ตอนที่ 4 ในกําไลมีโลกอีกใบอยู่

เด็กหนุ่มรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่ากำไลของจูจูนั้นไม่ธรรมดา ถึง แม้ว่าภายนอกจะไม่มีกลิ่นอายพลังเวทอะไร แต่ลวดลายของ มันเป็นลายเมฆไหลเหมือนกับแหวนของเขาไม่มีผิด

ว่ากันว่านี่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะของอาวุธที่ถูกสร้างจาก ปรมาจารย์หลอมอาวุธผู้มีชื่อเสียงที่เร้นกายอยู่ในแคว้นโอสถ จริงๆ แล้วลวดลายของมันก็คือเวทย์อาคม สามารถเก็บกลิ่น อายของดาบอาคมและสิ่งของอาคมล้ำค่าเอาไว้ได้อย่าง สมบูรณ์ และสามารถทำให้มองเห็นเป็นแค่เครื่องประดับ ธรรมดาสามัญชิ้นหนึ่ง

และจุดสำคัญอีกหนึ่งข้อคือ สิ่งของพวกนี้เมื่อยอมรับเจ้า นายของมันแล้ว จะมีเพียงเจ้านายของมันเท่านั้นที่สามารถใช้ ปราณวิญญาณเปิดมันได้ คนอื่นไม่สามารถเปิดเพื่อแอบดูของ ข้างในได้ ถ้าหากว่าเจ้าของตายไป ของล้ำค่าที่อยู่ในช่องว่าง นั้นก็จะไม่สามารถนำออกมาได้อีก นอกเสียจากจะมีคนอื่นที่ สามารถทำให้มันยอมรับเป็นเจ้านายปรากฏกายขึ้น

หลายครั้งเด็กหนุ่มสงสัยว่ายายของนางจะต้องเก็บสิ่งของ ค่าเอาไว้ให้นางในกำไลแน่ เขาไม่ได้โลภอยากได้ของของ จู แต่แค่อดสงสัยไม่ได้ว่าข้างในมีอะไร
คิดไม่ถึงว่าจจะไม่รู้อะไรเลย และบนร่างกายของนาง ไม่มีกลิ่นอายของผู้บำเพ็ญเซียนอะไรด้วย ถ้าจะให้นางใช้ ปราณวิญญาณเปิดกำไลออก คงเป็นไปไม่ได้

“เจ้าหมูโง่!” เด็กหนุ่มขี้เกียจพูดให้มากความ เขานำหม้อ ผ้าห่มและฟูกออกมา พลางพูดว่า : “ข้าจะไปหาจับไก่ป่าหรือ กระต่ายป่า เจ้าหาไม้มาก่อไฟ อย่าเดินไปไกลล่ะ ไม่งั้นโดน หมาป่าคาบไปข้าขี้เกียจไปช่วย” พูดเสร็จเขาก็เดินตรงเข้าไป ในป่าทันที

จูจูคิดว่านี่คงจะเป็นครั้งแรกที่นางได้เห็น “สิ่งของวิเศษ พวกนี้’ แต่นางกลับไม่มีความประหลาดใจเลยสักนิด กลับ เอาแต่คิดถึงตระกร้าไม่ไผ่ที่ตนแบกอยู่คนเดียวตลอดทางอย่าง ไม่พอใจ

เจ้าคนเลวนั่นมีสิ่งของที่สะดวกขนาดนี้ทำไมไม่ยอมเอา ตระกร้าไม้ไผ่ใส่ลงไปด้วย เจ้าคนขี้งก

ถึงแม้ว่าในใจนางจะไม่พอใจ แต่ก็นางยังคงเชื่อฟัง นาง เริ่มเก็บกิ่งไม้แห้งๆ เพื่อนำมาก่อไฟ นางเลือกหม้อที่อยู่ในกอง สิ่งของที่เขาทิ้งไว้ เดินตรงไปตักน้ำมาจากลำธารเพื่อตั้งไฟ หลังจากนั้นจึงหมุนตัวไปจัดการทำความสะอาดกระโจม

หลังจากที่ยังอยู่พักหนึ่ง นางก็ตัดสินใจนั่งลงเพื่อจะพัก ผ่อน แต่กลับได้ยินเสียงคนดังมาจากตีนเขา ไม่นานก็ปรากฏ กลุ่มคนเก้าคน

คนพวกนี้มีหกคนที่แต่งตัวด้วยชุดของบ่าวรับใช้และแบกสิ่งของสัมภาระห่อใหญ่ห่อเล็กอยู่ บนร่างกายยังมีดาบและ อาวุธเหน็บอยู่ หัวหน้ากลุ่มเป็นชายวัยกลางคนที่ร่างกายกำยำ สวมอาภรณ์สีน้ำเงินเข้ม ข้างกายเขามีชายหญิงที่อายุราวๆ เดียวกับอยู่ อายุประมาณสิบหกปี ผู้ชายหน้าตาหล่อเหลา ผู้หญิงก็สวยสดงดงาม ท่าทางหยิ่งทะนง แค่มองก็รู้ว่านั่นคือ คุณชายและคุณหนูของตระกูลใหญ่

หน้าตาของพวกเขาทั้งสามใกล้เคียงกัน ถ้าไม่ใช่พ่อลูก ก็ คงจะเป็นญาติที่ใกล้ชิดกัน

กลุ่มคนพวกนี้ก็คิดว่าที่นี่เหมาะแก่การพักค้างคืน มอง จากที่ไกลๆ ก็เห็นแสงไฟ ไม่คิดว่าเมื่อเดินมาถึงจะพบแค่หญิง สาวที่แสนธรรมดาคนหนึ่งนั่งอยู่ข้างๆ กองไฟ

หัวหน้ากลุ่มวัยกลางคนขมวดคิ้วอยู่เงียบๆ แต่ก็ไม่ได้พูด อะไรกับนาง เขาหันหลังไปโบกมือให้คนรับใช้ ตั้งค่ายพักแรม ที่นี่ เตรียมทำมื้อเย็น

อยู่ๆ ก็พบผู้คนมากมาย แถมแต่ละคนก็ไม่ใช่คน ธรรมดาที่นางจะไปล่วงเกินได้เสียด้วย จึงได้แต่เงียบ รอเด็ก หนุ่มกลับมาก่อนค่อยว่ากัน!

นางไม่วุ่นวายกับใคร แต่ไม่ได้หมายความว่าคนอื่นจะไม่ ยุ่งวุ่นวายกับนาง

หม้อน้ำที่อยู่ตรงหน้านางไม่นานก็เดือด นางหยิบผักป่าที่ เก็บมาระหว่างทาง ใส่ลงไปในหม้อคิดจะทำน้ำแกงร้อนๆ ขอ แค่ดูแลปากท้องของเด็กหนุ่มให้ดี พอเขาอารมณ์ดีก็จะปฏิบัติต่อนางดีขึ้นมาก

กลิ่นหอมที่มีเสน่ห์ลอยไปตามสายลม ข้างภูเขาอีกฝั่งนึง คนที่กำลังตั้งค่ายทำอาหารอดไม่ได้ที่จะลอบกลืนน้ำลาย แม้แต่หัวหน้าขบวนที่เป็นชายวัยกลางคนนั้นก็ไม่ละเว้น เขา ผ่านอะไรมามากมาย แต่ไม่เคยได้กลิ่นอาหารที่หอมขนาดนี้มา ก่อน

เขาคิดไปคิดมาแล้วตัดสินใจเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าของ พลางพูดว่า “นังหนู ข้าให้เจ้าหนึ่งตำลึงเงิน ขายน้ำแกงหม้อ นี้ให้ข้าเถอะ” คำพูดไม่ถึงกับไร้มารยาท น้ำแกงผักป่าหม้อ เดียวใช้เงินถึงหนึ่งตำลึงเงินซื้อก็ถือว่าราคาสูงมากแล้ว แต่น้ำ เสียงของเขาที่ใช้นั้นแสดงออกชัดเจนว่ากำลังออกคำสั่ง คุณชายคุณหนูที่เขาพามาด้วยไม่มีอะไรทำก็เดินตามมาด้วย

จูจูอ้าปากยังไม่ทันได้ตอบอะไร ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียง ของเด็กหนุ่มตะโกนปฏิเสธมาอย่างเด็ดขาดว่า : “ไม่ขาย!

ชายวัยกลางคนหน้าขรึมลง คุณชายที่ตามเขามาด้วยก็ ตะโกนด้วยเสียงดังว่า : “บังอาจ! เจ้าเป็นใคร?! พ่อข้าไว้หน้า พวกเจ้าจะซื้ออาหารหยาบๆ พวกนี้ พวกเจ้ารู้ไหมว่าพวกข้า เป็นใคร?”

เด็กหนุ่มไม่สนใจพวกเขา เดินไปหน้ากองไฟอย่างช้าๆ และนำกระต่ายป่าสองตัวที่ล่ามาส่งให้ พลางพูดว่า “ไปล้าง ให้สะอาดแล้วเอามาย่างกิน

จูจูเหลือบไปมองคนที่อยู่ข้างๆ กองไฟแวบนึง ก่อนจะวิ่งไปล้างกระต่ายไม่เป็นไร นางยังเคยว่าตำลึงว่าหน้าตาเป็นยังไง

แต่เจ้าคนเลวบอกว่าไม่ขาย นางก็จนปัญญา นางแยก ตัวออกแบบแล้ว เพราะว่าถ้าเกิดพวกเขาต่อสู้กัน นางก็ จะ

เขาไม่สร้างความลำบากให้ใครถือว่าบุญแล้ว

ข้างกองไฟ ชายวัยกลางกำลังจะเอ่ยปากพูดแต่ ลูกสาวของเขากลับดึงชายเสื้อห้ามเอาไว้ และพูดเสียงเบาว่า ท่านพ่อ ช่างเถอะ

ชายกลางคนลังเล แต่ฟังพูดของลูกสาว ไม่อีก เด็กสาวเดินไปสองก้าวแล้วกับหนุ่มว่า “อาวุโสท่านเมื่อต้องขออภัยหวังว่าท่านจะไม่ถือกล่าวจบแล้วทําความเคารพอย่างมารยาท

ชายกลางคนเห็นลูกสาวที่ปกติเย่อหยิ่งอยู่เสมอยอมลง ให้แบบนี้ ก็ทันทีเด็กหนุ่มอยู่เบื้องหน้าไม่ใช่คนธรรมดา จึงเปลี่ยนเทียนหัว นี่คือสาวของขาฉี ลูกชายหย่งหลิน ขออภัย ด้วย เมื่อนี้เป็นเพียงการเข้าใจเสียมารยาทแล้ว….ชายไปคารวะอาจารย์ที่

ตระกูลเลียวเป็นตระกูล ในแถบที่พลังเซียนอยู่บ้าง ลูกของเขาทั้งสองได้เข้าสู่ช่วงการฝึกพลังปราณแล้วโดยเฉพาะ ลูกสาวฝึกพลังปราณได้ถึงขั้นที่สามตั้งแต่อายุยังน้อย นางยัง เรียกชายคนนี้ว่าผู้อาวุโส งั้นชายผู้นี้ต้องเป็นผู้บำเพ็ญเพียร แน่ๆ แถมระดับยังต้องสูงกว่าลูกสาวของเขา

สำนักเรียนนี้กำลังเปิดรับสมัครลูกศิษย์ใหม่ๆ ตอนนี้เด็ก หนุ่มคนนี้ก็ปรากฏตัวที่นี้ ก็แปลว่าเขาจะไปเข้าร่วมงานนี้

เด็กหนุ่มไม่สนใจการพูดที่มีมารยาทขึ้นของพวกเขา เขา เกียจแม้กระทั่งจะพูดกับคนพวกนี้แม้แต่ประโยคเดียว เขานั่ง ลงข้างกองไฟทำเหมือนทั้งสามคนนั้นไม่มีตัวตน

เดี่ยวหย่งหลินเคยชินกับการเป็นคุณชาย ไหนเลยจะทน ได้กับการไม่ไว้หน้าเช่นนี้ได้? โดยเฉพาะกับคนที่อายุไม่ได้ มากกว่าตัวเองสักเท่าไหร่ แต่เขายังไม่ทันที่เขาจะได้ลงมือทำ อะไร ก็ถูกน้องสาวหย่งฉีห้ามเอาไว้ และถูกบังคับให้ถอยออก ไป

ในใจของเดี่ยวเทียนหัวโกรธมาก แต่เขาเป็นคนฉลาด จากท่าทางของลูกสาวทำให้รู้ว่าเด็กหนุ่มคนนี้เป็นคนที่พวกเขา ไม่อาจจะไปยั่วโมโหด้วยได้ ดังนั้นจึงได้แต่ยอมฝืนอดทนไว้

สามคนพูดขออภัยในความผิดแล้วกลับไปที่ที่พักตน เมื่อ เห็นว่าออกมาได้พ้นระยะที่เด็กหนุ่มจะไม่ได้ยินแล้ว เดี่ยวเทียน หัวก็ทนไม่ไหวเอ่ยถามลูกสาวเสียงต่ำว่า : “พี่ชายท่านนั้นเป็น ใครมาจากไหน?

ถึงแม้จะอยู่ไกลแล้วแต่เขาก็ยังคงระวังคำพูดและการกระทําของตัวเอง

เสี่ยวหย่งฉีขมวดคิ้วพลางตอบเบาๆ ว่า “ข้าเองก็ดูไม่ออก…