บทที่ 34 นอนอยู่ในห้องเดียวกัน

* ยิปซี ” สงกานพยายามเรียก

ยิปซีเม้มริมฝีปากเบาๆ ในใจมีความรู้สึกที่พูดไม่ออก

“ลูกหานังแพศยาคนนี้ทำไม หากไม่ใช่มัน ลูกจะ บาดเจ็บหรอ? ” คุณโรสเอ่ยอย่างโมโห

คุณโรสรู้ได้ยังไงครับว่า เพราะยิปซีสงกานเลยได้ รับบาดเจ็บ คนที่อยู่ในสถานการณ์ในตอนนั้นมีแค่สงกาน ยิปซีและคนขับรถที่ก่อเรื่อง แถวทุ่งกุหลาบนั้นก็ไม่มีใคร ผ่าน ” ชัยเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เสียงของคุณโรสติดอยู่ในคอหอย

* ฉัน ฉันเดาเอาไม่ได้หรอ?”

* คุณโรสพูดคำโกหกมากแล้วก็ไม่กลัวว่าจะไม่มี ลูกชายจัดงานศพให้หรอครับ” ชัยเอ่ยเสียงเย็น แน่ชัดว่า เป็นคนที่คุณโรสหามา ให้คนๆนั้นจัดการกับยิปซี

แม้แต่ในลมหายใจของยิปซีก็มีความเกลียดชังอยู่ คุณโรสกับฉัน ทำไมถึงจุดที่หยุดไม่ได้แข้วล่ะคะ ไม่ว่า ยังไงฉันก็เป็นแม่บ้านที่บ้านของคุณมาหลายปี ดูแลคุณ และลูกชายสองแม่ลูก ซักผ้าทำอาหารฉันก็ทำได้ไม่เลว ทำไมจะต้องให้ฉันถึงตายให้ได้ล่ะคะ?”
สายตาของคุณโรสผลุบหลบไปมา แก แกพูดอะไร เป็นเพราะบ้านพัฒนาชัยรับแกมาเลี้ยงแท้ๆ แกอย่าพูดคำ พูดที่ไม่สำนึกบุญคุณพวกนี้ แกติดหนี้บ้านพัฒนาชัยของ เรา! ”

“ หึ คุณโรสน่าจะลืมแล้วว่า ตอนนั้นที่ใช้ฉันเปลี่ยน ตัวกับพริม คำพูดที่คุณพูด ฉันกับบ้านพัฒนาของคุณไม่มี อะไรติดค้างกันแล้ว ” ยิปซีเอ่ยออกมาเสียงเย็น

* แม่ครับ ทำไมครับ ” เสียงของสงกรานต์ดังขึ้นมา แหบแห้งเสียใจ

สายตาของทุกคนต่างก็หยุดอยู่บนร่างของคุณโรส

คุณโรสลุกขึ้นยืนอย่างกระทันหัน ตะโกนว่า * พวก แกมองฉันทำไมจะบอกว่าฉันใช้เงินไปฆ่าคน พวกแกก็ เอาหลักฐานออกมา ไม่อย่างนั้นก็เรียกว่าใส่ร้าย ตำรวจที่ ว่าแน่! ตำรวจก็ไม่สามารถใส่ร้ายคนอื่นได้”

หลังจากที่คุณโรสตะโกนเสร็จแล้วก็หันหลังเดินออก

ไปก้าวใหญ่

คล้ายกับคนที่ทำผิดแล้วหลบหนีไปมาก

ในดวงตาของชัยเต็มไปด้วยความเย็นชา สงกานคุณยังจะพูดแทนแม่ของคุณอยู่หรือเปล่า?

“ กาน คุณน้าไม่ได้ทำแน่ ” พริมเอ่ยเสียงเบา

คุณออกไป แล้วไม่ต้องมาอีก ” สงกานเอ่ยเสียง

เย็น

พริมร้องไห้แล้วลุกขึ้นยืน กานคะ พวกเขาต่างก็ไม่ หวังดีต่อคุณ ฉันไม่อยู่ ฉันกลัวว่าพวกเขาจะทำร้ายคุณ

* ไสหัวไปซะ! ” สงกานพูดออกมาอย่างเบื่อหน่าย

พริมถูกด่ากลับไป

ชัยกัมลง มือกดลงบนบาดแผลของสงกานอย่างไม่

ได้ตั้งใจมากๆ

สงกานเจ็บจนร้องซีด

* โอ๊ะโอ ไม่น่าเลย จริงๆแล้วชู้ของคุณพูดได้ถูกมาก เลยนะครับ ตอนนี้ฉันและยิปซีต่างก็อยากจะให้นายตาย ไป นายอยู่ในมือของเรา รอตายเถอะ ” ชัยเอ่ยอย่างเหี้ยว

โหด

* ชัยคะ ” ยิปซีเรียกเสียงเรียบ “ คุณกลับไปก่อนเถอะค่ะ

“ พูดอะไรกัน! ให้ภรรยาของฉันอยู่กับสามีเก่าที่นี่

ฉันสติไม่ดีหรือไง “ชัยเอ่ยอย่างโมโห

* ชัยคะ เพื่อช่วยฉันเขาเลยได้รับบาดเจ็บจริงๆนะคะ ฉันดูแลเขาสองวันก็กลับแล้ว ” ยิปซีเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อน โยน

สายตาของสงกานผ่อนคลายลงเล็กน้อย เขารู้อยู่ แล้วว่ายิปซีทั้งเขาไม่ลง ชัยนับว่าอะไร จะเทียบกับเขาได้ ยังไงกัน

ชัยส่งเสียงฮึดฮัดเสียงเย็นแล้วหันหลังเดินจาก ไปก้าวใหญ่ ตอนที่เดินมาถึงหน้าประตู เดิมที่อยากจะ กระแทกประตูเข้าหากัน แต่สุดท้ายแล้วก็ไม่ได้ทำ แล้ว หยุดเดิน “ ยังไม่ได้ทานข้าวใช่ไหม ผมไปซื้อให้คุณ ”

มุมปากของยิปซียกโค้งขึ้นมาอย่างสวยงาม อืม ขอบคุณนะคะ

ชัยถอนหายใจอย่างจนปัญญา ยอมรับชะตากรรม ออกไปซื้อของกิน มองยิปซีทานหมดแล้วจึงกลับไป

สงกานหิวจนท้องร้องออกมาตลอดเวลา ยิปซีโทรออกไปสั่งอาหารเพิ่มให้เขา ข้าวต้มจืดและกับข้าวเล็ก

น้อย

สงกานทานมากเป็นพิเศษ ยิปซีป้อนให้เขา เพราะ แขนของเขาได้รับบาดเจ็บ ยิ่งทานยิ่งอร่อย

หลังจากทานเสร็จแล้ว

ยิปซีดูแลจนสงกานนอนลงไปแล้ว ตัวเองก็นอนลง บนเตียงของคนเฝ้า

หลังจากเรื่องนั้นแล้ว ยิปซีไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งพวก เขาจะยังได้นอนอยู่ในห้องเดียวกัน