บทที่ 17 คุณสงกาน คุณยังโอเคไหม

สงกานยืนอยู่กลางห้อง ทั้ง4ด้านเป็นความว่างเปล่า

หมด

ยิปซีชอบการออกแบบที่ง่ายๆ พวกเขาไม่ได้ถ่ายรูป พรีเวดดิ้งกัน ตอนนั้นยิปซีเคยถามเรื่องนี้ แต่เขาตอบกลับ ไปอย่างแน่วแน่ว่า เธอเหมาะหรอ

สงกานถอนหายใจเฮือกใหญ่

ใช่ไม่หมาะ คือเขาไม่เหมาะกับยิปซี

เธอดีมาตลอด แต่ตัวเอง ตัวเองกับทำผิดกับเธอ สงกานจับไปที่หน้าอกของตัวเอง แล้วนั่งลงบนเตียง

ก่อนหน้าที่ยิปซียังไม่ได้เซนต์ใบหย่า เขาไม่เคย หยุดอยู่กับเธอที่เตียงนี้

สงกานถอดเสื้ออก แล้วซุกตัวอยู่ในผ้าหห่ม ข้าง ในผ้าห่มมีแต่ความอบอุ่น ของใช้ที่ยิปซีเลือก ทุกอย่างมี ความสบายหมด เธอตั้งใจมากจริงๆ แม้กระทั้งรายละเอียด แต่แค่ตัวเองไม่เคยมองเห็น เพราะเขาบังคับไม่ให้ตัวเอง เห็น

สงกานปิดตาด้วยความเจ็บปวด การเสียใจเป็นการ ทำร้ายที่ร้ายแรงที่สุด
วันเวลาผ่านไป ดวงอาทิตย์ก็ค่อยๆขึ้น

แสงอาทิตย์มีความแยงตา สงกานตื่นจากเสียงของ นาฬิกาปลูกที่โทรศัพท์

“ฮาโหล”

“สงกรานต์รีบมาโรงพยาบาล พริมฆ่าตัวตาย…ใน โทรศัพท์เป็นเสียงของคุณโรสที่เร่งรีบ

“ไปหาหมอ” สงกานวางสายทั้ง

โทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง แต่สงกานกลับปิดเครื่องไป

จากนั้นเขาก็ลุกขึ้น แล้วจู่ๆก็คิดถึงยิปซี ตอนนั้นพริม โกหกว่าแท้ง เขาทั้งยิปซีไว้ที่ทุ่งกุหลาบคนเดียวถึงหนึ่ง อาทิตย์

รู้สึกเจ็บปวดที่กลางหัวใจ

จากนั้นสงกานก็เดินไปที่ห้องทำงาน ในทุ่งกุหลาบมี

กล้องวงจรอยู่

สงกานยืนอยู่หน้าคอม จากนั้นเขาก็เปิดคอม นิ้วมือ หยุดอยู่ที่เมาส์ นานมากกว่าจะวางลง ยิปซี.
ในจอภาพมีรูปของยิปซีออกมาในไม่ช้า

สงกานรีบดึงสายตากลับมา ตอนที่เขากลับมา ร่างกายของเขาได้สติอยู่แท้ แต่เขากลับโทษเธอในเรื่อง ที่พริมแท้ง หาข้ออ้างรังแกเธอ

ยิปซีพูดถูก ถึงแม้ว่าพริมจะแท้ง ก็เป็นเพราะตัวเอง ตอแยเธอ ที่จริงแล้วเธอบริสุทธิ์ เธอบริสุทธิ์ตั้งแต่แรก คน ที่เลวร้ายที่สุดคือเขาเอง สงกรานต์

สงกานเจ็บใจมาก

วันแรก ยิปซีคิดหาวิธีเยอะมากที่จะออกไป แต่ก็ล้ม เหลวทั้งหมด เธอหิวมาก ก็เลยไปหาของกินที่ห้องครัว แต่ห้องครัวมีแค่ข้าวครึ่งถุง

ยิปซีไปล้างข้าว แล้วมาต้มเป็นโจ๊ก หนึ่งวันสามมื้อ

เธอก็คิดวิธีอื่นๆอีกมากมาย แต่ก็ออกไปไม่ได้ ต่อ มา เหมือนว่าจะยอมแพ้แล้ว จากนั้นก็นั่งอยู่ที่เก้าอี้เงียบๆ จนถึงกลางคืน แล้วเดินไปที่ห้องนอน

ท้องฟ้าข้างนอกต่างก็มืดไปหมดแล้ว

แต่สงกานยังไม่ได้กินน้ำกินข้าวทั้งวันแล้ว
กริ่งประตูดังขึ้น

เขารอซักพักจึงจะลงไปเปิดประตู

คิมยืนอยู่ที่หน้าประตู

“?” คิมมองดูสงกานที่ใบหน้าทรุดโทรมจนตกใจ เขาทำงานอยู่ข้างๆสงกานมาหลายปี ไม่เคยเห็นสงกานท รุดโทรมขนาดนี้

“อั้ม มีเรื่องอะไร” สงกรานต์พูดด้วยเสียงที่แหบมาก

“มีเอกสารบางอย่างที่คุณต้องเซนต์ครับ ผมโทร หาคุณแล้ว แต่โทรศัพท์คุณปิดเครื่อง ก็เลยลองมาทุ่ง

กุหลาบดู ไม่รู้ว่าคุณจะอยู่หรือัฝเปล่า..” คิมพูด

“นายลองดูๆแล้วจัดการละกัน” จากนั้นสงกานก็เดิน เข้าบ้านไป

คิมรีบเดินตามเข้ามา “คุณสงกาน”

ข้างหน้าของสงกานมืดไปหมด คิมรีบพยุงเขาไว้ ก็ เลยไม่ได้ล้ม

“คุณสงกาน คุณยังโอเคไหม?” ผมพาไปโรงพยาบาลนะ” คิมโทรเรียกให้คนมารับ

“ไม่ต้อง” สงกาสเรียกคิมไว้

คิมมองดูสงการอย่างแปลกใจ จากนั้นสงกานก็เดิน เข้าไปในห้องครัว เดินไปด้วยพูดไปด้วยว่า “ไม่ได้กินข้าว มาทั้งวัน ก็ต้องเป็นลมเป็นธรรมดา”

คิมตาโตค้าง ที่มองเห็นสงกานนำข้าวสารที่เหลือมา ล้าง แล้วใส่ลงในหม้อ จากนั้นก็เติมน้ำ แล้วเปิดแก๊ส ทุก การกระทำของเขานั้น…

ทั้งแข็งแต่ก็ดูมีทักษะ