บทที่ 11 ทําความรู้จักบรรพบุรุษ

จงเถิงหยิบแอปเปิลที่วางอยู่บนชั้นวางที่หัวเตียงยัด เข้าไปในปากจงจื่อ พลางตอบกลับด้วยเสียงเย็นชืด”นี่ เป็นลูกบุญธรรม !

สถานการณ์น่าขันในที่สุดก็ปิดฉากลง โม่เสี่ยวไม่ใช้ สายตาเตือนให้ชิงเป่าหยุดพูดจาไร้สาระ จากนั้นปรับ อารมณ์พร้อมกับหยิบบันทึกการรักษาที่อยู่ในมือขึ้นมา วิเคราะห์กับจงจื่อ

ขณะที่รอโม่เสี่ยวโม่ออกมาจากห้องผู้ป่วย ผู้คนทั้งโรง พยาบาลต่างลือไปทั่วถึงเรื่องหล่อนกับจงเถิง

เพิ่งมาทำงานในโรงพยาบาลวันแรกก็กลายเป็น”คนดัง” จนโม่เสี่ยวโม่ร้องไห้ไม่มีน้ำตา

ภายในห้องผู้ป่วย จงเถิงมองไปที่จงจื่อและชิงเป่าที่ กำลังจ้องตาใส่กันทั้งคู่อย่างเบื่อหน่าย

“เรียกพี่สิ!

“ไม่เรียก คุณคือคุณลุง!

“ฉันยังไม่แก่ขนาดนั้น! หนูต้องเรียกฉันว่าพี่ชาย เท่านั้น!

“ก็คุณเป็นน้องชายของแด๊ดดี้ นั่นก็คือคุณลุงของชิงเป่า ชิงเป่าจะเรียกมั่วซั่วไม่ได้..…………….

ชิงเป่ายืนกรานนับนิ้ววิเคราะห์ความสัมพันธ์ของทั้งสอง คน จงเถิงที่ยืนอยู่ข้างๆหัวเราะออกมาอย่างเงียบๆ

เขายื่นมือมายีผมชิงเป่า แววตาเต็มไปด้วยความรัก

เอ็นดู

จงจื่อมองดูภาพอันอบอุ่นด้วยความสนอกสนใจ รู้สึก เสมอว่าการที่ตนเองอยู่นั้นมันทำให้เสียบรรยากาศ ทันใดนั้นก็คิดอะไรบางอย่างได้ จงจื่อยื่นมือไปยีผมของ ชิงเป่าจนยุ่งเหยิง

“อา! เจ็บจัง! ” ชิงเป่าเกาหัวของเขาอย่างมีนัยนะ สีหน้าน้อยใจและสับสน

จงเถิงก็ไม่เข้าใจการกระทำของจงจื่อเช่นกัน “นายทำ อะไร? ”

“โบราณว่าเพื่อนที่สนิทสนมกันมาก สมัยนี้มมีการดึง ผมตรวจดีเอ็นเอพันธุกรรม ที่ผมทำอยู่คือเพื่อแสดงความ น่าเชื่อถือให้ชิงเป่าหลานชายได้เห็น

จงจื่อยืนกรานจริงจังแล้วเอ่ย จากนั้นยื่นมือไปตบบ่าจง เถิงเบาๆแล้วพูดต่อ

“พี่ใหญ่ ผมเป็นลูกที่เกิดมาตอนที่พ่อแม่แก่แล้ว พี่อย่า แบกพวกเขาเอาไว้ข้างหลังแล้วมีลูกตอนยังหนุ่มเด็ดขาด เลยนะ”
“บอกแล้วว่าเป็นลูกบุญธรรม…… จงเถิงเอ่ยพร้อมกับ ขมวดคิ้ว เพราะมันยากที่จะอธิบายจึงไม่กล้าพูด

“เส้นผมสีน้ำตาลแดงนี่ช่างเหมือนกันกับสีผมโดย กำเนิดของลูกชายบ้านตระกูลจงจริงๆ ผมว่าไม่ใช่ลูก บุญธรรม มันใช่แน่นอน!

จงเถิงไม่อยากอธิบายอะไรอีก จับมือชิงเป่าเตรียมตัว จะกลับไปแล้วพร้อมพูดว่า “นายพักผ่อนเยอะๆเถอะ พรุ่ง นี้ฉันจะมาเยี่ยมนายใหม่

หลังจากที่ภายในห้องผู้ป่วยกลับมาเงียบสงบอีกครั้ง จง จื่อก็หยิบเส้นผมสองเส้นที่แอบเอาไว้ใต้หมอนแล้วแยก ใส่ลงในถุงซิปล็อกสองถุง จากนั้นต่อสายไปหาเบอร์ โทรศัพท์เบอร์หนึ่ง

“ฮัลโหล คุณลุงเจินครับ……..ผมอยากให้คุณลุงช่วย ผมไปที่ศูนย์ตรวจสอบความบิดาเพื่อทดสอบดีเอ็นเอของ เส้นผมจำนวนหนึ่ง ต้องทำอย่างรวดเร็วและต้องเก็บเป็น ความลับด้วย……..

ในกลางดึก โม่เสี่ยวโม่เพิ่งจะแบกร่างอันเหนื่อยล้ากลับ ไปที่โรงแรม

เวลานี้จงเถิงได้กล่อมชิงเป่าหลับไปแล้ว นั่งอยู่ข้าง เดียวและห่มผ้าให้เขาอย่างอ่อนโยน

“ฉันได้ติดต่อสถานรับเลี้ยงเด็กต่างชาติแห่งหนึ่งไว้ แล้ว ที่นั่นมีเด็กๆชาวต่างชาติเยอะมาก ชิงเป่าน่าจะ เหมาะกับสภาพแวดล้อมที่นั่น” จงเถิงกรอกสายตาไปที่โม่เสี่ยวโม่ โคมไฟบนหัวเตียงช่วยสลาย

“ขอบคุณนะ” คนที่มักจะพูดจาหวานหูยากอย่างโม่ เสี่ยวโม่พูดอย่างเปิดใจ

“น้องชายผมป่วยก็รบกวนคุณด้วยนะครับ” น้ำเสียงทุ้ม

ต่ำของจงเถิงทำให้คนฟังไม่สามารถแยกความรู้สึกที่อยู่

ภายในคำพูดได้ “ฉันจะช่วยเขาอย่างสุดกำลังเท่าที่ฉันจะทำได้ การ ช่วยรักษาให้รอดเป็นหน้าที่ของหมอค่ะ”

คำพูดของโม่เสี่ยวโม่ทำให้จงเถิงอึ้ง ประโยคที่เหมือน กันราวกับเคยเกิดขึ้นมาก่อน แต่เขาก็รีบปรับอารมณ์ ทันที

พยาบาลที่เข้าเวรตอนกลางคืนนั่นเป็นโม่เสี่ยวเสี่ยว แท้ๆ แต่ทำไมเป็นหล่อนได้ล่ะ?

หรือว่าทั้งสองเป็นพี่น้องกัน ประโยคที่พูดจึงคล้ายกัน ล่ะมั้ง……..

เมื่อนึกถึงก่อนหน้าไม่นานมานี้ที่ตนเองตอบตกลงจะ แต่งงานกับโม่เสี่ยวเสี่ยว จงเถิงก็รู้สึกแน่นหน้าอก ในปีนั้น ที่เขาช่วยชีวิตไว้ เขาจะไม่ตอบแทนก็ไม่ได้

แต่ว่า เขาจะเอาการแต่งงานกับความรู้สึกของตนเองมา รวมกันจริงๆเหรอ?

“หลับเถอะ”
จงเถิงโยนความคิดไร้สาระในหัวสมองออกไป ถอดเสื้อ คลุมออกแล้วเข้านอนบนเตียงใหญ่

คำพูดและการกระทำของเขาดูเป็นธรรมชาติ ราวกับ ทุกอย่างนั้นเหมาะสมและสมเหตุสมผล โม่เสี่ยวโม่บิดตัว อีกราวกับทำเกินไปปานนั้น

หล่อนทำได้เพียงเอนกายอีกฝั่งของเตียงใหญ่ ในหัว สมองเอาแต่เตือนตนเองว่าคืนนี้อย่านอนหลับลึกเกินไป จนทำเรื่องที่ไม่เคยคาดคิดในหัวสมองออกมา…….

ในยามเช้า ความรู้สึกจั๊กจี้ถูกส่งผ่านมาจากลำคอของ โม่เสี่ยวโม่ ราวกับมีคนกำลังจั๊กจี้ตนเองอย่างนั้น

โม่เสี่ยวโม่ยื่นมือไปลูบๆ ก็จับได้ว่าเป็นมือเล็กอวบๆมือ หนึ่ง

“แด๊ดดี้ หม่ามี้ตื่นแล้วครับ!

โม่เสี่ยวโม่สะดุ้งลืมตาโต ตกใจที่พบว่าตนเองนอนหลับ อยู่ตรงกลางเตียงใหญ่อีกแล้ว และยังเกี่ยวแขนพันขากับ จงเถิงด้วยกันอีก

ไม่แปลกที่เสียงดังจนปลุกให้จงเถิงตื่นขึ้น โม่เสี่ยวโม่ รีบผละออกมาพ้นจากอ้อมอกของเขาอย่างลนลาน และ สีหน้าก็มีสีแดงก่ำอย่างอธิบายไม่ถูก

ช่างน่าอายจริงๆที่ถูกเด็กแกล้ง น่าขายหน้าชะมัด! จงเถิงลืมตาคู่ที่เปี่ยมด้วยเส้นเลือด เมื่อเห็นโม่เสี่ยวโม่หน้าแดงและชิงเป่าแอบหัวเราะ ขณะเขาก็เข้าใจบาง อย่างขึ้นมา

“ตอนผู้ใหญ่หลับ เด็กไม่ควรแอบดูนะ!