ตอนที่ 9 เธอไม่รู้สึกเซ็งบ้างเลยเหรอ

หลินหยุนซินในใจมีแต่ความโกรธแค้น แม่เลี้ยงเห็นคนอื่น เป็นต้นหญ้า เห็นลูกสาวตัวเองเป็นสมบัติอันล้ำค่า

ถ้าไม่ใช่เพราะแม่ เธอไม่อยากเกี่ยวข้องอะไรกับที่นี่เลย สักนิดเดียว ยิ่งไปกว่านั้นคือไม่อยากถูกบงการด้วย

แต่ตอนนี้เธอไม่ตอบโต้กลับใด ๆ เริ่มทําความสะอาดไป เงียบ ๆ

ผ่านไปสามชั่วโมงมา เธอถึงทำความสะอาดบ้านตระกูล หลินเสร็จ

เธอต้องทำแบบนี้ เพียงแค่อยากให้แม่ได้อยู่สบายขึ้นมา หน่อย เธอยอมทําทุกอย่างเพื่อไม่ให้พวกเขาทำให้แม่ต้อง ลำบาก

เธอออกจากตระกูลหลินมาท่ามกลางสายตาอันดูถูก เหยียบหยามของคนใช้ตระกูลหลิน

บ้านตระกูลหลินอยู่ห่างจากป้ายรถเมล์ประมาณหนึ่ง แต่ ตอนนี้กลับมีสายฝนโปรยปรายลงมาจากท้องฟ้า

ผมและเสื้อผ้าของเธอเปียกปอนไปหมด แต่ดูเหมือนเธอ จะไม่ได้สังเกตเห็นอะไรเลย เธอเดินบนถนนราวกับศพเดิน ได้
เป็นเพราะสายฝนโปรยปรายลงมาจากท้องฟ้าพอดี ทำให้ แม้ว่าน้ำตาของเธอจะไหลลงมาจากหางตาไม่หยุดก็ไม่มี ใครเห็นน้ำตาของเธอได้

หลินหยุนซินนั่งรถเมล์กับรถไฟใต้ดินกลับไปยังตระกูลลู่ ด้วยความอกสั่นขวัญแขวน

หลังจากที่เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว ก็ยังคงคิดมากอยู่ แต่เธอจะเสียเวลาไม่ได้ เธอยังต้องรีบไปดูแลลู่ยี่ซิงที่ห้อง ผู้ป่วยพิเศษของลู่ยี่ซิง

เธอต้องดูแลลู่ยี่ซิงในห้องผู้ป่วยพิเศษยี่สิบชั่วโมงขึ้นไป

หลินหยุนซินหลับตาเช็ดตัวให้ลู่ยี่ซิงไป คิดฟุ้งซ่านไป

ด้วย เธอจะทำอย่างไรดีนะ

เงินลงทุนก้อนนั้นตั้งสิบล้านแหนะ !

เธอไปขอร้องแม่ยาย แม่ยายจะให้ตระกูลหลินสิบล้านได้ อย่างไรกันเล่า แม่ยายเกลียดพวกตระกูลหลินมากอย่างกับ อะไรดี

หรือว่า…

เธอจะต้องไปหาไอ้สารเลวลู่สิ้นจือจริง ๆ เหรอเนี่ย

ขณะที่เธอนึกถึงวิธีแบบนี้อยู่ ประตูห้องผู้ป่วยพิเศษก็เปิด ออก จากนั้นก็มีคนเดินเข้ามา
พอหลินหยุนซินหันกลับไปมองก็ร่างกายก็แข็งทื่อไป ทันที

เป็นลู่สิ้นจือนี่เอง !

เขามาที่นี่ได้ยังไงเนี่ย !

สายตาของลู่สิ้นจือที่มองไปที่ ลู่ยี่ซิงที่นอนอยู่บนเตียงผู้ ป่วยในสภาพที่ถอดเสื้อผ้าออกแล้วเผยให้เห็นหน้าอกอัน ซูบผอมดูเยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง

เพียงแค่นึกว่าผู้หญิงคนนี้ปกติก็คอยปรนนิบัติรับใช้ลู่ยี่ซิง แบบนี้ทุกวัน แล้วยังจะเห็นอีกฝ่ายเปลือยทั้งวันทั้งคืนอีก ยิ่ง ไปกว่านั้นคือเธอยังจะขึ้นไปทำนัวเนีย ๆ ลับ ๆ ล่อ ๆ กับเขา บนเตียงด้วยลู่สิ้นจือก็รู้สึกเหมือนมีเหล็กถูกหลอมร้อนอยู่ใน ใจ รู้สึกหัวเสียเอามากๆ

“คุณ…คุณมาได้ยังไง” หลินหยุนซินพูดด้วยความ ประหลาดใจ

ลู่สิ้นจือล๊อกประตู มุมปากแสดงความเย้ยหยันออกมา “ก็ มาดูเธอไง…เธอคอยปรนนิบัติรับใช้สามี…มนุษย์ผักของเธอ แบบนี้เหรอ เธอถอดเสื้อผ้าเขาออกทั้งวันทั้งคืน ได้แค่มอง แบบนี้รู้สึกไม่พอใจหรือเปล่าล่ะ เพราะไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่ ขยับ เธอไม่รู้สึกเซ็งบ้างเลยเหรอ”

หลินหยุนซินได้ยินคำเสียดสีไร้ยางอายของลู่สิ้นจือก็ รู้สึกทั้งโกรธทั้งอับอายขายหน้า “คุณพูดบ้าอะไรเนี่ย คุณพูดแบบนี้ได้ยังไง เขาเป็นหลานปู่ของคุณนะ คุณ…คุณพูด แบบนี้คุณมันช่าง…

เขาจะหน้าด้านไปอีกถึงไหนกันนะ !

แต่ทว่าดวงตาและคิ้วของลู่สิ้นจือกลับยิ่งดูเย็นชายิ่งขึ้น “ฉันไม่พูดอย่างเดียว ฉันลงมือทําด้วย ! ”

เมื่อลู่สิ้นจือพูดจบ แขนยาว ๆ ก็คว้าหลินหยุนซินมากอด เอาไว้ในอ้อมอกแล้วดึงเธอลงมานั่งที่ตักของเขา

เขาเริ่มคุ้นเคยกับการถอดเสื้อผ้าของหลินหยุนซินออก เขาถอดเสื้อผ้าของเธอออกต่อหน้าลู่ยี่ซิงที่กำลังหลับตาอยู่

“หยุดนะ ! อย่ามาแตะต้องตัวฉัน…

แววตาของหลินหยุนซินมีความโกรธมาก เธอคิดไม่ถึง อย่างแรงว่าผู้ชายคนนี้จะบังอาจกล้าทำเรื่องหน้าไม่อายสุด ๆ ในที่แบบนี้ด้วย

“เธอแน่ใจเหรอว่าจะให้ฉันปล่อยเธอ จะให้หยุดงั้นเหรอ เธอไม่อยากได้สิบล้านนั้นแล้วหรือไง

สิบล้านเหรอ

เขารู้เรื่องของตระกูลหลินแล้วเหรอ

สายตาของหลินหยุนซินที่มองลู่สิ้นจือ มีความช็อกมาก“คุณหมายความว่ายังไง”

ลู่สิ้นจือ หัวเราะอย่างเย็นชา “เธอคิดว่าฉันไม่รู้ว่าตระกูล ของเธอต้องการเงินทุนสิบล้านหรือไง ฉันจะบอกเธอให้ชัด ๆ ก็ได้ ตระกูลของเธอจะล้มละลายหรือไม่ขึ้นอยู่กับคำพูด ของฉันคำเดียว ถ้าเธออยากให้ฉันช่วย ฉันจะลองพิจารณา

ในที่สุดคราวนี้หลินหยุนซินก็เข้าใจแล้วว่าลู่สิ้นจือ เป็นไอ้ ปีศาจร้ายที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้นี่เอง