บทที่ 5 หลังจากผ่านคืนนี้ไป

ในระหว่างที่ใจลอย อ่อนเพลียที่มีอยู่แต่เดิมก็ยิ่งทำให้ โม่เสี่ยวไม่ค่อย ๆ หลับลึกไป

จากคนที่ไม่เคยฝันอย่างจงเถิง ในค่ำคืนนี้กลับฝัน แปลกประหลาดอยู่เรื่องหนึ่ง จะบอกว่าความฝันหรือจะ บอกว่าความทรงจำก็ได้

เขาฝันถึงคืนนั้นเมื่อหกปีก่อน ในตอนที่ไฟดับเหมือนกัน ทั่วทั้งร่างกายเดือดพล่านของเขาพุ่งเข้าไปในคลินิกแล้ว ตามหาความช่วยเหลือจากหญิงสาวรูปร่างบอบบางคน หนึ่ง โดยไม่สนใจถึงความทุกข์ทรมานของหญิงสาวแล้ว เรียกร้องบีบบังคับครอบครองตัวหล่อน…

ขณะที่ตกอยู่ในห้วงฝัน ในความทรงจำส่วนลึกก็ได้ กลิ่นที่มีเอกลักษณ์นั้นโชยมาที่ปลายจมูกของตนเอง จง เถิงอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าแล้วสูดดมเข้าไปใกล้กลิ่นนั้น

จงเถิงรู้สึกได้ว่ายกมือขึ้นแล้วบีบเบา ๆ ลงที่ความอ่อน นุ่มนั้นเตรียมพร้อมที่จะจู่โจม

เขาขยับขาอย่างอดใจไม่ไหวที่จะปลดปล่อยตัวเอง

ความรู้สึกอุ่นขึ้นจากริมฝีปากนั้นเป็นกลิ่นที่อยู่ในความ ทรงจำของจงเถิง เขาพุ่งไปตามสัญชาตญาณประกบเข้า ที่ปากอ่อนนุ่มนั้นแล้วขบกัด

ฟันที่ปิดสนิทถูกเปิดออกอย่างง่ายดาย จงเถิงไม่ได้ จู่โจมเข้าไปในทันที แต่ค่อยๆ ใช้ปลายลิ้นร้อนชื้นสอดเข้าไป มีความลังเลเล็กน้อยกลับยิ่งทําให้ความร้อนแผด เผา

ความรู้สึกนี้ ทำไมเหมือนความจริงขนาดนี้?

จงเถิงสะดุ้งตกใจแล้วลืมตาทันที มองขนตาที่โค้งงอน ของสั่นเล็กน้อยของโม่เสี่ยวโม่ที่อยู่ตรงหน้าเขา หล่อน ยังเลียริมฝีปากอ่อนนุ่มของตนเองเบา ๆ ครั้งแล้วครั้งเล่า

พวกเขากำลังทำอะไร??

ตนเองกำลังทำอะไรอยู่! บ้าไปแล้วแน่ ๆ ไม่ ต้องเป็น เพราะยังไม่ตื่นนอนแน่ ๆ

ราวกับต้องการพิสูจน์ว่าตนเองกำลังฝัน จงเถิงลูบ หน้าอกเบาๆ

“ อืม…” ไม่เสี่ยวไม่ส่งเสียงครางออกมาจากลําคอเบาๆ

สัมผัสสมจริงเกินไปทําให้เขาหดมืออย่างรวดเร็วราวกับ โดนไฟช็อต ไม่สนใจเสื้อผ้าที่ยุ่งเหยิงของตนเอง ลงจาก เตียงตรงออกจากห้องไป

โม่เสี่ยวโม่ยังอยู่ในความฝัน ความฝันในวัยเยาว์ของ หล่อนในคืนนั้นได้ฝันถึงชายแปลกหน้าที่นอนพลิกไป พลิกมาอยู่ข้างกายตนเองเมื่อหลายปีก่อน หล่อนเอาแต่ พูดว่าอย่า แต่ผู้ชายคนนั้นกลับไม่ยอมหยุดการกระทำ

แต่ในฝันนั้น การกระทำของชายคนนั้นไม่ได้หยาบคายแต่กลับอ่อนโยน…

โม่เสี่ยวโม่รู้สึกว่าร่างกายของตนเองอ่อนปวกเปียก ราวกับโคลนตามชายหาด ในตอนที่อารมณ์ถึงจัดสูงสุด หล่อนก็เป็นฝ่ายรุกจูบผู้ชายคนนั้น…

เมื่อตื่นขึ้นมาตอนสายโด่ ก็ไม่เห็นผู้ชายคนนั้นแล้ว

โม่เสี่ยวโม่กลับไปคิดถึงความฝันนี้ ก็เขินหน้าแดงแวบ หนึ่ง อาจจะเป็นเพราะเมื่อวานมีผู้ชายอยู่บนเตียงเลยส่ง ผลให้ตนเองเสียสติไป

โม่เสี่ยวโม่ส่ายหัว เรียกคืนสติให้ตัวเอง หลังจากที่จัด กระเป๋าเดินทางเสร็จหล่อนก็ปลุกให้ชิงเป่าตื่น เตรียมที่ จะออกเดินทางไปบ้านเกิด

วันนี้หล่อนรีบกลับบ้านเป็นพิเศษ ก็เพื่อฉลองวันเกิดให้ น้องสาว เพียงแต่หวังว่าการปรากฏของชิงเป่าจะไม่ทำให้ น้องสาวและพ่อตกใจ

“ หม่ามี้ แด๊ดดี้ล่ะครับ? ” ชิงเป่าขยี้ตาที่หลับอยู่ ก่อนจะ ” ไม่วางใจสมองแล่นฉับพลันมองหาจงเถิงภายในห้อง

“…แด๊ดดี้ออกไปทำงานแล้ว….หม่ามี้จะพาหนูไปหาคุณ ตากับคุณน้าก่อน…

โม่เสี่ยวโม่เห็นท่าทางที่แตกตื่นของชิงเป่าก็ไม่กล้า ทำร้ายสิ่งสวยงามภายในใจของเขา

“ งั้นแด๊ดดี้เลิกงานแล้วจะมาหาชิงเป่าไหมครับ? ” ชิงเป่ายังคงไม่สบายใจ เมื่อวานเขายังไม่ได้พูดคุยแลก เปลี่ยนกับแด๊ดดี้เลย เป็นเพราะประมาทเผลอหลับไป

“ แน่นอน ” โม่เสี่ยวโม่พยักหน้าอย่างลำบากใจรับ ประกันเรื่องที่สำคัญนี้กับชิงเป่า

ทั้งสองหยิบกระเป๋าเดินทางแล้วนั่งรถบัสแกว่งไปแกว่ง มากลับบ้านเกิดของโม่เสี่ยวโม่ โม่เสี่ยวโม่ถือเค้กที่หล่อน เตรียมไว้ก่อนหน้าแล้วเคาะไปที่ประตูบ้านตนเอง แต่เคาะ อยู่สักพักก็ไม่มีใครออกมา

เพื่อนบ้านข้าง ๆ จำโม่เสี่ยวโม่ได้ ก็เอ่ยทักทายอย่างดี อกดีใจ ” เสี่ยวโม่กลับมาแล้ว! น้องสาวเธอกับพ่อของเธอ ย้ายไปเมือง A ตั้งหกปีก่อนแล้ว เธอไม่รู้เหรอ? ”

หกปีก่อน?

โม่เสี่ยวโม่ยืนอึ้งอยู่กับที่ หลังจากที่ตนเองเดินทางไป ประเทศฝรั่งเศส พวกเขาก็ย้ายบ้านไปก่อนแล้ว? เรื่อง ใหญ่ขนาดนี้ทำไมไม่มีใครบอกหล่อนสักคำ?