บทที่16 หลายปีมานี้ เธอผ่านอะไรมากันแน่

ฝนห่าใหญ่ตกหนัก

กู้ชีถือเปียกโชกไปทั้งตัว เดินไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย ท่ามกลางสายฝนราวกับวิญญาณที่ไร้ญาติมิตร

ก่อนจะเดินโซเซเข้าร้านสะดวกซื้อที่เปิดตลอด 24 ชั่วโมง กลับถูกกันไม่ให้เข้าไป พนักงานในร้านใช้สายตาเหยียดหยาม มองเธอ ด้วยกลัวว่าเธอจะเหยียบรองเท้าที่เปื้อนโคลนเข้าไปใน ร้าน

เธอขดตัวสั่นไปทั้งร่างอยู่ใต้ชายคาของร้านค้า ดวงตาค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

พ่อกับน้องชายหายสาบสูญไร้ร่องรอย หลินหยีหลันใช้อำนาจ คุกคาม คนที่รักที่สุดเกลียดเธอเข้ากระดูก สิ้นเนื้อประดาตัว ตอนตกระกําลำบากอยากได้น้ำร้อนสักถ้วยให้ร่างกายอบอุ่น ไม่ได้รับ

เธอไม่ใช่แค่เพียงครั้งเดียวที่เธออยากถาม เธอทำอะไรผิดไป หรือเปล่า ดังนั้นตั้งแต่ห้าปีก่อนโลกใบนี้ถึงได้โหดร้ายกับเธอ?

ฉับพลันประตูกระจกของร้านก็ถูกผลักเปิดออกมาพร้อมเสียง

ฝีเท้าที่ดังขึ้น

เธอเข้าใจไปเองว่ามาเพื่อที่จะไล่เธอ ยิ้มเยาะตัวเองแล้วใช้มือ ดันลุกขึ้นยืนช้าๆ พูดโดยไม่หันกลับไปมอง
“วางใจเถอะ ฉันจะไปแล้ว”

คนที่อยู่ด้านหลังได้ยินเสียงของเธอแล้วจึงก้าวเข้ามาอย่าง สองจิตสองใจ ลองเอ่ยถามออกไป

“เธอคือ……ซีซี, เฉือ? ”

กู้ชีถือรู้สึกว่าน้ำเสียงนั้นช่างคุ้นหู กำลังคิดจะหันกลับไปมอง

ทันใดนั้นก็รู้สึกภาพตรงหน้านั้นพร่าเบลอ ก่อนที่โลกทั้งใบ

ค่อยๆ มีดลง

วินาทีต่อมา ร่างกายของเธอก็สูญเสียการควบคุม ล้มลงไป บันไดไปอย่างแรง

“! ”

ราวกับดิ้นรนอยู่ในฝันร้ายที่ยาวนาน กู้ฉือตื่นขึ้นมาเงียบๆ หลังจากผ่านไปเป็นเวลานาน

เงาสุขุมสงบนิ่งร่างหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าต่าง เมื่อได้ยินเสียงจึง หันกลับมามอง เห็นเธอฟื้นแล้วก็ปรากฏสีหน้าดีใจทันที

“ซีซี เธอฟื้นแล้ว?

ผู้หญิงวัยกลางคนเดินเข้ามานั่งลงข้างเตียง แล้วดึงมือเธอไป

กุมไว้

“ฉันขอให้ช่วยคนพาเธอกลับมา ตอนแรกอยากจะอาบน้ำให้ เธอ แต่เธอกำแขนเสื้อตัวเองไว้แน่นไม่ปล่อยเลย เป็นตายยังไงก็ไม่ยอมให้จับ

“ซีซี หลายปีมานี้ เธอไปที่ไหนมากันแน่? ทำไมถึงผอมลง ขนาดนี้?”

กู้คือมองผู้หญิงวัยกลางคนตรงหน้าไม่ละสายตา เหมือนพึ่ง ตื่นจากฝัน รอบดวงตาแดงก่ำอย่างรวดเร็ว

เป็นแม่ของลู่เจิน ที่ตอนนั้นดูแลเธอราวกับเป็นลูกแท้ๆ คุณ แม่ลู่ที่รักเธอมาก!

วินาทีต่อมา ทันใดนั้นเธอก็สะบัดมือออกจากมือคุณแม่โดย

ไม่พูดอะไร เลิกผ้าห่มออกแล้วลุกขึ้นเดิน

เธอไม่มีหน้าจะเจอเธอ!

คุณแม่ลูกลับจับมือเธอไว้ก่อน

“ซีซี หลายปีมานี้ ไม่ง่ายเลยกว่าจะได้เจอเธอ เธอคิดว่าฉันจะ ปล่อยเธอไปง่ายๆ อย่างนั้นเหรอ?”

คุณแม่ลู่ถอนหายใจ มองเธอที่ผอมจนแทบจะเหลือแต่หนังหุ้ม กระดูกแล้วก็ปวดใจขอบตาแดงขึ้นมา

“วางใจเถอะ ถ้าเธอไม่อยากพูด ฉันก็ไม่ถามแล้ว แต่เธอไม่ อยากรู้เหรอว่าหลายปีมานี้ อาเงินของพวกเราเป็นยังไงบ้าง?

“อยาก” ทันใดนั้นกู้ซืฉือก็จับมือของคุณแม่ลู่โดยไม่ทันได้คิด อะไรไว้อย่างเศร้าๆ “ฉันอยาก!”

หลายปีมานี้เธอเฝ้าคิดอยู่ตลอดทุกคืนนับไม่ถ้วน
คิดถึงความเปลี่ยนแปลงของเขา คิดว่าข้างกายเขาจะมีใคร คิดว่าเขาจะเกลียดเธอมากแค่ไหน

คุณแม่เป็นโรคหัวใจ

เจ็ดปีก่อน ตอนที่กู้ฉือยังไม่รู้จักกับเงิน ได้ช่วยคุณแม่ลู บนถนน

เจ็ดปีต่อมา คุณแม่ลู่ได้พากฉือไร้บ้านที่กลับมาที่บ้านอีกครั้ง

เมื่อกู้ซืฉืออาบน้ำเรียบร้อยแล้ว ก็เปลี่ยนเป็นชุดกระโปรง สะอาดคุณแม่ส่งให้ ซ่อนรอยเข็มที่แขนอย่างระมัดระวัง นั่งลงที่ โต๊ะอาหาร ก้มหน้ายัดอาหารเข้าปากทีละคำ

คุณแม่มองเธอกินเงียบๆ นึกถึงในข่าวซุบซิบที่พูดถึงว่าเธอ กลับมาที่เมืองเฟิงหลังจากผู้ชายทอดทิ้ง อย่างไรเธอก็เชื่อไม่ลง

เธออยากจะถาม อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา เดินไปถึง

หน้าประตูไปที่บันไดแล้วมองไปทางซีถือ

“ซีซี คืนนั้นที่เธอกลับอาเงินเลิกกัน เธอรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น?