บทที่ 2 การกลับมาของหนูน้อยน่ารัก

ช่วงเวลาหกปีผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ในที่สุดเสียงลงจอดของเครื่องบินหยุดลงสนิท ไม่เสี่ยว ไม่ก็ผลักกระเป๋าของหล่อน แล้วเดินออกไปช้า ๆ พร้อม กับฝูงชน

“หม่าม รองเป่าด้วย! ”

เสียงเด็กน้อยที่ไร้เดียงสาตะโกนมาจากทางด้านหลัง โม่เสี่ยวโม่ขมวดคิ้ว แล้วหยุดเดินและห้ามของในมือของ เขา

“ หม่ามี้บอกแล้วไงว่าห้ามเดินไปกินไป ถ้าไม่มีสายเส้น นี้ หม่ามี้ต้องไปหาหนูที่สถานีอีกแล้ว ”

โม่เสี่ยวไม่แกล้งทำท่าเหมือนปีศาจจ้องมองโม่ชิงเป่า เมื่อเห็นว่าในที่สุดเด็กชายอายุห้าขวบก็เอาขนมปังที่อยู่ ในมือใส่กลับเข้าไปในกระเป๋าสะพายหลัง รอยยิ้มอย่าง พึงพอใจจึงปรากฏบนหน้าหล่อน

“ หม่ามี้ พวกเรามาหาแด๊ดดี้ที่นี่เหรอ? “ชิงเป่ามองดู ผู้คนและสิ่งต่าง ๆ ในสภาพแวดล้อมที่แปลกประหลาด ด้วยความอยากรู้อยากเห็นด้วยสายตาที่กลมโตกระจ่าง ใส

“ หม่ามี้พาหนูมาหาคุณตากับคุณน้าไง! ”

โม่เสี่ยวโม่ลูบผมสีน้ำตาลแดงของชิงเป่าแล้วมองเมืองที่แปลกและคุ้นเคย สมองมึนงงเล็กน้อย

เมื่อหกปีก่อนหล่อนไปเรียนวิชาแพทย์เพิ่มเติมที่ ฝรั่งเศส คาดไม่ถึงจะพบว่าตัวเองท้อง

โม่เสี่ยวโม่ซึ่งกำลังศึกษาเกี่ยวกับการแพทย์รู้ว่าหล่อน มีกรุ๊ปเลือดRh ที่หายาก ถ้าหากทำแท้งจะส่งผลกระทบ อย่างมากต่ออนาคตของหล่อน ดังนั้นหล่อนจึงเลือกเสี่ยง อันตรายแล้วยืนหยัดที่จะให้กำเนิดเด็กคนนี้

ต้องเลี้ยงลูกแล้วเรียนให้จบไปด้วย โม่เสี่ยวโม่รู้สึกว่า กินแรงมาก ร่างกายก็ไม่อยากกินอะไร ยังดีที่มีเหยียน เห้าเป่ยเพื่อนร่วมเรียนที่ช่วยเหลือพวกเขาแม่ลูกอย่าง เงียบ ๆ เสมอ

แต่พอเขาอย่างเลื่อนขั้นจากเพื่อนสนิทมาเป็นพ่อของ ชิงเป่านั้น โม่เสี่ยวโม่ก็ไม่ลังเลเลยที่จะเลือกกลับประเทศ

หลายปีมานี้หล่อนได้รับความช่วยเหลือจากเหยียนเห้า เป๋อมามากเกินไปแล้ว ในใจของโม่เสี่ยวโม่อยากที่จะ ช่วยเขาหาคู่ชีวิตที่เหมาะสมให้กับเขา

เพิ่งจะขึ้นรถแท็กซี่ เหยียนเห้าเป่ยก็โทรศัพท์เข้ามา

“ เป็นยังไงบ้าง ชิงเป่าคุ้นเคยรึยัง? ” เหยียนเห้าเป่ยรู้ ดีว่าตนเองทำได้เพียงใช้ความดูแลใจใส่ชิงเป่าเพื่อสาน สัมพันธ์กับโม่เสี่ยวโม่

‘ดีมาก ขอบคุณนายมากนะ เหยียนเห้าเป่ย ”
เธอให้ชิงเป่ารับสายหน่อย…

โม่เสี่ยวโม่เปิดลำโพงโทรศัพท์มือถือให้ชิงเป่าฟัง

“ ปาป๊า ผมเห็นคนผมสีน้ำตาลแดงเยอะเลย พวกเขา คนไหนเป็นแด๊ดดี้ของผมน่ะ? ”

น้ำเสียงไร้เดียงสาของเด็กกับคู่สนทนา ทำให้คนขับรถ ที่กำลังขับรถอยู่อดไม่ได้ที่จะมองจากกระจกมองหลัง ด้วยสายตาแปลก ๆ

มีฉันเป็นปาป๊าแล้วหนึ่งคนไม่พอเหรอ? ”

‘คุณเป็นปาป๊าเพียงหนึ่งเดียว แต่ชิงเป่ายังอยากจะ ตามหาแด๊ดดี้ที่แท้จริงนี่นา! ” ชิงเป่าทำปากยื่นแล้วส่าย หัว

“ ปาป๊า โทรทางไกลต่างประเทศแพงมากเลย ชิงเป่า บ๊ายบาย…”

ชิงเป่าพูดด้วยน้ำเสียงเจื้อยแจ้วเสร็จ หลังจากนั้นส่ง สายตาบอกใบ้ให้โม่เสี่ยวโม่กดวางสาย

“ หม่ามี้ รอหาแด๊ดดี้พบ หม่ามี้ก็แต่งงานกับปาป๊าเถอะ!

“ เรื่องของผู้ใหญ่ เด็กยุ่งให้น้อยหน่อย ! ”

โม่เสี่ยวโม่ตบหัวชิงเป่าเบา ๆ ความคิดของคนขับรถ ทำให้หล่อนตั้งแต่หัวจรดเท้าไม่อยู่กับที่ คำพูดไร้สาระของชิงเป่าทำให้หัวเราะร้องไห้ไม่ออก

รูปลักษณ์ภายนอก นิสัยไปจนถึงเพศของเด็กคนนี้ ไม่ ได้รับถ่ายทอดพันธุกรรมจากหล่อนแม้แต่นิดเดียว โดย เฉพาะผมสีน้ำตาลแดงนั้นช่างดึงดูดสายตาของผู้คน อย่างมาก

มีบางครั้งที่หล่อนก็รู้สึกสงสัยว่าพ่อของชิงเป่าเป็น ผู้ชายแบบไหนกันแน่ แต่ความคิดนี้ก็เกิดขึ้นเพียงชั่วครู่ ก็เหมือนกับฟองสบู่พอแช่น้ำก็จะหายไป

เดิมทีก็แค่คนสองคนที่ไม่มีความเกี่ยวข้องกัน มันเป็น ไปไม่ได้ที่จะมาบรรจบกันเพียงเพราะเด็กคนหนึ่ง นี่ไม่ใช่ การตกผลึกของความรัก แต่เป็นการตัดสินใจเก็บไว้ของ หล่อนแต่เพียงฝ่ายเดียว

เมื่อวานถึงโรงแรมที่จองไว้ก่อนเวลา โม่เสี่ยวโม่ก็เอ่ย เตือนชิงเป่าอีกครั้งว่าไม่ให้วิ่งซน หลังจากนั้นก็ลาก กระเป๋าเดินทางแล้วไปเช็คอินที่หน้าเคาน์เตอร์

ชิงเป่ารู้สึกแปลกใจอย่างมากกับทุกสิ่งภายในประเทศ โดยเฉพาะรูปร่างสูงใหญ่ของผู้ชายที่มักจะทำให้เขารู้สึก ว่าแด๊ดดี้เป็นหนึ่งในนั้น

ดวงตากลมโตของชิงเป่าจ้องมองไปรอบ ๆ โรงแรม ทันใดนั้นเขาก็จับตามองชายร่างสูงที่มีใบหน้าหล่อเหลา

ผู้ชายในชุดสูทสไตล์ตะวันตกคนนั้น ท่าทางสบาย ๆ ดู ดีขนาดนั้น จะต้องเป็นแด๊ดดี้แน่นอน!
ชิงเป่าลืมคําพูดของโปเสี่ยวโป แล้วผูกเชือกบนข้อมือ แล้ววิ่งเหยาะไปถึงตรงหน้าชายหนุ่มแล้วกอดต้นขาของ เขาไว้แนน จากนั้นตะโกนร้องอย่างมีความสุขว่า

” แด๊ดดี้ ผมหาแด๊ดดี้เจอแล้ว! “