ตอนที่ 2 โชคดี ?

‘แฮก แฮก

เสียงหอบดังขึ้นจากหนุ่ม ม.ปลาย คนหนึ่งซึ่งกำลังวิ่งที่เขื่อน ในยามหัวค่ำ แม้มันจะมืดแต่แสงไฟจากหลอดไฟที่ส่องออกมา ตามแต่ละช่วงของระยะทางก็พอจะทำให้มองเห็นถนนหนทางได้

โดยปกติแล้วเขื่อนเล็กๆ นอกเขตชุมชนนี้จะมีคนเยอะในช่วง เย็นๆ แต่ในช่วงหัวค่าเป็นต้นไปแทบจะไม่มีคนเลย

ตรัด ตรัด

เสียงเพลงถูกกลบไปด้วยเสียงสายเรียกเข้าซึ่งดังขึ้นเพียงไม่กี่ อึดใจเจ้าของสายเรียกเข้าก็กดรับสายทันที

“สวัสดีครับ”

“ฮัลโหล หิน นี่ฟ้าเองนะ”

เมื่อหินรู้ว่านี่คือเสียงของหวานใจตัวเองก็รู้สึกกระกระชวย

ขึ้นมาทันที

“อ้าวฟ้าเหรอ นี่หินกำลังวิ่งอยู่เลย มีอะไรเหรอ”

เสียงปลายสายเงียบไปสักพักก่อนจะตอบกลับมาว่า

“หินเราเลิกกันเถอะ ฟ้าขอโทษนะ ทั้งที่หินก็พึ่งเจอกับเรื่อง ร้ายๆ มาแท้ๆ แต่ว่าเราคงไปกันไม่รอดหรอก…”
เท้าที่กำลังวิ่งไปข้างหน้าของผมมันหยุดลง ความ กระชุ่มกระชวยเมื่อสักครู่หายไปจนหมด

ฟ้าเธอเป็นแฟนของผม เธอสวยมากๆ จนได้เป็นดาวประจำ โรงเรียน นอกจากนั้นเธอยังเรียนเก่งเป็นอันดับต้นๆ ของห้อง และครอบครัวมีฐานะดี

เทียบกับผมแล้วก็แค่ผู้ชายบ้านๆ ธรรมดา ส่วนความฉลาด

อันดับต้นๆ ถ้านับจากท้าย ครอบครัวก็ฐานะปานกลาง แต่สุดท้ายด้วยความพยายามอย่างหนักและความช่วยเหลือ

จากไอ้กรเพื่อนสนิทของผมเอง ผมก็ได้เด็ดดอกฟ้าได้สําเร็จ

“เพราะไอ้กรใช่ไหม” ผมไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าผมพูดอะไรออกไป ไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าตอนนี้รู้สึกอย่างไร เศร้า เสียใจ แค้นหรือเจ็บ ปวด

ผมก็ไม่ได้โง่จนไม่รู้ว่าสองคนนี้แอบมีใจให้กัน

ผมรักทั้งสองคนนี้มากจริงๆ แต่ตอนนี้ผมกำลังโดนคนที่ไว้ใจ ที่สุดหักหลัง เพื่อนสนิทกับคนที่ผมรัก

.….…… ไม่ได้มีเสียงตอบรับจากปลายสาย

“ไม่ไปไม่ได้เหรอ”

‘ฮึก.. ฮัก’

ผมได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆ เธอจะร้องไห้ทำไมล่ะ เธอไม่ได้รัก ผมแล้วนี่ เธอคงสงสารและสมเพชผมละมั้ง
“ขอบคุณนะฟ้า สำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา เราขอให้ฟ้าโชคดี กับทางที่ฟ้าเลือกนะ” ทำไมเสียงของผมมันสั่นซะล่ะ

“หิน… ฟ้าขอโทษ..ฮือๆๆ” นั่นคือเสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินก่อน

ที่ผมจะตัดสายไป ตอนนี้ความรู้สึกผมมันแย่สุดๆ มันเจ็บจนพูดไม่ออกถ้าจะให้ บอกว่ารู้สึกยังไงตอนนี้ก็คงรู้สึกว่า จิตใจแตกสลาย

ผมรู้สึกว่าขอบตาของผมมันเริ่มอุ่นๆ และเปียกขึ้นมา หยด น้ำตามันไหลออกมาเอง

ตึก ตึก!!

เจ็บ เจ็บที่หัวใจ ผมรู้สึกได้ เหมือนมีคนมาบีบหัวใจของผม

“ใคร ใครก็ได้ ช่วยด้วย..” หิน ใช้มือซ้ายจิกอกซ้ายและ มือขวาจิกไปที่พื้น พยายามที่จะหายใจเข้า

แต่สุดท้ายก็ไม่สำเร็จ

ตึง!

หินล้มลงไปนอนกับพื้นพร้อมกับหัวใจที่หยุดเต้นในทันที

ในขณะเดียวกันนั้นไฟตามเสาไฟละแวกนั้นก็เริ่มติดๆ ดับๆ และอยู่ดีๆ ก็เกิดฝนฟ้าคะนองขึ้นอย่างกะทันหัน

ฝนที่สาดลงมาอย่างหนัก พายุที่กระหน่ำพัดพร้อมๆ กับฟ้าที่ ผ่าลงมาไม่ขาดสายจนทำให้พื้นแฉะเปียกและเกิดน้ำท่วมขังที่ พื้นอย่างรวดเร็ว
ในเวลาเดียวกันนั้นเองได้มีสายฟ้าเส้นหนึ่งได้ผ่ามาใกล้ๆ กับ ร่างของหิน ปล่อยประจุสายฟ้านับพันล้านโวลต์และให้กำเนิด กระแสไฟฟ้าหลายหมื่นแอมแปร์ เหตุการณ์นี้ได้ส่งผลทำให้ หัวใจของหินกลับมาเต้นอีกครั้ง

หลังจากนั้นพายุฝนฟ้าที่กระหน่ำก็สลายหายไปเหมือนมันไม่ เคยเกิดขึ้นมาก่อน กลับมาสู่ความเงียบสงบในยามค่ำคืนอีกครั้ง ในเวลาเพียงไม่กี่นาที เหลือทิ้งไว้ก็เพียงพื้นที่เปียกแฉะอันเป็นสิ่ง ที่ยืนยันว่าเหตุการณ์เมื่อสักครู่นี้ได้เกิดขึ้นจริงๆ

เฮือก!!!!

“เกิดอะไรขึ้น ที่นี่ที่ไหน” หินลุกพรวดพลาดขึ้นมาพลางสำรวจ ไปรอบๆ ด้วยความสงสัยว่าทำไมเขาถึงมานอนกองที่พื้นที่เปียก แฉะได้

ความทรงจําสุดท้ายที่จำได้คือ ถูกดูดเข้าไปในหลุมมิติและ

หลังจากนั้นก็เสียสติไปรู้ตัวอีกทีก็ตื่นขึ้นมาที่นี่

แต่ตอนนี้รู้สึกเหมือนปวดเมื่อยไปทั้งตัว

“เอ๊ะ! ทำไมฉันตัวเล็กลงและผิวพรรณดูเด็กขึ้นแบบนี้” หลัง จากได้สติคืนมา ดอกเตอร์บลูก็เริ่มสำรวจร่างกายตัวเอง ถึงจะ มืดหน่อยแต่ก็พอจะมองออกว่าชุดที่ตัวเองสวมใส่ก็ไม่ใช่ชุด ตอนที่อยู่ในแล็บและเมื่อได้สังเกตสิ่งรอบๆ ด้วยความตั้งใจ

“เดวิด ได้ยินฉันรึเปล่า” ดอกเตอร์บลูเอ่ยขึ้นด้วยความไม่ แน่ใจ
“ได้ยินครับดอกเตอร์ เสียงเดวิดดังขึ้นในหัว

ดอกเตอร์บลูถอนหายใจด้วยความโล่งอกเพราะคิดว่าไอ เหตุการณ์ประหลาดนี้อาจจะทำให้ AI เดวิด ขาดการเชื่อมต่อกับ ตนเองไป

“เดวิด ประเมินสถานการณ์ตอนนี้ ฉันอยากรู้ว่ามันเกิดอะไร ขึ้น” เสียงดอกเตอร์บลูเอ่ยสั่งขึ้น

ผ่านไปสักครู่ เดวิดจึงได้ตอบกลับมา

“ดอกเตอร์ครับ คาดว่านี่จะไม่ใช่ดาวของเราครับ จากการ ตรวจสอบเมื่อสักครู่ ผมได้ตรวจพบคลื่นสัญญาณที่ไม่ปรากฏใน ดาวของเรา”

“แน่ใจเหรอลองตรวจสอบใหม่อีกทีซี”

ผ่านไปไม่กี่อึดใจเดวิดจึงได้ตอบกลับมาด้วยความตื่นเต้น

“หลังจากผมได้ลองตรวจสอบอย่างละเอียด คลื่นสัญญาณนี้ มันคล้ายๆ กับคลื่นสัญญาณสมัยโบราณของดาวเรา ซึ่งเป็นคลื่น สัญญาณที่เกิดขึ้นก่อนที่ยุค AI จะเกิดขึ้นซะอีกครับดอกเตอร์และ ผมได้ลองตรวจเช็กสภาพร่างกายของดอกเตอร์ดูแล้ว ถึงได้รู้ว่า นี่ก็ไม่ใช่ร่างกายของดอกเตอร์ครับ”

“ว่ายังไงนะ” ดอกเตอร์บลูอุทานขึ้นด้วยความตกใจ

“และเมื่อสักครู่ผมได้ลองส่งสัญญาณ Simple Space Signal ออกไปเพื่อตรวจสอบ ทำให้ผมสามารถยืนยันได้ว่านี่เป็น จักรวาลที่เราไม่รู้จัก ผมคิดว่าน่าจะเป็นอีกมิติครับดอกเตอร์”
มันเป็นเรื่องที่น่ายินดีมากที่ในที่สุดความพยายามอย่างหนัก สําเร็จผล มิติโลกคู่ขนาดมีอยู่จริง และนี่คือการค้นพบที่ใหญ่ยิ่ง กว่าการค้นพบจักรวาลไหนๆ แต่ประเด็นคือนอกจากตัวเองกับ เดวิดแล้วก็ไม่มีใครทราบมันจะเรียกว่าการค้นพบได้หรือไม่ ตอนนี้ดอกเตอร์บลูก็ไม่มั่นใจว่าตัวเองจะรู้สึกยังไง ดีใจ เศร้าใจ ตกใจหรือประหลาดใจ

ผ่านไปหลายนาทีหลังจากทําใจได้แล้วดอกเตอร์บลูจึงได้เอ่ย ขึ้นมา

“เดวิด ถ่ายโอนข้อมูลจากระบบความทรงจำของร่างนี้มาที่

ฉัน”

รับทราบครับดอกเตอร์ เริ่มกระบวนการถ่ายโอนข้อมูล

สิ้นเสียงเดวิดความทรงจำทั้งหมดของหินตั้งแต่อดีตจนถึง ปัจจุบันก็ถูกถ่ายโอนมาที่ดอกเตอร์บลู

หลังจากที่ได้อ่านความทรงจำทั้งหมดของหินก็ทำให้ดอกเต อร์บลูอดรู้สึกเวทนาหินไม่ได้

“เด็กคนนี้น่าสงสารจริงๆ พ่อกับแม่พึ่งเสียชีวิตไปได้ไม่นาน ก็ มาถูกคนรักอกหัก เพื่อนสนิททรยศ แถมหัวใจวายในวันเดียว นี่ ต้องซวยขนาดไหน

สิ้นเสียงของดอกเตอร์บลูเสียงของเดวิดก็ดังขึ้นมาทันที

“เราก็ไม่ได้ดีไปกว่าเขาหรอกครับดอกเตอร์ ดูสิพยายาม อย่างหนักจนสามารถสร้างวอยเกจได้ แถมโอกาสที่จะสำเร็จในการเปิดประตูมีตั้ง 99.99% แต่ไอ้ 0.01% ดันเกิดขึ้น แล้วเรา ก็ได้ค้นพบมิติใหม่ซึ่งมันเป็นการค้นพบที่ยิ่งใหญ่ของมวล มนุษยชาติ แต่ก็ดันรู้แค่ 1 คนกับอีก 1 AI ไม่ได้มีโอกาสจะ ประกาศให้โลกรู้ด้วยซ้ำ ดอกเตอร์ สุดยอดจริงๆ คนอะไรโคตร ชาย”

“เดวิด ระบบทําลายตัวเองของ AI ยังทำงานได้อยู่ใช่ไหม” ดอกเตอร์บลูถามขึ้นน้ำเสียงเรียบเฉย

เดวิด “

ดอกเตอร์บลู “..

“อะแฮ่ม ดอกเตอร์ครับจริงๆ แล้วผมว่าพวกเราโชคดีมากๆ ตั้งหาก ดูสิ โอกาส 0.01% ไม่ได้เกิดขึ้นง่ายๆ นะครับ แถมเรา ยังมีโอกาสได้ข้ามมาอีกมิติ มองไปทั่วทั้งจักรวาลก็มีแค่พวกเรา ทั้งนั้น พวกเรานี่โชคดีจริงๆ ”

“ใช่ไหม ฉันก็คิดอย่างนั้นแหละ” ดอกเตอร์บลูตอบขึ้นด้วย

ใบหน้าเปื้อนยิ้ม

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า เราจะทํายังไงต่อครับดอกเตอร์” เดวิดหัวเราะกลบ เกลื่อนพลางถามขึ้นเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศที่ชวนสยองแปลกๆ นี้

“ก่อนอื่นก็กลับบ้านก่อนตอนนี้มืดมากแล้ว ร่างกายนี้ก็เหนื่อย เพราะวิ่ง ดังนั้นวันนี้ควรกลับไปพักผ่อนและพรุ่งนี้ค่อยคิดกันว่า จะทำยังไงต่อไป…ว่าแต่ทำไมไอ้หนูนี่ถึงได้วิ่งมาไกลขนาดนี้ กว่า จะกลับถึงบ้านก็เหนื่อยตายกันพอดี”พูดจบดอกเตอร์บลูก็เริ่มออกเดินทันที