บทที่ 12 ขอแค่ไม่ตาย ก็สุดแล้วแต่พวกนายจะทรมาน

เมื่อได้ยินแบบนั้นลู่เจินจึงมองสือเยวอย่างเย็นชา มุมปาก กระตุกขึ้นราวกับได้ยินเรื่องตลกเรื่องใหญ่

กู้ซืฉือ บริสุทธิ์?

“ในโลกนี้ไม่มีผู้หญิงคนไหนสกปรกยิ่งกว่าเธอแล้ว

สือเยว่เข้าใจความหมายของเขา แล้วก็ยังรู้สึกไม่เข้าใจ

“แต่ห้าปีมานี้ มีแค่คนสองประเภทเท่านั้นที่ช่วยคืนสภาพให้ ใบหน้าคุณได้ ประเภทแรกคือเลือดพรหมจรรย์ของผู้หญิงที่ตรง เงื่อนไข อีกประเภทไม่ใช่หญิงบริสุทธิ์แต่ในร่างกายมีเลือดที่ตรง ตามเงื่อนไข”

“ผู้หญิงคนเมื่อกี้ ในเมื่อไม่ใช่หญิงพรหมจรรย์ แล้วคุณก็ไม่ได้ สัมผัสเลือดเธอ แค่แตะต้องเธอเท่านั้น คุณก็ฟื้นคืนสภาพแล้ว นี่ มันจะอธิบายว่าอย่างไร?”

ลู่เจินสีหน้าครึ้มลง เงยหน้ามองไปทางทิศที่กู้ฉือจากไป หัว คิ้วก็ยิ่งขมวดเข้าหากันแน่น

“นั่นเป็นสิ่งที่ฉันกำลังอยากรู้อยู่พอดี”

เมื่อกู้ฉือออกมาจากตึกสูงอาคารการเงิน ฝนก็กำลังตกหนักอยู่พอดี
ราวกับมีตาในมุมมืดคอยจับจ้องเธออยู่ตลอดเวลา เธอพึ่ง ออกจากโถง ใหญ่มา สายโทรศัพท์ของหลินหยีหลันก็โทรเข้ามา แล้ว

“ซีฉือนังโง่! ถูกลู่เจินนอนด้วยแล้ว เขายังไม่รับปากว่าจะ ปล่อยตระกูลไปอีก หรือว่าเธอตั้งใจพูดอะไรที่ไม่ควรพูดใส่หู เขา?”

“เธออย่าลืม ว่าไอ้แก่ตายยากพ่อเธอ ยังแขวนอยู่บนเส้น คาย!”

กู้ฉือร้อนรนในทันที

“ฉันไม่ได้ทำ! เกลียดฉันขนาดนั้น จะรับปากฉันง่ายๆ ได้ยัง ไง?”

คิดถึงพ่อกับน้องชาย ใจของกู้ซืฉือเจ็บราวกับมีเข็มแทงเข้ามา

กะทันหัน น้ำตาร่วงหล่นอย่างไม่มีการเตือนล่วงหน้า

“น้าหลิน, ถือว่าน้าหลินช่วยฉัน ให้เวลาฉันอีกหน่อย ให้ฉัน คิดหาวิธีก่อนได้ไหม?”

โทรศัพท์เงียบไปสักพัก ก่อนเสียงหัวเราะอย่างเย็นของหลิน หยีหลันจะดังขึ้นมา

“แค่เธอไม่เล่นลูกไม้ ฉันให้เธอโอกาสเธออยู่แล้ว ยังไงฉันก็จะ ดูแลพ่อกับน้องชายเธอ ถ้าเกิดเธอไม่พยายามแล้วทำให้ตระกูล กู้พัง พวกเราก็ตายด้วยกันติด
อีกฝ่ายตัดสายไป

มือของฉือสั่นเทา โทรศัพท์ร่วงลงบนพื้นทันทีก่อนจะกลิ้งไป กลางสายฝน

ช่า

รถตู้สีบรอนซ์เงินคันหนึ่งไม่รู้ว่าวิ่งฝ่าสายฝนพุ่งเข้ามาตั้งแต่ เมื่อไหร่ บด โทรศัพท์ของเธอไปก่อนจะจอดลงตรงหน้าเธอพอดี

ประตูรถเปิดออก ชายสองคนร่างสูงใหญ่คนกระโดดลงมา จากรถ แล้วลากแขนเธอไปที่รถโดยไม่อธิบายอะไร

กู้ซ่อตอบสนองไม่ทันกาล ถูกยัดขึ้นมาบนรถอย่างรวดเร็ว เธอมองหน้าคนแปลกทั้งสองคนอย่างยิ่งๆ ชะงักไปหลาย วินาที ทันใดนั้นก็ดิ้นรนสุดชีวิตขึ้นมา

“พวกแกเป็นใคร? จะพาฉันไปไหน? ฉันไม่รู้จักพวกแก!”

“ปล่อยฉัน! ไม่อย่างนั้นฉันจะแจ้ง…….

ชายร่างใหญ่ข้างตัวไม่ให้โอกาสเธออยู่แล้ว ไม่รอให้เธอพูด จบ ก็กระชากผมเธอให้เงยหน้าขึ้นแล้วกดผ้าขี้ริ้วปิดจมูกปิดปาก เธอทันที

เธอได้กลิ่นเพียงกลิ่นแปลกๆ ก่อนภาพตรงหน้าจะมีดไปใน ทันที สูญเสียการรับรู้ทั้งหมด

ขณะที่กำลังเลือนรางอยู่นั้น เธอได้ยินเสียงฝนสาดข้างนอก หน้าต่างรถ เสียงของล้อรถที่ตัดผ่านคลื่นน้ำ