บทที่ 8 ก่อเรื่องแล้ว

เมื่อออกมาจากโรงเรียนอนุบาลแล้วเจียงหยุนเอ๋อก็รีบไปที่โรง พยาบาลต่อโดยทันที

เมื่อเปิดประตูห้องคนป่วยออก ภายในห้องยังคงมีบรรยากาศ ที่วิเวกวังเวงเช่นเดิม ซูม่านยังคงนอนอยู่คนเดียวโดดเดี่ยวบน เตียงผู้ป่วย ทำให้เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก

เธอเดินผ่านห้องผู้ป่วยมาหลายห้อง ข้างกายของผู้ป่วยส่วน มาก ล้วนมีญาติและเพื่อนสนิทอยู่กันอย่างเนืองแน่น แต่แม่ของ เธอล่ะ……..วยหนักขนาดนี้แล้ว เจียงเยเฉิงยังไม่คิดจะมาดูดำดู ดีเลย!

“แม่……” เจียงหยุนเอ๋อเดินไปข้างๆเตียงผู้ป่วย ใช้มือทั้งสอง ” ข้างกุมมือของซูม่านลี แล้วจึงร้องเรียกอย่างสะอึกสะอื้น

ซูม่านนอนไม่ได้สติมาเป็นเวลานาน ถึงแม้คุณหมอจะบอกว่า นี่เป็นเรื่องปกติ แต่เมื่อยังไม่เห็นซูม่านฟื้นขึ้นมา เจียงหยุนเอ๋ อก็ไม่สามารถรู้สึกวางใจได้

จริงๆแล้วเธอก็ไม่ได้หวังว่าวันนี้ซูม่านลีจะฟื้นขึ้นมา แต่กลับ กลายเป็นว่าหลังจากที่เธอร้องเรียก ซูม่านที่นอนไม่ได้สติอยู่ก็ ค่อยๆลืมตาขึ้นมา

เป็นเพราะหมดสติไปนานพอสมควร ตอนที่ซูม่านลีเริ่มลืมตา ขึ้น ก็เห็นอะไรไม่ค่อยชัดเจนนัก และค่อยๆกะพริบตาที่พร่าเลือนเมื่อรู้สึกดีขึ้น ก็ค่อยๆมองไปที่เจียงหยุนเอ๋อ

หลังจากที่เจียงหยุนเอ๋อเห็นซูม่านฟื้นขึ้นมา ก็รู้สึกดีใจจน ร้องไห้ออกมา “แม่ อย่าร้องเลยนะคะ หนูกลับมาแล้ว…….

เมื่อรู้ว่าซูม่านฟื้นแล้ว คุณหมอก็รีบมาทันที แล้วจึงตรวจดู อาการของซูม่านอย่างละเอียด หลังจากนั้นจึงเรียกเจียงหยุนเอ๋ อออกมาจากห้องผู้ป่วย

“คุณหมอ อาการของแม่เป็นยังไงบ้างคะ? ตอนนี้ดีขึ้นหรือ ยัง?” เมื่อเห็นคุณหมอเรียกตัวเองออกมาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม เจียงหยุนเอ๋อก็รู้สึกร้อนใจไม่น้อย

คุณหมอเห็นท่าที่ร้อนใจของเธอก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา เบาๆ: “คุณหนูเจียงหยุนเอ๋อไม่ต้องกังวลไป อาการของคุณนาย เจียงดีขึ้นไม่น้อย ก่อนหน้านี้เธอไม่เคยรู้สึกตัวเลย ทำให้พวกเรา บรรดาหมอรู้สึกจนปัญญา คิดไม่ถึงว่าเมื่อคุณกลับมาก็ฟื้นขึ้น ทันที จะว่าไป คุณนายเจียงคงจะคิดถึงคุณมาก บางที สำหรับคน เป็นแม่แล้ว คนที่สำคัญที่สุดก็คือลูกสาวของตนเอง

เมื่อได้ยินคำพูดของคุณหมอ เจียงหยุนเอ๋อก็ก้มหน้าก้มตา รู้สึกว่าซูม่านลีไม่ได้รับความเป็นธรรม ถ้าครั้งนี้ตนเองไม่ได้กลับ มา แม่คงจะต้องถูกสองแม่ลูกนั่นใช้แผนการชั่วร้ายจนทำให้ต้อง ถึงแก่ความตายอย่างนั้นหรือ?

คุณหมอมองหน้าเจียงหยุนเอ๋อแล้วทำท่าเหมือนมีอะไรจะพูด เจียงหยุนเอ๋อจึงมองสบตากับเขาแล้วถามว่า “คุณหมอ คุณมี อะไรจะพูดอีกหรือเปล่า?”
คุณหมอถอนหายใจแล้วพูดว่า “คุณก็เห็นแล้วว่า ตอนนี้ อาการของคุณนายเจียงสามารถฟื้นฟูขึ้นได้ไม่น้อย ถ้าหากคุณ จะสามารถอยู่ดูแลต่อได้ คงจะมีส่วนช่วยในการฟื้นฟูของเธอ ถ้า มองในมุมของหมอคนหนึ่ง ผมก็หวังว่าคุณจะอยู่ที่นี่ต่อเพื่อดูแล เธอ”

เดิมทีเจียงหยุนเอ๋อก็เตรียมที่จะอยู่ดูแลซูม่านดีอยู่แล้ว เมื่อ ได้ยินสิ่งที่คุณหมอพูดจึงไม่ได้พูดอะไรต่อ แล้วจึงรับปาก

“นี่เป็นเรื่องที่สมควรทำอยู่แล้ว” ตอนบ่าย เจียงหยุนเอ๋อซื้อโจ๊กมา แล้วจึงนั่งป้อนซูม่านอยู่ที่ ข้างๆเตียงผู้ป่วย

“คงจะร้อนนิดหน่อย แม่เป้าก่อนแล้วค่อยกินนะ” ขณะที่กำลัง

ยื่นซ้อนออกไป เจียงหยุนเอ๋อก็หยุดชะงัก แล้วมองโจ๊กที่มีไอร้อน

ลอยขึ้นมา จึงรีบนำกลับมาเป่า

ซูม่านลีหัวเราะเบาๆ แล้วมองเจียงหยุนเอ๋อด้วยความคิดถึง จับใจ ตอนที่เจียงหยุนเอ๋อทำเรื่องผิดมหันต์ครั้งนั้น จริงๆ ในใจ ของเธอก็เต็มไปด้วยความโกรธ แต่ต่อมาก็มานึกเสียใจทีหลัง ยังไงเสียเจียงหยุนเอ๋อก็เป็นลูกสาวของตัวเองแท้ๆ ทำไมจึงไม่ สามารถติดต่อกันได้อีก

เดิมทีคิดว่าเจียงหยุนเจือคงจะกล่าวโทษตนเองและโกรธ เกลียดตนเอง แต่คิดไม่ถึงว่าตอนนี้ คนที่เต็มใจมาดูแลตัว เอง……ก็มีแค่เธอคนเดียว

คิดไปคิดมา น้ำตาของซูม่านก็ไหลออกมา เมื่อเจียงหยุนเอ๋อได้เห็นภาพที่อยู่ตรงหน้า ในใจก็รู้สึกเจ็บปวด

เธอวางโจ๊กลง แล้วหยิบกระดาษขึ้นมาซับน้ำตาให้แก่ซูม่าน แล้วพูดเบาๆว่า: “แม่ ไม่ต้องเป็นห่วงนะ หนูจะอยู่กับแม่ตลอด

เมื่อทานเสร็จ เจียงหยุนเอ๋อก็เอาหมอนมาหนุนหลังให้ซูม่าน ทั้งสองคนเพิ่งจะพูดคุยกันได้ไม่กี่ประโยค เสียงโทรศัพท์ของ เจียงหยุนเอ๋อก็ดังขึ้น

“ฮาโหล สวัสดีค่ะ ฉันคือเจียงหยุนเอ๋อ” เจียงหยุนเอ๋อเห็น เบอร์แปลก จึงรับด้วยความสงสัย

เสียงปลายสายที่พูดมาเป็นเสียงที่แสดงถึงความโกรธ ฟังไป ฟังมาก็รู้สึกคุ้นหู เป็นคุณครูในโรงเรียนที่พบกันเมื่อเช้านี้นี่เอง “คุณเป็นผู้ปกครองของเจียงซิ่งหวีใช่ไหม? ลูกของคุณเป็นอะไร กันแน่? ทำไมมาโรงเรียนวันแรกก็ชกต่อยกับเพื่อนนักเรียน แล้ว?”

เจียงหยุนเอ๋อตกใจเป็นอย่างมาก จึงได้รีบชี้แจงแทนเจียงซึ่ง หวี: “เป็นไปไม่ได้! ถวนจื่อของฉันเป็นเด็กว่านอนสอนง่าย ไม่มี ทางที่จะทำเรื่องเช่นนี้แน่!!

“คุณเป็นแม่ของเขา ก็ต้องเข้าข้างเขาอย่างแน่นอน คุณรีบมา ตอนนี้เลย มาดูว่าลูกชายตัวดีของคุณก่อเรื่องอะไรไว้!” น้ำเสียง ของครูประจำชั้นฟังดูรุนแรงมาก น้ำเสียงฟังแล้วเหมือนกำลัง กล่าวหาอยู่

หลังจากวางสายโทรศัพท์ เจียงหยุนเอ๋อก็จิตใจไม่อยู่กับเนื้อ กับตัว ซูม่านเองก็พอจะได้ยินเนื้อหาในโทรศัพท์ จึงรีบเอ่ยถาม: “มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นใช่ไหม?”

เจียงหยุนเอ๋อพยักหน้าเบาๆ “ถวนจื่อก่อเรื่องขึ้นที่โรงเรียน อนุบาลแล้ว…….

เมื่อครู่ที่ทั้งสองคนพูดคุยกัน เจียงหยุนเอ๋อได้พูดถึงกวนจื่อให้ ซูม่านลีฟังแล้ว ดังนั้นเมื่อซูม่านลีได้ยินจึงรีบพูดว่า “ถ้าอย่างนั้น เธอรีบไปดูที่โรงเรียนเร็วเข้าว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

“แต่ว่าแม่…………….. เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกเป็นห่วง

“แม่ไม่เป็นไร เธอรีบไปเถอะ” ซูม่านลีโบกมือเพื่อให้วางใจ เมื่อเห็นดังนั้น เจียงหยุนเอ๋อจึงจัดการให้ซูม่านนอนลงอย่าง เรียบร้อย แล้วจึงรีบไปโรงเรียนอนุบาล

ในห้องสำนักงาน กวนจื่อยืนอยู่ที่มุมคนเดียว บนหน้าผากยัง มีรอยแดงบวมปูดอยู่ เมื่อเจียงหยุนเอ๋อเห็นเข้า ก็รีบเข้าไปถาม ด้วยความเป็นห่วง: “ถวนจื่อ ไม่เป็นไรใช่ไหมลูก?”

ถวนจื่อส่ายหน้า แล้วพูดเบาๆว่า “หยุนเอ๋อ เป็นเขาที่เข้ามา แย่งโทรศัพท์ของผมก่อน แถมยังทำโทรศัพท์ของผมหล่นพื้น ผม ก็เลยชกเขา…….

“เธอพูดเหลวไหล!เห็นชัดๆว่าเธอเป็นคนหาเรื่อง ตอนนี้ยังจะ มาโกหกอีก!” ครูประจำชั้นยืนด่าอยู่ไม่ไกล

เจียงหยุนเอ๋อเห็นสายตาของถวนจื่อ ก็เชื่อว่าเขาไม่ได้โกหก จึงนึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้ เคยเห็นในห้องเรียนทุกห้องมีการติด ตั้งกล้องวงจรปิด จึงพูดขึ้นว่า “คุณครูคะ เอาอย่างนี้ดีกว่า พวกเราลองเปิดกล้องวงจรปิดดูดีไหม?”

“เรื่องเล็กแค่นี้ ทำไมต้องถึงขนาดเปิดกล้องวงจรปิดดูด้วย? ยังไงซะ เรื่องนี้ลูกชายคุณก็ต้องรับผิดชอบ! ถ้าพวกคุณไม่ ยอมรับผิด ก็รีบออกไปซะ พวกเราที่นี่ไม่ต้อนรับพวกคุณ!! คุณครูพูดอย่างไม่ไยดี

ถวนจื่อทำปากบูด รู้สึกว่าไม่ได้รับความเป็นธรรม ส่วน “ผู้เสีย หาย” คนนั้น กลับยืนทำหน้าตาสะใจอยู่ไม่ไกล

เจียงหยุนเอ๋อหันไปมองเด็กผู้ชายคนนั้น ทั้งตัว ใส่ของแบ รนด์เนม คงจะมาจากครอบครัวที่มีฐานะ

พอคิดๆดู เจียงหยุนเอ๋อก็พอจะเข้าใจเรื่องทั้งหมดแล้ว เธอ ทำได้เพียงเกลียดตัวเองที่ไม่มีอำนาจที่จะปกป้องกวนจื่อได้ ทำได้เพียงมองเขาโดนรังแก

“ถวนจื่อ…… เจียงหยุนเอื้อพึมพำ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ถวนจื่อกลับบอกว่า: “หม่าม ผมไม่กลัวเขาหรอก แล้วผมก็ไม่ ไปไหนด้วย ต้องมีคนมาช่วยผมแน่นอน”