บทที่ 2 เธอสกปรกเหมือนแหวนนี้เลย
ใบหน้านั้น ครึ่งหนึ่งหล่อเหลาตัน อีกครึ่งหนึ่งกลับเหมือนผีร้าย เต็มไปด้วยเส้นเลือดแดงราวกับไม่มีผิวหนัง ราวกับจะระเบิด แตกออกมาได้ตลอดเวลา
ชายหนุ่มยืนอยู่ตรงนั้นเงียบๆ ด้วยรังสีที่น่ากลัว โดยไม่พูดอะไร
คนข้างตัวเขายกเท้าไปทางลูกน้องของหลินหยีหลันแล้วเตะไปอย่างแรง
“หุบปากหมาๆ ของแกซะ! ถ้าไม่ใช่เพราะใบหน้าที่ของ คุณชายพวกฉัน แกคิดว่าพวกฉันมาเพราะอะไร? เปิดประตู!”
“ครับ ครับ!”
ลูกน้องคนนั้นรีบคลานแล้วพุ่งไปเปิดประตู
“แอ๊ด” เสียงเปิดประตูดังขึ้น
กู้ซืฉือที่ใกล้จะแตกสลายจึงหันหน้าไป เห็นเงาของร่างสูงใหญ่ เดินเข้ามาอย่างไม่เร่งรีบ
ประตูปิดลงตามหลังเขา
กู้ฉือยังไม่มีปฏิกิริยากลับมา ทันใดนั้นกลิ่นอายเข้มข้นของ น้ำฝนก็ใกล้เข้ามา ชายคนนั้นดึงฉุดเธออย่างป่าเถื่อน แล้วโยน เธอลงบนพื้นอย่างแรง
กร๊อบ! แควก!
เสียงกระดูกแตกร้าว และเสียงเสื้อผ้าที่ขาดออกจากกัน กะทันหันดังขึ้นพร้อมๆ กัน
ความมืดและความน่ากลัวเข้ามาครอบง่า
กู้คือตัวสั่นไปหมด คิดอยากดิ้นรนแต่ไร้เรี่ยวแรง คิดอยาก ประท้วงแต่ในลำคอกลับไม่มีเสียงออกมาแม้แต่น้อย มีเพียง เสียง “อืออา” อย่างสิ้นหวังที่ดังไปทั่วทุกมุมห้อง
ชายหนุ่มพลิกตัวเธอ บังคับเธอให้คุกเข่าบนพื้นในท่วงท่าที่
น่าอายที่สุด
กู้ถือหลับตาลงอย่างสิ้นหวัง
“ซีซี คุณไปกับผมเถอะ ผมสามารถให้สิ่งที่ดีที่สุดในโลก ทั้งหมดกับคุณได้ ถ้าคุณต้องการ
“ผมมีฐานะที่คุณคิดไม่ถึง และความลับที่ยากจะเอ่ยออกไป
ขอแค่คุณเต็มใจ ผมบอกคุณได้ทั้งหมด”
“ซีซี ผมจะรอคุณ ไม่ว่านานเท่าไหร่ ผมก็จะรอ
เธอเคยคิดว่า เธอมีความรักที่บริสุทธิ์และสวยงามที่สุดในโลก ให้สิ่งที่ดีที่สุดทั้งหมดของตัวเองกับคนที่เธอรักที่สุดอย่างเป็น
แต่ตอนนี้ เธอมีมลทินแล้ว ไม่คู่ควรอีกต่อไป
เธอทำได้แค่หลั่งน้ำตา ภายใต้ฤทธิ์ยาฝ่าฝืนความต้องการ จริงๆ ได้แต่ตะโกนชื่อของผู้ชายคนหนึ่งในใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ลู่ เจิน
ลู่เจิน.
อาเงิน……
ลมฝนโหมกระหน่ำ ไม่รู้ว่าจะหยุดไปตอนไหน
ชายหนุ่มกระทำเธออย่างรุนแรง แล้วโยนเธอลงบนพื้นอย่าง รังเกียจเดียดฉันท์ ก่อนจะลุกขึ้นหมุนตัวเดินจากไปโดยไม่พูด อะไร
ประตูเปิดออกแล้วปิดลงอีกครั้ง
ลูกน้องที่เฝ้าอยู่หน้าห้องได้ยินเสียงจึงหันกลับมาเห็นชาย หนุ่มที่ใบหน้าครึ่งหนึ่งราวกับผีร้ายหลังจากผ่านเหตุการณ์ร่วม รักกับหญิงสาวแล้ว ก็กลับมาเป็นปกติ
ใบหน้า ในตอนนี้นั้นดูเย็นเยือก ดุดันและประณีตไร้ที่ติยิ่งกว่า
เนรมิต
“คุณชาย ดีเอินพูดถูก เลือดของผู้หญิงคนนั้นมีประโยชน์กับ คุณจริงๆ! ตอนนี้คุณสามารถกลับไปกับพวกเราอย่างสบายใจได้ แล้ว!”
“ผมว่า จ่ายเงินไปเลยก้อนหนึ่ง แล้วพาผู้หญิงคนนั้นไปด้วย
จะได้ไม่.……….
ชายหนุ่มหันไป สายตาเย็นชากวาดมองห้องที่อยู่ทางด้านหลัง
“ไม่จําเป็น”
“เรื่องแบบนี้ ก็แค่ครั้งเดียว ฉันต้องการแค่เลือดของผู้หญิงคน นี้ หลังจากนี้ไปขอแค่เป็นผู้หญิง ให้กำจัดออกจากรอบตัวฉันให้ หมด”
คนเป็นลูกน้องชะงักไป ไม่รู้ว่าคิดไปถึงอะไร
“คุณชาย อยู่ๆ คุณก็รังเกียจผู้หญิงถึงขนาดนี้ เป็นไปได้ไหมที่ จะเกี่ยวกับผู้หญิงที่คุณรอ? ถ้าคุณอยากพาเธอไปด้วยจริงๆ อย่างมากพวกเราก็รออีกคนหนึ่ง แล้วให้คนนำตัวมาก็ได้แล้ว”
สีหน้าของชายหนุ่มนิ่งเรียบ นัยน์ตาเย็นชาฉายแววโหดเหี้ยม กระหายเลือด
สักพักก็หัวเราะเสียงเย็นออกมาทันที
“ผู้หญิงแบบนั้น? ไม่คู่ควร! ” เขาพูดจบก็หมุนตัวเดินออกนอกวิลล่าไป
เดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็หยุดลงอีกครั้ง หมุนตัวหันมามองทางลูก น้องแล้วสั่งเสียงเย็น
“มีเรื่องหนึ่ง ก่อนจะออกจากเมืองเฟิง นายหาคนไปจัดการให้ฉน”
หลังจากที่ชายคนนั้นจากไปแล้ว ถือกลายเป็นร่างที่มีเพียง เนื้อหนัง นอนอยู่บนพื้นเงียบๆ ราวกับได้ตายไปแล้ว
พายุโหมกระหน่ำอยู่ด้านนอก แต่โลกของเธอกลับพังลงไปนานแล้ว
หลินหยีหลันที่ได้รับเงินแล้วหัวเราะเสียงดังอย่างบ้าคลั่งอยู่
ชั้นล่าง เพียงไม่นานเธอก็วิ่งขึ้นมาชั้นบนอย่างรวดเร็ว เปิดประตูมา เห็นจือ ก็อดไม่ได้ที่จะทำเสียง “จุๆ” แล้วนั่งยองๆ ลงข้างตัว
เธอ
“คิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าเยื่อพรหมจารีบางๆ ของเธอคือ จะมี ราคาถึงสิบล้าน ฉันประเมินเธอต่ำเกินไปจริงๆ
กู้ฉือตาแดงก่ำ อดกลั้นที่จะไม่พุ่งเข้าไปกัดคอเธอแล้วพูด เสียงสั่น
“พวกเขา……
“เธอวางใจเถอะ ฉันจะไว้ชีวิตพ่อเธอแล้วก็ดูแลน้องชายเธอ ส่วนลู่เจิน เมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน เขาได้ไปจากเมืองเฟิงแล้ว
“แต่ว่า ก่อนที่เขาจะไปได้ให้คนเอาของมาให้เธอ เพื่อ ตอบแทนสำหรับความร่วมมือของเธอในคืนนี้ จะให้เธอเป็น รางวัลแล้วกัน”
หลินหยีหลันลุกขึ้น แล้วโยนไปทางกู้ฉือ
กรุง
วัตถุทรงกลมตกลงมาข้างๆ มือของฉือ
ทันทีที่เห็น นัยน์ตาสีขี้เถ้าของฉือ ก็สั่นไหวอย่างรุนแรงทันที
นั่นเป็นแหวนของลู่ยูเงิน
แหวนที่แต่เดิมเป็นแหวนคู่ ซึ่งลู่เจินได้ออกแบบเองด้วยตัว เอง มีเพียงคู่เดียวในโลกนี้
พวกเขาเคยสัญญากันว่าเมื่อสวมแหวนแล้ว จะเปลี่ยนใจไม่ได้ อีกตลอดชีวิต ห้ามถอดออกตลอดชีวิต ถ้าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งผิด สัญญา อีกฝ่ายจะไม่ได้รับการอภัยตลอดไป
มาวันนี้ ของเธอนั้นยังคงอยู่ แต่เขากลับโยนทิ้งแล้ว
เขาไม่ต้องการเธอแล้ว……..
คลื่นของความเจ็บปวดราวกับถูกมีดกรีดแผ่ซ่านอยู่ในหัวใจ กู้ฉือถามอย่างสั้นๆ
“เขา….ยังพูดอะไรอีกไหม?”
หลินหยีหลันยิ้มเย็น
“เขาบอกว่า เธอกับแหวนวงนี้ เป็นตัวแทนอดีตที่โง่เขลาของ เขา เขาหวังว่าเธอจะเก็บมันไว้ให้ดีไม่ว่าจะช่วงไหนของชีวิต เพราะเธอก็เหมือนกับแหวนวงนี้ สกปรก
สกปรก
เขาไม่เพียงเสียใจที่ได้รักเธอ ยังคิดว่าเธอสกปรกอีกด้วย
ความรักตลอดหลายปี เหมือนเป็นเรื่องตลกที่น่ากลัว สั้นหวัง มืดมน เจ็บปวด ผลักกู้ซีฉือลงนรกช้าๆ โดยไร้เสียงอื่นใด
วันเวลาของความเจ็บปวดทรมานที่ยาวนานจากนี้ไป อยู่ๆ เธอไม่มีความหมายที่จะอยู่ต่อไป……
ถือกแหวนวงนั้นไว้แน่น แล้วทันใดนั้นก็ยกยิ้มที่อธิบายไม่ ได้ออกมา
ยิ้มไปยิ้มมา น้ำตาก็ร่วงลงหล่นลงมา
หลินหยีหลันคิดแค่ว่าเธอโง่ ขมวดคิ้วอย่างรังเกียจแล้วหมุน ตัวเดินไปทางประตู
ทันทีที่วางมือลงบนลูกบิดประตู ทันใดนั้นเสียงอู้อี้ของฉือที่
อยู่ข้างหลังก็ดังขึ้น
หลินหยีหลันรีบหมุนตัวกลับไปอย่างแรง เห็นเลือดสีแดงสด ไหลออกจากมุมปากของฉือช้าๆ
“รีบเข้ามา!”
“ผู้หญิงสารเลวนี่กัดลิ้นแล้ว!”
ห้าปีต่อมา
แอ๊ด
เสียงเปิดประตูดังขึ้นด้านนอกวิลล่า ชายคนหนึ่งเดินนำคนใส่ ชุดกาวน์สีขาวเข้ามา เดินขึ้นไปที่ห้องหนึ่งของชั้นบน
ผลักประตูเปิดเข้าไป เมื่อชายคนนั้นกดปุ่มรีโมตในมือก็มีแสงส่องเข้ามาในห้องทันที
“เชิญพวกคุณเข้ามา เธออยู่ตรงนั้น
ฤดูใบไม้ผลิแล้ว ด้านนอกนั้นดวงอาทิตย์ส่องแสง เสียงนก ร้องและดอกไม้หอมสดชื่น แต่ห้องตรงหน้านี้กลับไร้แสงตลอด ทั้งปี มืดและชื้น เมื่อสูดกลิ่นดีๆ ยังได้กลิ่นของคาวเลือดอยู่ จางๆ
เมื่อได้ยินเสียงการเคลื่อนไหว เงาของร่างกายเปราะบาง ที่นอนขดตัวอยู่บนเตียงก็สั่นเล็กน้อย ดิ้นรนยกมือขึ้นบังแสงที่ ส่องมาจากด้านบนศีรษะ
เธอคือกู้คือ ถูกขังอยู่ที่นี่ห้าปีแล้ว
เมื่อเห็นชุดกาวน์สีขาวใบหน้าได้เลือดฝาดตลอดทั้งปีของเธอ ไม่มีสีหน้าใดๆ เพียงแค่ยื่นมือไปหาอีกฝ่ายอย่างอื่นๆ
ห้าปี
ทุกๆ เดือนเธอมีโอกาสได้เจอพ่อและน้องชายตัวเองเดือนละ
ครั้ง หลังจากนั้นก็จะมีคนมาเจาะเลือดเธอ
หลินหยีหลันก็จะได้รับเช็คธนาคารห้าล้านหนึ่งใบ เดิมคิดว่าคราวนี้ ทุกอย่างคงจบลงเหมือนปกติ
แต่กู้ฉือกลับได้ยินเสียงโทรทัศน์ที่คนรับใช้เปิดไว้จากประตู
ที่เปิดทิ้งไว้
“วันนี้ ลู่เจินนักธุรกิจหนุ่มที่ถูกเมืองเฟิงพูดถึงอย่างให้ความ สนใจมาตลอด ปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหัน ทำให้วงการธุรกิจของทั้งเมืองเฟิงเกิดความปั่นป่วนโกลาหล……
……..เงิน?
ชื่อที่คุ้นเคยมาก ทำให้ฉือรับเงยหน้าขึ้นอย่างแรง
วินาทีต่อมาเธอก็ผลักคนรอบข้างราวกับเสียสติไปแล้ว โชเซ พุ่งไปทางด้านนอก
แต่ขาทั้งคู่ที่ไร้เรี่ยวแรงตลอดทั้งปีนั้นไม่สามารถใช้แรงได้เลย
ทันทีที่เธอออกจากห้องนั่งเล่นมาก็ล้มลงบนพื้นทันที
เมื่อเงยหน้าขึ้น ใบหน้าที่คุ้นเคยนั้นก็กระแทกเข้าตาของ ออย่างจัง
กาลเวลาไม่ได้ทิ้งร่องรอยไว้บนตัวเขา กลับทำให้ใบหน้าที่ คมกริบนั้นดูลุ่มลึกมากยิ่งขึ้น มีมิติ ดุดัน บนตัวมีรังสีของคนที่อยู่ เหนือกว่าที่ทำให้ผู้คนหวั่นเกรงได้อย่างเป็นธรรมชาติ
ดวงตาคู่นั้น ลึกล้ำราวกับก้อนน้ำแข็ง ที่ไม่สามารถมองลึก
เข้าไปได้
เป็นเขาจริงๆ
เขากลับมาแล้ว!
แสงแฟลชสาดมาจากทุกทิศทาง พวกสื่อแย่งกันสัมภาษณ์ “คุณชายลู่ คุณเป็นบุคคลที่มีผลกระทบต่อเมืองเฟิงใช่ไหม? ”
“เลือกที่จะตั้งสำนักงานใหญ่ของกิจการที่รุ่งโรจน์ที่เมืองเฟิง มีความรู้สึกพิเศษอะไรต่อเมืองนี้ใช่หรือไม่?”
“คุณยังโสดไหม? หรือว่า..……….…..
แล้วเสียงหัวเราะเบาๆ ของผู้หญิงคนหนึ่งก็ดังขึ้นมาจากทาง ข้างหลังอยู่เจิน
“พวกคุณไม่ต้องทำให้เขาลำบากใจแล้ว อารมณ์ของเงินไม่ ได้ดีอย่างที่พวกคุณคิด หากโมโหขึ้นมา เกรงว่าพวกคุณจะรับไม่
ไหวกัน”
แล้วร่างขาวอรชรก็เดินออกมาจากข้างหลังเงิน จากนั้นร่างเล็กๆ ก็วิ่งออกมาจากด้านหลังหญิงสาว แล้วโผ เข้าหาลู่กู่เจิน
“คุณพ่อ”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ