ตอนที่ 6 เธอคือผู้หญิงของฉัน

ไฟแห่งความโกรธลุกโชนขึ้นมาในแววตาของสั้นคือ ทันที เขาฉีกชุดนอนบาง ๆ ที่หลินหยุนซืนสวมใส่อยู่ขาด กระจุยอย่างง่ายดาย

เธอเหมือนลูกแกะที่ถลกขนที่ปกปิดร่างกายเอาไว้ออก ทำให้เห็นถึงผิวหนังที่ทั้งขาวทั้งอ่อนนุ่ม

“อ๋อเหรอ เขาเก่งกว่าฉันเป็นพันเท่านั้นเหรอ ถ้างั้น…ฉันจะ ทำให้เธอรู้สึกว่าฉันเก่งกว่าเขาเป็นหมื่นเท่า

ดูท่าทาง ร่างกายของผู้หญิงคนนี้ไม่เพียงแต่จะลืมเรื่อง ราวระหว่างเขากับเธอในคืนนั้นเมื่อห้าปีก่อน เธอยังลืมที่เขา ปล้นสวาทเธอในห้องน้ำเมื่อกลางวันนี้ไปแล้วด้วย

ถ้างั้นเขาจะทำให้เธอได้ประทับใจอีกครั้ง ให้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น ยิ่งขึ้น มากกว่าเดิม…

วงแขนของลู่สิ้นจือโอบล้อมเธอเอาไว้อย่างแน่นหนา กักขังเธอเอาไว้ในอ้อมอกของเขาไม่ให้เธอหนีไปไหนได้ จากนั้นก็เริ่มปลุกปล้ำร่างกายของเธออย่างบ้าคลั่ง

หลินหยุนซินรู้สึกสิ้นหวังและเจ็บปวด เธอเกลียดผู้ชายคน นี้มากเหลือเกิน !

เธอโพล่งออกมาว่า “ไอ้กระจอกเอ้ย ! กระจอกวะ…แกทำ เป็นแต่ข่มขืนผู้หญิงเหรอ แกมีความสามารถอยู่แค่นี้เองเหรอ”

แววตาของลู่สิ้นจือยิ่งเย็นชาขึ้น เขายังคงปลุกปล้ำเธอ ไม่หยุด “เธอหมายความว่า เว้นเสียจากเธอจะยอมนอนกับ ฉันงั้นเหรอ ดีมาก ถ้างั้นจําเอาไว้นะ สักวันหนึ่ง ฉันจะต้อง ทําให้เธอเต็มใจนอนกับฉันให้ได้”

หลินหยุนซินมองลู่สิ้นจือด้วยสายตาเกลียดชังแล้วพูด อย่างหนักแน่นว่า “ไม่มีทาง…”

เขาปลุกปล้าเธอครั้งแล้วครั้งเล่าทั้งคืน สําหรับหลินหยุน ซินแล้วสู้ตายเสียยังจะดีเสียกว่ามีชีวิตอยู่อีก !

เธอทําบาปกรรมอะไรไว้กันแน่ ถึงได้โดนปีศาจแบบนี้มา หลงรัก !

รุ่งเช้าวันต่อมา

เขาเชยคางของเธอขึ้นมาแล้วจูบลงไปอย่างหนักหน่วง แถมตอนสุดท้ายก็ยังไปอีกหนึ่งทีแล้วพูดย้ำอีกครั้ง “จำเอา ไว้นะ เธอคือผู้หญิงของฉัน ไม่ว่าฉันจะปล้ำเธอหรือเธอจะ ปลาฉัน เธอก็เป็นของฉันแค่คนเดียว”

หลินหยุนซินเจ็บปวดมาก มีไฟ มอยู่ในอก เธออยากจะ ตบหน้าเขาแรง ๆ ไอ้หน้าด้าน ไอ้โรคจิต!

แต่เขาคือคุณชายลู่ ถ้าเธอตบเขา เขาจะต้องไม่ปล่อยเธอ

ไปแน่
ดังนั้นหลินหยุนซินจึงทำได้แต่เหม่อมองดูผู้ชายที่ขืนใจ ตัวเองมาทั้งคืนจากไป

แต่พอเขาจากไปแล้วหลินหยุนซินก็รีบวิ่งลงจากเตียงไป ที่ห้องน้ำทันที

แม้ว่าห้องน้ำจะมีแต่น้ำเย็น น้ำร้อนพังไปนานแล้วก็ตาม

เธอก็ไม่สนใจแล้ว

หลินหยุนซินเอาน้ำราดล้างตัวไปหลายสิบรอบ

เธอเอาแขนของตัวเองกอดตัวเองเอาไว้แล้วห้องให้อยู่ คนเดียว

เธอจะต้องทำอย่างไรถึงจะหนีจากมนุษย์ปีศาจตนนั้นได้

นะ

ไสหัวไปซะ !

เขาคิดว่าเธอเป็นคนแบบไหนกัน !

คิดว่าเป็นผู้หญิงที่จะมาหยอกเล่นอย่างไรก็ได้ล่ะสิท่า ถ้าเธอไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่ เธอแทบอยากจะฆ่าเขาด้วย

เช้าตรู่หลินหยุนซินไปต้มบะหมี่ผักกวางตุ้งเป็นอาหารเช้า ของเธอเองในห้องครัวเล็ก ๆ ของพวกคนใช้
หลังจากที่กินเสร็จแล้วหลินหยุนซินก็ยังคงไปดูแลลู่ยี่ซิง ที่ห้องของเขาตามปกติ

นอกจากเช็ดตัวให้เขาตามปกติแล้วก็ยังให้อาหารเขาผ่าน ทางหลอดอาหารด้านนอกแถมยังอ่านหนังสือให้เขาฟังอีก ด้วย

ได้ข่าวว่าลู่ยี่ซิงชอบพวกบันทึกการเดินทางที่สุด

เพียงแต่ว่า ตอนที่เธอกำลังจะกลับห้อง มือถือของเธอจู่ ๆ ก็ดังขึ้นมา

พอเธอเห็นว่าเป็นน้องต่างแม่ที่ชื่อหลินยูลี่ ก็ขมวดคิ้วขึ้น มาทันที

“ฮัลโหล รีบมาที่บ้านฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ”

“เข้าใจแล้ว”

หลังจากที่วางสายแล้วหลินหยุนซินก็รู้สึกมีลางสังหรณ์ว่า จะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นมาในใจ

ถ้าหากยัยคนนี้ตามหาเธอ ถ้างั้นก็คงเป็นเรื่องไม่ดีแน่ ๆ !

อีกอย่างถ้าไม่ใช่เพราะยัยคนนี้ เธอจะระหกระเหินไป ตระกูลลู่เพื่อแต่งงานกับลู่ยี่ซิงแทนหลินยูลี่ ได้อย่างไรกัน ล่ะ