บทที่ 12ความสัมพันธ์ระหว่างพ่อลูก

ชิงเป่ากะพริบตาปริบๆเหมือนคิดอะไรบางอย่าง แล้วก็ เอามือปิดตาและเอาผ้าห่มมาคลุมพร้อมพึมพำว่า “แด๊ดดี้ กับหม่ามี้หลับต่อเลยครับ ชิงเป่ามองไม่เห็นอะไรเลย!

* โม่เสี่ยวไม่พับผ้าห่มด้วยความที่ไม่รู้จะพูดอะไร แล้วก็ลุกจากที่นอนไปอาบน้ำด้วยความรวดเร็ว จงเถิงอารมณ์ดีเป็นพิเศษ มุมปากที่ยกขึ้นนั้นเผยให้เห็น

ความหล่อที่ทำให้ผู้คนหลงใหล

เมื่อคืนที่โม่เสี่ยวโม่หันตัวมาซุกในอ้อมกอดตนเองนั้น เขาครึ่งหลับครึ่งตื่น แต่กลิ่นกายที่หอมของหล่อนนั้น ทำให้จงเถิงหลีกไม่พ้นจริงๆ ขณะที่เขากำลังตกอยู่ใน ความลุ่มหลงก็ใช้มือกอดแน่นแล้วหลับต่อจนกระทั่งตื่น ขึ้นมา

หลังจากที่โม่เสี่ยวโม่ไปทำงาน จงเถิงก็พาชิงเป่าไป สมัครเรียนที่สถานรับเลี้ยงเด็ก แล้วยังตอบตกลงชิงเป่า ว่าตอนเที่ยงจะมารับตอนเลิกเรียนด้วยตนเองแน่นอน

ในเวลาเที่ยง จงเถิงที่เคลียร์งานเสร็จแล้วก็นำอาหาร เที่ยงไปเยี่ยมจงจื่อที่โรงพยาบาล

“พี่ครับ ผมมีเรื่องใหญ่เรื่องหนึ่งจะบอกกับพี่! ” จง จื่อจับจงเถิงอย่างมีเลศนัย สีหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึก แปรปรวน

“กินข้าวก่อนเถอะ……. จงเถิงเปิดกล่องอาหารปรุงสุกวางไว้ข้างหน้าจงจื่อ

“ชิงเป่าเป็นลูกชายของพี่จริงๆ พี่รู้ไหม? ” จงจื่อทาน ข้าวไปด้วย ขณะเดียวก็เตือนจงเถิงให้มองดูไปด้วย

“นี่เหรอเรื่องใหญ่ที่นายจะพูด? ” จงเถิงอดกลั้นหัวเราะ

ไม่ได้

“เขาเป็นลูกชายของพี่จริงๆ ผมเอาเส้นผมของพวกพี่ ไปตรวจความเป็นพ่อลูกแล้ว!

เมื่อทำให้พี่ชายเห็นความสำคัญไม่ได้ จงจื่อจึงหยิบ หนังสือรายงานการตรวจออกมาจากใต้หมอนอย่างไม่ ยอมแพ้

“นายแน่ใจนะ? ”

จงเถิงยื่นมือรับรายงานการตรวจด้วยสีหน้าสงสัย กวาดสายตาเพ่งตรงไปที่บรรทัดสุดท้าย “มีความสัมพันธ์ เป็นบิดาและบุตร”

ทั้งหัวสมองของจงเถิงแทบจะระเบิดออกมา

“นี่เป็นไปได้ยังไง?!” เขาลุกยืนขึ้นจากขอบเตียง ทันที แล้วอ่านเนื้อหารายงานการตรวจอย่างละเอียดอีก ครั้งหนึ่ง ในหัวสมองสับสนไปหมด

ไม่กี่ปีมานี้ตนเองก็ดูแลตัวเองให้บริสุทธิ์ ชิงเป่าเป็นลูก ของเขาได้อย่างไร?
เมื่อนึกถึงทุกครั้งที่พบกับชิงเป่า หัวใจของตนเองก็เต้น รัวอย่างบอกไม่ถูก ถ้าไม่ใช่เพราะสายเลือดที่สัมพันธ์กัน แล้วตนเองจะสามารถไปคุยไปพบกับเด็กแปลกหน้าได้ ตามใจได้จริงเหรอ?

ชิงเป่าอายุ5ขวบ เมื่อหกปีก่อน……

เมื่อหกปีก่อนในคืนนั้นที่ช่วยผู้หญิงของตนเอง ไม่ใช่โม่ เสี่ยวเสี่ยวหรอกเหรอ?

จะเป็นไปได้อย่างไร!!

“พี่ ดูแล้วน้องชายคนนี้จะต้องช่วยเหลือพี่สักครั้งแล้ว ล่ะ! ” จงจื่อเอามือกอดอก ดวงตาเคลื่อนไหวอย่างว่องไว ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่?

“ช่วยอะไร? ” จงเถิงเพียงแค่อยากไปหาโม่เสี่ยวโม่ เพื่อถามให้ชัดเจน

“ช่วยให้กลับมาอยู่ด้วยกันทั้งครอบครัวสามคนได้ ล่ะ! ” จงจื่อกล่าวอย่างมีเลศนัย แผนการที่ยิ่งใหญ่นั้น ถูกวางแผนในใจของเขาเรียบร้อยแล้ว

“นายดูแลตัวเองให้ดี อย่ามายุ่งกับฉัน เรื่องนี้ฉันจะไป ตรวจสอบด้วยตนเอง! ” จงเถิงพูดจบก็เดินก้าวใหญ่ออก ไปจากห้องผู้ป่วย

สีของท้องฟ้าค่อยๆถูกสีดำครอบคลุม โม่เสี่ยวไม่นวด แขนที่บวมและเตรียมตัวจะเลิกงาน นางพยาบาลที่อยู่เวร ก็วิ่งเข้ามาในห้องธุรการอย่างกะทันหันและตะโกนเรียกหล่อนไปที่ห้องผู้ป่วยจงจื่อ

โม่เสี่ยวโม่ไม่ได้สงสัยอะไรสักนิดจึงตรงไปยังห้องผู้ ป่วย ขณะที่เปิดประตูเข้าไป ผ้าเช็ดหน้าสีขาวชิ้นหนึ่งก็ ปิดจมูกและปากของหล่อนไว้

โม่เสี่ยวไม่สูดดมกลิ่นแปลกๆเข้าไป มันคือยากล่อม

ประสาท!

แต่มันสายเกินไปที่หล่อนจะต่อต้าน ร่างกายก็อ่อนยวบ ล้มลงไป…..

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ ในที่สุดโม่เสี่ยวโม่ก็ฟื้นกลับ มามีสติ หล่อนลืมตาทั้งคู่อย่างไร้เรี่ยวแรงและพบว่ารอบๆ ตัวนั้นมืดไปหมด

หลังจากที่คลำไปมา โม่เสี่ยวโม่ก็พบว่าตนเองนอนอยู่ บนเตียงผู้ป่วยของจงจื่อ นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?

เมื่อหล่อนจะยันตัวลุกขึ้น แต่แขนขานั้นไร้เรี่ยวแรง แม้แต่เสียงก็ไม่สามารถตะโกนออกมาได้

“ใคร? ” โม่เสี่ยวโม่รู้สึกได้ถึงความไม่ปลอดภัยอย่าง

ยิ่งยวด

“โม่เสี่ยวโม่เหรอ?” เสียงที่ลอยเข้ามาในหูของหล่อน เป็นเสียงของจงเถิง ฟังน้ำเสียงของเขาราวกับแปลกใจที่ ตนเองอยู่ในห้องผู้ป่วย

“จางจื่อล่ะ….. โม่เสี่ยวโม่กัดลิ้นของตนเองที่กำลังชาพยายามทำให้ตนเองมีสติตื่นขึ้นมา

จงเถิงยังไม่ทันได้อธิบายให้โม่เสี่ยวโม่เข้าใจ ประตูที่ อยู่ข้างหลังก็ถูกล็อกอย่างแรง

“เด็กโง่นั่นกล้ามาวุ่นวายได้ยังไง! ” จงเถิงกำหมัดแน่น

เมื่อสักครู่จงเถิงให้ชิงเป่ากับจงจื่อทานข้าวเย็นด้วยกัน เขาไปเข้าห้องน้ำกลับมาก็เห็นแม้แต่เงาของชิงเป่าแล้ว

จงจื่อให้เขาดื่มน้ำแก้วหนึ่งแล้วค่อยพูดว่าชิงเป่าไปหยิบ ของที่ห้องผู้ป่วยแล้ว จงเถิงไม่ได้คิดอะไรมากและรีบไป ที่ห้องผู้ป่วยอย่างรีบร้อน คิดไม่ถึงเลยว่าคนที่อยู่ในห้องผู้ ป่วยของจงจื่อนั้นไม่ใช่ชิงเป่า แต่กลับเป็นโม่เสี่ยวโม่!

น้ำดื่มนั่น ถูกจงจื่อผสมยาลงไป…………