ตอนที่ 6 เดรัจฉานทั้งนั้น

เดี่ยวเทียนหัวพูดกับลิ้นจือจางเสียงดัง : “เมื่อครู่ลูกน้อง ของข้าลุกออกไปปลดทุกข์กลางดึก เสียงร้องนั้นน่าจะเป็นเขา

อินจือจางพยักหน้าเบาๆ สายตากวาดไปทั่วทั้งสี่ทิศ สุดท้ายก็หยุดอยู่ทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือที่ซึ่ง ที่ซึ่งตระกูลเดี่ยว ยืนอยู่ ในตอนนั้นเอง พุ่มไม้ทางด้านนั้นก็มีการเคลื่อนไหว เงา ที่สูงเพียงครึ่งหัวคนก็พลันกระโดดลงมาจากต้นไม้

ภายใต้แสงจันทร์นั้นทำให้มองได้ชัดเจนว่ามันคือลิงสีดำ มะเมื่อมที่บนหัวมีเขาแปลกประหลาดของวัวอยู่คู่หนึ่ง และมัน กำลังลากศพที่เต็มไปด้วยเลือดอยู่ มันกระโดดไปไม่กี่ครั้งก็ ออกห่างจากพวกเขาไปสองกว่าจ้าง

ศพสวมใส่เสื้อผ้าคนรับใช้ของตระกูลเดี่ยวไม่ผิดแน่ ตรง ตำแหน่งหัวใจถูกควักจนกลายเป็นรูเลือดขนาดใหญ่ เลือด สดๆ ยังคงไหลทะลักออกมาภายนอก ดูแล้วน่าจะเพิ่งเสียชีวิต ได้ไม่นาน

จูจูเพิ่งเคยเห็นคนตายเป็นครั้งแรก ทำให้กลัวจนตัวสั่น อินจือจางจับมือของนางไว้ แล้วจ้องไปที่นางเกือบจะดูนางที่ กลัวเกินเหตุ จูจูที่ถูกเขาจ้องก็ไม่รู้ตัวว่าความกลัวของนางนั้นได้หายไปแล้ว

“นี่มันวานรเขา” เดี๋ยวหย่งอุทานด้วยความตกใจ วานรเขาดำเป็นสัตว์ชั่วร้ายที่รับมือได้ยากที่สุดพละกำลังมาก ดุร้ายและชอบทำร้ายมนุษย์ แม้ระดับชั้นจะต่ำ แต่สำหรับผู้ บำเพ็ญที่ระดับไม่สูงการรับมือกับมันนั้นถือว่าไม่ใช่เรื่องเล็ก

เรื่องที่โชคร้ายที่สุดก็คือ พวกมันจะไม่เคลื่อนไหวเพียง ลำพัง ทุกครั้งที่มันปรากฏตัวก็จะมีสองตัวขึ้นไป

อย่างที่คิดไว้ไม่นานวานรเขาดำตัวที่สองและสาม ปรากฏกายขึ้น ใบหน้าดุร้ายเดินบีบใกล้เข้ามาที่คนตระกูล เดี่ยว แล้วครามก้องในลำคอเสียงต่ำ

เดี๋ยวหย่งมองไปที่วานรเขาทั้งสามตัวแล้วแอบร้องแย่ แล้วอยู่เงียบๆ กัดฟันหันไปพูดกับถิ่นจือจางว่า “อาวุโสท่านนี้ ร่วมมือกับข้าจัดการกับเจ้าเดรัจฉานพวกนี้ได้หรือไม่? ถ้าเกิด ว่าสามารถฆ่ามันได้สักตัวสองตัว ร่างของมันจะเป็นของท่าน ทั้งหมด”

ในสถานการณ์เช่นนี้ วานรเขาต้องเข้ามาที่ค่ายของ ตระกูลเดี่ยวก่อนถึงจะเข้ามาจัดการอื่นจือจางและจูจู แน่นอ นว่าอินจือจางสามารถใช้ให้พวกเขาสู้กับวานรเขา จนเหลือ ไม่กี่ตัวแล้วค่อยลงมือเผด็จศึกทีหลังก็ได้ และอื่นจือจางเองก็ ปฏิบัติติต่อพวกเขาด้วยท่าที่เย็นชามาตลอด เดี๋ยวหย่งไม่ แน่ใจว่าเขาจะยอมช่วยพวกนางต่อสู้ตั้งแต่เริ่มหรือไม่

สิ่งที่โชคร้ายที่สุดที่ตระกูลเดี่ยวรู้ดีก็คือ แปดเก้าส่วนวานรเขา พวก

ช่วงบ่ายวันพวกพบกระดูกของวานรเขาดสองในถ้ำ เขาของมันสามารถนำไปยาเพิ่มกำลังและสามารถ หลอมเป็นอาวุธอีก พวกเขามากจึงนำเขาทั้งสองของ พวกกลับด้วย เดิมคิดเทพรู้ไม่เห็น ไม่คิดมันให้วานรเขา มีชีวิตสามตัวตามมาแบบนี้

วานรเขาตั้งสามตัว เกี่ยวหย่งรู้ตัวว่ามันได้แน่ จึงออกปากขออินจือจางช่วย

ได้ พวกเจ้าปกป้องนางให้ข้าพอแล้ว” อินจือจางไป

ได้วานรเขา แล้วเขาก็อยากจะลองสักตั้ง คู่ ซ้อมแบบหาไม่ง่าย สิ่งเดียวเขากังวลก็คือยังวานรเขา ตัวอื่นสามารถเข้ามาจูจูได้ ตอนนี้เดี๋ยวหย่งเข้าใจ ความต้องการของเด็กหนุ่มทันที เขาได้ต้องการร่วมมือกับ ใคร แค่

เดี๋ยวหย่งมาก ส่งสายให้พ่อของตน เกี่ยว เทียนเข้าใจในทันที พาคนรับใช้ถอยหลัง ไปล้อมรอบ ไว้เป็นกลมเพื่อปกป้องนาง

ด้านเสี่ยวหย่งหลินที่ทำตัวเหมือนลูกไม่กลัวเสือนั้น ทวนยาวทองของตัวเองขึ้นมาจะโจมตีเจ้าวานรเขา ดำ ปากก็ตะโกนเสียงดัง“ท่านพ่อ ก็แค่เดรัจฉานคอยข้าจะจัดการพวกมันเอง
คำพูดเพิ่งจะหลุดออกจากปากทวนยาวของเขาก็ถูกวานร ใช้แรงจับไว้แล้วสะบัด เขาล้มไปด้านข้างพร้อมทวน โชคยัง ดีที่ปฏิกิริยาตอบสนองของเขาถือว่ารวดเร็ว เขาพลิกตัวตีลังกา สองครั้งจึงสามารถฝืนให้ยืนนิ่งได้ เมื่อหลบพันใบหน้าของเขา ก็เปลี่ยนเป็นซีดขาว

วานรเขาดำตัวสูงไม่เท่าหมีตัวหนึ่งด้วยซ้ำ เรี่ยวหย่ง หลินมีพลังวิญญาณระดับที่หนึ่งพละกำลังและกระดูกแข็งแรง มากกว่าคนปกติเป็นสิบเท่า ไม่นึกมาก่อนว่าเมื่อต้องเผชิญ หน้ากับพวกมันแล้วเขาจะหมดท่าถึงเพียงนี้

ความมั่นใจของเขาถูกความบ้าคลั่งนี้ทำลายจนแตก ละเอียด วานรเขาดโผเข้ามาหาเขา เขาทำได้เพียงถอยหลัง อย่างต่อเนื่อง

เดี๋ยวหย่งที่กำลังรับมือวานรเขาอีกตนอยู่ พอเห็นพี่ ชายกำลังได้รับอันตราย นางก็ร้อนใจจนเหงื่อซึมออกมาจาก ใบหน้า นางไม่สนใจใดๆ รีบละมือจากคู่ต่อสู้ของตัวเองพุ่ง เข้าไปช่วยพี่ชาย

อินจือจางไม่เห็นสองพี่น้องอยู่ในสายตา เขาตะโกนอย่าง ไม่ไว้หน้าว่า “ไสหัวไป

สองพี่น้องตระกูลเดี่ยวรู้สึกเหมือนว่ามีดอกไม้เบ่งบานขึ้น ที่เบื้องหน้า อื่นจือจางยืนขวางอยู่ด้านหน้าพวกเขา ยกมือขึ้น โบก ใส่วานรเขาดำที่กำลังพุ่งเข้ามา สองมือของเขามีแสง สีน้ำเงินปรากฏออกมา ปลายแสงเย็นเยียบยืดยาวพุ่งออกไปจากปลายนิ้วของเขายาวราวสามสื่อ และรวมตัวกันเป็นรูปร่าง ของดาบยาวกลางอากาศ

วานรเขาตาเป็นแค่ปีศาจชั่วร้ายระดับหนึ่งที่ยังไม่ได้เปิด สติปัญญา แต่เพราะว่าพละกำลังและร่างกายแข็งแรงมากกว่า สัตว์ป่าธรรมดา เมื่อสายตาของมันมองเห็นแสงสีน้ำเงินที่เป็น ดาบพุ่งเข้ามาหาตัว จึงเกิดความรู้สึกกลัว มันจึงใช้ร่างอันไร้ วิญญาณของคนรับใช้ที่มันจับได้คนแรกมาเป็นเกราะกำบัง

อินจือจางไม่อยากทำลายศพของคนอื่น เขาขมวดคิ้วแล้ว เปลี่ยนทิศทางของแสงให้พุ่งไปยังส่วนท้องของหวานรเขาดำ ในขณะเดียวกันเท้าก็ถีบวานรเขาดำตัวที่สองที่กำลังพุ่งเข้ามา หาตนอย่างเต็มแรง

“เจี๊ยก…เจี๊ยก…วานรเขาดสองตัวร้องขึ้นมาอย่าง ทรมานเลือดสาดกระจายไปทั่วทุกหนแห่ง

วานรเขาดำตัวแรกขาขาดเป็นบาดแผลที่ทั้งใหญ่และลึก ส่วนวานรเขาอีกตัวถูกถีบเข้าที่ต้นคอ ลอยกระเด็นไปข้าง หลัง กระแทกเข้ากับวานรเขาดำตัวที่สามทำให้ทั้งสองตัวล้ม กลิ้งลงไปบนพื้น

อื่นจือจางแค่ลงมือก็สามารถจัดการทั้งสามตัวได้ ! วานร เขาตระเบิดเสียงร้องออกมาด้วยความโกรธ ทำให้นกที่อยู่ บริเวณนั้นตกใจจนบินหนีไป

ตระกูลเดี่ยวพาคนรับใช้ทั้งห้า มาคอยสังเกตเหตุการณ์ เห็นเขาเก่งกล้าเช่นนี้ ก็ตกตะลึง ผู้เป็นพ่อรู้สึกโชคดีที่ฟังคำพูดของลูกสาวไม่ไปหาเรื่องเขา ไม่เช่นนั้นพวกเขาคงต้องพบกับ ความยากลำบากเป็นแน่

จูจูก็ดูออกว่าวานรเขา พวกนั้นอื่นจือจางไม่ได้ แต่ไม่รู้ ทำไมนางกลับยังไม่สบายใจ เหมือนกับว่าต่อจากนี้จะมีเรื่อง อันตรายเข้ามาอีก นางหันกลับมามองช้าๆ ก็พบว่าพุ่มไม้ที่อยู่ ใกล้าธารกำลังสั่นไหว นางตะโกนออกไปโดยแทบไม่ต้องคิด : “ระวัง!”

สายไปเสียแล้ว ที่พุ่มไม้มีเสียงคำรามดังขึ้น เงาดำสอง สายพุ่งมาจากทางด้านหลังที่ตระกูลเดี่ยวรวมตัวกันอยู่ ยังมีวานรเขา อีกสองตัว

คนอื่นๆ ถูกเสียงตะโกนของจูจูทำให้ตกใจจนสะดุ้งต่าง ยกอาวุธขึ้นมาต้านรับไว้ วานรเขาไม่มองด้วยซ้ำสุดท้ายคน รับใช้สองคนก็ถูกวานรเขาดเหวี่ยงลอยไป ทั้งสองเลือดไหล ออกจากจมูกก่อนที่จะร่วงลงกับพื้น แค่มองก็รู้ว่าร่างนั้นได้ วิญญาณเสียแล้ว

เพราะว่าจรู้ตัวอยู่ก่อนหน้า ตอนที่วานรเขาพุ่งเข้ามา นางก็วิ่งหนีไปหลายก้าวแล้ว เดี่ยวเทียนหัวช้าไปหนึ่งก้าว เพราะวานรเขาพุ่งเข้ามาหาเขา เขาใช้โอกาสนั้นคว้าเอาตัว เด็กรับใช้มาบังหน้า ส่วนตัวเองจากลูกชายวิ่งออกไป

กรงเล็บของวานรเขาตบลงด้านล่าง ศีรษะของชาย หนุ่มที่น่าสงสารคนนั้นแตกกระจายคาที่ แต่ว่าในระยะเวลาแค่ นี้ก็ทำให้เลี้ยวเทียนหัวมีเวลาหนีออกมาได้เหลือเฟือ
เดี๋ยวหย่งหันหลังกลับมาต่อสู้กับหนึ่งในสองตัวที่ปรากฏ ขึ้นมาอย่างรีบร้อน อีกตัวก็ยังพยายามจะสังหารบิดาของนาง ไม่ยอมปล่อย เพราะว่าร่างกายของพวกเขามีกลิ่นอายของเขา วานรเขาที่อยู่ พวกมันจะยอมปล่อยไปได้ยังไงเล่า? !

สองพ่อลูกร่างกายสูงใหญ่ขาก็ยาว พวกเขาจ้องมอง ในสถานการณ์ที่ถึงชีวิตเดี่ยวหญิงหลินคิดคำนวณอย่างรวดเร็ว แล้วกระชากแขนของจูจูไปด้านหลังจงใจใช้นางเป็นเกราะ ป้องกันการไล่ล่าของวานรเขาดำ

เขาไม่ทันคิดว่าทำแบบนี้แล้วอินจือจางจะโกรธหรือไม่ ถึง แม้ว่าอินจือจางจะไม่พอใจก็คงไม่เป็นปัญหาอะไรหรอก ก็แค่ สาวใช้ชั้นคนหนึ่ง ตายก็ตายไปสิ! เมื่อครูบิดาของเขายังใช้ คนรับใช้มาเป็นเกราะป้องกันในการหนีวานรเขาเลยไม่ใช่ เหรอ?

จูจูคิดไม่ถึงว่าเขาจะชั่วช้าไร้ยางอายเช่นนี้ อยากจะหนีก หนีไม่พ้น นางกรีดร้องพลางค่อยๆ ถอยหลังแล้วล้มลง