บทที่ 14 ทําไมคุณถึงได้ไม่จางหายไป

“จิ่วหยุน, คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?

ฉินซินถามด้วยความระมัดระวัง, ฟูจิ่วหยุนย้อนคิดใน หัวถึงคำพูดของคู่หยวนอาน, ผลตรวจDNAถูกปรับแก้?

เวลาเดียวกัน, ประตูห้องของผ่าตัดเปิดออก

เขานิ่งไป, วินาทีต่อมา, กระโจนเข้าไป

หมอถอนหายใจเฮ้อหนึ่ง, ตอนี้ยังไม่มีอันตรายถึง ชีวิต, แต่เธอยังอยู่ในอาการโคม่า, สมองได้รับการกระทบ กระเทือนอย่างรุนแรง, ตอนนี้สถานการณ์ยังไม่แน่นอน ทำได้แต่รอให้เธอตื่นมา

ถังหนิงนอนไปสิบกว่าชั่วโมงแล้ว ยังไม่มีท่าทีว่าจะ ตื่นมา.

ฟ้าเริ่มมืดลง, ฟูจิ่วหยุนนั่งอยู่ข้างเตียง, จ้องมองเธอ โดยไม่กระพริบตา

มีการเคลื่อนไหวที่ประตู, เป็นฉินซิน

เธอจงมือเฉินเฉินเดนเข้ามา, ถามเขาอย่างเป็นห่วง:“ถังหนิงไม่เป็นไงใช่ไหม?

ฟูจิ่วหยุนลุกขึ้น, เดินออกไป

เงียบสงบตลอด, ฉินซินตามออกมา, ประตูปิดลง, ฟู จิ่วหยุนดึงเธอมากดไว้, จ้องมองเธอด้วยดวงตาที่แดงก่ำ คู่นั้น.

ฉินซินลืมตากว้างดัสยความตกใจ, “จิ่วหยุน, คุณทำ อะไรเนี้ย? ”

“ผมถามคุณ, ผลตรวมDNAนั้น, คุณได้แก้มันหรือ เปล่า ? ”

ฟูจิ่วหยุนสีหน้ามืดมน, ฉินซินร้องไห้อย่างน้อยใจ “จิ่วหยุนคุณหมายความว่าไง? คุณคิดว่าฉันเป็นคนแก้ มัน? หรือว่าในใจของคุณ, ฉันเป็นคนแบบนี้? ฉันเป็นหมอ คนหนึ่ง, ฉันรู้ดีอะไรเรียกว่าจรรยาบรรณ, ฉันก็เป็นแม่คน เหมือนกัน, ฉันรู้ดีว่าลูกมีความหมายยังไงต่อตัวเอง!

ฉินซินน้ำตาไหลไม่หยุด, ไม่มีอาการแสดงออก เหมือนพูดโกหกเลยสักนิด .

ฟูจิ๋วแหล่ตาลง, ผมจะตรวจสอบ, ถ้าหากผมว่าคุณ แก้ไขมัน…..
“คุณจะทำอะไร? “ฉินซินร้องไห้หนัก, “จิ่วหยุน, สิบปีฉันไม่แต่งงานก็เพื่อคุณ, ใช้ชีวิตมาคนเดียวกับหมู่ เฉิน, รอจนถึงคุณขอฉันแต่งงานได้, แต่ตัวคุณล่ะ? คุณ อยู่เฝ้าผู้หญิงอีกคนที่โรงพยาบาล, ไม่มีแม้แต่คำอธิบาย สักคำ, คุณรู้ไหมว่าฉันกับหมู่เฉินผ่านมันมายังไงวันนี้ ฉันต้องรับมือคนเดียวกับนักข่าวมากมาย, อยู่ในงานคน เดียวเหมือนไอ้โง่, ยังต้องแสดงเหมือนใจกว้าง, คุณเคย คิดบ้างไหมว่ามันไม่ง่ายเลยสำหรับฉัน?

“แดดดี้. “ฟูหยู่เฉินกอดแม่ของเขาแน่น, ร้องไห้ ด้วยความน้อยใจ, แดดดี้ไม่ชอบพวกเราใช่ไหม.

“หยู่เฉินเด็กดี, หยู่เฉินไม่ร้อง, ฉินซินกอดลูก แน่น, น้ำตาคลอเบ้า.

ฟูจิ่วหยุนปล่อยมือออก, ละสายตาจากตัวเด็ก, แต่น้ำ เสียงกลับเย็นชา, “พาเขากลับไป

“แล้วคุณล่ะ? “ฉินซินรีบถาม, แต่ก็รู้สึกไร้มารยาท, “ฉันหมายความว่าคุณก็เหนื่อยมากแล้ว, คุณไม่กลับไป พักผ่อนเหรอ? เราสามารถจ้างพยาบาลคนหนึ่งมาดูแล เธอ…..”

“ต้องทำยังไง, คุณไม่ต้องมาสอนผม
ฟูจิ่วหยุนพูดจบ, เดินเข้าในห้องคนไข้, มือที่อุ้มเด็ก ของฉินซินยิ่งรัดรัดแน่น, ฟูหยู่เฉินตะโกนว่าเจ็บ, เธอถึง ได้สติ.

ถังหนิง, เพราะอะไรเธอถึงไม่จางหายไป ดวงตาฉินซินดูดุร้ายขึ้นเรื่อยๆ

ผ่านไปอีกสองวัน, ถังหนิงก็ยังไม่มีท่าทีจะตื่น

“คุณฟู, เราก็หมดหนทางแล้ว, ต้องขึ้นอยู่กับแรงใจ ของคนไข้. ”

ฟูจิ่วหยุนขมวดคิ้ว, หมายความว่าไง?

กู่หยวนอานเดินมาจากที่ไม่ไกล, ในมือถือโจ๊กร้อนๆ ที่ส่งมาเป็นประจําทุกวัน, พึมพำออกมา: “ถังหนิงอาจจะ ไม่อยากตื่นขึ้นมาก็ได้

ไม่อยากตื่นขึ้นมา

ฟุจิ่วหยุนแน่นอก, ไม่อยากตื่นขึ้นมาหมายความว่ายัง

ไง?
เขาค่อยๆมองไปยังผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียง, ดวงตา ทั้งคู่ของเธอหลับแน่น, แม้จะหลับอยู่, แต่ก็ยังขมวดคิ้ว แน่น, ใบหน้าเต็มไปด้วยความขาวซีดและอ่อนเพลีย

หมอจากไป, คู่หหยวนอานยืนอยู่ข้างหลังเขา, ฟูจิ่ว หยุน, ถ้าผมเป็นคุณ, จะไม่มาปรากฏตัวต่อหน้าเธออีก, ถ้าเป็นแบบนั้น, เธออาจจะยอมลืมตาขึ้นมามองโลกใบนี้ ก็ได้”

ฟูจิ่วหยุนหลังตรงแข็งทื่อ “ผมจะไม่ไปไหน, จะรอ เธอตื่นขึ้นมาอยู่ตรงนี้.

กู่หยวนอานหันหลังจากไปอย่างโมโห.

ในห้องผู้ป่วยเงียบสงบลง, เหลือเพียงแค่พวกเขา สองคน, นิ้วที่เรียวยาวของฟูจิ่วหยุนจับลงบนกลางคิ้วของ หญิงสาว.

ต้องการจะทำให้ความเศร้าที่แสดงออกอยู่บนคิ้วหาย

“คุณไม่อยากเจอหน้าผมอีกแล้วจริงเหรอ?”

เขาถามเบาๆ, เข้าใกล้ใบหน้าเธอ, ลูบเกลี่ยผมที่ขาด ของเธอ. หล่นลงบนไหลเธอทีละเส้นทีละเส้น.
ถังหนิง, ขอแค่คุณยอมตื่นขึ้นมา ผมจะรับปากคุณ ทุกอย่าง. ฟูจิ่วหยุนสำลัก, ด้วยอาการเจ็บจมูก, คราวนี้ ผมพูดจริงๆ.

แต่หญิงสาวยังคงไม่มีการตอบสนอง, ขนตาที่ยาว ของเธอดูสวยเป็นพิเศษใต้แสงแดด.

ฟูจิ่วหยุนโค้งริมฝีปลา, ถ้าเป็นเมื่อก่อน, เขาพูด อะไร, เธอก็ดูมีความสุข, แต่ถังหนึ่งในเวลานี้ นอนอยู่ต่อ หน้าเขาด้วยร่างที่ผอมโซ