอะ, ทุกวัน จัดการเรื่องที่บริษัทเสร็จ ก็จะรีบมาที่โรงพยาบาล

แต่ดูแล้ว, เงียบสงบเหมือนเช่นเคย .

กู่หลานใช้ฝ่ามือบุกตีบนตัวเขา, ร้องไห้แทบขาดใจ, “คุณทำให้ลูกสาวฉันต้องนอนอยู่ตรงนี้, คุณยังหน้าอะไร มาอยู่ต่อหน้าเธอ? คุณไปให้พ้น! ไปให้พ้น

ฟูจิ่วหยุนยังคงไม่ขยับ, ไม่แสดงออกใดๆ.

ฟูจิ่วหยุน, คุณคืนลูกสาวฉันมา! คืนลูกสาวฉันมา!

กู่หลานคว้าที่คอเสื้อของเขา, ตะโกนด้วยความสิ้น หวัง, พยาบาลขึ้นมาเกลี้ยกล่อมห้ามปราม, แต่ฟูจิ่วหยุนก ลับยกมือบอกพวกเขาไม่ต้องยุ่ง

เขาโน้มสายตาลง, พูดเสียงแหบ, “แล้วแต่เขา

เถอะ.

เขามองยังหญิงสาวที่อยู่บนเตียงคนไข้, “บางที ได้ยินเสียงของแม่คุณ, คุณอาจจะยอมตื่นขึ้นมา

ฟูจิ่วหยุนยอมรับแล้ว, เขาไม่มีปัญญาเรียกเธอตื่น

ได้, และยอมรับว่าถังหนิงไม่ใช่เด็กสาวคนนั้นที่ดวงตาเต็มไปความสุขอีกแล้ว.

เธอในตอนนี้, คงแค่หวังว่าไม่เคยพบเจอเขามาก่อน เลยในชาตินี้.

ถ้าตอนอายุสิบแปดปี้นั้นเธอไม่ได้เจอกับ, อายุของ เธอตอนนี้คงแต่งงานมีลูกไปนานแล้ว, สามีของเธอน่าจะ รักเธอมาก, คงจะรักเธอราวเจ้าหญิง

คงไม่เหมือน, อย่างเขา

บนตัวเมไปด้วยความเหนื่อยล้า, ฟูจิ่วหยุนเงยหน้า พิงบนผนัง, จนถึงกู่หลานถูกคู่หยวนอ่านลากไป, ในห้อง ผู้คนป่วยสงบลงอีกครั้ง แต่กลับทำให้เขากระวนกระวาย ใจ.

เวลาใกล้ตอนค่ำ, ฉินซินมา, ในมือถือกับข้าวร้อนๆ.

“จิ๋วหยุน, หลายวันนี้คุณผอมลง, แบบนี้จะได้ยังไง, คุณจะต้องดูแลตัวเองให้ดี

ฉินซินตักข้าวให้เขา, นี้ฉันทำเองกับมือ, คุณกิน

หน่อย.

ผมไม่หิว. “ฟูจิ่วหยุนปฏิเสธอย่างเย็นชา
ฉินซินนิ่ง, เล็บที่จิกอยู่บนทัพพีตักข้าวดูขาวซีด, แกล้งทำนิ่งเงียบ, เธอยิ้มเบาๆ “ไม่หิวก็ต้องกินหน่อย, คุณคงไม่อยากให้ถังหนิงตื่นมา แล้วเห็นคุณในสภาพนี้

พูดอยู่, เธอก็ดึงฟูจิ่วหยุนลุกขึ้น. “เอาอย่างนี้ไหม คุณกลับไปพักผ่อน, ฉันจะอยู่เฝ้าแทนคุณ, เธอตื่นมา, ฉัน จะบอกคุณทันทีเลย, ดีไหม?

ฟูจิ่วหยุนลุกขึ้น, เริ่มเวียนหัว, ด้านหน้ามืดลง, ยัง ไม่ทันฟังฉินซินพูดจบ, เขาก็ล้มลงไป……

ทำการตรวจร่างกาย, เป็นเพราะไม่ได้พักผ่อนเป็น เวลานาน, กินอาหารไม่ปกติ, ทำให้ร่างกายอ่อนเพลีย, ต้องพักผ่อน.

ฟูจิ่วหยุนดึงเข็มออก, จะลงจากเตียง

“จิ่วหยุน! ในที่สุดฉินซินก็ทนไม่ไหว, มองเขา อย่างไม่พอใจ, “คุณจะทำลายตัวเองเพราะเธออย่างงั้น เหรอ? คุณแคร์เธอขนานนั้นเลย? แคร์จนสนใจฉันกับเฉิน เฉินเลยเหรอ! ”

ฟูจิ่วหยุนมองไปยังเธอ, “ผมเคยสัญญาว่าจะรับผิด ชอบต่อคุณ, ผมไม่มีทางผิดคำพูด ”
แล้วถังหนิงล่ะ?

วันนี้ฉินซินจะต้องถามให้ได้คำตอบมา, ฉันกับถัง หนึ่งคุณเลือกใคร? ตอนนี้เธอหลับอยู่อย่างนี้ ไม่รู้ว่าเมื่อ ไหร่ถึงจะตื่น, ถ้าเธอไม่ตื่นขึ้นมาล่ะ, คุณคิดจะอยู่แบบนี้ ไปตลอดเหรอ! ”

เธอต้องตื่นขึ้นมา

ดวงตาของฟูจ่วหยุนดูน่ากลัวขึ้นมา จ้องจนฉินซิน เย็นหลังไปหมด, ฉินซินอดกลั้นความไม่พอใจ, “จากนั้น ล่ะ?”

จากนั้น?

ใช่, จากนั้นล่ะ.

ฟูจิ่วหยุนกุมที่หัว, ปวดหัวเหมือนจะแตก, จากนั้นยัง หนิงจะเป็นยังไง?

จะเกลียดเธอไปตลลอดไหม?

อาทิตย์กำลังจะตก, แต่แสงที่สว่างขึ้นก็ทำให้ถังหนึ่งแสบตา, นานมากกว่าจะเริ่มชิน, วินาทีต่อมา, มองไป

การขยับค่อยและเบา, ทำให้ฟูจิ่วหยุนตื่น. ฟูจิ่วหยุนสั้นเล็กน้อย, ทันใดนั้น ก็ ม. เธอตื่นแล้ว.

เขารู้, เธอต้องตื่นแน่

“หิวไหม? “ฟูจิ่วหยุนเอนตัวไป, ถามเธอ ถังหนิงมองเพดานด้วยความว่างเปล่า ไม่พูดสักคำ แม้ว่าจะตื่นแล้ว, แต่กลับดูเหมือนตายแล้ว

ฟูจิ่วหยุนยิ้มเบาๆ, ถามเธออีก: “อยากกินอะไร ผม ให้จะคนส่งมา

ถังหนิงหลับตาลง

“ถังหนิง. “ฟูจิ่วหยุนเอนตัวไปประคองหน้าของ เธอ, กลั้นเสียงอยู่ในลำคอ, คุณพูดอะไรสักคำ

ถังหนิงไม่ขยับ, ไม่ตอบสนอง, ไม่แม้แต่กระพริบตาสักครั้ง.

ฟูจิ๋วหยุนแนบอยู่ที่หน้า, ยิ่งกอดยิ่งแน่น, “คุณอย่า เป็นแบบนี้, ถ้าคุณไม่สบายใจ ก็ร้องไห้ออกมา