บทที่ 15 รับผิดชอบ เธอไม่คู่ควร

“จ๋อซู?

ลู่เงินขมวดคิ้ว ในตอนนี้ถึงจะนึกถึงหยุนจือขึ้นมา เงยหน้า มองไปก่อนจะทิ้งเอกสารลงในถังขยะ

หยิบเสื้อตัวนอกแล้วลุกขึ้น

เมื่อเดินไปใกล้จะถึงประตู โทรศัพท์ในกระเป๋าก็ดังขึ้นถูกเวลา พอดี

เห็นสายที่โทรเข้ามา สีหน้าของเงินก็ผ่อนคลายลงเงียบๆ เดินไปด้านนอกพลางรับสายโทรศัพท์

“ฮัลโหล? เงิน ดึกขนาดนี้แล้ว คุณยังยุ่งอยู่เหรอ? แค่ก

“ไม่ยุ่ง ผมจะไปหาคุณเดี๋ยวนี้ หมอมาดูแล้วใช่ไหม?”

“ไม่เป็นไร ตอนเที่ยงหมอมาดูครั้งหนึ่งแล้ว เพียงแต่ไม่รู้ว่า ทำไมไข้ถึงสูงขึ้นอีกแล้ว ถ้าคุณยังมีธุระก็ไม่ต้องยุ่งยากมาหาฉัน หรอก”

“ไม่ยุ่งยาก คุณสำคัญที่สุด”

“ก็ได้ ฉันจะรอคุณ”

หยุนจือซูวางสายของลู่เจิน มุมปากที่เดิมยกขึ้นเป็นมุมโค้ง ค่อยๆ จางหายไป มือที่ถือโทรศัพท์กำแน่นขึ้นอย่างอดไม่ได้
เธอมองลูกน้องที่อยู่ข้างหน้า

“ผู้หญิงที่ถูกเงินหิ้วขึ้นห้องใช้บรรเทาฤทธิ์ยาเมื่อตอนบ่าย คนนั้น หาที่มาเรียบร้อยแล้วใช่ไหม?” “หาเรียบร้อยแล้ว เป็นคุณหนูฉือของตระกูลที่เมืองเฟิง เมื่อประมาณห้าปีก่อนเธอไปจากเมืองเฟิงกับใครสักคน จึงกลับ

มาเมื่อเร็วๆ นี้ ส่วนสาเหตุที่เจอกับคุณชาย ก็เพราะเธอช่วยคุณ

หนูยินยินที่เกือบจะโดนลักพาตัวไปที่ชั้นล่าง

เมื่อได้ยินแบบนั้น หยุนจือซูก็หรี่ตาลง

ใต้แสงไฟใบหน้าสวยนั้นค่อยๆ ย้อมด้วยความเย็นเยียบน้ำ เสียงก็เย็นชาลงมาก

“สืบต่อไป ดูว่าเธอรู้จักกับเงินมาก่อนหรือเปล่า หรือเป็นผู้ หญิงที่ทิ้งเงินเมื่อห้าปีก่อนหรือเปล่า? ฉันต้องทราบข่าวอย่าง เร็วที่สุด”

แม้ว่าจะถูกวางยา ยเงินก็ไม่เคยทำมั่วๆ กับใครก็ได้มาก่อน

ถ้าเป็นเพียงเรื่องไม่คาดคิดก็แล้วไป

ถ้าไม่ใช่……เธอจะไม่ยอมให้ใครเข้ามาแทรกระหว่างเธอกับ ลู่เจินตอนอย่างแน่นอน

หยุนจือซูพูดจบก็เหลือบมองเวลา ก่อนจะเงยหน้ามองคนสวม ชุดกาวน์สีขาวที่นั่งอยู่ไม่ไกล ยกริมฝีปากขึ้นพูดออกมา

“เริ่มเลย กู่เจินจะมาแล้ว ถ้าคุณไม่ทำให้ฉันไอมีไข้ ฉันจะอธิบายกับเขาว่าอย่างไร ให้เขาสงสารฉัน?”

เมื่อเดินมาถึง หยุนจือชูกำลังนอนอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ ในห้องชุดแล้วไอไม่หยุด ปากยังส่งเสียงครวญครางออกมาไม่ หยุด

เธอดูเหมือนกำลังร้องไห้เส้นผมยุ่งเหยิงปรกหน้าเธอดูน่า

สงสารและไม่สบายเป็นอย่างมาก

ลู่เจิน โยนเสื้อนอกลง เข้าไปใกล้เมื่อวางมือทาบลงไป กลับ ขมวดคิ้วแน่น

“ไข้ขึ้นหนักขนาดนี้ ทำไมไม่พาส่งโรงพยาบาล!

เห็นเขากำลังจะกดโทรออก คนในชุดกาวน์สีขาวที่อยู่ข้างๆ จึงรีบเอ่ยอธิบาย

“คุณชายลู่ คุณอย่าพึ่งร้อนใจ คุณหยุนแค่เป็นไข้หวัดธรรมดา แค่ถูกกระตุ้นพิษไข้ขึ้นมาอีก ฉีดยาและทานยาไปเรียบร้อยแล้ว อีกพักสักก็ดีขึ้นแล้ว”

ขมวดคิ้ว “กระตุ้นพิษไข้

“คือคุณหยุนเธอรู้ว่าคุณชายบ่ายวันนี้ถูกวางยา หิ้วผู้หญิงคน หนึ่งขึ้นห้องก็ร้องไห้ตลอดเวลา ร้อนใจจนไข้กลับขึ้นมาอีก ครั้ง……………..

“ใครมันปากสว่าง?!”
เห็นสีหน้าของลู่เงินที่ต้องการตำหนิอย่างรุนแรงแล้ว ทันใด นั้นหยุนซือซูก็ดิ้นรนลุกขึ้นนั่งแล้วจับมือ ลู่เจินไว้

“เงิน คุณอย่าโทษพวกเขาเลย

“มีบางเรื่องที่คุณเองก็จัดการไม่ได้………ในเมื่อเกิดขึ้นแล้ว ฉัน เองก็เลือกที่จะเคารพคุณ ถ้าคุณต้องการรับผิดชอบผู้หญิงคนนั้น ฉันก็จะถอยให้พวกคุณอย่างเต็มที่ เรื่องงานแต่งของพวกเรา ฉัน จะไปคุยกับคุณนาย เองว่าเราเลิกกันแต่โดยดี….…..

เป็นการเคลื่อนไหวที่ใหญ่มาก ชุดนอนแขนกว้างที่เธอสวม เลื่อนลง ปรากฏให้เห็นข้อมือที่เต็มไปด้วยรอยเข็มนั้นทันที

สิ่งเหล่านี้เหมือนเป็นสิ่งที่หยุนจือซูเสียสละและอยู่เคียงข้างอยู่ เงินในหลายปีที่ผ่านมา

อยู่เงินเห็นแล้ว สีหน้ายิ่งลึกซึ้งยิ่งขึ้น

เขาคิดถึงภาพที่กู้คือคุกเข่ากลางสายฝนยอมรับความผิดเอง ไม่หยุด สายตาของเขาจับจ้องไปที่ใบหน้าของหยุนจือซูเงียบๆ อีกครั้ง

ครูใหญ่ถึงจะยกมุมปากขึ้นอย่างเย็นชา

“รับผิดชอบ? เธอจะคู่ควรได้ยังไง?

เขาไม่เคยอธิบายอะไรกับหยุนจือซูมาก่อน แต่กลับกุมมือเธอ แน่นแล้วให้คำมั่นอย่างจริงจัง

“ตำแหน่งคุณนายลู่นี้ ผมรับปากกับคุณแค่คนเดียว ผมให้สือเยว่ไปจัดการแล้ว เดี๋ยวเราหมั้นกันเถอะ”