บทที่ 6 พี่น้องได้พบกัน

ก้มลงมองเบอร์โทรศัพท์ในมือถือที่เปลี่ยนสถานะเป็น ไม่สามารถติดต่อได้ของโม่เสียวเสี่ยว ในใจเต็มไปด้วย ความน้อยใจและความโกรธที่ถูกมองข้าม

ในที่สุด หล่อนก็ได้รับที่อยู่ใหม่ของโม่เสี่ยวเสี่ยวจาก เพื่อนบ้านเก่าคนนี้ แถมยังได้รู้ว่าหล่อนหาแฟนที่ร่ำรวย มากและได้กลายเป็นคนมีชื่อเสียง

” หม่ามี้ คุณตากับคุณน้าไม่ต้องการหม่ามี้แล้วเหรอ ครับ? ”

เมื่อกลับเข้าไปที่รถ ไม่เสี่ยวไม่ก็นิ่งเงียบ ใบหน้าขาว ซีดเล็กน้อยนั่งเหม่อลอยอย่างหดหู่ใจ ชิงเป่ารู้สึกปวดใจ จึงลูบไปที่ใบหน้าของหม่ามี้ สีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล ใจ

โม่เสี่ยวโม่จึงได้รู้สึกตัวว่าตอนนี้ขอบตาของตัวเองแดง เพียงพริบตาก็มีน้ำตาไหลออกมาจากขอบตา หล่อนรีบ เงยหน้าปรับอารมณ์

“ หม่ามี้ ชิงเป่ากับแด๊ดดี้ต้องการหม่ามี้ แล้วก็ยังมีปาป๊า ที่ต้องการหม่ามี้ หม่ามี้อย่าเสียใจไปเลย…

โม่เสี่ยวโม่เห็นท่าทางแสนรู้ของลูกชายเคร่งขรึม เหมือนเด็กที่เลียนแบบผู้ใหญ่ หล่อนขมวดคิ้วเก็บน้ำตา กลับไป หลังจากนั้นก็ยิ้ม

“ บนโลกใบนี้มีแต่ชิงเป่าที่ดี หม่ามีมีชิงเป่าเป็นสมบัติสําค่า…”

ใบหน้าเคร่งเครียดของชิงเป่าก็หายไป ไม่เสี่ยวไม่ถอน หายใจเงียบ ๆ ในใจรู้สึกว้าวุ่น

ถ้าหากว่าน้องสาวกับพ่อจงใจปิดบังเรื่องย้ายบ้านกับ

ตนเอง งั้นตอนนี้พาชิงเป่าไปรู้จักกับเขาคงจะไม่ใช่เวลาที่ เหมาะสม ยิ่งไปกว่านั้น… หากพวกเขาถามถึงพ่อของชิงเป่าขึ้นมา ตนก็ไม่รู้จะ

อธิบายอย่างไร

เมื่อไตร่ตรองอีกครั้ง โม่เสี่ยวโม่ก็ติดต่อเจียงฉิงเพื่อน ร่วมเรียนที่ทำงานอยู่มหาวิทยาลัยในเมืองA แล้วพาชิง เป่าไปให้หล่อนดูแลชั่วคราว

หลังจากที่สั่งกำชับให้ชิงเป่าให้เชื่อฟังดี ๆ แล้ว โม่เสี่ยว โม่ก็รีบโทรเรียกรถแท็กซี่ไปบ้านใหม่ของโม่เสี่ยวเสี่ยว

ป้ายประกาศที่ติดบนสถานีรถโดยสารระหว่างทาง ใบหน้าที่โดดเด่นของคนที่คุ้นเคยแต่ก็แปลกหน้าปรากฏ ขึ้นในสายตาของโม่เสี่ยวไม่

พรีเซ็นเตอร์นาฬิกาข้อมือZTของบริษัทจงซื่อกรุ๊ป โม่ เสี่ยวเสี่ยว…

หล่อนเปลี่ยนอาชีพมาทำสิ่งนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่แล้ว? ทำไม โม่เสี่ยวเสี่ยวถึงไม่เคยบอกตนเองมาก่อน?
รถหยุดอยู่หน้าลานวิลล่าที่สวยงามแห่งหนึ่ง โม่เสี่ยวโม่ มองบ้านเลขที่จากกระดาษที่อยู่ในมือ เมื่อพบก็กดกริ่ง ประตู

ประตูใหญ่สีแดงได้ถูกเปิดออก คนที่ยืนอยู่ด้านในคือ ผู้ชายคนเมื่อวานที่ถูกชิงเป่าเข้าใจผิดคิดว่าเป็นพ่อ จง เถิง

ทำไมเขาถึงมาอยู่บ้านของโม่เสี่ยวเสี่ยว?

วินาทีที่ทั้งคู่สบตากัน ในสายตาของคนทั้งสองต่าง ประหลาดใจ สมองของโม่เสี่ยวโม่ยังทำงานไม่ทันจึงรีบ โบกมือ “ ขอโทษค่ะ ฉันกดกริ่งผิดแล้ว…”

เมื่อพูดเสร็จหล่อนก็รู้สึกทำตัวไม่ถูกนิดหน่อยก่อนจะ หมุนตัววิ่งออกมาจากลาน แล้วก้มลงมองบ้านเลขที่ในมือ อีกครั้ง 069ก็คือบ้านนี้ที่เพิ่งไปนี่นา…

โม่เสี่ยวโม่งุนงงเล็กน้อยก่อนจะหมุนตัวกลับไปที่ประตู แล้วจงเถิงก็ยังไม่ได้ปิดประตู เขายังคงใช้สายตาที่ ประหลาดใจมองมาทางหล่อน

ผู้หญิงคนนี้คงจะรู้ว่าตนเองเกือบจะพลั้งเผลอทำอะไร หล่อนในตอนเช้า ดังนั้นถึงตามรอยตนเอง?

นี่เป็นสิ่งที่จงเถิงคิดอยู่ฝ่ายเดียว แต่คำพูดที่ออกจาก ปากของโม่เสี่ยวไม่ได้ขจัดสิ่งที่เขาคิดอย่างสิ้นเชิง

“ขอถามหน่อย ที่นี่คือบ้านของโม่เสี่ยวเสี่ยวใช่ไหม? ”
โม่เสี่ยวโม่ถามอย่างระมัดระวัง ในประโยคแฝงด้วย ความมีมารยาทและเว้นระยะห่าง หล่อนไม่อยากจะ เกี่ยวข้องกับจงเถิง

ในสายตาของจงเถิงเป็นประกาย แม้จะเหนือความคาด หมายนิดหน่อย แต่เขาก็พยักหน้า หลังจากนั้นก็ขยับตัว เปิดประตูออกทั้งหมด

ผู้หญิงคนนี้มาหาคู่หมั้นของเขา?

โม่เสี่ยวเสี่ยวที่กำลังยุ่งอยู่ในห้องครัวได้ยินเสียงการ เคลื่อนไหวที่ประตู หล่อนเพิ่งจะบดกาแฟเสร็จก็เดินยิ้ม เข้ามาจงเถิงและคนที่มา

แต่พอโม่เสี่ยวเสี่ยวเห็นว่าผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตู เวลานี้คือโม่เสี่ยวโม่ สีหน้าหล่อนก็ขาวซีด กาแฟที่อยู่ใน มือก็หกลงกับพื้น

“ พี่…พี่กลับมาได้ยังไง…