บทาที่ 8 สงกรานต์โทลเห็นมจนเธอตัวสั่น

สงกานออกจากบ้าน นั่งอยู่ในรถอย่างโมโหเขาทุบที่ พวงมาลัยอย่างแรงเสียงแตรที่ดั้งแทงหูเหลือเกิน

สายตาที่ยิปซิมองเขานั้นแหลมจนแทงใจเขา เจ็บ

มาก!

รำคาญ สายตานั้นเป็นสายตาที่น่ารังเกียจมาก ทำไม ยิปซีถึงรังเกียจเขา! เธอไม่มีสิทธิ

โทรศัพท์เขาดังขึ้นมาเขาหยิบมารับสาย “พูด!

“กานมาโรงพยาบาลเร็ว พริมเข้าโรงพยาบาลแล้ว” คุณโรสพูดด้วยเสียงร้องไห้

เดียวจะรีบไปตอนนี้เลย!”สงกานไม่ทันคิดไร ขับ รถออกไปเลย

ณบ้านที่ทุ่งดอกกุหลาบ ยิปซีนอนอยู่บนเตียงอย่าง

เงียบๆ

แต่งงานกันหนึ่งปี สงกานไม่เคยทำกับเธอบนเดียง พอเลิกแล้ว กลับได้ทำบนเตียงซะงั้น

ยิปซี ยิ้ม ยิ้มอยู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมา เธอลุกขึ้นจะ

เดียงอย่างทุกข์ทรมาน
ถ้าพูดถึงหย่าแล้ว เธอยังมีความหวังหนึ่งในใจ เธอ หวังว่าเขาจะคิดถึงความดีของเธอสักนิด

ตอนนี้ เธอผิดหวังมาก ผิดหวังอย่างสิ้นเชิง

คำพูดของเขาไร้น้ำใจมาก โหดเหี้ยมสุดๆ

เธอไม่เคยรู้สึกถึงความสุขเวลาอยู่กับเขาเลย

ความสุข อยู่สูงเกินไป

ยิปซีเก็บเสื้อบนพื้นขึ้นมา เสื้อฉีกขาดหมดเลย เธอ เจ็บมาก จากนั้นก็เดินไปหาเสื้อของสงกานใส่ เพราะเธอ ต้องไป

ยิปซีเดินไปที่ประตู เธอเปิดประตูแรง แต่ไม่ขยับ เธอ ตกใจ เป็นไปได้ไง! เธอใช้แรงอีก แต่ประตูก็ไม่ขยับเลย แม้แต่น้อย

เธอถูกเขาขังไว้ที่ทุ่งดอกกุหลาบแล้ว

ยิปซีเดินไปที่หน้าต่าง หน้าต่างก็โดนล็อกด้วย บ้านนี้ มีระบบรักษาความปลอดภัยอัตโนมัติ ตอนเข้าต้องกดรหัส พอออกแล้วประตูทุกบานจะถูกล็อก กระจกก็กันแตกด้วย

ยิปซีนั่งลงบนพื้นอย่างหมดหวัง กอบหายใจยวา สงกาน โหดเหี้ยมจนเธอตัวสั่น

ผ่านไปเจ็ดวัน สงกานก็ยังไม่ปรากฏตัว

ที่นี่นอกจากข้าวสารครึ่งถุงแล้วไม่มีอะไรให้กินเลย

สามมื้อของเธอกินด้วยน้ำเปล่าต้มข้าวสาร

วันที่แปด

สงกานกลับมาด้วยความโมโห

พอเขาเปิดประตูเข้ามา เห็นยิปซีที่นั่งอยู่บนระเบียง เขาจ้องไปทางเธอด้วยความโมโห

ใบหน้าของเธอขาว แต่ขาวแบบป่วย ริมฝีปากเรียว ชมพู ร่างที่ผอมเล็กของเธอนั่งกอดเข่าอยู่บนเก้าอี้

ขนตาของเธอสั่นเบาๆ เธอลืมตาขึ้นมา ตกใจ ลุกออก จากเก้าอี้อย่างช้าๆ ร่างของเธอเซไปเซมา เหมือนจะโดน ลมพัดก็ปลิวได้

สงกานรีบยื่นมือไป แต่กลับรีบเก็บมือกลับมา เขาทำ

ไรอยู่? ทำไมเขาต้องสงสารเธอ!

เธอเป็นผู้หญิงที่ใจดำมาก
สงกานเดินเข้าไปหาเธอแล้วดึงแขนลากเธอไปที่

ห้องนอน

“สงกาน!” ยิปซีตะโกนออกมา เสียงของเธอแหบ

“ปล่อยฉัน นายปล่อยฉันนะ ฉันจะกลับบ้าน !”

กลับบ้าน!

สงกานมองเธอด้วยสายตาที่เย็นชา “บ้าน เธอมีสิทธิ

อะไรไปมีบ้าน!”

เธอไม่มีสิทธิ

ยิปซี เธอไม่มีสิทธิ

เธอไม่มีสิทธิมีอะไรทั้งนั้น!

ยิปซีไม่รู้ว่าต้องเข้มแข็งแค่ไหนถึงจะกลั้นน้ำตาอยู่ เธอโดนเขาโยนลงบนเตียง และทรมานเธอด้วยทุกวิถี

ทาง..

เหมือนเวลานั้นหยุดนิ่ง สมองของเธอว่างเปล่า