บทที่ 6 แพะรับบาป

เช้าตรู่ หลินเสเอ๋อตื่นขึ้นมาจากความฝัน

ภายในห้องเหลือเพียงเธอแค่คนเดียว

เธอลุกขึ้นมานั่งด้วยความเมื่อยล้า ห่อตัวเข้าหาผ้าห่มอย่าง โศกเศร้า เมื่อคืนอาการเมาค้างทำให้หัวของเธอยังไม่ค่อยมีสติ

ทันใดนั้น หางตาที่เหลือของเธอก็เหลือบไปเห็นแผ่นข้อความ ที่ตรงหัวเตียง

พอหยิบขึ้นมาดู ทันใดนั้นก็ทำให้ความรู้สึกอดในใจของเธอ นั้นระเบิดออกมาอีกครั้ง

“คุณ……..คงจะเคยเล่นโยคะมาก่อนใช่ไหม?” ต่อให้เฉินตงจะไปแล้ว แต่ว่าเธอยังคงรู้สึกได้ถึงการล้อเลียน

ผ่านตัวอักษร

ขยุ้มผมอย่างกลุ้มใจ หลินเสบู่เอ๋อมีความรู้สึกเหมือนไม่รู้จะ เอาความโมโหโยนไปไว้ที่ไหนได้แต่เก็บเอาไว้

แต่ว่าที่ทำให้เธอดีใจก็ดี อีกฝ่ายถึงกับทิ้งข้อความเอาไว้แบบ นี้ อย่างนั้นเรื่องเมื่อวานก็คงจะนับว่ายกโทษให้แล้ว

และในเวลานี้พอดี หวางเท้าก็โทรมาหา

“เสบู่เอ๋อ เสว่เอ๋อ เธอรีบๆล็อกอินเข้ามาดูคะแนนฉันสิ เมื่อคืน ฉันน่ะสุดยอดมากๆเลยนะ ได้MVPติดกันสิบตาเลยล่ะ!”
น้ำเสียงตื่นเต้น ในโทรศัพท์ของหวางเท้า ทำให้หลินเสบู่เอ๋อ เป็นบ้า แกคิดแต่เล่นเกม?

เธอระเบิดออกมาเลยทันที “หวางเท้า เธออายุเท่าไหร่แล้ว ยัง ไร้สาระขนาดนี้อีกเหรอ? ที่สั่งให้เธอไปเตรียมค่าสินสอดมา เมื่อ ไหร่เธอถึงจะเตรียมให้ฉันได้สักที? ตกลงนี่เธอยังอยากแต่งงาน อยู่หรือเปล่า? จะมาสู่ขอฉันไหม?”

ปลายสายอีกฝั่งอย่างหวางเท้ารู้สึกไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ เงียบไปไม่กี่วินาที ก็รีบพูดขึ้นมา “เสาเอ๋อเธออย่าโกรธ ครอบครัวของเรากำลังพยายามเก็บเงินอย่างหนักอยู่ ต้องโทษ ไอ้เฉินตงคนชาติชั่วได้ประโยชน์ เร็วๆนี้แหละ อีกไม่นานผมก็จะ ได้ ขอคุณแล้ว”

เฉินตง?!

ร่างกายอ้อนแอ้นของหลินเสาเอ๋อสั่น คนเมื่อคืนก็ชื่อเฉินตง เหมือนกัน!

ตามความสามารถเดิม เธอเปิดปากถามขึ้น “ใครคือเฉินตง? เฉินตงที่เธอบอกมีเงินเยอะอย่างนั้นเหรอ?”

“มีเงินกับผีน่ะสิ!

หวางเท้าด่าทอออกมา “เป็นพี่เขยไร้ประโยชน์ของผมเอง เป็น ชายหงส์ (ผู้ชายที่เกิดในบ้านยากจนและเข้ามหาวิทยาลัย โดย ความพยายาม จบเรียนแล้วก็ดำเนินชีวิตที่เมือง) คนหนึ่ง หลัง จากที่พี่สาวของผมแต่งงานกับเขาก็ย้ายออกไปเช่าบ้านอยู่ด้วย กัน เขามีเงินก็สบายไปแล้ว”
หลินเว่เอ๋อส่ายหน้า หัวเราะเยาะตัวเอง เฉินดงที่ออกมาจาก ปากหวางเท้า ชัดเจนเลยว่าไม่ใช่ผู้ที่ถือบัตรธนาคารลายดอก ชงโคคนนั้น

“เสบู่เอ๋อ เธอรอก่อนนะ พ่อแม่ของฉันกับพี่สาวของฉันกำลัง ช่วยฉันเก็บเงินอยู่ ไม่นานก็จะเก็บเงินครบแล้ว”

ปลายสายหวางเท้าที่พูดถึงเฉินตงขึ้นมา ดูเหมือนกรุ่นก็ปะทุ ขึ้นมาด้วยเหมือนกัน “ถ้าไม่ใช่เพราะว่าไอ้พี่เขยเฮงซวยคนนั้น ของผม อ้อ ไม่ใช่ อดีตพี่เขยไร้ประโยชน์ ตอนนี้พวกเราสองคนก็ คงจะมีงานเลี้ยงไปแล้ว”

“เกี่ยวอะไรกับเขา?” หลินเสบู่เอ๋อสงสัย

“เขาแต่งงานกับพี่สาวผม ก็คือพี่เขยของผม ผมที่เป็นน้องชาย จะแต่งงาน เขาก็ควรจะช่วยสักหน่อยไม่ใช่เหรอ? เขากลับกัน เลย มัวแต่เอาเงินไปเททิ้งไว้กับแม่ที่กำลังจะตายที่อยู่ในโรง พยาบาล ไม่ใช่แค่ไม่ช่วยผม แถมยังหย่ากับพี่สาวผมอีก เธอว่า เขาชาติชั่วหรือไม่ชาติชั่ว?”

ริมฝีปากแดงเรื่องของหลินเสบู่เอ๋อขยับ อยู่ๆก็มีความรู้สึก เหมือนกินแมลงวันเข้าไปอย่างไรอย่างนั้น

เธอพูดขึ้นอย่างเสียอารมณ์ “เอาอย่างนี้ก่อนแล้วกัน เมื่อคืน ฉันทำงานล่วงเวลามาทั้งคืน ขอนอนก่อน จากนั้นก็ตัดสาย โทรศัพท์ทิ้ง

เวลาหนึ่งอาทิตย์หลังจากนั้น เฉินตงไปๆกลับๆระหว่างบ้าน เช่ากับโรงพยาบาล ทุ่มเทไปกับการดูแลมารดา
หลังจากที่เข้ารับการเปลี่ยนถ่ายตับ ร่างกายของมารดาก็ กําลังฟื้นตัวอย่างมั่นคง จากการตัดสินของแพทย์ ไม่นานก็ สามารถที่จะกลับมาพักรักษาตัวที่บ้านได้แล้ว

ส่วนเรื่องของหลินเสบู่เอ๋อ เขาไม่ได้ใส่ใจเลยแม้แต่น้อย

เรื่อง ในคืนนั้น เป็นแค่เพียงความคิดที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ถ้าเกิดว่าไม่ใช่เพราะเจอเข้ากับหวางเท้า บวกกับถ้าไม่ใช่เพราะ หวางเข้ามาพูดจาเย้ยหยันดูถูกเหยียดหยามเขา เขาก็ไม่มีทาง ที่จะใช้หลินเสาเอ๋อเป็นเครื่อง โจมตี

วันนี้ตั้งแต่เช้าตรู่ เฉินตงดูแลแม่มาทั้งคืน เตรียมที่จะกลับบ้าน ไปพักผ่อนสักครู่ เพิ่งจะเดินออกมาจากโรงพยาบาล ก็มีสายจาก บริษัทเรียกเข้า

“เฉินตง มึงแม่งไปตายห่าที่ไหนแล้ว?” เพิ่งจะรับสาย อีกฝั่ง

ของสายก็มีเสียงแหลมดังของผู้ชายดังขึ้น

คิ้วของเฉินตงขมวดเข้าหากัน ปลายสายของโทรศัพท์เป็นเจ้า นายของเขาที่บริษัทอสังหาริมทรัพย์ เจ้าหลี่

ในตอนแรกที่แม่ป่วยหนัก เขาไปขอเจ้าหลี่หยุดงานหนึ่ง สัปดาห์ ช่วงเวลานี้มีเรื่องเข้ามาติดกันทีละเรื่องๆ จนทำให้ลืม เรื่องที่หยุดงานไปเสียสนิท

“ขอโทษครับเจ้าหลี่ แม่ของผมเข้าโรงพยาบาล” เฉินตงพูด “ตายหรือยัง? แม่ของมึงตายหรือยัง? ยังไม่ตายมึงก็กลับมา ทํางานเดี่ยวนี้!”
เจ้าหลี่ดูเหมือนว่าได้ตะโกนออกมาแล้ว “แม่มึง มึงขอลา หนึ่งอาทิตย์ ทุกเรื่องที่เป็นทั้งนั้นที่ทำ วันๆนึงกูแม่งช่วยเช็ดก้น (ช่วยตามล้างตามเช็ด) ให้ถึง จึงรีบๆกลับมาเดี๋ยวนี้ มา จัดการงานพวกนั้นให้เสร็จ!

ก!

สายตัดไปแล้ว

“เช็ดก้น? ตกลงใครช่วย ใครเช็ดก้นกันแน่?”

เฉินตงหัวเราะเย้ยหยันออกมา แววตามีแววเย้ยชา

เขาไม่ใช่คนที่ไร้ความสามารถ ตอนที่อยู่ในโรงเรียนคะแนน แต่ละวิชาล้วนแต่อยู่อันดับต้น ถ้าเกิดว่าไม่ใช่เพราะเป็นห่วงแม่ กับฐานะทางบ้าน เขามีความสามารถที่จะโดนส่งไปเรียนต่อ เมืองนอกได้ ออกไปเก็บเกี่ยวประสบการณ์ที่กว้างขึ้น

หลังจากเรียนจบมหาวิทยาลัย เขาก็สมัครเข้าทำงานที่บริษัท อสังหาริมทรัพย์แห่งนี้ เวลาสั้นๆสามปี ก็ได้เข้ามาในลำดับชั้นผู้ ดูแลแล้ว กลายเป็นผู้ช่วยผู้จัดการของบริษัท

ถ้าเกิดว่าไม่ใช่ว่าเพราะข้างบนมีเจ้าหลี่เป็นรองผู้จัดการ เวลา สามปี ความสําเร็จของเขาไม่ได้อยู่แค่จุดๆนี้แน่

ส่วนที่เจ้าหลี่สามารถที่จะปกปิดความสามารถของเขาเอาไว้ ได้ง่ายดายนั้น เหตุผลก็เป็นเพราะ เจ้าหลี่เป็นน้องเขยของ เจ้าของบริษัท

เพียงแค่งานระดับนี้พร้อมกับคอนเนคชั่น ก็มากพอที่จะทำให้คนที่ไร้ความสามารถ รู้จักแต่คั่วสาว หละหลวมที่จะปฏิบัติตาม กฎอย่างเจ้าหลี่สามารถอยู่ได้อย่างมั่นคงเหมือนภูเขาไท่

ไม่กี่ปีมานี้ เรื่องเล็กๆน้อยๆของบริษัท เรื่องไหนกันที่ไม่ใช่เขา แก้ไข?

เจ้าหลี่ที่ใช้ก้นตัดสินใจ ปัญหามากมายที่ก่อครั้งไหนที่ไม่ใช่

เขาไกล่เกลี่ยอยู่ด้านหลัง

ที่ตลกไปกว่านั้น เจ้าของบริษัทก็ยังเอาแต่จะเชื่อ “ความ สามารถ” ของเจ้าหลี่ ทำให้สองสามปีมานี้เขาจะต้องเป็นแพะรับ บาปให้เจ้าหมานับไม่ถ้วน

ในบริษัท พนักงานแอบตั้งฉายาให้เขาว่า “แพะรับบาป

ถ้าไม่ใช่เพราะตำแหน่งผู้ช่วยรองสวัสดิการดี เขาจำเป็นที่จะ ต้องดูแลแม่ไปด้วย แล้วก็ต้องคุ้มครอบครัวของหวางหนับหนุน ไปด้วย เขาก็คงจะลาออกไม่ทำไปตั้งนานแล้ว

หยิบบัตรธนาคารดอกชงโคออกมาจากกระเป๋ากางเกง แวว ตาของเฉินตงกวาววับขึ้น หัวเราะออกมาอย่างน่ากลัว “บัตรใบ เดียวก็มีเงินสดพันล้าน ถึงแม้ว่าผมจะเกลียดคนที่เอาเงินมา ชดเชยแบบคุณมากๆ แต่ว่าจําเป็นต้องบอกเลยว่า มีเงินทำให้ คนมีความมั่นใจเต็มเปี่ยม มีทางเลือกที่มากขึ้นนะ

บริษัทอสังหาริมทรัพย์ไม่ยิ่ง

เฉินตงเดินเข้าไปในบริษัทด้วยความรีบร้อน ทั้งโดนเจ้าหลี่บิด หู หยิกแก้มลากตัวเข้าไปในห้องทำงานของรองผู้จัดการ
“ปัง” เสียงประตูห้องทำงานปิดลง เจ้าหลีนั่งลงบนเก้าอี้ด้วย ใบหน้าหงุดหงิด เท้าทั้งสองข้างวางเอาไว้บนโต๊ะ ซ้อนขาเอาไว้ ด้วยกัน ท่าทางกลุ้มอกกลุ้มใจจุดซิการ์

เฉินตงขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาไม่สูบบุหรี่ แล้วก็เกลียดกลิ่นบุหรี่ มาก

“ถ้าเกิดว่ากูไม่โทรศัพท์ไป สงสัยถึงคงจะตายอยู่ด้านนอกไม่ กลับมาแล้วใช่ไหม?” เจ้าหลี่พ่นควันบุหรี่ออกมา หัวเราะเย้ย หยืนออกมา มือซ้ายลูบไปบนหัวล้านที่ด้านบนหัว

“ไม่ใช่ครับ เป็นเพราะว่าเรื่องของแม่ผมจริงๆ ยุ่งจนไม่มีเวลา แล้ว” เฉินตงพูด

ที่จริงเจ้าหลี่ก็อายุแค่สี่สิบกว่าปี เพียงแต่ลุ่มหลงในตัวหญิง

สาว ร่างกาย โดนใช้งานจนกลวง อายุยังน้อยก็หัวล้านเสียแล้ว

“เหอะๆ!”

เจ้าหลี่หัวเราะเยาะอีกเล็กน้อย หรี่ตาแล้วว่าขึ้น “เฉินตงเอ๋ย อย่าว่ากที่เป็นพี่ชายที่ไม่ยอมเตือนถึงสักหน่อย แม่ของมึงนั่นก็ คือไอ้คนขี้โรค สองปีมานี้เรื่องของแก พี่ชายนั้นรู้ดีอยู่ แทนที่จะ ผูกชีวิตตัวเองเอาไว้กับคนแก่แบกรับความลำบาก ไม่สู้ปล่อยให้ เขาจากไปดีเสียกว่า มึงเองก็จะได้เอาใจมาใส่กับงานทั้งหมด”

แววตาของเฉินตงมีประกายดุร้ายออกมา อดกลั้นความโมโห ถามขึ้น “คุณรีบให้ผมกลับมา เกิดเรื่องอะไรขึ้นครับ?”

แปะ!
เจ้าหลี่โยนเอกสารชุดหนึ่งลงบนโต๊ะ พูดขึ้นเย็นชา “ตอนบ่าย พี่เขยของฉันจะมาตรวจงานที่บริษัท นี่เป็นสัญญาที่ก่อสร้างบ้าน สลัม ภาคตะวันตกของเมือง คิดอะไรไม่ออกแล้ว ตอนแรกเรื่อง นี้เป็นสิ่งที่ต้องไปคุย มึงลางานกูเลยต้องออกหน้า เรื่องนี้จะโทษ มึงเลย!”

“พวกหญิงโสเภณีอีกฝ่ายดื่มกันเก่งโคตรๆ มอมเหล้าจนมึน ทรมานกันอยู่ทั้งคืน ทำให้ต้องเซ็นสัญญาราคาสูงลิ่วฉบับนี้

เฉินตงไม่ได้อ่านสัญญา เรื่องเดิมๆ เจ้าหลี่ทำมาไม่ใช่แค่ครั้ง

แรก

แค่เบียร์ไม่กี่แก้วลงท้อง ช่วงเวลาทั้งคืน ไม่ต้องพูดถึงสัญญา ราคาสูงลิบ ต่อให้เซ็นต์สัญญาธรรมดา เขาล้วนไม่แปลกใจ

เห็นว่าเฉินตงไม่ขยับ เจ้าหลวงเท้าทั้งสองข้างลง ยืดหลังนั่ง

ตัวตรง “เรื่องนี้ แกรู้ใช่ไหมจะต้องทำยังไง?”

“ต้องการให้ผมเป็นแพ้รับปากอีกแล้วเหรอครับ?” เฉินตงหรี่ ตาลง ในดวงตามีแววหาเรื่อง

ปัง!

เจ้าหลี่ตบมือข้างหนึ่งลงบนโต๊ะ พูดออกมาอย่างโมโห “พูด บ้าอะไรออกมา? อะไรคือแพะรับบาป? นี่ฉันกำลังดูแลแกอยู่ ยกย่องแก แกเป็นใครมีความสามารถที่จะมาทำเรื่องนี้? เฉินตง ไม่ใช่ว่าฉันจะว่าแก เป็นคนเนี่ยก็ต้องรู้จักทดแทนบุญคุณ แกเพิ่ง จะจบมาแค่สามปี ถ้าเกิดว่าไม่ใช่ฉันที่ดูแลแก ฟังแค่ความ สามารถของแก แกสามารถที่จะมานั่งอยู่ในจุดๆนี้ได้เหรอ?”
เฉินตงโมโหจัดจนหัวเราะกลับไป กูแม่งโคตรขอบใจมึงเลย! ถ้าเกิดว่าไม่ใช่เพราะมีงดูแล กูก็เป็นรองผู้จัดการไปตั้งนาน แล้ว