บทที่ 9 กลับมาเล่นเป็นเพื่อนคุณก็เท่านั้น

เธอในวันนี้ กลัวความมืดแทบขาดใจ

ห้าปี หนึ่งพันแปดร้อยกว่าวัน เธออยู่ในห้องนั้นมืดมิดราวกับ ไร้พระอาทิตย์ ดิ้นรนอยู่ในห้องที่ไม่เห็นแสงท้องฟ้าอยู่ตลอดทั้งปี เป็นเหมือนฝันร้ายที่ติดตัว แม้แสงริบหรี่ในตอนนี้ก็เป็นการ ไถ่ถอนสําหรับเธอ

ลู่เจินยืนเหลือบตามองลงมาอย่างเย็นชา เสียงเย็นเยียบเข้า กระดูกดังขึ้นอยู่เหนือศีรษะ

“เปิดไฟ? ฉันกลัวว่าถ้าเปิดไฟแล้ว จะมีบางอย่างที่เธอทนเห็น ไม่ได้ บางเรื่องที่ฉันจะทำก็น่าสะอิดสะเอียน”

กู้ฉือตะลึงชะงักอยู่ที่เดิมทันที

อะไรที่เธอทนเห็นไม่ได้?

เขาจะทำเรื่องน่าสะอิดสะเอียนอะไร?

เธอตัวสั่นยืดขาของชายหนุ่มลุกขึ้น พยายามอาศัยแสงไฟตรง ทางเดินเพื่อมองใบหน้าของเขา

เมื่อสายกำลังจะจับจ้องที่ใบหน้าของเขา มือใหญ่แข็งแรง คว้าเข้าที่คอของเธอทันที

ปัง!

ประตูใหญ่ด้านหลังปิดลงอย่างแรง ลู่เจินลากเธอเข้ามาในห้องที่มืดมิด ก่อนจับเธอกตลงไปกับพื้นที่เย็นเยียบ

เขาคว้าผมของเธอแน่น กัดฟันกรอดข้างหูเธอ พูดออกมา อย่างเย็นชา

“กู้ฉือ ยังคืนนั้น เมื่อห้าปีก่อนที่ฉันถูกเธอทิ้งแล้วไปจาก เมืองเฟิงได้ไหม ฉันพูดไว้ว่าอะไรนะ? คุณหนูชอบเล่นสนุกกับ ผู้ชายขนาดนั้น ฉันกลับมาครั้งนี้ ก็กลับมาเล่นกับเธอก็เท่านั้น!

แควก!

เป็นเสียงฉีกขาดของชุดกระโปรงบนตัวคือ

ตามด้วยชายที่อยู่ข้างหลังลุกขึ้นเล็กน้อย เสียงหัวเข็มขัดถูก ปลดออกและเสียงเสื้อผ้าบางตัวถูกถอดออกดังขึ้นท่ามกลาง ความมืด

กู้ซีฉือสั่นไปทั้งตัว

เมื่อรับรู้ว่าชายหนุ่มต้องการจะทำอะไร เธอดิ้นรนขึ้นมาอย่าง บ้าคลั่งในทันที สองมือสั่นๆ ผลักตัวเขา พร้อมเสียงร้องไห้ราวจะ แตกสลาย

“ไม่เอา! ลู่เจิน อย่าทำแบบนี้กับฉัน ขอร้องคุณ…..

“ไม่เอา? กู้ฉือเธอลืมไปแล้วเหรอ? เงินเมื่อก่อน ก็เคย ขอร้องเธอเสียงอ่อนแบบนี้มาก่อน? ตอนนี้จะบอกว่าไม่เอาก็สาย ไปแล้ว!

ท่ามกลางความมืดชายหนุ่มคุกเข่าลง เธอนอนคว่ำอยู่บนพื้นด้วยแรงมหาศาล เขาออกแรงรั้งเอวเธอไว้ กระชากปราการชิ้น สุดท้ายบนตัวเธอออกไปในครั้งเดียว แล้วแทรกตัวเข้ามา

“อา”

เจ็บจนถึงที่สุด ความเจ็บปวดราวถูกตัดลมหายใจแผ่ซ่านไป ทั่วทั้งร่างในชั่วพริบตา

กู้ฉือเกร็งตัวแน่น กัดฟันส่งเสียงฮืออาออกมาด้วยความเจ็บ

เธอคิดถึงคืนที่น่ากลัวนั้นเมื่อห้าปีก่อน ชายที่พรากเอาเลือด พรหมจรรย์ของเธอไป ก็ใช้วิธีที่ป่าเถื่อนแบบเดียวกันนี้ ด้วย ท่วงท่าที่น่าอายแบบนี้ ทำลายชีวิตเธอ

ท่วงท่าขอแขกที่มาใช้บริการกับโสเภณีบนพื้น

น้ำตากู้ซืฉือไหลพรั่งพรูลงมา

“ลู่เจิน ฉันสกปรกแล้ว ฉันสกปรกจริงๆ ไม่ใช่กู้ซีฉือคนนั้นที่ คุณเคยรู้จัก ฉันไม่คู่ควรกับคุณ!”

“ฉันรู้ว่าคุณเกลียดฉัน คุณจะทำให้ฉันอับอายก็ได้ แต่ฉัน ขอร้อง อย่างน้อย…….อย่าใช้วิธีแบบนี้อาเงิน……..

“หุบปาก! เธอไม่มีค่าพอที่จะเรียกชื่อฉัน!”

ความเจ็บปวดที่เสียดเข้าไปถึงไขกระดูกเกิดขึ้นอีกครั้ง

ทันใดนั้นชายหนุ่มก็อุ้มเธอขึ้นมาในความมืด ก่อนจะถูกกดลง กับหน้าต่างที่สูงจากพื้นจรดเพดานในทันที ยังคงเป็นท่วงท่าจาก ทางด้านหลัง
ริมฝีปากของเขาแนบอยู่ข้างใบหูเธอ หอบหายใจพลางยกยิ้ม อย่างเย็นชา

“จำวันนี้ไว้กู้ซืฉือ เพราะเธอสกปรก เธอถึงสมควรที่จะอยู่ใน สภาพนี้”