บทที่ 3 ชิงเป่ายอมรับพ่อ

จงเถิงที่กำลังเยี่ยมชมโรงแรมในเครือของตนเองกับผู้ จัดการอยู่ ยังไม่ทันได้ถามถึงปัญหา ขาก็ถูกก้อนนุ่มนิ่ม รั้งให้หยุด

ก้มหน้าลงมองแวบหนึ่ง ก็เห็นเด็กชายอายุประมาณห้า หกขวบเกาะแน่นอยู่ที่ขา ดวงตาสีดำที่เหมือนฤดูใบไม้ ผลิคู่หนึ่งกำลังเงยหน้ามองตนเองอย่างตั้งใจ ปากสีชมพู ของเขาส่งเสียงเรียกตัวเองอยู่ตลอดเวลา

“ แด๊ดดี้!! ”

“ ประธานจงโชคดีจริง ๆ คุณชายน้อยกับท่านเหมือน พิมพ์เดียวกันเลย…”

ผู้จัดการที่อยู่ด้านข้างมองพวกเขาสองคนและหัวเราะ ด้วยรอยยิ้มแล้วเอ่ย

จงเถิงบิดมุมปาก อยากที่จะโต้แย้งแล้วมองดูเจ้าก้อน ข้าวเหนียว ทันใดนั้นสีหน้าก็หยุดชะงัก

ศีรษะนี้เหมือนกับผมสีน้ำตาลแดงของตนเองไม่มีผิด ยังมีทั่วทั้งใบหน้าละเอียดอ่อนที่มีเสน่ห์ ล้วนทำให้เขา เหมือนเห็นตัวเองตอนเป็นเด็ก!

แด๊ดดี้ ชิงเป่าคิดถึงแด๊ดดี้มาก! ” ชิงเป่ากระโดดใช้ แขนเล็กที่ดูเหมือนรากบัวโอบรั้งต้นขาของจงเถิงอย่าง แน่น ราวกับกลัวว่าแด๊ดดี้คนนี้จะหายไปทันใด
“ ชิงเป่า? ” จงเถิงพึมพำชื่อของเจ้าตัวน้อย ก็รู้สึกถึง กระแสความอบอุ่นแปลก ๆ พุ่งปะทุเข้ามาภายในใจ แต่ เพียงชั่วครู่ก็ถูกเขาขจัดออกไป

จงเถิงหันมาอยากที่จะผลักชิงเป่าออก แต่เด็กคนนี้กลับ ว่องไว ยกสองแขนขึ้นแล้วกอดคอของตนเอง เหมือนจะ ถูกหลอกโดนกอดแน่นขึ้น!

“ เจ้าหนู…รีบลงมา…” สีหน้าของจงเถิงมืดครึ้ม อยาก อุ้มชิงเป่าลงมา แต่สัมผัสที่เหนียวนุ่มนั้นทำให้ความรู้สึก อบอุ่นประหลาดเกิดขึ้นอีกครั้ง

ไม่มีที่มาที่ไป เดิมทีมือที่เตรียมจะผลักชิงเป่าออกก็ ค่อย ๆ กลายเป็นอุ้มเขาอย่างมั่นคง

‘แม่หนูล่ะ? ” เสียงแหบทุ้มต่ำถามอย่างอ่อนโยน

เอ๋ หม่ามี้อยู่ตรงนั้นฮะ…” ชิงเป่าชี้ไปที่โม่เสี่ยวโม่ซึ่ง ยังคงถือคีย์การ์ดห้องอยู่ที่แผนกต้อนรับ หล่อนไม่รู้ว่า ลูกชายตัวน้อยของหล่อนไม่อยู่ข้างกายแล้ว

หม่ามี้ หม่ามี้ ชิงเป่าเจอแด๊ดดี้แล้ว! ”

โม่เสี่ยวโม่ขยับหัวไปทางเสียงแวบหนึ่ง ก็เห็นชิงเป่า กำลังถูกกอดอยู่ในอ้อมแขนของชายแปลกหน้าคนหนึ่ง

ถ้าพูดให้ถูกคือชิงเป่ากำลังเกาะอยู่ที่ตัวผู้ชายคนนั้น อย่างแน่น

โม่เสี่ยวโม่ตกใจและรีบวิ่งไปคิดจะอุ้มชิงเป่าลงมา “ ชิงเป่า รีบลงมา!”

“ หม่ามี้ ดูสิ! แด๊ดดี้เหมือนกับชิงเป่ามากเลย! ”

ชิงเป่าเหมือนปลาบิดร่างแล้วเกาะที่ตัวจงเถิงต่อ ไม่ ยอมให้โม่เสี่ยวโม่อุ้มตนเองออกไป

” ขอโทษค่ะ ขอโทษจริง ๆ ค่ะ ลูกชายของฉันเพิ่มจะ กลับประเทศ เห็นใครก็เข้าใจว่าเป็นพ่อ…”

โม่เสี่ยวโม่ไม่กล้าที่จะมองรูปลักษณ์ของจงเถิงอย่าง ละเอียด ทำแค่กวาดสายตามองผ่าน ๆแล้วก็พบว่าผมสี น้ำตาลแดงที่โดดเด่นนั้นดูคล้ายกับชิงเป่า

แต่บนโลกที่กว้างใหญ่นี้มีเรื่องแปลกประหลาดมากมาย ผมสีน้ำตาลแดงธรรมชาติของชายหนุ่มเห็นทีจะมีก็แต่ คนที่อยู่ตรงหน้า

ผู้จัดการที่อยู่ด้านข้างได้ยินก็ได้กลิ่นซุบซิบโชยมา พอ เห็นสีหน้าของจงเถิงมืดครึ้ม เขาก็รีบเอ่ยขอตัวทันทีแล้ว เปลี่ยนวันรายงาน

เมื่อเห็นคนล้อมข้างล้วนจากไปหมดแล้ว จงเถิงขมวด คิ้วอยากที่จะอุ้มชิงเป่าลงมาส่งคืนให้โม่เสี่ยวโม่ “ ชิงเป่า หาแม่หนูสิ…”

“ ไม่เอา ชิงเป่าจะให้แด๊ดดี้อุ้ม! ”

ชิงเป่าส่ายหัวสั่นเหมือนป๋องแป๋ง ปากเล็กสีชมพูนั้นทำ ปากจู๋ดูดูน่ารักไม่ธรรมดาเลย ทำให้จงเถิงสายตาพร่ามัว
หันไปมองผิวขาวเนียนของโม่เสี่ยวโม่ที่อยู่ด้านข้าง

หน้าเรียวบางมีเมฆแห่งความโศกเศร้าติดอยู่บนหน้า ริม ฝีปากที่เปิดปิดนั้นเหมือนกับปากสีชมพูของชิงเป่า สิ่ง เล็ก ๆ น้อย ๆ นี้ได้รวบรวมข้อดีทั้งหมดของพวกเขาทั้ง สอง

ความคิดนี้ทำให้จงเถิงตกใจอย่างมาก เด็กคนนี้ปฏิเสธ ได้ว่าไม่ใช่ลูกของตนเอง ก็แค่บังเอิญโตมาเหมือนตนเอง ก็แค่นั้น!

ผู้หญิงที่เขาเคยแตะต้อง มีเพียงคนเดียว…

เป็นเพราะถูกคนวางยาบังคับช่วงชิงร่างกายหล่อนเพื่อ แก้ปัญหา

แต่ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ตั้งครรภ์และเป็นไปไม่ได้เลยที่จง เถิงจะสามารถมีลูกได้

ชิงเป่าคนนี้อาจจะไม่ใช่เมล็ดพันธุ์ของเขา

“ ชิงเป่า ฉันไม่ใช่…” แด๊ดดี้สองคำนี้ เหมือนก้างปลาที่ ติดอยู่ในลำคอของจงเถิงจะคายก็คายไม่ออก

เชื่อฟังนะ ชิงเป่า พวกเราต้องกลับไปพักผ่อนที่ห้อง แล้ว! “

โม่เสี่ยวโม่สังเกตเห็นแววตาท่าทางของจงเถิงดูไม่ค่อย ดี หล่อนออกแรงลากแขนของชิงเป่า น้ำเสียงเข้มงวดขึ้น
อา…แง…ชิงเป่าจะเอาแด๊ดดี้! ”

แขนของชิงเป่าถูกดึงจนรู้สึกเจ็บ ร้องไห้แง ๆ กอคอจง เถิงอย่างไม่เต็มใจที่จะลงมา

เสียงร้องไห้อย่างหนักจนแทบขาดใจนี้ทำให้หัวใจของ จงเถิงถูกกระแสความอบอุ่นนั้นเข้าครอบครองอย่าง สมบูรณ์แบบ เอ่ยกับโม่เสี่ยวโม่ด้วยน้ำเสียงที่ไม่ชัดเจน “ ไปเถอะ กลับห้องกัน! ‘ “