ตอนที่ 4 สามีที่นอนเป็นผัก

ตระกูลลู่ ห้องผู้ป่วยพิเศษ

แสงไฟส่องสว่างลงมาจากเพดานทำให้ผิวของชายหนุ่ม ยิ่งขาวขึ้นจนเกือบจะโปร่งแสง

หลินหยุนซินหน้าซีด กลั้นความเจ็บปวดใจเอาไว้ข้างใน และยังคงตั้งใจทำหน้าที่ของตนเอง

เธอหลับตาลง ใช้ผ้าขนหนูชุบน้ำอุ่นเช็ดตัวให้เขา

ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขางดงามเหนือคำบรรยาย เพียงแต่น่าเสียดายก็ตรงที่มีหลอดอาหารสอดเข้าไปในลำ คอของเขา

เขาเป็นมนุษย์ผัก เขานอนอยู่ในห้องนอนที่ปรับเป็นห้องผู้ ป่วยพิเศษมาหนึ่งปีแล้ว

หนึ่งปีก่อน เธอแต่งงานกับเขา ไม่มีงานแต่งงานใด ๆ ไม่มี ความสัมพันธ์ทางกฎหมายใด ๆ เพียงแค่ใส่ชุดสีแดงเข้าไป ในตระกูลลู่ หลังจากนั้นเป็นต้นมาก็กลายเป็น “แม่บ้าน ของลู่ยี่ซิง

ตอนนั้นลู่ยี่ซิงก็นอนหลับสนิทอยู่แบบนี้เหมือนกัน นอน หลับมาตลอดจนกระทั่งถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้ตื่นขึ้นมา

เธอดูแลเขาอย่างใส่ใจทุกวันและทำงานบ้านด้วย
ในตอนนี้เองจวนลี่หวันผู้ดูมีสง่าราศีก็เดินเข้ามา

พอเธอมองหลินหยุนซินแววตาของเธอก็ฉายความเกลียด ชังและความดุร้ายออกมา

หลินหยุนซินแอบถอนหายใจอยู่ในใจ ก้มหน้าพูดเสียง อ่อย ๆ “คุณแม่”

จวนลี่หวันนิ้วที่ทำมาอย่างประณีตจุ่มลงไปในกะละมังน้ำ พอลองน้ำอุ่นเสร็จ จู่ ๆ ก็ดึงกะละมังน้ำไปจากมือของหลิน หยุนซินแล้วคว่ำกะละมังน้ำใส่หลินหยุนซินทำให้เธอเปียก โชกตั้งแต่หัวจรดเท้า สภาพดูจนตรอกมาก

หลินหยุนซินอุทานด้วยความตกใจขึ้นมา และยิ่งมองจวน ลี่หวันอย่างช็อก ๆ

จวนลี่หวันทิ้งกะละมังน้ำลงพื้นอย่างไม่พอใจแล้วพูดว่า “น้ำเย็นขนาดนี้ แกอยากจะทำให้ลูกชายฉันหนาวตายหรือ ไง”

น้ำบนตัวของหลินหยุนซินหยดลงบนพื้นติ้ง ๆ แม้ว่า ผิวหนังจะรู้สึกได้ว่าไม่ใช่น้ำเย็นแต่กลับหนาวเย็นไปจนถึง หัวใจ

น้ำในกะละมังไม่มีทางเย็นไปได้หรอก เธอดูแลลู่ยี่ซิงทุก วันอย่างระมัดระวังแล้วระมัดระวังอีก จะเกิดความสะเพร่าใด ๆ ขึ้นได้อย่างไรกันเล่า
เพราะเพียงแค่คุณแม่ไม่ถูกชะตากับเธอ อยู่ดี ๆ ก็เลยจะ ต่อต้าน หาเรื่องทะเลาะได้ทุกที่ทุกเวลา

แม้ว่าหนึ่งปีมานี้ เธอจะระมัดระวังอีกสักแค่ไหน นับวันคุณ แม่ก็มีแต่จะยิ่งเจ้าเล่ห์มากขึ้น

“ขอโทษค่ะ คุณแม่ คราวหน้าฉันจะระวังค่ะ” หลินหยุน นพูดเบา ๆ เพราะอธิบายไปก็ไม่มีประโยชน์

จวนลี่หวันยิ่งด่าแรงขึ้น เธอจะแสดงท่าทางลักษณะแบบนี้ ใส่หลินหยุนซินทุกวันวันละหลาย ๆ ครั้ง

เธอแทบอยากจะถลกหนังหลินหยุนซินดึงกล้ามเนื้อและ กระดูกของหลินหยุนซินออกมา

“แกมันไอ้ตัวซวย ฉันถามแกหน่อยเถอะ แกอยากให้ยี่ซิง ของฉันเป็นหวัด ร่างกายอ่อนแอ ป่วยหนักขึ้นใช่ไหม แก อยากให้เขาตายเร็วขึ้นหน่อย แกอยากเป็นแม่หม้าย จะได้ แต่งงานใหม่ล่ะสิท่า ฉันบอกแกให้นะ ฝันกลางวันไปเถอะ ยะ ในเมื่อตระกูลหลินเซ็นสัญญาแล้ว ตอนแกมีชีวิตอยู่ก็ เป็นคนของตระกูลลู่ ตายไปวิญญาณก็ยังเป็นวิญญาณของ ตระกูลลู่ นี่คือสิ่งที่นางสารเลวอย่างแกติดค้างฉันเอาไว้ ถ้า แกทำให้เกิดอุบัติเหตุเล็กน้อยทำให้ยี่ซิง แย่ลงขึ้นมาอีก ฉันจะฆ่าแกทั้งเป็น ใครจะให้แกทำร้ายลูกฉันล่ะ”

หลินหยุนซินก้มหน้ายิ่งต่ำลงไปอีก ไม่ให้ใครเห็นแววตา อันเจ็บปวดรวดร้าวของเธอ
จวน หวนคิดว่าเธอทําร้ายลู่ยี่ซิง แต่ไม่รู้เอาเสียเลยว่า ความจริงแล้วในตอนนั้นเธอไม่ได้เป็นคนทำให้ลู่ยี่ซิงกลาย เป็นมนุษย์ผักแบบนี้

ตอนนี้หลินหยุนซินตาแดงก่ำและเปียกโชกไปทั้งตัวจึงได้ แต่พูดเบา ๆ ออกไป “ค่ะ ฉันจะดูแลยี่ชิงให้ดีแน่นอนค่ะ”

“หึ แกทำแบบนี้แหละดีที่สุดแล้ว มันเป็นหน้าที่ของแกอยู่ แล้วนี่ แกร๊บไสหัวไปเดี๋ยวนี้เลยนะ เห็นตัวซวยอย่างแกแล้ว ฉันรู้สึกซวยไปด้วยเลย รีบไสหัวไปเลยไป” จวนลี่หวันออก คําสั่งอย่างเหยียดหยาม

หลินหยุนซินรีบ อ้าวออกไปอย่างไว

เธอปลอบใจตัวเองอยู่ในใจไม่หยุด ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร…

หลังจากที่หลินหยุนซินเช็ดพื้นจนสะอาดแล้ว มอง ๆ ดูลู่ยี่ ซิง ที่ยังคงนอนหลับสนิทอยู่

มุมปากของเธอแสดงความเจ็บปวดรวดร้าวออกมา

จะว่าไปแล้ว เป็นเพราะน้องหลินยูลี่ เป็นต้นเหตุทำให้โชค ชะตาของพวกเขาถึงได้ผูกพันกัน

เขาชดใช้ทุกอย่างแทนน้องหลินยูลี่ โดยไม่ลังเล แถมยัง กลายเป็นมนุษย์ผักแบบนี้อีกด้วย

แต่ช่างไม่รู้เอาเสียเลยว่าหลินยูลี่ก็ ไม่สนใจใยดีเลยสัก
แม้กระทั่งให้เธอมาแต่งงานกับเขาแทนเธอโดยไม่ลังเล เพื่อหนีความรับผิดชอบ

และหากภายหลังเขาฟื้นขึ้นมา เห็นเธอเข้า จะต้องอึ้งจน ไม่อยากจะเชื่อแน่นอน

รู้สึกแต่เพียงว่าทั้งหมดมันคือละครตลกกับการหลอกลวง

หลังจากที่หลินหยุนซินออกจากห้องผู้ป่วยพิเศษมาแล้วก็ กลับมาร้องไห้สะอึกสะอื้นในห้องนอนตัวเอง

ในที่สุดเธอก็มีเวลาชำระล้างร่างกายตัวเองที่เธอรังเกียจ

ซ้ำแล้วซ้ำเล่าให้สะอาดเสียที

เพราะว่ามันสกปรกมากเกินไปแล้ว เหมือนกับคราวหน้า เมื่อห้าปีก่อน…

หลินหยุนซินแช่น้ำจนผิวซีด หน้าซีด ตาแดงก่ำแอบย่อง ออกมาจากบ้านของตระกูลลู่

แม้ว่าเธอไม่อยากจะเผชิญหน้ากับมัน เธอก็ยังไปซื้อยาคุม กําเนิดที่ร้านขายยากลับมา

เธอไม่อยากอุ้มท้องลูกของผู้ชายโรคจิตคนนั้น…

หลังจากที่หลินหยุนซินกินยาแล้ว เธอก็ร้องไห้ไปเขียนไดอารี่ไปด้วย

ไดอารี่คือเพื่อนคนเดียวของเธอที่เธอสามารถระบาย ความในใจได้ เธอสามารถระบายความเจ็บปวดกับความ ทุกข์ระทมที่โดนกลั่นแกล้งในไดอารี่ได้

หลังจากที่หลินหยุนซินเขียนไดอารี่เสร็จแล้ว ก็เอาไดอารี่ ซ่อนเอาไว้ใต้เตียงบนชั้นลอยอย่างระมัดระวังแล้วถึงได้ นอนลงบนเตียง

แต่หลินหยุนซินกระสับกระส่ายนอนไม่หลับ น้ำตาไหลลง มาไม่หยุด

เธออยากไปจากที่นี่มาก อยากหลบซ่อนตัวเองมาก แต่ เธอก็หนีไม่พ้นต้องเป็นแม่บ้านดูแลคนที่ในนามเป็นสามี ของเธออยู่ที่นี่

และเธอยิ่งคาดไม่ถึงเลยว่าจะตัวเองจะโดนบังคับขืนใจ แต่เธอกลับไม่สามารถบอกเล่าความหวาดกลัวของเธอกับ ใครได้เลย

กลางดึกคืนนั้นเอง กลอนประตูห้องโดนลวดชนิดพิเศษ สะเดาะกลอนจนเปิดประตูออกได้อย่างง่ายดาย