บทที่ 14 เขาไม่ได้ขอบแซัจริงๆ

“ยิปซี!”

“ผู้กองชัย!”

ทุกคนตะโกนดัง

สงกานเห็นผู้กองชัยกระโดดตามไปด้วย

“รีบเรียกนักดำน้ำด่วน!ตำรวจรีบโทรเรียกคนอย่าง

วุ่นวาย

สงกานเดินไปข้างหน้า ตรงที่ยิปซียืนอยู่มีสร้อยตก อยู่หนึ่งเส้น เป็นสร้อยที่เขาซื้อให้เธอตอนเด็กๆ และเป็น ของขวัญชิ้นเดียวที่เขาให้เธอ

“ฉันเสียใจที่เคยรักนาย”

ดวงตาของสงกานแดงก่ำ ยิปซีฉันของร้อง กลับมา ได้ไหม ฉันจะชดใช้ให้อย่างดี ฉันสัญญา

คุณโรสกับคิมไปดึงเขาลงมาจากหน้าผา

ข่าวตอนค่ำ รายงานเรื่องนี้ที่เกิดขึ้น

คุณพริมโดนช่วยได้สำเร็จแต่คุณยิปซีตกทะเลไป
สงกานล็อกตนเองไว้ที่บ้านพักทุ่งกุหลาบ หนึ่งวัน สองวันจนถึงเจ็ดวัน

เขาเดินออกจากบ้าน

เขาต้องไปตามหายิปซี ไม่รู้ว่าเธอไปไหน แต่เขา ต้องหาเธอให้เจอ

สงกานไปที่สถานีตำรวจไปหาผู้กองชัย

พอเจอหน้ากันก็โดนต่อยเข้ามาแรงๆ

สงกานจุกจนถอยหลัง

“ผู้กองชัย”ทุกคนเข้ามาห้าม

“สงกาน นายมาทำอะไร!” ผู้กองชัยตาแดง ผู้หญิง ที่ดีอย่างยิปซี ไปหลงรักผู้ชายเลวคนนี้ได้ไงกัน

“ฉันมารับป้ายหลุมศพของยิปซี” สงกานยกมือขึ้น มาเช็ดเลือดที่มุมปาก

เขารู้ว่าตำรวจหาเธอไม่เจอ หากันห้าวันห้าคืนก็ไม่ เจอ เปอร์เซ็นที่จะมีชีวิตอยู่น้อยมาก ผู้กองชัยเลยสร้าง ป้ายหลุมศพไว้ให้เธอ
เหอะๆ”ผู้กองชัยยิ้มอย่างเย็นชา “สงกรานต์ นายมี สิทธิอะไรมารับป้ายหลุ่มศพของเธอ”

“ฉันเป็นสามีเธอ” สงกานพูดออกมา

“สามี สามีที่เอาชีวิตของตัวเองไปแลกกับเมียน้อยห รอ มีหน้าอะไรมาบอกว่าเป็นสามีเธอ” สายตาของผู้กอง ชัยเต็มไปด้วยความแค้น

“สงกาน ฉันมีชีวิตมาสามสิบกว่าปี พบปะคนมาเยอะ แยะ คนที่น่าสงสารที่สุดที่ฉันเจอมาก็คือนาย” ผู้กองชัย พูดด้วยรอยยิ้มที่เย็นชา “นายคิดว่าตอนเด็กที่นายป่วย คนที่ทำซุปให้นายดื่มทุกวันคือพริมหรอ? นายลองไปถาม ครอบครัวพริมดู ว่าเธอเปิดเตาแก๊สเป็นไหม”

“นายคิดว่าเสื้อผ้าและของทุกอย่างของนายที่เก็บ เป็นอย่างดีคือแม่บ้านเป็นคนทำหรอ นายไปถามดู ตั้งแต่ ยิปซีเข้ามาอยู่บ้านนาย พวกแม่บ้านยังเคยเตรียมอะไรให้ นายอีกไหม เสื้อของนายถุงเท้าของนายทั้งหมดยิปซีเป็น คนซักกับมือ นายคิดว่าบ้านนายเลี้ยงเธอมาแบบสุขสบาย หรอ? )

เธออยู่บ้านนายก็ไม่ต่างอะไรกับแม่บ้าน ถ้าไม่ใช่ เพราะคุณพงศ์ดูแลเธอ เธอคงโดนใช้งานหนักจนตาย
สงกานหายใจติดขาด ทุกคำพูดของผู้กองชัยเหมือน ซ้ำเติมเขา ตอนแรกที่เขาชอบพริมเพราะว่าเขาป่วยแล้ว พริมยกซุปมาให้ดื่มทุกวัน

ตอนนั้น เขาคิดว่า ผู้หญิงควรทำกับข้าวเก่ง บ้านถึง จะอบอุ่น คุณโรสทำอะไรไม่เป็นเลย เขาคิดว่าไม่ดี พริม บ้านฐานะดีแถมยังทำกับข้าวเป็น เขาเลยเปิดใจให้เธอ

ทุกครั้งที่เขาออกบ้าน ของในบ้านเตรียมไว้เรียบร้อย ทุกอย่าง เขาคิดว่าแม่บ้านเป็นคนทำ เขาไม่เคยรู้เลยว่า ยิปซีใช้ชีวิตอยู่ยังไงตอนอยู่บ้าน

เขาพูดอย่างมั่นใจว่ายิปซีหวังสมบัติ แต่ตอนหย่า กันเธอไม่ขอแบ่งอะไรเลย ตอนนั้นเขาควรจะรู้แล้วว่า เธอไม่ใช่คนไม่ดีอย่างที่คิด แต่เขาไม่ยอมรับ เขาไม่เคย ยอมรับว่าตนเองนั้นคิดผิด และผิดมากด้วย

“สงกาน ถ้านายยังมีความสำนึกผิดสักเล็กน้อย ก็ไม่ ต้องมายุ่งกับเธออีก เรื่องที่เธอทำผิดที่สุดในชีวิตก็คือไป หลงรักคนบ้าอำนาจอย่างนายผู้กองชัยพูดจบก็หันหลัง เดินไปเลย

สงกานยังคงยืนอยู่ที่เดิม

คนบ้าอำนาจ..
ตอนนั้นเขาข่มขืนยิปซี แต่เขาไม่ยอมรับว่าตนเองผิด เขามั่นใจว่ายิปซีเป็นคนวางยาเขา แต่เขากลับไม่เคยคิด ถ้าไม่ใช่ เธอจะทุกข์ทรมานมากแค่ไหน

เขาไม่ได้ชอบยิปซีจริงๆหรอก เธอมักจะอยู่เงียบๆไม่ พูดไม่จา เหมือนเป็นนางฟ้าที่ไม่ชิงดีชิงเด่นกับใคร สง กานไม่ชอบคนแบบนั้น โลกนี้ไม่มีคนแบบนี้หรอกที่ไม่ชิงดี ชิงเด่น ดังนั้น ยิปซีปลอมมาก

ทำไมเขาต้องชอบคนที่ปลอมด้วย

สงกานไม่รู้ว่าตนเองออกมาตอนไหน เขาไม่ได้ขับรถ แต่กลับเดินช้าๆทีละก้าว สักพักก็เดินไปถึงบ้านของยิปซีที่ อยู่ชานเมือง เขาเปิดประตูแล้วเดินเข้าไป

ตอนนั้นเขามาฉุดเธอไปอย่างเร่งรีบ ประตูก็ไม่ได้ปิด ผักที่เธอกำลังปลูกก็ยังคงวางไว้เหมือนเดิม

เย็นๆดวงอาทิตย์ตกดิน ในห้องมืดเล็กน้อย แต่ก็พอ จะมองเห็นของตกแต่งในห้อง ทุกอย่างวางไว้ตามความ ชอบของเธอ เธอแขวนต้นไม้ไว้ที่หน้าต่างสองต้น

รู้สึกว่าเธอจะชอบพืชถูกๆพวกนี้จริงๆเลย

สงกานอึดอัดที่ใจมาก เขาคิดถึงยิปซี เขาคิดถึงเธอ..

เขาหลับตาลงด้วยความเจ็บปวด ละถอนหายใจเบาๆ เดินไปนั่งที่โซฟาอย่างช้าๆ และมีของสิ่งหนึ่งวางอยู่ตรง นั้นพอดี

เขาหยิบขึ้นมา เป็นสมุดหนึ่งเล่ม

เขาเปิดดู

เป็นลายมือของยิปซี