ตอนที่ 16 สาวน้อยคนสวย รู้สึกแย่มากไหม

แม้ว่าเธอจะแย่อีกสักแค่ไหน เธอก็มีฟางเส้นสุดท้ายของ ตัวเอง

หลินหยุนซินบอกกับตัวเอง เธอต้องไม่ร้องไห้ ต้องทนต่อ

ไป

พอดีมจนหมดหลินหยุนซินก็ไม่มีสติแล้ว

ท่าทางการดื่มเหล้าของเธอดูกลายเป็นหุ่นยนต์กับมาจาก สัญชาตญาณ

ใบหน้าของเธอสวยสดงดงามราวกับพระอาทิตย์ตกดิน แววตาแฝงด้วยรอยยิ้มทำให้ดูมีเสน่ห์น่าหลงใหลไปอีก แบบ

หลงหลินมองหลินหยุนซินที่อยู่ในสภาพแบบนี้ แววตา แฝงไปด้วยความปรารถนาอย่างแรงกล้า

ดูท่าทางผู้หญิงคนนี้ท่าทางจะใสซื่อมาก ๆ แต่ถ้าได้แต่ง ตัวแล้วเล่นแรง ๆ จะต้องแซบมากแน่ๆ

หลินหยุนซินดื่มเหล้ามาจนถึงตอนสุดท้าย กระเพาะรู้สึก จะระเบิดออกมาแล้ว แต่ก็ยังไม่หยุด

เดิมที วจั๊วฟางแค่มองดูเหตุการณ์สนุก ๆ ทั้งหมดอยู่ข้าง ๆ เงียบ ๆ แม้ว่าใบหน้าของเขาจะยิ้มมาตลอด แต่รอยยิ้มไม่ได้ปรากฏขึ้นมาในดวงตาของเขา

แต่ทว่าสายตาของเขาอดที่จะโดนหญิงสาวที่ดื่มเหล้าอยู่ ตรงหน้าค่อย ๆ ดึงดูดให้ชวนหลงใหลไม่ได้

เธอดื่มเหล้าไม่ได้แท้ ๆ สีหน้าก็ดูแย่เอามาก ๆ ร่างกายก็ สั่นเทา แต่เธอก็ยังคงดึงดันที่จะทำต่อไป

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง แม้ว่าทุกคนจะกำลังเยาะเย้ย มองเธอ ด้วยสายตาต่าง ๆ นานา แต่เธอกลับเหมือนดอกบัวที่ทะนง ตัวยืนอยู่ที่เดิม สายตามีความมุ่งมั่น ดูท่าทางผู้หญิงคนนี้จะ ไม่ได้อ่อนแอเหมือนกับที่คนอื่นคิด

เธอเป็นแค่คนใช้คนหนึ่งจริง ๆ เหรอ

ฮั่วจั่วฟางพบว่าสายตาของตัวเองมองไปที่หลินหยุนซินอ ยู่นาน ดังนั้นจึงรีบดึงสายตากลับ ลดสายตาลงเพื่อปกปิด แววตาอันซับซ้อนของเขาเอาไว้

พอเห็นหลินหยุนซินดื่มเหล้าจนหมดแล้ว สีหน้าของลู่ หย่าอันก็ดูแย่มาก

หนำซ้ำสาตาของพวกผู้ชายที่อยู่ที่นี่เลยต่างก็จับจ้องไป ที่หลินหยุนซินไม่น้อยเลย เธอเหมือนกับลูกแกะตัวหนึ่งที่ พวกเขาแทบอยากจะกลืนกินเธอลงไปทั้งตัว

เรื่องกลายเป็นแบบนี้จะให้ลู่หย่าอันยอมรับได้อย่างไร เดิมทีเขาอยากทำให้หลินหยุนซินอับอายขายหน้า แต่ตอนนี้กลับทําให้เธอเป็นจุดสนใจของทุกคนไปได้

เมื่อหลินหยุนซินดีมจนหมดตัวเองก็ทรงตัวได้ไม่ดีแล้ว แต่โชคดีที่เมื่อกี้ทองอยู่ในใจตลอดจะต้องกลับไปห้องนอน ให้ได้

หลินหยนซินเดินโซเซออกจากศาลาไป

ไม่มีใครมาพยุงเธอเลยสักคน เธอก็เลยต้องกลับไปคน เดียว

ลู่หย่าอันทําเสียง “หึ” ออกมาหนึ่งที “เปลืองเหล้าพวกนั้น ไปเสียเปล่า ๆ เสียของเลย…พวกเราอย่าไปสนใจเขาเลย นะ เขาก็แค่คนใช้คนหนึ่งของบ้านเรา เขาขอโทษทุกคน แล้ว พวกเรามาสนุกกันต่อเถอะ”

แม้ว่าจะไม่มีใครมาช่วยเธอ แด่หลินหยุนซินก็ยังคงเดิน โซเชคนําหาทางกลับบ้านเอง

แต่ทว่า ดื่มจนเมาแล้วเธอไม่มีทางหาเจอแน่นอน แม้ว่า เธอจะเดินตลอดแต่ก็เห็นได้ชัดว่าเธอวนไปวนมาอยู่ที่เดิม

หลินหยนซินพิมพ์ากับตัวเอง “แปลกแหะ…ห้องของฉัน ล่ะ ฉัน…ทําไมฉันยังหาห้องของฉันไม่เจอล่ะ”

หลินหยุนซินดื่มมากเกินไป แม้ว่าเมื่อกี้จะอวกออกมา หลายครั้ง แต่เธอก็ยังทนไม่ไหวจนต้องไปยันก้อนหินใหญ่ ในสวนดอกไม้เรือนกระจกอวกอย่างหนักอีกครั้ง เพียงแต่ว่าเธออวกจนอวกไม่ออกแล้วจึงอวกออกมาแต่น้ำ

ในขณะที่หลินหยุนซินกำลังแย่ ยันก้อนหิน อยากจะเดิน กลับไปที่ห้องต่อ ทันใดนั้นก็มีแขนสองข้างกอดเธอจากด้าน หลังเอาไว้

“สาวน้อยคนสวย รู้สึกแย่มากไหม ฉันพาเธอไปส่งที่ห้อง นะ” เสียงของชายหนุ่มดูยากที่จะอดกลั้นความกระหายและ ปรารถนาเอาไว้ แขนที่โอบกอดเอวบางยิ่งออกแรงหนักขึ้น

หลินหยุนซินต่อสู้ดิ้นรนอย่างไร้เรี่ยวแรง ส่ายหน้า พูด ตะกุกตะกัก “…ไม่…ไม่เป็นไร ขอบคุณค่ะ…ฉันกลับบ้านเอง ได้ค่ะ”