บทที่ 4 โรงแรมไฟดับ

จงเถิงมือข้างหนึ่งอุ้มชิงเป่า อีกข้างหนึ่งถือกระเป๋าเดิน ทางของโม่เสี่ยวโม่เดินก้าวใหญ่ไปที่ลิฟต์ เมื่อเห็นว่าโม่ เสียวโม่ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับ เขาอดไม่ได้ที่จะร้อง เรียก “ เธอยังอยากได้ลูกอยู่ไหม? ”

เสียงทุ้มต่ำราวกับมีโลหะหนักตกลงพื้น ดึงให้โม่เสี่ยว โม่กลับสู่ความเป็นจริงทันที

ขอบคุณ…ขออภัย…”

โม่เสี่ยวโม่เปิดประตูให้จงเถิงเข้าห้อง เพิ่งจะใส่คีย์การ์ด ห้องเข้าไปในช่องเสียบการ์ดเพื่อเปิดไฟ ผลปรากฏว่ามัน สว่างครึ่งวินาทีแล้วก็เปลี่ยนเป็นมืดสนิทเพียงชั่วขณะ

โม่เสี่ยวโม่ชะโงกหน้าไปมองที่ทางเดิน มีเพียง สัญลักษณ์ของไฟฉุกเฉินที่สว่างอ่อน ๆ รอบด้านมีแต่ ความมืด

“ ก่อนออกนอกประเทศก็ไฟดับ เพิ่งกลับมาก็ยังจะดับ อีก ซวยจริง ๆ เลย”

โม่เสี่ยวไม่พึมพำเสียงเบา ก่อนจะคลำหาโทรศัพท์มือ ถือในกระเป๋าเป้สะพายหลังของ ก้าวออกมาไม่ทันไรก็ กระแทกเข้าที่มุมโต๊ะ ล้มไปข้างหน้าทันที

“ ว๊าย! ” หล่อนตกใจจนร้องออกมา คิดว่าตนเองคงต้อง ลงไปนอนแนบชิดกับพื้น แต่เพียงชั่วขณะก็รู้สึกถึงไหล่ หนาที่แสนอบอุ่นโอบรอบตนเองไว้
” ระวัง! ” จงเถิงใช้มือหนึ่งอุ้มชิงเป่า อีกมือโอบรั้งโม่ เสี่ยวโม่ไว้ กลิ่นที่ดูเหมือนจะคุ้นและไม่คุ้นจากร่างแปลก หน้าทําให้เขาสั่นสะท้านเล็กน้อย

หัวใจของจงเถิงเต้นเร็วขึ้น เขาสูดจมูกดม มืออดไม่ได้ที่ จะกอดเอวของโม่เสี่ยวโม่ไว้แน่นขึ้น…

“ แด๊ดดี้กอดตั้งสองคน เก่งจังเลย! “ชิงเป่าลูบไม่เสี่ยว โม่ที่อยู่ในอ้อมแขนของจงเถิง เสียงดีใจเหมือนเปล่งออก มาดังเหมือนแก้วแตก

โม่เสี่ยวโม่หน้าร้อนฉ่า รีบออกจากแขนของจงเถิงอย่าง รวดเร็วแล้วยืนนิ่ง

โชคดีที่ไฟดับ ไม่อย่างนั้นสีหน้าที่แดงเหมือนกุ้งคงจะ ปรากฏตรงหน้าผู้ชายตัวใหญ่และตัวเล็ก

โม่เสี่ยวโม่รีบเปิดไฟฉายจากโทรศัพท์มือถือขึ้นมา จง เถิงได้พาชิงเป่ามานั่งอยู่ที่เตียง แล้วนำเขามาไว้ในอ้อม กอดตนเอง

“ ชิงเป่า นอนลงบนเตียงเร็ว ” เสียงเย็นชาเล็กน้อยของ โม่เสี่ยวโม่ เพราะไม่สามารถให้ครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ กับลูกได้ หล่อนจึงไม่ค่อยนำความโกรธไปลงที่ชิงเป่า แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าตนเองจะยอมให้ชิงเป่าทำตัวไร้ เหตุผลได้

“ ชิงเป่าจะนอนเป็นเพื่อนปาป๊า…ชิงเป่ากลัวความมืด…”

ชิงเป่าเอ่ยปากอย่างอาย ๆ เสียงนุ่ม ๆ ขึ้นจมูก
นั้นความน้อยอกน้อยใจปะปนอยู่ พอไม่เสี่ยวไม่ได้ยิน ดังนั้นก็รู้สึกแสบจมูก จนเกือบจะหลั่งน้ำตา

ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาหล่อนใช้ความพยายามทั้งหมด เพื่อมอบความรักของแม่ที่สมบูรณ์ให้ชิงเป่า ชิงเป่าก็ได้ เติบโตขึ้นมาอย่างเฉลียวฉลาดแต่ทุกคืนที่ไฟดำแล้วมี ฟ้าแลบและฟ้าร้อง เด็กคนผู้ชายตัวเล็ก ๆ คนนี้ก็จะตื่น ตระหนกแล้วซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดของตนเอง แต่ปัจจุบัน เขาพัฒนาขึ้น เพียงแต่ตราบใดที่เขายังอยู่ในความมืดก็ จะรู้สึกจิตใจไม่สงบ

โม่เสี่ยวโม่รู้ เรื่องนี้เกิดจากการขาดความรักจากพ่อ

“ ก๊อก ก๊อก ก๊อก ”

เสียงเคาะประตูดังขึ้น โม่เสี่ยวโม่เดินไปเปิดประตูครึ่ง หนึ่ง ก็พบพนักงานของโรงแรมก็มาแจ้งให้พวกเขาทราบ ว่าสายไฟถูกไฟไหม้และกำลังซ่อมแซม

โม่เสี่ยวโม่หันกลับไปมองในห้องและชิงเป่าลากจงเถิง ลงไปนอนที่เตียงใหญ่ และยังพูดกับหล่อนอย่างน่ารักว่า “แม่นอนกับชิงเป่าด้วยกันสิ … ”

โม่เสี่ยวโม่สูดลมหายใจ ในใจเต็มไปด้วยความเจ็บ ปวดแล้วเอ่ย “ เขาไม่ใช่แด๊ดดี้ของลูก ลูกทำแบบนี้ไม่มี มารยาทเกินไปแล้ว….ตั้งแต่เด็กหม่ามี้สอนลูกว่าอย่างไร?

ผมฝืนใจซักหน่อย นอนเถอะ…ชิงเป่า เป็นเด็กดีนะ… จงเถิงที่ไม่ได้นอนหลับดี ๆ มาหลายคืนก็เริ่มมีความง่วงหน่อย ๆ

เมื่อไม่สามารถคิดอย่างอื่นได้อีก เขาโอบชิงเป่าเข้า มาที่ข้อพับแขนของตนก่อนปรับเปลี่ยนท่าทางให้เหมาะ สบายก่อนจะปิดตาลง

ชายแปลกหน้าคนนี้ช่างใจกว้างกับชิงเป่าอะไรอย่างนี้ นี่เขาฝืนใจหรือตนเองฝืนใจกันแน่?

ตนเองก็แค่หญิงสาวอ่อนแอกับเด็กเล็กอีกหนึ่งคนอยู่ ร่วมห้องกับชายอันตรายที่มีแขนขาแข็งแรงสมบูรณ์มี พละกำลังใครกันแน่ที่ฝืนใจใคร?

ชิงเป่าของวิงวอนอีกเป็นครั้งที่สาม ในที่สุดโม่เสี่ยวโม่ก็ น้ำเสียงอ่อนลง ปิดไฟฉายในมือถือแล้วล้มตัวนอนลง

‘มือซ้ายของชิงเป่ามีแด๊ดดี้ส่วนมือขวามีหม่าม๊า ชิงเป่า มีความสุขที่สุดเลย…

ชิงเป่าขยับอย่างมีความสุขไปมา สักพักก็นอนหลับ

ในความมืด เสียงลมหายใจแผ่วเบากวาดผ่านระหว่าง โม่เสี่ยวโม่และจงเถิง บรรยากาศภายในห้องเงียบสงบ แม้แต่เสียงเข็มหล่นก็ยังได้ยิน

“คุณ…ไปได้แล้วนะคะ….

ผ่านไปอยู่นาน โม่เสี่ยวโม่เอ่ยเตือนจงเถิงเบา ๆ รออยู่ นานกลับไม่มีเสียงตอบรับ
โมเสียวในหูทั้งสองข้างฟังอย่างละเอียด นอกจากเสียง หายใจแผ่ว ๆ ของซิงเป่าแล้ว ยังมีเสียงลมหายใจต่ำ ๆ ดัง อย่างสม่ำเสมอเต็มสองหูตนเอง

ชายคนนี้ หลับไปแล้ว?!