บทที่17 ถ่อมตน

“แบบนี้เองเหรอ….”ความหวังของได้น่าหายไปอย่างสิ้นเชิง แต่ ก็ยังยิ้มแย้มแจ่มใสอย่างผู้ดีมีการศึกษา ไม่ได้ทำให้อึดอัดใจต่อ ไป “ไม่เป็นไรค่ะ อาหารเหล่านี้ก็มากมายพอสมควรแล้ว

เจียงหยุนเอือมองที่ใต้น่า ทันใดนั้นก็พูดขึ้น: “เมนูนี้เป็น อาหารบ้านเกิดของแม่ฉัน ถ้างั้น…………ลองฝีมือดูนะคะ?”

เมื่อกี้นี้ระหว่างคุยกับได้น่า เจียงหยุนเอ๋อชื่นชมเธอเป็นอย่าง มาก ตอนนี้ก็ไม่ต้องการเห็น ได้น่า แสดงความผิดหวัง ดังนั้นฉัน จึงอาสาทําอาหารจานนี้ด้วยตัวเธอ

เพียงแค่พูดออกมาเท่านั้น เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกเสียใจภายหลัง ฝีมือของเธอนั้นเทียบไม่ได้กับพ่อครัวของโรงแรม และไม่รู้ว่า พวกเขาจะชอบอาหารของตัวเองหรือเปล่า

เจียงหยุนเอ๋อเม้มริมฝีปากเบาๆ สีหน้าของเธอได้เผยถึงความ

ตึงเครียด ลี่จุนถึงขมวดคิ้วและมองเธอโดยไม่พูดอะไรเลย “โหจุนถึง ดูไม่ออกเลย ภรรยาของนายทำอาหารเป็นด้วย สมิทธ์พูดด้วยความประหลาดใจ

ลีจุนถึงหัวเราะ ในสายตาของเขายังคงเปิดเผยความไม่ไว้ วางใจอย่างคลุมเครือ “ฉันยังชื่นชมความกล้าหาญของเธอเลย ยังไงก็ตาม ในเมื่อเธอได้พูดไปแบบนี้แล้ว ก็ให้เธอลองดูเถอะ”

ได้น่ามองที่ เจียงหยุนเอ๋อด้วยความประหลาดใจ “นึกไม่ถึงว่าคุณก็ทํากับข้าวเป็นด้วย งั้นฉันต้องตั้งตารอคอยแล้วค่ะ! เจียงหยุนเจ๋อตามผู้จัดการไปที่หลังครัว เมื่อเลือกวัตถุดิบเสร็จ

ลีจุนถึงก็เดินเข้ามา

เขาดูการเคลื่อนไหวอย่างชำนาญของหยุนเอ่อความสงสัยใน ใจของฉันก็หายไปเล็กน้อย เพียงแค่ถามว่า: “คุณทำได้จริงเห รอ?”

เจียงหยุนเอ๋อทีแรกไม่มั่นใจเลย เห็นความสงสัยของ จนถึง ทันใดนั้นก็มีความดื้อรั้นบางอย่างที่ต้องการให้เขามองตัวเอง พูดด้วยอารมณ์ไม่ดี: “รอฉันทําออกมาคุณก็จะรู้เอง?”

“ถ้าคุณทำไม่ได้ ผมโทรเรียกคนเข้ามาทำตอนนี้ก็ได้

“ไม่ต้องค่ะ” หลังจาก เจียงหยุนเอ๋อปฏิเสธ เพียงเพิกเฉยกับ คำพูดของจุนถึงเริ่มที่จะอาหารจานนี้อย่างตั้งใจ จนถึงอยู่ ข้างๆ ดูท่าทางเหมือนว่าเธอจะทำเป็น จึงออกจากหลังครัวไป

เมื่อถึงเวลาที่ หยุนเอ๋อเสิร์ฟอาหารขึ้นโต๊ะ ในดวงตาของ แต่ละคนเป็นประกายอย่างน่าทึ่ง แม้ว่าพวกเขาจะยังไม่รู้ว่า อาหารจานนี้รสชาติเป็นยังไง แต่อย่างน้อยก็ดูจากภายนอกก็ เหมือนอร่อยมากแล้ว

แต่ละคนชมคนละคำ การแสดงออกของความชื่นชมบน ใบหน้าถูกเปิดเผยอย่างไม่กระดากใจ

“คุณหญิงลี่ นึกไม่ถึงว่าคุณจะมีฝีมือดีขนาดนี้ คำพูดก่อนหน้า ล้วนเป็นแค่คำถ่อมตนสินะคะ? ฉันดูฝีมือการทำครัวของคุณเทียบกับเชฟใหญ่แล้วฝีมือใกล้เคียงกันเลยค่ะ”

สมิทธ์ก็ผงกหัวเห็นด้วย พูดกับจุนถึง: “จุนถึง ภรรยาของ นายถ่อมตนจริงๆ ฝีมือน นายมีเมียที่ดีขนาดนี้ ช่างเป็นความ โชคดีของนายจริงๆ

จุนถึงยิ้มยอมรับ อารมณ์นั้นซับซ้อนขึ้นเล็กน้อย เมื่อกี้เขายัง สงสัยทักษะในตัวของเจียงหยุนเอ๋อดูตอนนี้ ดูเหมือนถูกตบเข้าที่ หน้า

“ฮิฮิ ฝีมือของหม่ามีไร้ที่ติอยู่แล้ว” ถวนจื่อพูดขึ้นอย่างได้ใจ ถวนจื่อเองก็เลือกกินมาก แต่อาหารที่เจียงหยุนเอ๋อเขาก็ชอบ ทั้งนั้น

หลังจากเสร็จสิ้นอาหารมื้อนี้ อารมณ์ของแต่ละคนค่อนข้างมี ความสุข หลังจากส่งครอบครัวสมิทธ์กลับห้องพักที่โรงแรมแล้ว จุนถึงก็เดินทางจากไปพร้อมด้วยเจียงหยุนเอ๋อและถวนจื่อ

“นึกไม่ถึง ฝีมือทำอาหารของคุณไม่เลว” บนรถ ทันใดนั้นจุน

ถึงก็พูดขึ้นเบาๆ ๆ

เจียงหยุนเอ๋อมองเขาด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย รู้สึกเขิน อายเล็กน้อยจากการได้รับคำชมอย่างฉับพลันของจนถึง

“อืม…ก่อนหน้านี้ฉันอยู่ต่างประเทศเพียงลำพัง ฝีมือก็ค่อยๆ ฝึกพัฒนาขึ้นมาค่ะ” พูดด้วยอารมณ์รู้สึกแย่เล็กน้อย

ได้ยินดังนั้น จุนถึงจึงเหล่ตามองเจียงหยุนเอ๋อ ในใจค่อน ข้างอยากรู้เกี่ยวกับอดีตของเธอ
แต่……หลังจากจบเรื่องนี้ เขากับเจียงหยุนเอ๋อก็ไม่น่ามีอะไร ต้องเกี่ยวข้องกันอีก มีบางเรื่องก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาควรอยากรู้

วันถัดมา ตามแผนก่อนหน้า ทั้งสองครอบครัวออกเดินทาง จากโรงแรม พร้อมที่จะไปยังวิลล่าภูเขาที่มีชื่อเสียงในบริเวณ

ใกล้เคียง

หลังจากสมิทธ์รู้ว่าจนถึงจะพาพวกเขาไปวิลล่าภูเขา พูด อย่างตื่นเต้นทันที “วิลล่าภูเขานี้ฉันเคยได้ยิน ฉันและภรรยาของ ฉันอยากไปเห็นมาโดยตลอด ไม่นึกเลยว่าจนถึงนายจะใส่ใจ ขนาดนี้”

ลี่จุนถึงยักคิ้ว พูดขึ้น: “นี่คือความเห็นของหยุนเอ๋อ”

แต่เดิม สมิทธ์มีการเตรียมการอย่างอื่นไว้ หลังจากที่เจียงหยุ นเอ๋อรู้ เขาเสนอให้พาครอบครัวสมิทธ์ไปพักผ่อนวิลล่าภูเขา จนถึงรู้สึกว่าความคิดนี้ก็ไม่เลว จึงตอบตกลง นึกไม่ถึงว่ามันจะ ตรงตามกับความต้องการของครอบครัวสมิทธ์

เขาหันหัวและมองไปที่ เจียงหยุนเอ๋อฉันรู้สึกว่าเธอไม่ธรรมดา มากขึ้นเรื่อย

ไปถึงวิวล่าบนภูเขา แต่ละคนเห็นฝูงชนที่คึกคักในวิลล่า “ที่นี่คึกคักจังเลย” สมิทธ์พูดออกมาอย่างไม่ไหว

เจียงหยุนเอ๋อพยักหน้า อธิบายให้เขาอย่างใส่ใจ: “อืม วิลล่า แห่งนี้เป็นหนึ่งในสถานที่ท่องเที่ยวยอดนิยมของพวกเรา หวังว่า พวกคุณจะมีความสุขกับที่นี่นะคะ
สมิทธ์หัวเราะอย่างมีความสุข มีคุณกับจนถึงนำทาง พวกเรา ยังต้องกลัวที่จะไม่สนุกสนานอีกเหรอครับ?”

ทุกคนเข้าไปที่โรงแรมในวิลล่าภูเขา ก่อนมา จนถึงได้จอง ห้องพักไว้สี่ห้องแล้ว และหลังจากที่เขาบอกข้อมูลการนัดหมาย แล้ว แผนกต้อนรับพูดอย่างลำบากใจ “คุณผู้ชายท่านนี้ ต้องขอ อภัยจริงๆค่ะ ห้องที่คุณจองก่อนหน้านี้มีห้องหนึ่งช่องระบายแอร์ มีปัญหากะทันหัน เพราะฉะนั้นตอนนี้จึงมีเพียงสามห้องให้กับคุณ ค่ะ”

“ไม่มีห้องอื่นแล้วเหรอครับ?” จนถึงไม่คิดว่าจะเกิดปัญหาใน เวลานี้ ขมวดคิ้วถาม

แผนกต้อนรับส่ายหัวอย่างรู้สึกผิด

รู้ว่าลี่จุนถึงเป็นแขกสำคัญ ผู้จัดการโรงแรมจึงรีบเข้ามา พยายามแสดงการขอโทษต่อจุนถึงแต่จุนถึงยังคงไม่พอใจ อย่างมาก

สมิทธ์เหลือบมองจุนถึงต้องการที่จะเปลี่ยนบรรยากาศให้ดี ขึ้นด้วยรอยยิ้ม: “จุนถึงนายก็อย่าโมโหเขาเลย ทุกคนก็เป็นคน ทำธุรกิจกันทั้งนั้น ก็คงไม่ได้ตั้งใจทำให้นายไม่มีความสุข เอา อย่างงี้ ฉันว่าให้เด็กสองคนนอนห้องเดียวกัน สามห้องก็เพียง พอแล้ว”

สีหน้าตึงเครียดของ ลี่จุนถึงคลายออกเล็กน้อย เจียงหยุนเอ๋อ คิดในใจทันที ถ้าหากให้เด็กสองคนนอนด้วยกัน งั้นเธอก็ต้อง นอนห้องเดียวกับจุนถึงหรือเปล่า?
“คือว่า ฉัน….. เจียงหยุนเอ๋อกำลังจะเปิดปากพูดบางอย่างก็ ถูกลจนถึงหยุดไว้ก่อน

จุนถึงส่งสายตาเตือนให้กับเธอ เจียงหยุนเอ๋อขยับริมฝีปาก ทําได้เพียงกลืนคำที่จะพูดลงไป

เอลิซากะพริบตามองถวนจื่อความสัมพันธ์ที่กลมเกลียวกัน ระหว่างคนทั้งสอง เห็นได้ชัดว่าฉันไม่มีความคิดเห็นใด ๆ เกี่ยว กับการอยู่ด้วยกัน

ในส่วนของโรงแรมเกรงว่าจะทำให้จนถึงแขกวีไอพีคนนี้ไม่ พอใจ หลังจากรู้ว่าเด็กสองคนจะพักห้องเดียวกัน เปลี่ยนแบบ ห้องทันที ทำให้ปลอดภัยสำหรับเด็ก ยังตั้งใจซื้อของเล่นมาใส่ ไว้ในห้องด้วย

ที่เสียดายคือ ของเล่นเหล่านี้ดูเหมือนจะไม่เป็นที่สนใจของ เด็กทั้งสองคน มีมือถือแล้ว กวนจื่อก็เล่นเกมอย่างมีความสุข ด้วยโทรศัพท์มือถือของเขา ส่วนเอลิซ่าก็นั่งนิ่งอยู่ข้างๆ ดูอย่าง ตั้งใจ

หลังจากดูถวนจื่อผ่านด่านไปเรื่อยๆ ดวงตาเอลซ่าเปล่ง ประกาย: “ถวนจื่อ นายเล่นเกมเก่งมากเลย!

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ถวนจื่อได้ยินคำชื่นชม แต่ก็ยังยังคงเกาหัว อย่างเขินอาย