ตอนที่ 3 อนาคตอีกยาวไกล

ล่สิ้นจือพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “ออกไป “ฮะคุณอา ไม่ใช่นะ…คุณบอกให้ฉันอยู่เองไม่ใช่เหรอ”

“ตอนนี้…ฉันต้องการให้เธอออกไป” น้ำเสียงของลู่สิ้นจือ ยิ่งเย็นชาขึ้น

เสียงของลู่หย่าอันเต็มไปด้วยความรู้สึกไม่ยุติธรรม แต่ เป็นเพราะ ลู่สิ้นจือวางอำนาจข่มขู่อยู่ตรงนี้เลยได้แต่พูด ว่า “ก็ได้คุณอา ถ้างั้นฉันออกไปก่อนก็ได้ ถ้างั้นเจอกันตอน ดินเนอร์นะ”

พอลู่หย่าอันจากไปแล้วล่สิ้นจือใช้มือถือส่งข้อความสั้นๆ หนึ่งบรรทัด แล้วถึงได้กลับเปิดประตูห้องน้ำอีกครั้ง

น้ำตาของหลินหยุนซินไหลลงมาจากหัวมุมของดวงตา เธอเอาผ้าเช็ดตัวมาห่อตัวเองโดยอัตโนมัติ เดินออกจาก อ่างนํามาอย่างปิด เปิ

หลินหยุนซินไม่อยากเห็นปีศาจโรคจิต ตนนี้อีกแล้ว

เธอถามกลับด้วยความโกรธ “คุณก็รู้ดีว่าฉันคือ…เมียของ หลานชาย คุณ แต่คุณก็ยังมาขืนใจฉัน คุณมันไม่ใช่ผู้ชาย คุณมันต่ำช้าจิตใจสกปรกมาก

“ฉันเป็นผู้ชายหรือเปล่า เมื่อกี้เธอก็รู้แล้วไม่ใช่เหรอ อยากให้ฉันเอาเธออีกครั้ง จนกว่าเธอจะมั่นใจเหรอ” แววตาของ ลู่สิ้นจือยิ่งเย็นชามากขึ้นทุกที มุมปากยิ่งแสดงรังสีเย้ยหยัน ออกมา “อีกอย่าง…ไม่ใช่ญาติกันสักหน่อย ! แต่ต่อให้เป็น ญาติกันแล้วไงล่ะ”

หลินหยุนซินโกรธจนตัวสั่น “ครั้งนี้…ฉันจะถือว่าเป็น อุบัติเหตุ โดนหมากัด ต่อไปเราไม่เกี่ยวข้องอะไรกันอีก อย่า มาตอแยฉันอีก” หลินหยุนซินอดกลั้นความเจ็บปวดกับความ อับอายเอาไว้ในใจแล้วออกไปจากตรงนี้

แต่แววตาของลู่สินจือฉายแววทั้งเย็นชาทั้งความร้ายกาจ เอาไว้ เขาใช้กำลังจับข้อมือเธอเอาไว้ “ฉันนอนกับเธอ แล้ว เพราะฉะนั้นเราก็ต้องเกี่ยวข้องกันสิ อนาคตของเรายัง อีก…ยาว…ไกล

“คุณ…” หลินหยุนซินรู้สึกแค่ว่าผู้ชายคนนี้ชักจะหน้าด้าน มากเกินไปแล้ว

ทันใดนั้นเองก็มีคนเคาะประตู

“คุณชายคะ นายท่านให้ท่านไปที่ห้องอ่านหนังสือหน่อย ค่ะ”

ก่อนที่ลู่สิ้นจือจะจากไป ก็จ้องหลินหยุนซินด้วยสายตาที่ ฉายแววแห่งความปรารถนาอย่างแรงกล้ามาก “เธอพักผ่อน ดีๆ นะ…”

เขาไม่ได้พูดออกไปว่าคืนนี้เขาจะมาหาเธออีก
ในเมื่อเขาเจอเธอแล้ว อีกอย่างเมื่อเธออยู่ตรงหน้าเขา แล้วเขาจะไม่ปล่อยให้เธอหนีไปอีก

เมื่อห้าปีก่อนเธอหนีเขาไปทีหนึ่งแล้ว คราวนี้เขาจะไม่ ปล่อยให้เธอหนีเขาไปอีก

หลังจากที่ลู่สิ้นจือออกจากห้องไปแล้วหลินหยุนซินก็เดิน โซเซกลับไปที่ห้องของตัวเองแล้วล็อกประตู

หลินหยุนซินรู้สึกอับอายจนตัวสั่นไปหมด น้ำตาก็ไหลลง มาไม่หยุด

ผู้ชายคนนั้นโรคจิตชัด ๆ !

เธอคิดไม่ถึงเลยว่าจะโดนเขา…ในที่แบบนั้น

แต่เธอกลับดันไปล่วงเกินเขา !

เขาคือคุณชายลู่ เชียวนะ

ได้ข่าวว่าคุณชายลู่โหดเหี้ยมไร้ความปราณี ไม่เคยใจอ่อน กับใครเลย

หนำซ้ำยังมีข่าวลือที่ฟังดูแล้วไม่น่าเข้าท่าอีก ว่ากันว่า คุณชายลู่ไม่เข้าใกล้ผู้หญิง ถึงขนาดรังเกียจผู้หญิงไม่ให้ ผู้หญิงมาแตะเนื้อต้องตัวเขาเพราะเขาเป็นโรครักความ สะอาดมากสุด ๆ
แล้วที่ผู้ชายคนนั้นทำเรื่องพรรค์นั้นกับตัวเองเมื่อกี้มัน เรียกว่าอะไรฮะ !

หลินหยุนซินอดที่จะหงุดหงิดตัวเองไม่ได้ ทำไมต้องไป แช่น้าอาบน้ำในห้องนั้นด้วยนะ

ทําไมดันมาเกิดเรื่องคราวนี้ด้วย

ตั้งแต่เธอย้ายเข้ามาในตระกูลลู่ก็อยู่แต่ในห้องแม่บ้าน ของบ้านหลังนี้

เครื่องทำน้ำอุ่นในห้องน้ำก็เสียมาตลอด เปิดน้ำมามีแต่น้ำ เย็น

แม้ว่าเธอจะไปหาแม่บ้านมาแก้ปัญหาประเภทนี้ แต่ มันก็พังไปเองโดยที่ยังไม่ได้ทําอะไรเลย เพียง เพราะตำแหน่งที่น่าอึดอัดใจของเธอในบ้านหลังนี้

ทุกครั้งเวลาที่เธออาบน้ำเลยจะแอบแช่น้ำอุ่นอาบในห้อง ที่ไม่มีใครอยู่มานานแล้วในบ้านหรูหราหลังนั้นเพื่อกำจัด ความเหนื่อยล้าในวันวันหนึ่ง

แต่เธอคิดไม่ถึงอย่างแรงเลยว่า คราวนี้เจ้าของห้องจะ กลับมา !

และยังคิดไม่ถึงอีกด้วยว่าเจ้าของห้องก็คือลู่สิ้นจือ ขณะที่เธอร่างกายอ่อนเพลียนั่งหมดแรงอยู่บนพื้น ก็มีคนเคาะประตูห้องของเธอ

“หลินหยุนซินคุณผู้หญิงให้คุณรีบไปดูแลคุณผู้ชาย อย่า ชักช้า และอย่าได้คิดอู้งานเชียวนะ” คนใช้พูดด้วยความ หงุดหงิดน้ำเสียงไม่มีความเคารพยำเกรงเลยสักนิด

หลินหยุนซินกลั้นน้ำตา พูดเสียงสั่นเครือ “โอเค ฉันเข้าใจ แล้ว…

เธอยังเจ็บปวดกายมาก แต่ใจก็เจ็บมากจนสุดขีดเช่นกัน เธอรู้สึกเจ็บปวดมากเหมือนกับโดนกลั่นแกล้งไม่ได้รับความ เป็นธรรมแต่กลับไม่อาจบอกใครได้

แม้ว่าเธออยากจะซ่อนตัวเองอยู่ในรูเหมือนหนูแฮมสเตอร์ แต่เธอกลับต้องเผชิญหน้ากับมัน แม้กระทั่งในเวลานี้ เธอ ไม่มีแม้แต่เวลามาเศร้าสร้อยเพราะเธอต้องรีบไปที่ห้องผู้ ป่วยพิเศษทันที