บทที่ 7 ที่อยู่ใหม่

เจียงหนิงเอ๋อพูดจบ ก็ยิ้มเยาะเลี้ยงหยุนเอ่อแล้วจึงขึ้นรถ

รถคันนั้นขับออกไปอย่างรวดเร็ว เจียงหยุนเอ๋อยืนอยู่ที่เดิม มองจนรถคันนั้นลับตาไป แล้วจึงละสายตากลับมา หันหน้าไปหา คุณหมอที่เพิ่งจะเดินออกมา

“ขอบคุณคุณหมอที่ช่วยเป็นธุระแทนฉันนะคะ” เจียงหยุนเอ๋อ แสดงความขอบคุณอย่างจริงใจ

คุณหมอโบกมืออย่างเขินอาย แล้วจะเปิดปากพูด ในใจก็ สงสัยถึงความสัมพันธ์ระหว่างเจียงหยุนเอ๋อกับคนเหล่านั้น แต่ก็ คิดได้ว่านี่มันเป็นเรื่องในครอบครัวของคนอื่น ไม่ควรเข้าไปยุ่ง จึงเก็บความสงสัยเหล่านั้นกลับไป

สายตาของเขามองไปที่ข้อมือของเจียงหยุนเจ๋อขมวดคิ้วแล้ว ถามว่า: “คุณหนูเจียง รอยแผลบนมือคุณ……..จะเข้าไปจัดการใน โรงพยาบาลหน่อยไหม?”

เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกตะลึง ความเจ็บปวดบนข้อมือ ย้ำเตือนให้ นึกถึงสิ่งที่เจียงเย่เฉิงปฏิบัติต่อเธอเมื่อกี้นี้ เธอกัดริมฝีปากเบาๆ แล้วหัวเราะพลางพูดว่า “ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

หลังจากบอกลาคุณหมอ เจียงเยู่เฉิงก็เดินกลับไปจูงถวนจื่ออ อกมา

“หยุนเอ๋อ พวกคนที่ทะเลาะกับเธอเมื่อกี้คือใครกัน?” เมื่อถวนจื่อยืนรอเจียงหยุนเอ๋ออยู่ที่ประตูโรงพยาบาลอย่างเชื่อฟัง และก็เห็นเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด เพียงแต่ไม่ได้ยินเนื้อหาที่เขา ทะเลาะกัน

เจียงหยุนเอ๋อค่อยๆปล่อยมือ แล้วส่ายหัว พร้อมกับบอกว่า “ไม่มีอะไร เพียงแค่พวกคนที่ไม่มีความสำคัญก็เท่านั้นเอง”

เธอไม่อยากจะลากถวนจื่อเข้าไปเกี่ยวข้องกับความขัดแย้ง ดัง นั้นจึงไม่ได้คิดที่จะบอกเขา

เห็นเช่นนี้ กวนจื่อจึงทำปากบูด แล้วบ่นพึมพำ “ถึงเธอไม่พูด ฉันก็พอจะเดาออก…….

“เธอพูดอะไร?” เจียงหยุนเอ๋อได้ยินไม่ชัดจึงเอ่ยถาม

“ไม่มีอะไรครับ” ถวนจื่อพิมพ์

เจียงหยุนเอ๋อกลับประเทศครั้งนี้ เพียงแค่ตั้งใจมาดูอาการ ของซูม่านแล้วก็จะจากไป แต่ไม่คิดว่าอาการของซูม่านจะ หนักขนาดนี้ เห็นได้ชัดว่า ชูเหมยไม่อยากให้ซูม่านดีขึ้น เจียงเย่เฉิงเองตอนนี้ก็เข้าข้าง เหมย ถ้าตัวเธอเองไม่อยู่ดูแล แม่ สถานการณ์ต้องยิ่งแย่ลงอย่างแน่นอน!

เมื่อคิดได้เช่นนี้ เจียงหยุนเอ๋อก็ยิ่งมีอารมณ์ที่มั่นคงขึ้น เธอไม่ สามารถปล่อยให้แม่ของเธอต้องตายอย่างโดดเดี่ยวได้

แต่ว่าถ้ายังอยากอยู่ในประเทศต่อ เรื่องด่วนที่เธอจะต้องทำ ในตอนนี้คือหาที่อยู่สักที่หนึ่ง เพราะว่า……เธอไม่มีทางที่จะกลับ

ไปตระกูลเจียงได้อีกแล้ว
อีกทั้ง……

เจียงหยุนเอ๋อก้มหน้าลงไปมองกวนจื่อที่ยืนอยู่ข้างๆ ยังต้องหาโรงเรียน ให้กวนจื่ออีก

เจียงหยุนเอื้อติดต่อกับนายหน้าที่หนึ่งอย่างรวดเร็ว นายหน้า เองก็ทำงานอย่างมีประสิทธิภาพ ไม่นานก็แนะนำชุมชนที่มีการ คมนาคมสะดวก และอยู่ห่างจากโรงพยาบาลไม่ไกลนัก ให้ที่หนึ่ง หลังจากที่เจียงหยุนเอ๋อไปดูแล้วก็รู้สึกพอใจมาก จึงไม่ต้องพูด อะไรต่อ ก็สรุปว่าจะเช่าบ้านหลังนี้

เมื่อเซ็นสัญญากับเจ้าของบ้านเสร็จ เจียงหยุนเอ๋อก็เตรียมที่จะ สอบถามเธอเกี่ยวกับโรงเรียนอนุบาลที่อยู่ใกล้ๆ

“คุณน้าเจ้าของบ้านคะ ขอถามหน่อย แถวนี้มีโรงเรียนอนุบาล

อะไรบ้างคะ?”

“โรงเรียนอนุบาล แถวนี้มีหลายที่” เมื่อเจ้าของบ้านได้ยินดัง

นั้น ก็พูดแนะนำให้กับเจียงหยุนเอ๋อแต่เจียงหยุนเอ่อฟังแล้วก็ยัง ไม่รู้สึกพอใจเท่าไหร่นัก เมื่อเจ้าของบ้านพูดจบ ถึงแม้ว่าเจียงหยุนเอ๋อยังไม่ได้รับคำ ตอบที่เป็นที่น่าพอใจ แต่ก็พูดว่า “ขอบคุณค่ะ

เจียงหยุนเอ๋อกลับประเทศครั้งนี้ ก็ไม่ได้นำกระเป๋าเดินทางมา มากมายเท่าไหร่นัก ดังนั้นเมื่อย้ายเข้าไปในบ้านเช่าแล้ว จึงพาก วนจื่อไปห้างสรรพสินค้าแล้วเลือกซื้อของกลับมากองโต ทำความสะอาดไปก็รู้สึกโมโหไป
เมื่ออาบน้ำเสร็จ ในตอนกลางคืน เจียงหยุนเอ๋อก็เปิด คอมพิวเตอร์เพื่อค้นหาโรงเรียนอนุบาลที่อยู่ใกล้ๆแถวนี้ใน อินเทอร์เน็ต

ต่างกับที่เจ้าของบ้านบอกไว้ไม่มาก โรงเรียนอนุบาลเหล่านี้ ไม่ได้ทำให้เธอพอใจได้เท่าไหร่นัก หลังจากที่ลองเลือกดูอย่าง ละเอียด เจียงหยุนเอ๋อก็พบเข้ากับโรงเรียนอนุบาลเอกชนแห่ง หนึ่ง

โรงเรียนแห่งนี้มีสภาพแวดล้อมที่ไม่เลว แถมยังเป็นโรงเรียน ที่ได้รับยกย่องให้เป็นโรงเรียนที่มีคุณธรรมสูงส่ง เพียงแต่ค่า เทอม ไม่ใช่ว่าคนธรรมดาจะสามารถแบกรับภาระได้

หลายปีมานี้ถึงแม้เจียงหยุนเอ๋อจะสูญเสียที่พักอาศัยไป แต่ เพราะสู้ชีวิตอยู่ในต่างแดนอยู่หลายปี จึงพอจะมีเงินออมอยู่บ้าง

ยิ่งไปกว่านั้น เธอคิดว่าเพื่อถวนจื่อแล้ว ต่อให้ต้องใช้เงินเยอะ ขนาดไหนก็คุ้มค่า จึงไม่ลังเลที่จะลงชื่อให้ถวนจื่อ วันต่อมาจึงไป สมัครเรียนให้ถวนจื่อและเสียค่าธรรมเนียมให้แก่โรงเรียน อนุบาลเรียบร้อย

กลับมาบ้านด้วยร่างกายที่เหนื่อยล้า เจียงหยุนเอ๋อเรียกให้ถ วนจื่อเข้ามาหา: “ถวนจื่อ แม่สมัครเข้าเรียนโรงเรียนอนุบาลให้ ลูกแล้วนะ พรุ่งนี้ลูกต้องไปโรงเรียนแล้ว อยู่ในโรงเรียนต้องรู้จัก เชื่อฟังรู้นะ”

ถวนจื่อพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง: “หยุนเอ๋อ แม่ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันหรอก แม่ก็เห็นแล้วว่าผมฉลาดขนาดนี้ คิดว่าจะต้องเผชิญกับปัญหาอย่างนั้นหรือ? ”

เมื่อเห็นท่าทีคุยโวโอ้อวดของถวนจื่อ เจียงหยุนเอ๋อก็อดไม่ ไหวที่จะออกมา ทำให้ความกังวลในใจที่มีต่อถวนจื่อทุเลาลง ไม่น้อย

“ช่วงหลังจากนี้ ฉันจะต้องไปคอยอยู่ดูแลคุณยายของเธอ ดัง นั้นอาจจะมีเวลาอยู่เป็นเพื่อนเธอไม่มากนัก เมื่อเธอเลิกเรียนแล้ว ก็ให้รอฉันไปรับที่โรงเรียนอนุบาลอย่างเชื่อฟัง ห้ามไปไหนมา ไหนเอง โดยเด็ดขาด เข้าใจไหม?”

“วางใจเถอะ หยุนเอ๋อ แม่ไปดูแลคุณยายให้ดีเถอะ ผมอยู่คน เดียวได้” ถวนจื่อแสดงสีหน้าจริงจัง แต่เมื่อเห็นท่าทีที่พยายาม เลียนแบบผู้ใหญ่ของเขาแล้ว ในใจของเจียงหยุนเอ๋อรู้สึกเป็น ห่วงอย่างบอกไม่ถูก

ถวนจื่อเป็นแค่เด็กตัวเล็กๆแท้ๆ ทำไมจะต้องมาแบกรับภาระ มากมายขนาดนี้ด้วยนะ?

เช้าวันรุ่งขึ้น เจียงหยุนเอ๋อเตรียมอาหารเช้าไว้ตั้งแต่เช้า แล้ว จึงปลุกถวนจื่อ

วันแรกของการเรียน ถวนจื่อไม่ได้รู้สึกขี้เกียจที่จะลุกจาก ที่นอน หลังจากทานข้าวเช้าพร้อมเจียงหยุนเอ๋อเสร็จก็ไป โรงเรียนอนุบาลพร้อมกัน

ถวนจื่อใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศกับเจียงหยุนเอื้อมาโดยตลอด กลับมาประเทศครั้งนี้ จึงรู้สึกอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับสิ่งที่อยู่ รอบตัวไปเสียหมด หลังจากไปถึงโรงเรียนอนุบาลแล้ว ก็ปล่อยมือเจียงหยุนเอ๋อแล้วมองสํารวจไปรอบๆ

เห็นด้านหลังของเขา เจียงหยุนเอ๋อก็รู้สึกน่าขันแล้วรีบลากเขา กลับมา แล้วจึงตักเตือนอย่างไม่ค่อยวางใจว่า “ถวนจื่อ เธออยู่ ในโรงเรียนอนุบาลต้องเป็นเด็กดีเชื่อฟังนะ และจะต้องปรับตัว เข้ากับเพื่อนนักเรียนให้ได้ เข้าใจไหม?

ถวนจื่อไม่พูดอะไรต่อ ได้แต่พยักหน้า อีกทั้งยังตบหน้าอกตัว เองเพื่อเป็นการรับประกัน : “ผมรู้แล้ว!

เห็นดังนั้น เจียงหยุนเอ๋อจึงล้วงโทรศัพท์ออกมาจากหน้าอก แล้วยื่นให้เขา “นี่คือโทรศัพท์ที่ฉันเพิ่งซื้อ ให้เธอ ถ้ามีเรื่องอะไร เกิดขึ้นที่โรงเรียนอนุบาล ให้รีบโทรหาฉันทันที เข้าใจไหม?”

ถวนจื่อไม่เคยใช้ชีวิตอยู่ในประเทศมาก่อน เจียงหยุนเอ๋อจึง ไม่ค่อยจะแน่ใจนักว่าเขาจะเข้ากับเพื่อนๆได้ไหม เป็นเพราะกลัว ว่าถวนจื่อจะถูกรังแก จึงได้คิดวิธีการนี้ออกมา

ยิ่งไปกว่านั้น ถวนจื่อชอบเล่นเกมมาก ถ้าหากไม่มีโทรศัพท์ เขาจะต้องรู้สึกเบื่อจนเป็นบ้าแน่ๆ

เจียงหยุนเอ๋อมองเห็นความสามารถพิเศษในการเล่นเกมของ ถวนจื่อ แต่ไหนแต่ไรจึงไม่ได้คิดที่จะขัดขวาง เพราะเอรู้สึกว่าการ เล่นเกมถือเป็นงานอดิเรกทั่วๆไปอย่างหนึ่ง อีกทั้ง……ไม่แน่ว่า วนจื่ออาจจะเป็นเซียนที่มีพรสวรรค์ในการเล่นเกมก็ได้

หลังจากตักเตือนเสร็จ เจียงหยุนเอ๋อก็ลูบหัวถวนจื่อ แล้วจึง จากไป