ตอนที่4 ปฐมบทแห่งตำนาน

กล่องพัสดุใบใหญ่สีดำสนิทวางอยู่หน้าประตูห้องพัก ของเขา ชายวัยกลางคนในชุดพนักงานส่งของยืนอยู่หน้า ประตูห้องในมือของชายคนดังกล่าวถือบางสิ่งอยู่ กระจก สี่เหลี่ยม ซึ่งมันคือแท็บเล็ตในยุคปัจจุบัน

ธันวา เปิดประตูรับกล่องพัสดุจากพนักงานส่งของ ด้วย รอยยิ้ม

ก่อนที่ชายผู้ซึ่งเป็นพนักงานส่งของจะกล่าวอย่างเป็นมิตร

ว่า

“รบกวนเซ็นชื่อลงในช่องนี้ด้วยครับ”

ธันวาพยักหน้าก่อนจะรับแท็บเล็ต มาจากพนักงานก่อนที่ เขาจะวาดเส้นเขียนชื่อของตนลงไปในช่องดังกล่าวพร้อม กับส่งมันคืนไปให้กับเขา ก่อนจะกล่าวออกมาว่า “ขอบคุณ”

พนักงานหันมายิ้มให้กับเขาพลางรับแท็บเล็ตจากมืออ ของธันวาแล้วเดินจากไป

ภายในห้องพัก ธันวายืนมองเครื่องเกมเครวินรูปทรงคล้ายหมวกที่มีสายหลอดแก้วเชื่อนต่อกับถังพลังงานสาร อาหาร

อารมณ์ต่างๆผสมปนเปกันจนยากอธิบายออกมาเป็นคํ พูด ก่อนเขาจะถอนหายใจออกมา พลางกล่าวกับตัวเอง ด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย “ธันวา อนาคตเป็นของนาย นายเลือกจะเดินในเส้นทางที่แตกต่างด้วนายจะไม่อาจ ย้อนกลับหลังได้อีกต่อไป ”

สายลมพัดเข้ามา กระทบใบหน้าของชายหนุ่มแสงอาทิต ย์ สาดส่องลงจากท้องฟ้า ภายใต้ตึกสูงนับไม่ถ้วน เมื่อมอง ออกไปจากหน้าต่าง บริเวณชั้นสองของห้องพักอาศัย มัน จะไม่มีสิ่งใดเหมือนในครั้งอดีตอีกต่อไป สิ่งสำคัญมาก ที่สุดคือ butterfly effect มันจะเกิดขึ้นอย่างแน่นอน ใน เส้นทางที่เขาเดินนั้น มันไม่มีอะไรแน่นอน เขาเลือกที่จะ เปลี่ยนแปลงมัน ซึ่งผลกระทบของเส้นเวลาจะไม่เหมือน เดิมในอดีตที่ผ่านมา หลายเหตุการณ์ในอดีตจะไม่มีทาง เกิดขึ้นมา ซึ่งเหตุการณ์เหล่านั้นตัวเขาและลอเอลเป็น ศูนย์กลาง ของเรื่องทั้งหมดในอดีต ดราดอนกิลนี้จะเป็น เช่นไรเขาไม่อาจรู้ได้จนกว่าเวลาเหล่านั้นจะมาถึง

รอยยิ้มปรากฏที่มุมปากของธันวา เขาสลัดความโกรธ แค้นไปทั้งหมดเพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่อีกครั้งความรู้สึกของการได้เกิดใหม่และได้ทำในสิ่งที่แตกต่างจากเดิมมัน อาจจะดีกว่าครั้งในอดีตที่ผ่านมาเขาไม่ต้องมาสนใจใครทั้ง นั้นที่จะจูงจมูกของตัวเขาอีกต่อไปบุคคลเหล่านั้นบริษัทเท เลน ซึ่งเคยมีอิทธิพลต่อชีวิตของเขาในอดีตบัดนี้มันไม่มี อีกต่อไปแล้วฉันเป็นนายชีวิตของตัวฉันเองฉันไม่ต้องการ ให้ใครมามีอำนาจกุมชะตาชีวิตของฉันอีกต่อไปนั่นคือ ปณิธานอันแรงกล้าของชายหนุ่ม

เวลาไหลย้อนกลับทุกอย่างทุกสิ่งที่เขาเคยทำมาอย่าง ครั้งในอดีตจะเปลี่ยนแปลงไปทั้งหมด

เสียงกระดิ่งดังขึ้นเป็นสัญญาณเตือนถึงผู้มาเยือนซึ่งมัน ก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกเสียจากเพื่อนร่วมทุกข์ร่วมสุขของเขา ลอเอลชายผู้ติดตามเขาไปในทุกที่ไม่ว่ามันจะเป็นนรกหรือ สวรรค์บุคคลคนนี้จะยืนเคียงข้างเขาต่อสู้ไปพร้อมกับเขา เผชิญชะตากรรมชีวิตที่ไม่อาจกำหนดได้ไม่ว่าจะมีสิ่งใด เกิดขึ้นเขาจะยืนหยัดขึ้นต่อสู้และยืนอย่างมั่นคงเพื่อสิ่งที่ดี กว่าในอนาคตไปพร้อมกับชายผู้ที่เป็นซึ่งเหมือนกับเพื่อน และน้องชายในคนคนเดียวกัน

หลังจากที่เขาเปิดประตูพร้อมกันนั้นปรากฏใบหน้าของ เด็กหนุ่มอันคุ้นเคย
“ลูกพี่ ไหนเครื่องเกมของผมกัน?” ลอเอลกล่าวอย่างอื่น เต้น

ธันวาสายหัวก่อนจะพูดว่า

“ใจเย็นไอ้น้องชายนายจะได้รับมันอย่างแน่นอนก่อนอื่น เข้ามาก่อนสิเรามีเรื่องหลายอย่างที่ต้องพูดคุยกันก่อนที่ นายจะได้รับมันไป”

ลอเอล ขมวดคิ้วก่อนจะก้าวเดินเข้าไปภายในห้องของ ธันวา อย่างไรก็ตามเขากลับรู้สึกว่า ธันวาเปลี่ยนไปมาก เขาดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก มันเกิดอะไรขึ้นกับตัวของลูกพี่ตน กันแน่

รอยยิ้มสีหน้าและน้ำเสียงที่แสดงออกมาถึงความมั่นใจ ของธันวา ทำให้ลอเอลรู้สึกว่าเขากำลังเผชิญหน้าอยู่ กับCEO บริษัทขนาดยัก

ธันวายื่นหนังสือสัญญาฉบับหนึ่งให้กับลอเอลก่อนจะ กล่าวกับเขา

“เอาล่ะลอเอลอ่านเจ้านี่แล้วเซ็นมันลงไปซะมันคือสิ่งที่ นายควรจะได้รับในเมื่อนายตัดสินใจเลือกที่จะติดตามฉัน”

ลอเอลหยิบหนังสือสัญญาจากมือของธันวาก่อนที่เขา จะอ่านมันในเวลาต่อมา เขาอ้าปากค้างเมื่ออ่านมันจบลง หลายต่อหลายครั้งด้วยความที่ไม่อยากจะเชื่อในตัวของ ธันวา สัญญาฉบับนี้มันเหมือนกับความฝันผลประโยชน์ มหาศาลจากเวิอร์ชอปที่มอบให้ตัวเขามันน่าอัศจรรย์ เกินกว่าเวอร์ชอปใดจะมอบให้กับตัวเขาได้ รายได้และ สวัสดิการที่ได้รับจากธันวา มันเกินกว่านักศึกษาจบใหม่ ควรจะได้รับถึงสามเท่าตัว

ลอเอลกล่าวถามอย่างตื่นเต้น

“ลูกพี่จะให้เงินเดือนฉันสามพันเครดิตจริงๆเหรอ?”

ธันวาเผยรอยยิ้มก่อนที่เขาจะพยักหน้าแล้วกล่าวว่า

“แน่นอนนั้นคือส่วนของยอดภูเขาน้ำแข็งเมื่อเวลาผ่านไป นายจะได้รับมันเพิ่มเติมอีกหลายแสนเครดิตต่อเดือน และ เมื่อเช้านี้ฉันได้โอนเครดิตให้ตัวนายแล้วในบันชีของนาย หนึ่งพันห้าร้อยเครดิต”

ลอเอลตกตะลึงในคำตอบที่เขาได้รับจากธันวาก่อนที่เขาจะรีบหยิบมือถือของตนขึ้นมาตรวจเช็ตยอดเงินใน บันชี ซึ่งมันปรากฏยอดเครดิตในบันชีของเขาเพิ่มขึ้น มา1500เครดิตดังคํากล่าวอ้างของธันวา

ลอเอล เริ่มมีน้ำตาไหลรินออกมาจากดวงตาของเขาก่อน จะกล่าวขอบคุณซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่เขาก็มีคำถามที่สงสัยมัน และอดไม่ได้ที่จะถามออกไป

“ลูกพี่ไปปล้นธนาคารมาหรือยังไงกันถึงได้มีเงินมากมาย ขนาดนี้

ธันวามองหน้าของลอเอลที่มีน้ำตาไหลรินสองข้างแก้ม พลางหัวเราะในคำถามของน้องชายตน อย่างไรก็ตามเขาก็ ตอบคำถามแต่โดยดีปราศจากการปิดบังใดๆ

“ฉันมีเงินเก็บอยู่นิดหน่อย มากกว่าสามแสนเครดิต และมี บางส่วนที่ฉันไม่อยากจะพูดถึง”

ลอเอลตกใจกับคำพูดของธันวา สามแสนเครดิต มันมาก เกินกว่าเงินเดือนของCEOบริษัทขนาดใหญ่เสียอีก

“พี่มีเงินมากมายขนาดนั้นได้ยังไงกัน?”
ลอเอลถามออกมาด้วยความตกตะลึงอารมณ์อันหลาก หลายถูกฉายผ่านดวงตาของเขา

“มันเป็นเงินประกันจากการเสียชีวิตของพ่อแม่ฉันนายไม่ ต้องคิดมากหรอกกับเรื่องเงินปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉันเองไม่ ต้องกังวลไปหรอก”

“ว่าแต่ ลูกพี่ ในสัญญาของเวอร์ชอปเรามันไม่มีชื่อของเวิ อร์ชอประบุไว้นี่นา”

ธันวาหัวเราะลั่นก่อนจะกล่าวว่า

“ฉันลืมมันไปเสียสนิท ”

ก่อนที่เขาจะเดินไปที่หน้าต่างของห้องพัก พลางคิด ใคร่ครวญถึงชื่อของเวอร์ชอปที่ตนกำลังจะสร้างขึ้นมา สายลมอุ่นๆกระทบกับใบหน้าของชายหนุ่มก่อนที่เขาจะ มองออกไปนอกหน้าต่างยังท้องฟ้าสีคราม หมู่เมฆร่อง รอยไปตามกระแสอากาศ

ลอเอลมองดูธันวา เหม่อลอยอย่างไร้จุดหมายที่หน้าต่าง ของห้องพัก ก่อนจะปรากฏรอยยิ้มอันชั่วร้ายที่มุมปากของ

เขา
“สุดเส้นขอบฟ้า ฉันจะให้ชื่อมั่นว่าสุดเส้นขอบฟ้า ”

ลอเอลพลันเผยรอยยิ้มออกมา เพราะตัวเขาเองก็ชอบมัน เช่นกัน

“สุดเส้นขอบฟ้า สุดเส้นขอบฟ้า ฟังดูมีพลังมากเลยลูกพี่”

ก่อนที่ลอเอลจะยกนิ้วให้กับธันวา