บทที่ 8 ทุกคนต่างกังวลใจ

“เสี่ยวโม่ ใช่เสี่ยวโม่จริงหรือเปล่า? ” โมโซงเดินก้าว ใหญ่เข้ามาในห้องแล้วตะโกนขึ้น

“พ่อ……” เสียงของโม่เสีย่วโม่กระอักกระอ่วนเล็กน้อย เพราะมือที่หยาบกร้านและใหญ่ของโม่โซงจับตัวของ หล่อนอยู่

“กลับมาก็ดีแล้ว…….วันนี้บ้านเรามาทานข้าวพร้อมหน้า กันเถอะ…….” โมโซงเดินเข้าไปในห้องครัว ความตื่นเต้น ในดวงตาสลายไปครึ่งหนึ่ง

โม่เสี่ยวเสี่ยวเดินเข้าไปด้านข้างของจงเถิง ดึงแขนของ เขาเบาๆ และแนะนำทั้งสองคนให้รู้จักกัน

“นี่คือพี่สาวที่รู้จักตอนที่ฉันเรียนอยู่ที่ประเทศฝรั่งเศส โม่เสี่ยวโม่ นี่คือคู่หมั้นของฉัน…..จงเถิง”

ถึงแม้ว่าพิธีหมั้นจะจัดขึ้นในสามเดือนหลังจากนี้ ตอนนี้ ยังไม่ได้เปิดเผยให้ใครรู้ แต่ในตอนนี้โม่เสี่ยวเสี่ยวก็อดใจ ไม่ไหวที่จะแสดงให้เห็นความสัมพันธ์ของตนเองกับจง เถิง

หล่อนกันท่าโม่เสี่ยวโม่ราวกับเม่น ยิ่งไม่สนใจจงเถิงที่ สีหน้าแสดงออกว่าไม่พอใจ ควงแขนของเขาแน่นไม่ยอม ปล่อยออก

“ยินดีกับน้องสาวด้วยนะคะ ” โม่เสี่ยวโม่พูดด้วยน้ำ เสียงเย็นชืด หันหลังเดินเข้าไปช่วยพ่อทำอาหารในห้องครัว เพียงแต่ว่าบนพวงแก้มที่ถูกจงเถิงหยิกนั้นยังคงร้อน ฉ่าจนเกิดอาการมึน

การทานอาหารมื้อนี้เป็นไปอย่างน่าอึดอัด ทุกคนต่างมี เรื่องกังวลใจ

จงเถิงทานสองสามคําอย่างเร่งรีบ บอกว่าจะกลับไป จัดการงานที่บริษัทแล้วก็เดินออกไปทันที

พอเขาเดินออกไป โม่เสี่ยวเสี่ยวกับโม่โซงก็ดูผ่อน คลายขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

“ยังดีที่มีจงเถิงถึงได้มีครอบครัวเราในวันนี้ เพียงแต่ถ้า ตอนนี้เสี่ยวเสี่ยวไม่เรียนแพทย์อยู่ล่ะก็ หล่อนกับจงเถิงก็ จะแต่งงานทันที ธุระหลายๆอย่างของโม่เสี่ยวโม่ก็คงช่วย เหลือไม่ไหวแล้ว…….” โมโซงเอ่ยอย่างหนักแน่น

ความนัยลึกล้ำที่แฝงอยู่ในคำพูดของเขา ทำไมโม่เสี่ยว โม่ถึงจะไม่เข้าใจล่ะ

ตั้งแต่เล็กแล้วที่พ่อรักเอ็นดูโม่เสี่ยวเสี่ยว หล่อน พยายามทำดีต่อน้องสาวคนนี้ ยอมทุกเรื่องให้กับหล่อน เพียงเพื่อหวังว่าพ่อจะมอบความรักให้กับตนเองด้วยเช่น กัน

กระทั่งตอนนี้ได้ยินประโยคนี้ด้วยหูของตนเอง จมูก ของโม่เสี่ยวโม่ก็เริ่มแดงเล็กน้อย จนอดไม่ได้ที่จะถาม ความสงสัยที่อยู่ส่วนลึกของหัวใจออกมา

“ทำไมย้ายบ้านแล้วไม่บอกหนูคะ? ตอนที่หนูอยู่ฝรั่งเศสเพราะอะไรทุกคนถึงไม่ถามสารทุกข์สุขดิบหนู เลย? ”

โม่เสี่ยวเสี่ยวเห็นว่าอารมณ์ของโตเสี่ยวไม่ตึงเครียด หล่อนจึงรีบวางภาชนะในมือและทำให้บรรยากาศสงบลง

“พี่คะ……ตอนนั้นพวกเราส่งนามบัตรไปให้แล้ว ไม่ได้ รับหรือคะ? พี่ก็รู้ว่าปีที่ผ่านมานี้ฉันเปลี่ยนงานแล้ว งาน ก็ยุ่งมาก คุณพ่อก็อายุมากแล้ว……..จากนี้ไปพี่ก็กลับมา บ้านบ่อยๆนะคะ ความรู้สึกของพวกเราไม่ได้จืดจางลง แน่นอน.……………”

กลับมาบ้านบ่อยๆเหรอ?

โม่เสี่ยวไม่กำมือไว้ใต้โต๊ะแน่น เมื่อเรื่องมันเป็นอย่างนี้ ไม่เสี่ยวไม่ก็กลายเป็นคนนอกคนหนึ่งในสายตาของพ่อ และน้องสาวไปแล้ว ยังดีที่ตนเองไม่ได้ไร้ยางอายจนพูด ว่าเข้ามาอาศัยอยู่ที่นี่

เมื่อสถานการณ์สงบลง โม่เสี่ยวโม่วางภาขนะแล้วบอก ลาพวกเขา ไม่แยแสการโน้มน้าวครั้งแล้วครั้งเล่าของ พวกเขา ตรงไปโบกรถแท็กซี่คันหนึ่งแล้วจากไปทันที

ในห้องเหลือเพียงโม่เสี่ยวเสี่ยวกับโม่โซงสองคน ไม่ เสี่ยวเสี่ยวมองพ่อด้วยความตื่นตระหนก นัยน์ตาเต็มไป ด้วยความสับสนและร้อนรน

“พ่อคะ ไม่ใช่ว่าพี่รู้เรื่องของปีก่อนก็เลยกลับมาหาหนู ใช่หรือเปล่าคะ? ”
ดวงตาของโมโซงเป็นประกาย ครุ่นคิดบางอย่างแล้วตบ ไหล่ของโม่เสี่ยวเสี่ยวพร้อมพูดว่า “นาฬิกาเรือนนั้นหล่อน เป็นคนทิ้งเอง หล่อนไม่มีเหตุผลจะมาโทษลูก และไม่มีค่า พอด้วย!

เมื่อฟังพ่อพูดจบประโยค ใจของโม่เสี่ยวเสี่ยวที่ เดือดดาลก็ค่อยๆผ่อนคลายลง

เมื่อครู่นี้บนโต๊ะอาหารจงเถิงไม่ได้มองโม่เสี่ยวโม่อย่าง ชัดเจน โม่เสี่ยวโม่ก็ไม่ได้พูดคุยกับจงเถิงสักประโยค เดียว พวกเขาสองคน ช่างไม่มีวาสนาต่อกันจริงๆ

ทั้งหมดนี้ ทุกอย่างในชีวิตตนเองเป็นคนกำหนดเอง

ในยามดึก จงเถิงนั่งอยู่หน้าชั้นวางหนังสือและเหม่อมอง ไปยังหน้าจอโทรศัพท์

ทำไมยังไม่มีโทรศัพท์มา? ผู้หญิงนั่นคืนนี้จะดูแลชิง

เป่าได้ไหมนะ?

จงเถิงไม่ได้ครุ่นคิดเลยว่าการรอคอยและการวิเคราะห์ ของตนเองนั้นช่างไร้เหตุผล จนทำให้คนหัวเราะเยาะได้

“ติ๊ง ติ๊ง………….

เบอร์ที่ไม่รู้จักได้โทรเข้ามาด้วยความบังเอิญ จงเถิงเบิ่ง ตามอง แว่วตาแห่งคามสุขส่องประกายออกมาโดยที่เขา เองก็ไม่รู้ตัว

“ฮัลโหล”
“แด๊ดดี้!!

” เป็นเสียงร้องออดอ้อนของชิงเป่านั่นเอง