บทที่ 4 เธอที่สกปรกถึงขนาดนี้

หลินหยีหลั่นพูดจบสีหน้าก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย กัดฟันกรอดอย่าง โหดเหี้ยม

“ตอนนั้นเธอทิ้งเงินบีบเขาให้ไปไกลจากบ้านเกิดของเขา วันนี้เขาพึ่งกลับมาก็ลงมือกับกู้ซื้อกรุ๊ปแล้ว ชัดเจนว่าเป็นความ โกรธแค้นในใจ รอโอกาสแก้แค้น”

หลินหยีหลัน เหลือบมองไปที่กู้คือ น้ำเสียงไร้ยางอายยิ่งขึ้น

“พูดตรงๆ

ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะเธอ ดังนั้นตอนนี้ ทั้งหมดนี้

เธอก็ต้องชดใช้เอง ฉันจะส่งเธอไปอยู่ข้างอยู่เงิน เธอต้องทำให้ เขายอมทิ้งความคิดที่จะโจมตี กู้ชื่อกรุ๊ป เธอนั่งยองๆ ลงตรงหน้าฉือ เชิดปลายคางเธอขึ้นมาพลิก

ซ้ายพลิกขวา แล้วยกริมฝีปากให้โค้งขึ้นอย่างเย็นชา

“ผู้ชายน่ะเหรอ ไม่ว่าจะมากน้อยก็มีความรู้สึกพิเศษกับรักแรก ของตัวเองทั้งนั้น ขอแค่เธอวางตัวดีๆ ฉันเชื่อว่าเธอทำได้

ความเย็นเยียบพุ่งจากฝ่าเท้าขึ้นมาในทันที

กู้คือส่ายหน้าอย่างแรง เผชิญหน้ากับหลินหยีหลันที่สีหน้า เต็มไปด้วยแผนการแล้วออกแรงบิดศีรษะออกมา ปฏิเสธเธอ โดยไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย

“ฉัน ไม่ ไป!”
ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร ตอนนั้นเธอเป็นคนทิ้งอยู่เงิน แล้วตัว เธอในตอนนี้ ไม่มีคุณสมบัติและไม่คู่ควรไปยืนตรงหน้าอยู่เป็น

เธอที่สกปรกถึงขนาดนี้ ยิ่งไม่กล้า……..

เพียะ!

ฝ่ามือสะบัดลงมาบนหน้ากู้ฉืออย่างแรงหนึ่งครั้ง ทั้งร่างล้ม ลงบนพื้นอย่างแรง

“เธอมีสิทธิ์อะไรมาปฏิเสธ?”

หลินหยีหลันจิกผมของเธอแล้วบังคับให้เธอเงยหน้าขึ้นมา ห ตาลงอย่างโหดเหี้ยมเอ่ยเดือน

“กู้คือ ฉันจะบอกเธอให้ ตอนนั้นฉันบังคับเธอทิ้งเงินได้ วันนี้ก็สามารถใช้วิธีเดียวกันได้ บังคับเธอกลับไปอยู่ข้างเขา

“อ้อใช่สิ ฉันลืมบอกเธอไป พ่อของเธอไม่กี่วันก่อนพึ่งพ้นขีด อันตรายจากเลือดออกในสมอง ตอนนี้ชีวิตยังแขวนอยู่บนเส้น ด้าย เธอว่า ถ้าให้เขารับรู้ความเป็นอยู่ของเธอทุกวันนี้ เขา

“ไหนจะน้องชายเธออีก…….

กู้ฉืออึดอัดอย่างแรง ราวกับถูกใครมาบีบหัวใจเธอไว้แน่น

“ไม่ต้องพูดแล้ว! ฉันจะไป! ไม่ว่าเธอจะให้ฉันทำอะไร ฉันก็ จะไป!”

กู้ซืฉือร้องเสียงแหลมขัดคำพูดเธอ สั่นไปทั้งร่างอย่างไม่สามารถควบคุมได้ แทบอยากพุ่งเข้าไปกัดคอผู้หญิงคนนี้ เป็นพันๆ ครั้ง

“หลินหยีหลัน เธอทําไปเพื่ออะไรแน่ฉันเห็นต้อง

หลินหยีหลันยกยิ้มอย่างพอใจ

“นั่นไม่สำคัญหรอก หมากสำคัญที่สุดของฉัน

เธอผลักฉือบนแล้วมือด้วยท่าสบายๆ เดินไป ทางก้าวครั้ง

“ไม่ควรพูดอะไรทำอะไร คงไม่ต้องให้ฉันสอนหรอกใช่ไหมจำนั้นใครแม้เธอจะบอกความจริงกับลู่เจิน เขาก็ช่วยเธอได้

“แล้วอีกอย่าง ใครจะดอกไม้สวยมารับเอาของสกปรก

ปัง

ประตูใหญ่ลง

ถึงจะผ่านไปนานแล้ว เสียงหัวเราะอย่างลำพองใจของหลิน หยีหลัน

กู้ซืฉือตาแดงก่ำนอนนิ่งอยู่บนพื้น น้ำตาร่วงหล่นออกมาทันที

เธอที่เป็นแบบนี้ จะหน้าไปปรากฏตัวต่อหน้าเขาได้อย่างไร

ด้านอาคารการเงินเรียงราย

รถสีดำคันมาด้วยความเร็ว ทันทีหยุดลงถือก็คน ข้างหลังผลักเธอลงอย่างไร้ความ

เธอไปข้างหน้าหลายก้าว ยกมือขึ้นบังแสงส่องบน ศีรษะโดยไม่รู้ตัว

นานเกินไปแล้ว นานหลายแล้วถึงจะได้เห็นแสงอาทิตย์อีก ครั้ง จนมีอาการแสบร้อนที่ดวงตา

เพื่อที่จะปกปิดร่องรอยบนร่างกายเธอ คนของหลินหยีต้องใช้ฝีมืออย่างมากในการแต่งตัวให้เธอ ทั้งเป็นวันอากาศ ร้อนแท้แต่กลับให้สวม

เธอ

เมื่อหมุนไป รถลินคอล์นความยาวเพิ่มมา จอดลงตรงหน้าเธอพอดี

ประตูเปิดออก ขายาวที่ถูกห่อด้วยขากางเกงสูทก้าว ออกมาก่อน
เมื่อเห็นใบหน้านั้น ถือก็ยืนค้างอยู่ที่เดิมทันที เลือดทั่วทั้ง ตัวราวกับได้ไหลย้อนพุ่งเข้าใส่สมอง

“มาแล้ว! เงินมาแล้ว!

ทันใดนั้นสื่อจำนวนมากก็ปรากฏขึ้นข้างหลังเธอ พร้อมกับ ไมค์สั้นยาววิ่งไปข้างหน้า

เธอถูกเบียดอยู่ตรงกลาง ถูกดันโซเซพุ่งมาข้างหน้า ไม่รู้ว่า ใครเป็นคนผลักหลังเธออย่างแรง ทั้งตัวจึงพุ่งไปข้างหน้าในทันที