บทที่ 7 วันที่ต้องการใช้เลือด

เวลาราวกับถูกหยุดลงในชั่วพริบตา

กู้ฉือจะถอยก็ถอยไม่ได้แล้ว เมื่อสบตากับดวงตาเย็นชา กระหายเลือดคู่นั้นก็ใจสั่นและตาแดงขึ้นมาทันที

เธออ้าปาก “อาเงิน” แค่คำเดียวไม่ว่าอย่างไรก็พูดไม่ออก

ชายหนุ่มจ้องหน้าฉืออย่างไม่ละสายตา คลื่นพายุถาโถม ขึ้นมาในดวงตาทันที ราวกับวังวนมรณะ ที่กลืนกินเธออย่าง รุนแรง ฟันและริมฝีปากที่เย็นเยียบเอ่ยชื่อเธอลอดไรฟันออกมาที ละค่า

“ ซี ฉือ! ที่แท้ก็เป็นคุณนี่เอง?! ”

วินาทีต่อมา เสียงดังดังขึ้นข้างหู บนไหล่ราวกับถูกบีบจน กระดูกแตก ทำให้กู้ฉือร้องออกมาอย่างน่าสงสาร “โอ๊ย……

เธอล้มลงบนพื้นอย่างแรง ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดไปทั้ง ร่างกายทันที

เมื่อได้ยินเสียงของลูกสาว ลู่เงินราวกับมีสติกลับคืนมา หัน ไปย่อตัวลงอย่างรวดเร็วแล้วอุ้มยินยินขึ้นมา กดลงไปในอ้อมอก แล้วเอ่ยปลอบเสียงทุ้มลึก
“ไม่เป็นไรแล้วยินยืน พ่ออยู่นี่ ไม่ต้องกลัว

ทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้า โดยเฉพาะเสียงร้องไห้และน้ำตาของ เด็กหญิงตัวเล็ก ผลัก ถือเป็นเป้าสายตาของทุกคนในทันที ราวกับว่าเธอคือคนร้ายที่จะลักพาตัวลูกของลู่เดินไป

ใจของฉือเจ็บปวดเหมือนโดนมีดกรีด เธอกัดฟันแล้วลุกขึ้นจากพื้นอย่างงๆ เงินๆ โซเซโผเข้ามา

“ลู่เจิน ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยนะ คุณเชื่อฉันสิ เด็กถูกทำให้ สลบไป มีคนจะพาตัวเธอไป ไม่ใช่ฉันนะ!”

เด็กหญิงตัวน้อยยังคงร้องไห้อยู่

เด็กอายุสี่ห้าขวบ ไม่สามารถบอกได้เลยว่าอะไรคือความจริง เงินอุ้มยินยินยืนขึ้นด้วยสีหน้าที่น่ากลัว สายตาราวนก เหนียวกวาดมองไปทางซีฉือ แล้วพูดกับคนที่อยู่ข้างกายแทน

“เอาตัวเธอขึ้นไป มีบางเรื่องที่ฉันต้องการคุยกับเธอด้วยตัว เอง”

กู้คือมองตามหลังที่เดินจากไปไกลของชายหนุ่มอย่าง เลื่อนลอย ก่อนจะทรุดลงบนพื้น

เขาไม่เชื่อ

กู้ฉือถูกชายร่างสูงใหญ่สองคน ลากแขนเข้าไปในห้องแล้ว โยนลงบนพื้น
ยังได้ยินเสียงร้องไห้ของยินยืนอยู่เป็นระยะๆ จากด้านนอก

ท่าทางอบอุ่นที่หาดูได้ยากของลู่เจิน อุ้มเธอไปพลางพูดกับ เธอด้วยเสียงอ่อนโยน

“ยินยินไม่ร้อง พ่อจะไม่ให้ใครมารังแกหนู ใครที่คิดจะทำร้าย หนู พ่อจะไม่ปล่อยไป

เขาพูดพลาง กวาดสายตาไปยังห้องที่ปิดสนิทอยู่ไม่ไหล สายตาเย็นเยียบมากยิ่งขึ้น

ยืนยันที่ร้องไห้นานเกินไป สะอึกสะอื้นอย่างร้องหยุดไม่ได้

เด็กน้อยจำได้ว่าคุณลุงสือเยวออกไปทำงาน ให้เธอเล่นอยู่ที่

สำนักงาน เธอแอบออกไปข้างนอกคนเดียว สุดท้ายก็หลงทาง ระหว่างทางบังเอิญเจอกับคุณลุงนิสัยไม่ดีสามคนจะเอาตัวเธอไป จากนั้นเกิดอะไรขึ้นเธอก็ไม่รู้แล้ว

แค่ตอนตื่นขึ้นมา เธอก็สบตาเข้ากับคุณป้าแปลกหน้าคนหนึ่ง

“คุณพ่อ……

ยินยินที่กำลังพยายามจะบอกเรื่องราวทั้งหมดกับคุณพ่อ ทันที ที่เงยหน้าขึ้นมาก็เบิกตาโต จ้อไปที่ใบหน้าครึ่งหนึ่งของเงิน แล้วพูดขึ้นมาทันที

“คุณพ่อ หน้าคุณพ่อเป็นอะไรไป?”

ลู่เจินสีหน้าแข็งค้างไปทันที สีหน้าของสือเยวที่อยู่ข้างๆ เปลี่ยนไปในพริบตาแล้วรีบเดินขึ้นมา
“คุณชายลู่ วันนี้วันที่สิบห้า” เป็นวันที่ลู่เจินต้องการใช้เลือด พอดี!