บทที่ 4 คำเชิญจากอดีตน้อง

“คุณผู้ชาย เมื่อกี้เป็นความผิดของผมเองครับ เป็นผมที่มีตาไม่มี แวว ผมละเลยคุณไป ได้โปรดให้อภัยผมด้วย

แค่เข้ามาในห้องทํางาน ผู้จัดการธนาคารก็รีบขอโทษขอโพย เม็ดเหงื่อที่อยู่บนหน้าผากปาดไปอีกสองสามครั้งแล้ว แล้วก็ยัง คงไม่หยุดที่จะปาด ถึงขนาดที่ว่าแผ่นหลังก็เปียกแล้ว

บัตรธนาคารลายดอกชงโคก็มีน้อยมากอยู่แล้ว พนักงาน ธรรมดาทั่วไปของธนาคารไม่มีทางที่จะรู้จัก

รู้จักบัตรใบนี้ อย่างน้อยก็ต้องตำแหน่งของเขาขึ้นไป

แถมผู้ที่ถือบัตรธนาคารดอกชงโคนี้ ไม่ต้องพูดถึงผู้รับผิดชอบ สาขาแบบเขาหรอก ต่อให้เป็นรองประธานธนาคาร เจ้าของ ธนาคารก็จําเป็นที่จะต้องมารับแขกด้วยตัวเอง ต้องยิ้มแย้ม ต้อนรับ ไม่กล้าแม้แต่ที่จะละเลย

ในตอนนี้เขามีอาการแบบตกใจจนแทบจะกระอักเลือด คน สูงส่งแบบนี้ ทำไมถึงได้มาที่สาขาของตัวเองได้?

แถมแม่งยังจะเข้าแถวต่อคิวรอถอนเงินอย่างเรียบร้อยอีก นี่ไม่ใช่การกลั่นแกล้งคนดีแล้วหรือยังไง?

เฉินตงเงยหน้ามองหน้าผู้จัดการเงียบๆ “คุณกังวลมาก?” มุมปากของผู้จัดการกระตุกอยู่สองครั้ง หัวเราะแหะครั้งหนึ่ง“เปล่า เปล่าครับ ผมจะชงชาขอโทษคุณอยู่ครับ

เขารู้จำนวนของผู้ถือบัตรธนาคารดอกชงโค ในตอนนี้คิด เพียงแต่ว่าต้องการที่จะรีบๆจัดการให้เรื่องเมื่อกี้มันผ่านไปเสีย ต่อให้ต้องคุกเข่าเขาก็ยินดี

มิฉะนั้น ไม่ต้องพูดถึงหลินเสบู่เอ๋อที่เป็นเพียงพนักงานหน้าเค้า

เตอร์ตัวเล็กๆ ต่อให้เป็นนายสาขาอย่างเขาเองก็ต้องหนาว ไม่จําเป็นครับ ผมต้องการมาถอนเงินครับ” เฉินตงกล่าวขึ้น ด้วยเสียงเบา

ผู้จัดการเพิ่งจะเช็ดเหงื่อบนหน้าผากออก ในตอนนี้ยังมีเหงื่อ ผุดออกมาเป็นจำนวนมากอีกแล้ว

นี่คือ……….ไม่คิดที่จะให้อภัยแล้วใช่ไหม?

สีหน้าของเขาดูน่าเกลียด ความรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่ได้ทำลงไป นั้นพวยพุ่งขึ้นมา

สามารถมานั่งในตำแหน่งตรงนี้ได้ เป็นความพยายามหลาย สิบปีของเขา แต่ว่าคำพูดเดียวของผู้ที่บัตรธนาคารลายดอก ชงโค มากพอที่จะลากเขาลงจากตำแหน่งได้

ปีก!

ผู้จัดการธนาคารตัดสินใจที่จะคุกเข่าลงตรงหน้าของเฉินตง “คุณผู้ชาย คุณเป็นคนใหญ่คนโต โปรดอย่าคิดเล็กคิดน้อยกับ คนตัวเล็กแบบผมเลยนะครับ ขอร้องคุณช่วยปล่อยผมไปสักครั้ง เถอะนะครับ เมื่อกี้เป็นแค่เพียงเรื่องเข้าใจผิดเท่านั้นครับ”
เงินลงมองผู้จัดการธนาคารด้วยสายตาเย็นชา อีกฝ่ายยังมี ท่าทางถือดีแบบเมื่ออยู่อีกเหรอ?

เขาหัวเราะเล็กน้อย “ผมมาถอนเงินครับ เรื่องอื่นไม่ต้องการที่ จะพูดอะไรมาก รบกวนคุณช่วยจัดการให้ผมด้วย

หัวใจของผู้จัดการตุ้มๆ ต่อมๆ แต่ว่าก็ยังฝืนยิ้มแล้วลุกขึ้น

“ครับ ผม ผมจะไปจัดการให้คุณเดี๋ยวนี้เลยครับ”

รับบัตรธนาคารลายดอกชงโคมาจากมือของเฉินตง ผู้จัดการ ธนาคารถามขึ้น “คุณผู้ชายครับ คุณต้องการถอนเงินเป็นจำนวน เท่าไหร่?”

“ห้าแสน”

เฉินตงปากเล็กน้อย จากท่าทางของผู้จัดการที่มีต่อเขา เขา ก็รู้ว่าผู้ที่มีบัตรธนาคารดอกชงโคนจะต้องไม่ธรรมดาทั่วไป

แต่ว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดตอนนี้ก็คือถอนเงินแล้วก็ไปโรงพยาบาล ก่อน จัดการค่าใช้จ่ายหลังการรักษาของแม่ให้เรียบร้อย จากนั้น ค่อยหาที่ลงหลักปักฐาน

“ห้าแสน?” ผู้จัดการธนาคารร้องออกมาเสียงหลง

เฉินตงกระตุกคิ้วขึ้น นึกขึ้นได้ในทันที “ลำบากใจเหรอครับ? ถอนเงินจํานวนมากจำเป็นที่จะต้องทำการจองล่วงหน้า?”

“ไม่ไม่ไม่ครับ ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ลูกค้าแบบคุณ ไม่จําเป็นที่จะต้องทำรายการล่วงหน้าครับ” ท่าทางของผู้จัดการ แปลกประหลาด อธิบายขึ้น “จะทำบัตรธนาคารดอกชงโค ใบนี้ได้ต้องเงินสดจํานวนพันล้าน คุณผู้ชายจะถอนเงินเพียงน้อยนิด ขนาดนั้น ทําให้ผมรู้สึกตั้งตัวไม่ทันครับ”

คริน!

ร่างกายของเฉินตงกระตุก ภายในใจเกิดคลื่นซัดสาด

พันล้าน?

แถมยังเป็นเงินสด ไม่ใช่ฐานะลูกค้า

เป็นเพียงแค่คุณสมบัติในการทำบัตร

พ่อของผมมีเงินขนาดนี้เลย

ไม่ต้องพูดถึงที่ผู้จัดการธนาคารตั้งตัวไม่ทัน แม้แต่ตัวเขาเองก็ ใกล้ที่จะเป็นลมแล้ว

ชั่วครู่

เฉินตงถึงได้สงบลง “ถอนออกมาห้าแสนก่อนครับ

ผู้จัดการธนาคารพยักหน้า รีบจัดการดำเนินการถอนเงินให้

เฉินตง

ภายในห้องทำงานเฉินตงพบถุงพลาสติกสีดำหนึ่งใบ จากนั้น นำเงินห้าแสนใส่เข้าไปด้านในถุง จากนั้นก็หมุนตัวจากไป

ผู้จัดการธนาคารหน้าตาเหยเก ใจตุ้มๆ ต่อมๆอยากจะขอร้อง เฉินตง ใจกว้างแล้วปล่อยพวกเขาไป แต่ว่ามองท่าทางรีบร้อน ของเฉินตง ก็ตัดใจห้ามตัวเอง สุดท้ายก็นอนเหงื่อออกเต็มศีรษะ อยู่บนเก้าอี้ ท่าทางราวกับว่าร่างกายนั้นโดนปล้นไปจนตัวเปล่า
ในห้องโถงของธนาคาร

เฉินตงถือถุงพลาสติกสีดำ รีบร้อนก้าวเดินออกไป เพราะว่าเรื่องเมื่อกี้ ทุกๆคนล้วนมองมายังตัวเขา แล้วพูดคุยก กันจอแจ

หลินเสวีเอ๋อยืนอยู่ด้านหลังเค้าเตอร์ แน่นิ่งไป ดวงตาแดงก่ำ พอเจอเฉินตง เธอตั้งใจจะเดินไปขอโทษ

แต่ว่าเฉินตงเดินไวมาก ทำให้เธอนั้นไม่สามารถที่จะตามได้

ถอนหายใจอย่างหดหู หลินเสวีเอ๋อหมุนตัวกลับไปในห้อง ทํางานของผู้จัดการ

“ผู้จัดการ ตก ตกลงเกิดเรื่องอะไรขึ้นคะ?”

มองเห็นผู้จัดการที่นอนพาดตัวไปกับเก้าอี้ หัวใจของหลินเส เอ๋อหนักอึ้งจนถึงก้นบึง แต่ว่าก็ยังเอ่ยถาม

ผู้จัดการดึงสติขึ้นมาได้ หัวเราะขมขื่น “คนๆนั้นคือลูกค้าที่มี บัตรธนาคารลายดอกชงโค คุณสมบัติในการเปิดใช้บัตร ธนาคารดอกชงโค ก็คือต้องมีเงินสดจำนวนพันล้าน!

คริน!

ร่างกายอ้อนแอ้นของหลินเสบู่เอ๋อสั่นระรัว ใบหน้างามชุดขาว ลูกค้าที่เป็นคนสำคัญขนาดนี้ ไม่ใช่คนที่พนักงานเค้าเตอร์ตัว เล็กอย่างเธอจะไปหาเรื่องด้วยเลยแม้แต่น้อย
นึกถึงท่าทางที่เดินดงมีต่อเธอเมื่อกี้ ในใจของหลินเสบู่เอ๋อก็มี ความรู้สึกเสียใจพุ่งล้นออกมา อดไม่ได้ที่จะตบตัวเองสักสองครั้ง

ลูกค้าคนสำคัญ ใช้สายตาแบบนั้นมองตัวเอง สำหรับเธอแล้ว นั่นเหมือนกับว่าเป็นเรื่องที่เหมือนมีชิ้นเนื้อตกลงมาจากฟากฟ้า

แต่ยังกลับกล้าผลักออกไป ทำให้ลูกค้าคนสำคัญขุ่นเคือง

“ผู้จัดการ คุณ คุณจะต้องช่วยฉันนะคะ”

ในตอนนี้หลินเสาเอ๋อ โน้มตัวลงมา จึงตัวลงไปที่คอของผู้ จัดการ ขอร้องขึ้นมา

“ช่วย?” ผู้จัดการเกาหวอย่างกลัดกลุ้ม “เรื่องนี้ แม้แต่ผมเอง ยังคิดที่จะหาคนให้ช่วยเลย! ไม่ต้องพูดถึงคุณแล้ว แม้แต่ผม ความไม่พอใจของคุณผู้ชายท่านนั้น ทำให้ตกจากตำแหน่งนั้นก็ แค่คำๆเดียวเท่านั้น”

แค่ประโยคเดียว ก็ตบหลินเสบู่เอ๋อให้ตกลงไปอยู่ที่นั่งลำบาก ได้

หยุดไปชั่วครู่ ดวงตาของผู้จัดการกวาววับขึ้น “จริงสิ คุณ แน่ใจไหมว่าเมื่อกี้สายตาที่คุณผู้ชายคนนั้นมองคน มีความ หมายอื่น?”

ริมฝีปากแดงของหลินเสวีเอ่อขยับ พยักหน้าอย่างไร้สติ

ทันใดนั้นผู้จัดการธนาคารก็ดีใจใหญ่ ตบโต๊ะด้วยความตื่น เต้น “ยังมีหนทาง! ยังมีหนทาง! หลินเสบู่เอ๋อ ผมต้องการให้คุณ นั้นไปขอโทษกับคุณผู้ชายท่านนั้น ไม่ว่าจะด้วยวิธีการไหนจะต้องได้รับการยกโทษจากผู้ชายคนนั้นให้ได้ มิฉะนั้นพวกเราทั้งคู่ จบเห่แน่”

“แต่ว่า.. เงียบไป หลินเสวีเอ๋อน้ำตาคลอเบ้า มีเรื่องอยากพูดแต่ก็

คำพูดของผู้จัดการนั้นพูดอย่างชัดเจนแล้ว เธอสามารถที่จะ มาเป็นพนักงานเค้าเตอร์ของธนาคารได้ ก็เป็นเพราะพึ่งพาผู้

จัดการ

ตอนนี้ความต้องการของผู้จัดการ เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะคัดค้าน

ฟันสวยกัดริมฝีปากแดง หลินเสบู่เอ๋อพยักหน้า หมุนตัวจากไป เงียบๆ

ตอนที่เดินมาจนถึงประตู ด้านหลังก็มีเสียงทุ้มของผู้จัดการ

ลอยมา “จําค่าของผมเอาไว้ไม่เลือกแม้ว่าวิธีไหน! อย่างนี้ดีทั้ง

กับตัวคุณและตัวผม !”

ออกไปจากธนาคาร เฉินตงนั่งรถแท็กซี่แล้วมุ่งไปยังโรง

พยาบาล ตอนอยู่บนรถแท็กซี่ เขาได้รับข้อความหนึ่งข้อความ

“สวัสดีค่ะคุณผู้ชาย ดิฉันหลินเสบู่เอ๋อ คือพนักงานที่ช่วยทำ รายการให้คุณผู้ชายเมื่อครู่ ตอนเย็นวันนี้อยากจะเรียนเชิญคุณ เฉินมาทานอาหารมื้อค่ำด้วยกัน เพื่อที่จะชดใช้การกระทำผิด และขอโทษการกระทำเมื่อครู่ของเสว่เอ๋อ เย็นนี้เสาเอ๋อจะทำให้ คุณเฉินพอใจนะคะ มินิฮาร์ท”
วางโทรศัพท์ลง เฉินตงหัวเราะอย่างดูถูก

หลินเสวีเอ๋อ ผู้หญิงที่มากไปด้วยร้อยเล่ห์มารยา ส่งข้อความ แบบนี้มาให้ เขาจะไม่เข้าใจหนึ่งในความหมายนั้นได้ยังไง?

แต่ว่า เขานั้นไม่ได้ใส่ใจที่จะเอาเรื่องเรื่องเมื่อกี้ตั้งแต่แรกแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นคือไม่ต้องการที่จะเข้าไปพัวพันอะไรกับหลินเสบู่เอ๋อ

เพราะว่า หลินเสบู่เอ๋อเป็นแฟนสาวของไอ้สวะหวางเท้า การ กินของตระกูลหวาง…..ทำให้เขาสะอิดสะเอียน

ถึงโรงพยาบาลลี่จิงแล้ว เพื่อแม่ เฉินตงจ่ายเงินเพิ่มอีกหนึ่ง แสนเพื่อเป็นค่ารักษาพยาบาล

อีกสี่แสนที่เหลือ ไม่ต้องพูดถึงเช่าบ้านแล้ว คิดแค่ค่าดาวน์ บ้านหลังเล็กๆแบบสองห้องนอนก็เพียงพอแล้ว

แต่ว่าซื้อบ้านยังจำเป็นที่จะต้องซ่อมแซม สถานการณ์ของเขา ในตอนนี้ก็คือต้องหาที่อยู่ให้เร็วที่สุด เช่าบ้านคือวิธีการแก้

ปัญหาที่เร็วที่สุด

เดินออกมาจากโรงพยาบาล ก็เจอกับรถออดี้ A4ที่อยู่ๆก็จอด หยุดตรงหน้า

“ว้า! ผมก็ว่าใครเสียอีก? ที่แท้ก็คือเฉินตงพี่เขยคนเก่าของผม

นี่เอง?”

หวางเท้าฉีกยิ้มจอมปลอม ยื่นศีรษะออกมา ถอดแว่นกันแดด ออก สายตาที่มองเฉินตงเต็มไปด้วยความดูถูก
“หวางเท้า บังเอิญจังเลยนะ” เฉินตงหัวเราะ “นี่แกกำลังจะไป ไหนล่ะ?”

“แน่นอนว่าไปรับแฟนของผมไปใช้ชีวิตของคนสองคนน่ะสิ ธนาคารที่เธอทํางานอยู่ข้างๆ โรงพยาบาลนี้เอง”

หวางเท้าหัวเราะ ดวงตากลับมองถุงพลาสติกสีดำในมือของ เฉินตง ปากขึ้นปากๆ “จุ๊ๆๆ…..ฉันว่าแกชีวิตแกก็ตกต่ำเกินไป ละมั้ง? เพิ่งจะหย่ากับพี่สาวฉัน ก็ต้องมาเก็บขยะเสียแล้ว?

รอยยิ้มของเฉินตงหายไป

หวางเท้าเคาะข้างขมับ “โอ๊ะ โยะโหย แกดูความจํฉันสิ แม่ ของแกยังแขวนชีวิตฝากไว้ที่โรงพยาบาลนา แกไม่มีเงินเลยสัก แดงเดียว ก็จำเป็นที่จะต้องเก็บขยะหาเงินใช่ไหม? เอ๊ะ ฉันว่าแก เองก็เหมือนกัน ครอบครัวพวกเราช่วยเหลือแกมากมายขนาด นั้น แกยังกล้าที่จะหย่ากับพี่สาวของฉันอีก แกว่าถ้าเกิดว่าแกไม่ หย่า ครอบครัวของพวกเราอาจจะช่วยเหลือแกสักนิดก็ได้?”

“ช่วยเหลือ?”

เฉินตงโมโหจนหัวเราะออกมา สายตาดุดันมองไปยังหวาง เท้า “ถ้าเกิดว่าฉันจำไม่ผิดแล้วล่ะก็ รถคันนี้ของแกเป็นฉันที่ให้ เงินไปซื้อไม่ใช่เหรอ?”

หวางเท้าหน้าแดงขึ้นมาในทันใด ตอบโต้กลับ “แกพูดบ้า อะไร! นี่คือรถออดี้ A4 รถราคาสามแสน ชายหงส์ (ผู้ชายที่เกิด ในบ้านยากจนและเข้ามหาวิทยาลัย โดยความพยายาม จบเรียน แล้วก็ดำเนินชีวิตที่เมือง) แบบแกซื้อรถแบบนี้ให้ฉัน? ตอแหล!”
พูดจบ เขาก็ถ่มน้ำลายแรงๆรดลงบนพื้น จากนั้นก็มุดกลับ เข้าไปในรถ เหยียบคันเร่งเร่งเครื่องเสียงดัง จากไปด้วยความ รวดเร็ว

มองทิศทางที่หวางเท้าจากไป ในใจของเฉินตงก็มีอารมณ์ โกรธคุกรุ่น

วินาทีถัดไป

เขาหยิบโทรศัพท์ออกมา ส่งข้อความไปหาหลินเยว่เอ๋อ “เวลา คุณนัด สถานที่คุณนัด ผมต้องการห้องเตียงใหญ่!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ