บทที่ 8 คุณช่วยเปิดไฟได้ไหม

“วันที่สิบห้า?”

ยินยืนยันจมูกเล็กน้อย แล้วมองไปทางอยู่เป็นอย่างไร้เดียงสา “วันที่สิบห้าทำไม? หรือคุณพ่อจะไม่สบาย?”

เงินเอียงหน้าเล็กน้อย กวาดตามองสือเยวอย่างมืดครึ้ม ก่อนจะออกแรงกอดยินยืนกระชับขึ้นอีก

“พ่อไม่เป็นไร ยินยินไม่ต้องเป็นห่วง

รอลูกน้องไม่กี่คนที่สือเยวนำมาอย่างเข้าใจ อยู่เงินจึงยื่นส่ง เธอไป อดทนกับความปั่นป่วนสะบัดร้อนสะบัดหนาวราวคลื่นลูก ไปและน้ำแข็งเย็น ส่งยิ้มให้ยินยิน

“เด็กดี ไปเล่นกับคุณลุงก่อน แล้วพ่อจะรีบไปหาหนูเร็วๆ

ยินยินพยักหน้า แล้วไปกับพวกลูกน้องแต่โดยดี

ทันทีที่เธอไปแล้ว ร่างกายที่เกร็งแน่นของลู่เจินก็คลายลง ทันที โน้มตัวลงพยุงผนังไว้ แล้วหอบหายใจหนัก

“คุณชายลู่!

สือเยว่ก้าวขึ้นมาจะพยุงเขา แต่กลับถูกเขายกมือขวางออกไป “เลือดล่ะ?”

“ผมโทรไปแล้ว คนส่งเลือดกำลังมา ถ้าไม่มีเหตุอะไรจะมาถึงในเร็วๆ นี้ โดยเฉพาะ…….
สือเยวพูดพลางหันมา เขายังต้องการพูดอะไรบางอย่าง เมื่อ สายตาจับไปที่ตัวของลู่เจิน ก็ชะงักไปทันที

โรคของเขาก๋าเริบแล้ว เส้นเลือดค่อยๆ ผุดขึ้นมาบนผิวหน้า ด้านหนึ่ง ทั้งใบหน้ากลายเป็นแปลกประหลาดและน่ากลัว หลาย ปีแล้วสือเยว่เองก็เห็นมาแล้วหลายครั้ง

เพียงแต่ นอกจากใบหน้าที่เปลี่ยนไปแล้ว สือเยวยังความรู้สึก

ไวพบความผิดปกติในตัวเขา……..

“คุณชาย, คุณ ……

เงินเงยหน้าขึ้นกดหน้าอก หลับตากัดฟัน “ฉันโดนวางยา แล้ว”

กลับมาที่เมืองเฟิงวันแรก โรคกำเริบและถูกวางยาเกิดขึ้น พร้อมๆ กัน ของขวัญชิ้นนั้นที่ได้มาจากคนไม่รู้จัก เกินความคาด หมายไปจริงๆ

สือเยวชะงักไป สีหน้ากลายเป็นไม่น่ามองในทันที สติกลับมา ในชั่วพริบตาเดียวจึงไปหยิบโทรศัพท์

“ผมจะโทรหาคุณหยุน ให้มาเธอที่นี่ทันที พวกคุณเป็นแฟนกัน แล้วเธอก็เป็นคนให้เลือดคุณ ไม่แน่ว่าถ้าพวกคุณทำเสร็จแล้ว คุณชายลู่คุณอาจจะไม่ต้องการเลือดอีกต่อไปแล้วก็ได้

ก็ดังขึ้น

ทว่า ยังไม่ทันได้โทรออกไป เสียงของลู่เจินก็ดัง

“ไม่ต้อง”
เส้นเลือดบนเขาผุดเต้นตุบๆ อย่างรุนแรง หน้าอก กระเพื่อมขึ้นลง ใบหน้าเย็นเยือกน่ากลัว ราวกับมีก้อนน้ำแข็งไฟ ลอยม้วนอยู่ในตาของเขา น้ำเสียงปฏิเสธไม่อนุญาตนั้นกลับเย็น ชาจนน่ากลัว

“ไปโทรศัพท์ตามคน ฉันต้องการแค่เลือด อย่างอื่นฉันจัดการ เอง”

“คุณชายลู่……”

สือเยว่ยังอยากพูดอะไรบางอย่าง โทรศัพท์มือถือเครื่องหนึ่ง กระแทกเข้ามา เสียง “เพลง!” ดังขึ้นแล้วแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ใน ทันที

“รีบไป!”

สือเยวไม่กล้าพูดอะไรอีกมองเงิน ก่อนจะมองไปทางปิด ประตูที่ปิดอยู่ตรงหน้าอีกครั้ง ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ถึงก้าวไปตาม ทางเดินราวกับลมที่พัดแรง

ร่างสูงใหญ่ของเงินไถลลงไปตามผนัง สองมือยันพื้นเย็น เยียบเอาไว้ พิงผนังหลับตาลง กัดฟันทนกับความเจ็บปวดสะบัด ร้อนสะบัดหนาวอย่างทรมาน หอบหายใจเฮือกใหญ่

ไม่ไกลออกไปเสียงแหบแห้งของฉือที่อ่อนเปลี้ยเพลียแรง ตบประตูดังลอยมาไม่หยุด

“ลู่เจิน คุณปล่อยฉันออกไปนะ! ไม่ใช่ฉันจริงๆ ฉันไม่ได้คิด ทําร้ายลูกคุณ”
“คุณเปิดประตู ฉันอธิบายได้

“ขอร้องล่ะคุณช่วยเปิดประตู ในนี้มีดเกินไป…………

ลู่เงินลืมตาขึ้นทันที เมื่อได้ยินเสียงตะโกนของผู้ถือ เส้นเลือดดำที่หน้าผากก็เต้นตุบๆ อย่างรุนแรง ดวงไฟและน้ำ แข็ง ในดวงตาของเขาหายไป กลายเป็นน้ำแข็งหนาวเย็นหวีด หวิวรามราวกับลมหิมะ

วินาทีต่อมา เขาดันมือลุกขึ้น ร่างกายสูงใหญ่โซเซพุ่งเข้าไป

ปัง

ประตูถูกถีบออกในทันที ซีถือที่อยู่หลังประตูไม่ทันระวัง ทั้ง ร่างเชถอยกลับไปด้วยแรงมหาศาล

เงาร่างสูงใหญ่ทรงพลังยืนตรงอยู่ใกล้กับประตู แสงกะพริบ ราวผู้ต้องการแก้แค้นเดินเข้ามาท่ามกลางความมืด

กู้ฉือตัวสั่นงกลุกขึ้นจากพื้น แทบจะคลานโผเข้าไปเกาะขา

กางเกงของเงินไว้แน่น

“ขอร้องคุณช่วยเปิดไฟได้ไหม ฉันขอร้องให้คุณช่วยเปิดไฟ หน่อยได้ไหม?”