บทที่ 11 ให้ถวนจื่ออยู่

ท้ายที่สุด เจียงหยุนเอ๋อก็ทนความดื้อรั้นถวนจื่อไม่ไหว ทำได้ เพียงปล่อยให้เขาไปพร้อมกับจุนถึง

กลางคืน เจียงหยุนเอ๋อที่อยู่บ้านคนเดียวเพียงลำพังเนื่องจาก ถวนจื่อสายมากแล้วยังไม่กลับมา รู้สึกกังวลนั่งไม่ติด

เธอนั่งบนโซฟาพักใหญ่ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงเคาะประตู

เจียงหยุนเอ๋อสะดุ้ง ยืนขึ้นอย่างรวดเร็วและวิ่งเหยาะๆ ไปเปิด ประตู เปิดประตู กวนจื่อยิ้มให้เธอจากข้างนอก แล้วจนถึงยืน อยู่ด้านหลังถวนจื่อ

“หยุนเอ่อผมบอกแล้วไงว่าจะกลับบ้านตรงเวลาแน่นอน ทำไม แม่ต้องกังวลขนาดนี้ล่ะ?” ถวนจื่อบ่นพึมพำ มองดูท่าทางของ เจียงหยุนเอ๋อ ที่ยังไม่ทันได้เก็บซ่อนอาการตึงเครียด

“กลับมาก็ดีแล้ว” เจียงหยุนเอ๋อโล่งอกไปที แล้วเหลือบมอง จุนถึงที่ยังคงเย็นชา “ขอบคุณที่ส่งถวนจื่อกลับมานะคะ”

“ไม่เป็นไร” เสียงของลี่จนถึงค่อนข้างเย็นชา

ถวนจื่อถูกเจียงหยุนเอ๋อดึงเข้าบ้าน จึงนึกขึ้นได้และโบกมือให้ ลี่จุนถึง: “แล้วเจอกันครับคุณอาลี่

มุมปากของจุนถึงยกขึ้นทำให้เกิดรอยยิ้มมุมปาก เกือบ ทำให้เจียงหยุนเจ๋อมองตาข้าง ผู้ชายคนนี้…เวลายิ้มก็ดูดีจัง
“แล้วเจอกัน” ลีจุนถึงพูดกับถวนจื่อ

หลังจากบอกลา ร่างของจนถึงหายไปจากทางเดิน เจียงหยุน เอ๋องกวนจื่อมานั่งบนโซฟา ถามว่า: “ลูกไม่ได้สร้างปัญหาอะไร ใช่ไหม?”

ได้ยินดังนั้น ถวนจื่อจึงแสร้งทำเป็นโกรธพูด: “หยุนเอ๋อแม่ มองผมเป็นคนแบบไหนกัน? ผมเป็นเด็กดื้อที่ชอบสร้างปัญหา ไง?”

เจียงหยุนเอ๋ออดหัวเราะไม่ได้ “ถวนจื่อไม่ใช่แน่นอน

จนถึงลงข้างล่าง ขมวดคิ้วมองไปรอบๆ ย่านนี้ ทันใดนั้นก็ ส่ายหัว

ผู้ช่วยมองสีหน้าของเขา ถามอย่างประหม่าเล็กน้อย

“คุณชายลี่ เป็นอะไรครับ?

“สภาพแวดล้อมของย่านนี้ ไม่ค่อยดี” จุนถึงพูด

ผู้ช่วยฟังอย่างงุนงงเล็กน้อย ไม่สามารถคาดเดาได้ทันทีว่าเขา หมายถึงอะไร “งั้น…..เราไปจากที่นี่กันครับ?”

“เดี่ยว คุณจัดเตรียมบ้านไว้หลังหนึ่ง” จนถึงออกคำสั่งอย่าง ไม่ลังเล

“ต๊ะ? เตรียมบ้านทำไมครับ?

“ให้ถวนจื่ออยู่” พูดถึงถวนจื่อ สีหน้าของจนถึงอ่อนโยนลง มากทันที ทำให้ผู้ช่วยรู้สึกประหลาดใจมากยิ่งขึ้น
สําหรับพฤติกรรมของจุนถึงในช่วงนี้ ผู้ช่วยก็คาดเดายาก มาก ในความทรงจำ จุนถึงไม่เคยชอบเด็ก ถึงขั้นพยายามหนี ให้ห่างจากเด็ก แต่มีเพียงถวนจื่อคนนี้คนเดียวเท่านั้น…..ที่รู้สึก ได้ว่าชอบจากใจจริง

ตอนแรกผู้ช่วยก็ไม่ค่อยเข้าใจ แต่พอนึกว่าเด็กคนนั้นมี พรสวรรค์ในการเล่นเกม ช่วงนี้บริษัทชื่อกรุ๊ปก็กำลังพัฒนา โครงการเกมพอดี บางที อาจเพราะเหตุนี้จึงทำให้จนถึงดูแล เอาใจใส่เด็กคนนั้นมากขึ้นก็ได้

หลังจากจุนถึงจากไปไม่นาน ประตูบ้านของเจียงหยุนเอ๋อถูก เคาะอีกครั้ง

“คุณอาลี่กลับมาอีกแล้วหรือเปล่า?” ถวนจื่อถาม

เจียงหยุนเอ๋อขมวดคิ้วประหลาดใจเล็กน้อย ตามหลักแล้ว เธอเพิ่งย้ายเข้ามา ก็ไม่น่ามีคนมาหาตัวเอง หรือว่าจะเป็น…… แต่หลังจากเปิดประตู เธอเห็นคนสองคนที่ไม่ต้องการเห็น

ผู้ ชูเหมยและเจียงหนิงเอ๋อ

“พวกแกมาได้ยังไง?” สีหน้าเจียงหยุนเอ๋อไม่ดีนัก “ขอโทษนะ ที่นี่ไม่ต้อนรับพวกแก”

พูดเสร็จ เจียงหยุนเอ๋อกำลังจะปิดประตู แต่เจียงหนิงเอ๋อตาไว มือไวค้ำยันประตูไว้อย่างรวดเร็ว ไม่ให้เธอปิด

“ไอ้หยา พี่สาวที่แสนดีของฉัน พวกเราก็แค่มาพูดคุยเรื่องอดีต กับพี่ พี่ก็อย่าใจร้ายนักเลย
ดวงตาเจียงหยุนเอ๋อเย็นชาเล็กน้อย พูด: “กับพวกแก ฉันไม่มี ความจําเป็นอะไรต้องเกรงใจ”

ได้ยิน รอยยิ้มบนใบหน้าของเจียงหนิงเอ๋อค้างทันที แต่คิดถึง จุดประสงค์ของพวกเธอที่จะมาในครั้งนี้ แล้วพูดต่อ: “พี่ พวกเรา

หวังดีกับพี่จากใจจริงๆ นะ”

ผู้ ชูเหมยก็เอ่ยปากพูด: “เจียงหยุนเอ๋อ ตอนนี้เธอดูแลแม่ของ เธอ ยังต้องแบกรับค่ารักษาพยาบาลที่สูงนั้น อยู่อย่างยาก ลำบาก เอาอย่างนี้ละกัน แค่เธอยอมเซนต์สัญญาฉบับนั้น ฉันก็ จ่ายค่าชดเชยให้เธอห้าแสน แล้วเธอ ก็ให้แม่ได้ใช้ชีวิตที่ดี ต่อ จากนี้พวกเราจะไม่มารบกวนอีก ดีไหม?”

เจียงหยุนเอ๋อหัวเราะเย็นชา สองแม่ลูก หน้าด้านกว่าที่เธอ คิดไว้เสียอีก

“ห้าแสน? ชูเหมย คุณคิดว่ามันเยอะมากหรือไง? พูดออก มาได้ยังไงว่าแค่ห้าแสน? ตอนที่แม่ถูกพวกคุณกดขี่ข่มเหง ไม่ ได้รับเงินแม้แต่แดงเดียว ฉันขอพูดไว้ตรงนี้เลย ฉันไม่มีวันเซ็นต์ สัญญา ตอนนี้พวกคุณไสหัวไปให้พ้น

ได้ฟังคำพูดที่ไม่สุภาพของเจียงหยุนเอ๋อ สีหน้าการแสดงออก ของ ชูเหมยและเจียงหนิงเอ๋อก็ดูแย่ลง

“เจียงหยุนเอ๋อไว้หน้าแล้วอย่าทำเป็นหน้าด้านหน่อยเลย!” เจียงหนิงเอ๋อพูดอย่างหยิ่งยโส “พวกเรายินยอมจ่ายค่าชดเชย ห้าแสนให้พี่ก็ควรดีใจแล้ว พี่ก็ดูสถานการณ์ของตัวเองตอนนี้มัน เป็นยังไง พี่ไม่ต้องแกล้งทำเป็นเฉยเมย ผู้ชายครั้งก่อนที่ถูกพี่ลากมาหลอกเป็นคนมีหน้ามีตาในสังคม วันนั้นพี่แอบอ้างบารมี ข่มเหงคนอื่น คิดว่าฉันไม่รู้รึไง? ”

เจียงหนิงเอ๋อพูด และเดินเข้าใกล้เคียงหยุนเอ๋ออีกก้าว ดวงตา เต็มไปด้วยความเยาะเย้ย “อย่างสภาพแบบนี้ของพี่สิ ยังมีอดีต ที่เหลือทนนั่น อย่าไปคิดฝันว่าปีนป่ายหามหาเศรษฐีที่ไม่มีวัน เป็นจริงอะไรนั่นเลย! พี่ก็ไม่ส่องกระจกดูว่าสภาพตัวเองตอนนี้ เป็นอย่างไร ขายหน้าจริงๆ ฉันจะบอกอะไรให้ถ้าพี่ไม่ยอมรับข้อ เสนอของพวกเรา พวกเราก็ไม่มีทางเลือกแม้แต่ห้าแสนพี่ก็จะไม่ ได้รับมัน!”

แววตาเจียงหยุนเอ๋อดูเย็นชา ถูกยั่วโมโหจนถึงสุดขีด: “ออก ไป! ฉันไม่ต้องการเจรจาต่อรองกับพวกแก”

ถวนจื่อยืนอยู่ข้างหลังเจียงหยุนเจ๋อตลอด เริ่มที่จะปกป้อง

เจียงหยุนเอ๋อ : “คนร้าย หยุนเอ๋อไล่พวกคุณแล้ว รีบออกไปสิ!”

“แก!” เจียงหนิงเอ๋อนึกไม่ถึงว่าเด็กตัวกะเปียดแค่นี้จะกล้า โอ่อ่าต่อหน้าตัวเอง และเดินไปหาเขาโดยไม่คิด ยกมือขึ้น เตรียมจะตบเขา

เจียงหยุนเอ๋อดูท่าทางเกรี้ยวกราดของเจียงหนิงเอ๋อ รีบเข้าไป

ปกป้องถวนจื่อ และผลักเจียงหนึ่งเอ่อล้มลงกับพื้น

เสียงดัง “พริ๊บ” เจียงหนิงเอ๋อล้มอยู่กับพื้น เธอรู้สึกเจ็บปวดที่ มุมปาก ใช้มือสัมผัส แล้วเห็นคราบเลือดบนมือ

“เจียงหยุนเอ๋อ ฉันว่าพี่คงเบื่อกับชีวิตแล้วสินะ!” เจียงหนิงเอ๋อ ลุกขึ้นยืนอย่างโกรธเคือง
เหมยเห็นว่าเจียงหนิงเอ๋อบาดเจ็บ ก็โกรธมากด้วย ทั้ง สองเดินพุ่งเข้าหาเจียงหยุนเอ๋อด้วยความโกรธ เตรียมจัดการ กับเจียงหยุนเอ๋อ

เจียงหยุนเอ๋อกอดถวนจื่อไว้ในอ้อมแขน ทำอะไรไม่ถูกอยู่สัก พัก ถ้ามีแค่คนเดียวก็แล้วไป แต่นี่สองคน เธอไม่สามารถ เอาชนะได้อย่างแน่นอน………

กำลังคิด ทันใดนั้นเงาดำสองคนก็พุ่งเข้ามาที่ประตู เจียงหยุน เอ๋อยังไม่ทันตอบสนองแม้แต่นิด ก็เห็น ชูเหมยและเจี อถูกสกัดไว้แล้ว งเอ๋

“ใคร? ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ! ” เจียงหนิงเอ๋อค่าเสียงแหลม

เจียงหยุนเจ๋อตะลึง มองไปจึงพบว่าคนที่มาคือบอดี้การ์ดสอง คนของลี่จูนถิง!

ได้ยินคําถามของเจียงหนิงเอ๋อ บอดี้การ์ดจับมือเธอไปด้าน หลัง เจียงหนิงเอ๋อตะโกนด้วยความเจ็บปวดทันที “โอ๊ย! เจ็บ! เจ็บ!เจ็บ!”

“หนิงเอ๋อ! ” ชูเหมยอยากเข้าไปด้วยความกระวนกระวาย แต่เธอถูกบอดี้การ์ดอีกคนจับอยู่ เคลื่อนไหวไม่ได้เลย

เจียงหยุนเอ๋อมองทั้งสองคน พูดกับบอดี้การ์ด: “ปล่อยพวก เธอไปเถอะ”

บอดี้การ์ดปล่อยมือทันที เจียงหนิงเอ๋อล้มนั่งลงกับพื้น “ยังไม่รีบออกไปอีก!” บอดี้การ์ดตะคอก
เจียงหนิงเอ๋อกลัวจนตัวสั่น ทั้งสองพร้อมกับ ชูเหมยก็ช่วย พยุงซึ่งกันและกัน ออกจากที่นี่ด้วยความกระอักกระอ่วน