บทที่ 1 หย่าร้าง

“ขอโทษครับคุณเฉิน ระยะมะเร็งตับของแม่ของคุณ…..

มองคุณหมอที่อยู่ตรงหน้าส่ายหน้า เฉินตงมึนงงไปชั่วขณะ ใน พริบตาดวงตาก็กลายเป็นสีแดง

ตั้งแต่เล็กจนโต เขากับแม่พึ่งพาอาศัยกัน เพื่อที่จะส่งให้เขา เรียนหนังสือ แม่ทำงานจนป่วย ไม่ทันที่จะได้สะดวกสบาย ก็ ตกลงมาอยู่ในเหตุการณ์แบบนี้แล้ว

“คุณหมอ ขอร้องล่ะครับ ช่วยแม่ผมด้วย แค่หนทางสักนิดก็ ไม่มีแล้วเหรอครับ?” เสียงของเฉินตงแหบแห้งยังมีเสียงสะอื้น ปนอยู่

คุณหมอลังเลอยู่ชั่วครู่ กล่าวขึ้น “ยังมีวิธีสุดท้ายอยู่ ก็คือ ทำการเปลี่ยนถ่ายตับ ตอนนี้ทางแพทย์มีของอยู่พอดี……

ชะงักไปชั่วครู่ เขาก็มองเฉินตงตั้งแต่หัวจรดเท้า การรักษาที่

ยาวนาน ทำให้เขารู้สถานการณ์ตอนนี้ของเฉินตงดี

แต่ เขาก็ยังพูดออกมา “แต่ว่า…..ค่าใช้จ่ายไม่น้อยเลยนะ ครับ อย่างน้อยๆ ในช่วงแรกก็ประมาณสองแสน”

สองแสน?

ดวงตาของเฉินตงวาววับ รีบจับมือของคุณหมอเอาไว้ “รักษา จะต้องรักษานะครับ ผมยังมีอีกสองแสน!”
เงินไม่มีแล้วยังหาได้ แต่ว่าไม่มีแม่แล้ว ก็ไม่สามารถหาได้อีก แล้ว

“อย่างนั้นคุณก็รีบๆรวบรวมเงิน ถ้าเกิดว่ายังประวิงเวลาออก ไปอีก วิธีปลูกถ่ายตับก็หมดหนทางแล้ว

นายแพทย์พยักหน้า ถอนหายใจครั้งหนึ่งแล้วก็หมุนตัวจากไป เดินออกมาจากโรงพยาบาล ท้องฟ้ามีฝนเม็ดเล็กๆ โปรยลงมา

เฉินตงรีบร้อนกลับบ้าน ภรรยา หวางหนุนหนันกำลังนอน เอกเขนกดูโทรทัศน์อยู่บนโซฟา แถมในปากยังกินขนมมันฝรั่ง ทอดอยู่อีกด้วย

เธอเหลือบมองเฉินตง หวางหนันหนันว่าขึ้น “แม่ดีขึ้นบ้าง ไหม?”

“หมอบอกว่า ถ้าเกิดว่าสามารถเข้ารับการปลูกถ่ายตับได้ ก็ ยังมีทางรักษา” เฉินตงพูดขึ้นอย่างดีใจราวกับคว้าเอาหญ้ากอ สุดท้ายที่ใช้รักษาชีวิตเอาไว้ได้ “ต้องใช้สองแสน ยังดีที่บ้านของ เรายังพอมีอยู่ แม่ยังมีโอกาสอีกครั้งหนึ่ง”

พูดไป เขาก็หมุนตัวเข้าไปหยิบเอาบัตรธนาคารในห้อง

ในพริบตาสีหน้าของหวานหนุนหนันก็เปลี่ยนไป รีบร้องขึ้น “เฉินตง คุณหยุดเดี๋ยวนี้นะ!”

เฉินตงเลิกคิ้วขึ้นเบาๆ ราวกับว่านึกอะไรขึ้นได้ หมุนตัวหัน กลับมามองหวางหนันหนัน “เงินล่ะ?”
หวางหนับหนุนวิตกกังวล อีกๆอักๆไม่พูดออกมา

“เอาไปให้ที่บ้านคุณอีกแล้วเหรอ?” เฉินตงเลิกคิ้ว รอยยิ้มที่ แสดงออกมานั้นช่างดูขมขื่นจนหาอะไรมาเปรียบเทียบไม่ได้ ฝีเท้าของเขาก้าวลงไปนั่งบนโซฟาอย่างไร้เรี่ยวแรง หยิบซอง

บุหรี่ที่ยับยู่ยี่ออกมา “แซ๊ะ” จุดบุหรี่มวนนึงขึ้น ดูดบุหรี่เข้าปอด แรงๆ ทิ้งร่างนอนพาดอยู่บนโซฟา

แต่งงานมาสามปี เรื่องซ้ำ ๆ เดิม ๆ และมันไม่ใช่ครั้งแรก “หนุนหนัน นี่เป็นเงินที่เอาไว้ใช้รักษาแม่ผม” เฉินตงพูดขึ้น อย่างอ่อนล้า “ขอคืนมาได้ไหม?”

“ขอคืนมา?”

คิ้วของหวางหนันหนันกระตุกขึ้น ตวาดออกมาเสียงแหลม “เฉินตง คุณหมายความว่ายังไง? ฉันเอาเงินเล็กๆน้อยๆไปแสดง ความกตัญญูต่อพ่อแม่ฉัน จะมีหน้าที่ไหนไปขอกลับมาห้ะ?”

เฉินตงข่มสีหน้าและอารมณ์ให้เย็นลง แล้วว่าขึ้น “โรง พยาบาลบอกว่าตอนนี้มีตับที่เข้ากันได้อยู่พอดี ถ้าสามารถเอา เงินไปให้โรงพยาบาลได้ในทันที โรงพยาบาลก็สามารถที่จะเริ่ม ทำการผ่าตัดปลูกถ่ายตับให้แม่ผมได้เลย จากสถานการณ์ของ แม่ผมในตอนนี้ คงจะทนได้อีกไม่นาน

“ฉันไม่สนใจ นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของคุณเอง คุณก็ไปหาทาง เอาเอง” ในทันใดหวางหนันหนันก็ร้องเริ่มร้องไห้เสียงดัง น้ำตา ไหลนอง
“ภายในเวลาสั้นๆผมจะไปหาเงินสองแสนมาจากไหน?” เฉิน ตงรู้สึกเหมือนหัวกำลังจะระเบิดออกมาแล้ว กึ่งหนึ่งคือการ ขอร้อง “หนุนหนัน ช่วยผมครั้งหนึ่ง ขอคืนมาเถอะนะ แม่ของผม ยังรอเงินสองแสนนั่นมาช่วยชีวิตอยู่นะ!

“เฉินตง! เงินนั่นให้แม่ฉันไปแล้ว ฉันไม่มีทางที่จะไปขอกลับ มา” หวางหนันหนันร้องไห้ไปแล้วทรุดนั่งลงบนพื้น ทั้งน้ำมูกทั้ง น้ำตาไหลออกมา “แม่ของคุณก็กำลังจะตายอยู่แล้ว คุณยังจะ เอาเงินไปผลาญทิ้งที่โรงพยาบาลอีก ตกลงคุณเคยคิดถึง ครอบครัวพวกเราบ้างหรือเปล่า?”

ร่างกายของเฉินตงสั่น ความโกรธมากระจุกรวมกันอยู่ที่ลำคอ ของเขา

เขาหยิบโทรศัพท์ของหวางหนุนหนันขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “คุณ

ไม่โทร ผมโทร!”

ไม่รอให้หวางหนุนหนันขัดขวาง สายโทรออกก็โดนรับสาย

“แม่ครับ หนันหนันเพิ่งจะให้เงินแม่ไปสองแสน ใช่ไหมครับ?” เฉินตงขอร้อง “ขอร้องล่ะครับช่วยคืนเงินสองแสนให้ผมได้ไหม นั่นเป็นเงินที่จะใช้รักษาแม่ผม แม่ผมท่านยังรอรับการรักษาอยู่ที่ โรงพยาบาลอยู่นะครับ

อีกฝั่งของสาย อยู่แม่ยายก็ตวาดขึ้น “เฉินตงแกพูดจาบ้าบอ อะไรออกมา? เงินนั่นเป็นเงินที่หนุนหนันแสดงความกตัญญูต่อ พวกเรา แกยังมีหน้าจะมาขอเงินกลับไปอีก? ในตอนนั้นหนัน หนันอยากจะแต่งงานกับแก พวกเราก็ไม่เห็นด้วย จากสภาพของแก ก็เป็นเพราะหนั่นหนันหน้ามืดตามัวถึงได้ยอมแต่งงานกับแก

“ในตอนนี้หนักกว่านั้นอีก หนุนหนันมีใจอยากจะกตัญญูต่อ พ่อแม่ เอาเงินมาให้พวกเราสองคนใช้ ชายหงส์ (ผู้ชายที่เกิด ในบ้านยากจนและเข้ามหาวิทยาลัย โดยความพยายาม จบเรียน แล้วก็ดำเนินชีวิตที่เมือง) อย่างแกยังกล้าที่จะมากหน้ามาขอ เงินกลับไป ฉันจะบอกแกให้นะ หวางเท้ากำลังจะแต่งงานแล้ว เงินนั่นพวกเราเตรียมจะเอาไปวางดาวน์ค่าบ้านงวดแรกให้หวาง เท้า อยากได้เงิน? แค่แดงเดียวก็ไม่มี!”

ปัง!

สายตัดไปแล้ว

เฉินตงแน่นิ่งไป แม่ยายนฟังในสิ่งที่ฉันพูดไม่เข้าใจหรือยังไง?

“เฉินตง คุณเป็นบ้าเหรอ?” หวางหนันหนักกระชากคอเสื้อของ เฉินตงราวกับคนบ้า “คุณทำเรื่องบ้าๆแบบนี้ลงไปได้ยังไง ฉัน เอาเงินไปให้พ่อแม่ฉัน ทำไมคุณต้องทำเหมือนมันฟ้ามันจะผ่าลง มาให้ได้?”

เฉินตงมองหวางหนันหนันอย่างหดหู ดวงตาแดงก่ำ “ใน สายตาของพวกคุณ ชีวิตของแม่ผม ยังไม่มีค่าเท่ากับเงินดาวน์ บ้านงวดแรกของน้องชายคุณอย่างนั้นเหรอ?”

“ไร้สาระ!”

หวางหนันหนันปล่อยมือจากเฉินตง หยิบของในห้องขึ้นมา แล้วก็เขวี้ยงปาข้าวของจนเละเทะ
ในพริบตา ห้องรับแขกก็รกและยุ่งเหยิงไปหมด

หวางหนุนหนันร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรแล้วทิ้งตัวนั่งลงบน โซฟา “เฉินตงคุณมันคนใจดำ ตอนนั้นทำไมฉันถึงได้แต่งงาน กับคุณนะ เพื่อแม่ของคุณ คุณทุ่มเททิ้งเงินไปตั้งเท่าไหร่แล้ว? ฉัน ยอมอดทนลำบากมากับคุณ แม้แต่บ้านที่อยู่ก็ต้องเช่า คุณเคย สงสารฉันบ้างไหม? เสี่ยวเห้าเป็นน้องชายของฉัน แล้วก็เป็นน้อง ของคุณด้วย เขากำลังจะแต่งงานแล้ว ฉันเป็นถึงพี่สาว จะช่วยฉัน บ้าง ไม่ได้เลยเหรอ?”

“ช่วยคุณสักครั้ง?”

เฉินตงโมโหสุดขีด “พวกเราแต่งงานกันมาสามปี คุณช่วย หวางเท้าไอ้สวะนั่นไปตั้งเท่ากี่ครั้งแล้ว? ไอ้สวะหวางเท้ามัวแต่ ลุ่มหลงอยู่กับสิ่งที่ตัวเองชอบจนชีวิตไม่ก้าวหน้า ขลุกตัวอยู่แต่ ในบ้านเกาะพ่อแม่กิน ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะพวกคุณ!!

“อย่ามาพูดถึงน้องชายฉันแบบนั้นนะ!” หวางหนันหนัน ใบหน้าบิดเบี้ยว ยืนชี้หน้าเฉินตงด้วยท่าทางป่าเถื่อนพร้อมพูด ข่มขู่

เฉินตงพูดขึ้นอย่างเย้ยหยัน “ทำไมถึงจะพูดไม่ได้? เรียนมหา ลัยก็ไปทำคนอื่นท้อง เงินที่ชดใช้ก็เป็นเงินของผม เขาอยากจะ ซื้อรถก็เป็นผมที่จ่ายเงินซื้อให้เขา ในสามปีนี้ทั้งในที่ลับและที่ แจ้งผมจ่ายเงินให้เขาไปตั้งเท่าไหร่? คุณมันปีศาจ (ผู้หญิงที่มี น้องชายและต้องช่วยน้องชายในทุกด้านเพราะพ่อแม่ให้ความ สำคัญกับลูกชายมากกว่าลูกสาว) คุณต่างหากที่ไม่เคยคิดถึงครอบครัวของเรา!”

“กรี้ด! แกหุบปากเดี๋ยวนี้นะ” หวางหนุนหนันหวีดร้องออกมา เสียงแหลม “แกหมายความว่ายังไง? แกไม่อยากจะอยู่ด้วยกัน แล้วใช่ไหม?”

“พวกคุณเอาเงินที่จะใช้รักษาแม่ผมไปซื้อบ้านให้ไอ้สวะ ไม่ สนใจไยดีแม่ผม คนที่ไม่อยากจะใช้ชีวิตร่วมกันต่อมันเป็นคุณ ต่างหาก!”

เฉินตงยักไหล่ พูดออกมาด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ “หย่ากัน เถอะ!”

หวางหนุนหนันนิ่งไปในทันที “มึง มึงพูดว่าอะไรนะ?” แต่งงานมาสามปี ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาเฉินตงไม่เคยพูดจาอะไร แบบนี้ออกมา

“หย่ากันเถอะ” เฉินตงบอก “แต่งงานกับผมมันทำให้คุณ ลำบากมาก ผมเองก็ไม่เหมาะกับคุณ ครอบครัวของคุณ ผม แบกไม่ไหว” พูดจบ เขาก็หมุนตัวเดินออกไป

เขาไม่ใช่คนที่มีนิสัยผัดวันประกันพรุ่ง สามปีที่ผ่านมา แต่ละ ครั้งที่อดทน ก็เป็นเพราะคิดว่า ในตอนนั้นหวางหนันหนันแต่งกับ เขา ความจริงแล้วก็นับว่าเธอยอมลดตัวลงมาแต่งกับเขา อีก อย่างหวางหนันหนันก็ยังมีความรู้สึกดีๆต่อเขาบ้าง

แต่ว่าครั้งนี้ ในที่สุดเขาก็อดทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว รอจนเฉินตงออกไปจากบ้านแล้ว ในที่สุดหวางหนันหนก็ได้สติ

เธอรีบพุ่งตัวไปหยิบโทรศัพท์มาโทรหามารดาด้วยความวิตก และไร้สติ ร้องไห้ฟูมฟายแล้วว่าขึ้น “แม่…..เฉินตงอยากจะหย่า กับหนู”

“ไอ้ชั่วนั่นอยากจะขอหย่ากับแก?”

อีกฝั่งของสาย เสียงตวาดของมารดาดังขึ้น “หย่าก็หย่า! มันก็ แค่ไอ้คนจน ยังจะกล้ายกหางตัวเองอวดเบ่ง คิดว่าตัวเองแน่นัก นะ! เงินสองแสนสุดท้ายนั่นยังไงก็อยู่ที่พวกเราแล้ว มันจะหย่า กับแก อย่างนั้นก็สงเคราะห์มันไป ให้มันไปนั่งร้องไห้กับแม่แก่ ใกล้ตายของมันไปเสีย

ณ ขณะนี้ เวลานี้ เฉินตงออกเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมาย ปลายทาง

ท้องฟ้า ในตอนกลางคืน มีฝนเม็ดเล็กๆ โปรยปรายลงมา ทำให้ตัวของเขาเปียกไปทั้งตัว

เขาส่ายหัวอย่างกลัดกลุ้ม เอาเท้าเตะน้ำที่ขังนองอยู่ข้างทาง เงิน เงิน เงิน แม่งทะเลาะกันก็เพราะเงิน

ตอนนี้มีเรื่องกับตระกูลหวางจนต่อกันไม่ติดแล้ว กูแม่งจะไป

หาเงินสองแสนนั่นมาจากไหนกันวะ?

ในเวลานี้ รถโรลส์-รอยซ์ แฟนท่อมคันหนึ่งก็หยุดลงตรงข้างตัวของเฉินตง

กระจกของรถถูกเลื่อนลง ชายชราคนหนึ่งแต่งกายด้วยชุด ราชวงศ์ถังมีมองมาที่เฉินตงด้วยใบหน้าที่แต้มไว้ด้วยรอยยิ้ม

“เป็นคุณชายเฉินตงใช่ไหมครับ? เชิญขึ้นรถครับ ไปโรง พยาบาลลี่จิงกับผม”

คุณชาย ?!

เฉินตงมองชายชราตรงหน้าด้วยสีหน้างุนงง นานนับชั่วขณะ หนึ่งที่ชะงักไป

ชายชรายิ้มออกมาเล็กน้อย คุณแม่ของคุณกำลังเข้ารับการ ผ่าตัดปลูกถ่ายตับอยู่ที่โรงพยาบาลครับ