บทที่ 10 พบกันที่โรงพยาบาล
ไม่เสี่ยวไม่เขินอายจนรีบปีนลงมาจากเตียง เมื่อหล่อน ขยับตัว ปลายนิ้วก็ไปสัมผัสท้องน้อยของจงเถิงโดย บังเอิญ ยิ่งทำให้หล่อนเกือบจะตกลงมาจากเตียง
ยังดีที่จงเถิงเพิ่งจะนอนหลับไปตอนเช้าตรู่ นี่จะทำให้ หลับได้ค่อนข้างลึก คงไม่รู้ถึงความน่าละอายของโม่ เสี่ยวโง่เลย
ยิ่งคิดยิ่งวุ่นวาย ยิ่งคิดยิ่งสับสน โม่เสี่ยวโม่วิ่งเข้าไปใน ห้องน้ำ ไม่มีความกล้าพอที่จะออกมาเลย ในหัวสมองเต็ม ไปด้วยเรื่องไร้สาระ
ทันใดนั้นก็คิดได้ว่าวันนี้ยังมีธุระที่จะต้องจัดการอีก หล่อนจะไม่ไปหยิบโทรศัพท์ที่ข้างเตียงไม่ได้แล้วก็กลับ มาที่ห้องน้ำและโทรศัพท์ไปหาเจียงฉิง
วันนี้โม่เสี่ยวโม่ต้องไปรายงานที่โรงพยาบาลโนเบิลใน
เมืองA สายได้ที่สุดคือตอนเที่ยงต้องไปถึง
ดังนั้นหล่อนต้องหาสถานรับเลี้ยงเด็กที่เหมาะสมให้ชิง เป่าก่อนจึงจะสามารถทำงานอย่างวางใจได้
เจียงฉิงติดต่อสถานรับเลี้ยงเด็กที่ได้มาตรฐานได้เพียง ไม่กี่แห่ง แต่ถ้านึกถึงนิสัยของปิศาจจอมป่วนอย่างชิงเป่า ก็กลัวว่าสถานที่เหล่านี้จะถูกป่วนจนกลับตาลปัตร
โม่เสี่ยวโม่ปวดหัวเล็กน้อย ตนเองไม่น่าจะพาชิงเป่าไป ทำงานด้วยได้มั้ง?
“ถ้าคุณเชื่อใจผม ผมจะดูแลซึ่งเปาให้หนึ่งวันแล้ว
เสียงของจงเกงลอยมาจากประตู โม่เสี่ยวไม่ถือ โทรศัพท์ที่เพิ่งจะวางสายแล้วหันไปมอง เขากำลังยืนอยู่ ที่ประตู
เขาได้ยินเรื่องทั้งหมดแล้วเหรอ?
“นี่ เกรงว่าจะไม่เหมาะ…… โม่เสี่ยวไม่ปฏิเสธทันทีโดย ไม่ได้คิดไตรตรอง
“ชิงเป่าชอบผม ครอบครัวของคุณก็รู้จักผม…….เด็กอยู่ ด้วยกันกับผม คุณน่าจะวางใจได้มากกว่านะ!
จงเถิงไม่อยากใช้ความสัมพันธ์ของตนเองกับโม่เสี่ยว เสี่ยวเพื่อให้หล่อนสบายใจที่เขาจะดูแลชิงเป่า ในคำพูด แค่แสดงความหมายที่คลุมเครือเท่านั้น
แต่เมื่อมันเข้าหูโม่เสี่ยวโม่แล้ว หล่อนก็จดจำเรื่องแค่ว่า จงเถิงนั้นใกล้จะเป็นน้องเขยของตนเองแล้ว
หล่อนครุ่นคิดอะไรได้บางอย่างแล้วพยักหน้าเล็กน้อย และปิดบังเรื่องที่นอนกอดด้วยกันกับจงเถิงโดยทันที
ชิงเป่าตื่นมาแล้วรู้ว่าวันนี้สามารถอยู่ด้วยกันกับแด๊ดดี้ ได้ทั้งวัน ก็ตื่นเต้นดีใจเหมือนกับลูกลิงกระโดดไปมา
เมื่อจัดการชิงเป่าเสร็จแล้ว โม่เสี่ยวโม่ก็ไปรายงานที่โรง พยาบาลอย่างรีบเร่ง
ผู้อำนวยการโรงพยาบาลและศาสตราจารย์รวมทั้งหมอ ท่านอื่นๆก็กำลังอยู่ที่นั่น ร่วมกันปรึกษาถึงผู้ป่วยที่เพิ่ง เข้ารับการรักษาด้วยอาการพิเศษ
โม่เสี่ยวโม่อาสาวางแผนวิธีการในรักษา และวิเคราะห์ แนวคิดการรักษาแบบใหม่ให้ทุกคนฟังด้วยเช่นกัน
ในที่สุดผู้อำนวยการโรงพยาบาลได้มอบหมายให้ไม่ เสี่ยวโม่เป็นวิสัญญีแพทย์ประจำผู้ป่วย ให้อำนาจการใน การรักษาทั้งหมดดำเนินตามวิธีการของหล่อน
ขณะที่จงจื่อที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยได้ทราบว่าโรค ที่รุมเร้าตนเองมาหลายปีในที่สุดก็มีหมอยินดีที่จะรักษา เขาก็ตื่นเต้นจนหยิบโทรศัพท์โทรไปไปหาพี่ชายคือจง เถิง เพื่อจะบอกให้เขารู้ถึงข่าวดีนี้
“พี่ครับ……
“แด๊ดดี้ผมไปเข้าห้องน้ำครับ คุณเป็นใคร? ” ชิงเป่า กำลังเล่นโทรศัพท์ของจงเถิง เขารับโทรศัพท์ด้วยความ ร่าเริง
“แด๊ดดี้ของหนูเหรอ? ” จงจื่อตกใจเล็กน้อย พี่ชายไปมี ลูกเป็นของตัวเองตอนไหน
“แด๊ดดี้โทรศัพท์ครับ!” ชิงเป่าวิ่งไปห้องน้ำดันประตู ออกทันที จงเถิงที่กำลังนั่งอยู่บนชักโครกรับโทรศัพท์ ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
“ฮัลโหล….…….
“พี่ พี่ไปมีลูกชายตอนไหนเนี่ย? ” จงจื่อลืมไปเลยว่า ตนเองจะโทรศัพท์มาหาด้วยเรื่องอะไร
“พูดไม่กี่ประโยคมันไม่ชัดเจนหรอก นายโทรหาฉันมี เรื่องอะไร? ” จงเถิงไม่อยากอธิบายเรื่องนี้ โดยเฉพาะ ตอนนี้ที่ตนเองกำลังนั่งอยู่บนชักโครก
“พี่มาโรงพยาบาลเถอะ ผมจะบอกพี่ต่อหน้าเอง มันเป็น เรื่องที่ดีมากๆเลย!” จงจื่อพูดเว้นระยะแล้วพูดต่อ “พา ลูกชายพี่มาด้วยนะ มาให้ผมตรวจสอบสักหน่อย!
มุมปากจงเถิงกระตุกเล็กน้อย “เขาไม่ใช่ลูกชายฉัน……….
“ถึงยังไงก็ต้องพามา ไม่เช่นนั้นผมจะโทรศัพท์ไปหา คุณแม่ตอนนี้เลย!
ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงในโรงพยาบาล จงจื่อนั่งอยู่บนเตียง งไปยังเด็กต่ำที่หลบอยู่ข้างหลังจงเถิง ผู้ป่วยและมอง จนเกิดอารมณ์สับสน
“พี่ ทำไมเขาถึงได้หน้าเหมือนผมขนาดนี้? ”
“เลิกคิดเล็กคิดน้อยได้แล้ว ตอนเขาเกิดนายยังไม่ โต! ” จงเถิงสีหน้าฟีดฟัด แต่ยังคงข่มอารมณ์ไว้
“แล้วทำไมเขาถึงได้เกิดมาหน้าเหมือนพี่ขนาดนี้ ? ” จง จื่อจ้องมองไปที่ทั้งสองอย่างไม่ละสายตา ในหัวสมองนั้น ก็ปรากฏฉากละครน้ำเน่าขึ้นมานับไม่ถ้วน
” คำถามนี้จงเถิงเองก็ไม่สามารถอธิบายได้ จึงตัดสินใจเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “นายจะพูดข่าวดีอะไรกับ ฉัน? ”
“ศาสตราจารย์อายุน้อยที่เป็นวิสัญญีแพทย์ประจำตัว ผมเพิ่งไปเรียนต่างประเทศกลับมา เดี๋ยวผู้อำนวยการโรง พยาบาลก็จะพาหล่อนมาด้วยตนเอง…….
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ จงจื่อก็ตื่นเต้นขึ้นมาเล็กน้อย
ประตูห้องผู้ป่วยถูกเปิดออกอีกครั้ง โม่เสี่ยวโม่ที่สวม เสื้อคลุมสีขาวกับผู้อำนวยการโรงพยาบาลก็เดินเข้ามา
ขณะที่ยังไม่ทันได้มองผู้ป่วยอย่างชัดเจน ก็เหลือบไป เห็นเด็กฉ่ำม่ำอย่างชิงเป่าที่วิ่งมาทางตนเอง
“หม่ามี้!
“หนูมาได้ที่นี่ได้ยังไงคะ? ” โม่เสี่ยวโม่ก้มตัวไปกอดชิง เป่าแน่นอย่างแปลกใจ พอเงยหน้าขึ้นไปก็เห็นจงเถิงนั่ง อยู่ข้างเตียงผู้ป่วยกำลังมองมาที่ตนเองด้วยสายตาตะลึง
หล่อนคิดจะเอามือปิดปากของชิงเป่า แต่ชิงเป่ากลับดิ้น พล่านราวกับปลาไหลวิ่งไปในอ้อมกอดจงเถิง
“แด๊ดดี้พาชิงเป่ามาที่นี่!
จงจื่อตกใจอ้าปากค้างจนเกือบจะยัดไข่ไก่ลงไปได้หนึ่งฟอง นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?
“พี่ วิสัญญีแพทย์ของผมคือ………พี่สะใภ้ของผม?
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ